ตอนที่ 1850: ความเดือดดาลของเจี้ยนเฉิน (2)
“ผู้นำ ตระกูลหยางเป็นคนทำ…” ซีหยูไม่ได้ปิดบังอะไรเลย นางอธิบายถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น นางเล่าอย่างละเอียด และเมื่อใดก็ตามที่นางพูดถึงหยางไค นางจะต้องกัดฟันด้วยความโกรธแค้น
“หยางไค ! ” เจี้ยนเฉินบ่น ความโกรธพลุกพล่านขึ้นภายในตัวเขาด้วยเจตนาฆ่าที่ทรงพลังซึ่งเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ
เดิมทีนายน้อยของตระกูลหยาง หยางเทียได้ยั่วยุเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาทำเกินเลยในหลายเรื่อง เจี้ยนเฉินไม่เต็มใจที่จะเป็นศัตรูกับตระกูลหยางเมื่อเขาพิจารณาว่าพวกเขาเป็นคนของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์เดียวกัน เป็นผลให้เขาเพียงตัดแขนของหยางเทียในโรงเตี๊ยมและปล่อยให้เขามีชีวิตปกติ
อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคาดหวังว่าเพียงไม่กี่วันต่อมา หยางไค บรรพชนของตระกูลหยางและเป็นขั้นเหนือเทพขั้นปลายช่วงปลายผู้ทรงพลังจะทำสิ่งที่ไร้ยางอายเช่นนี้
“ผู้นำเจี้ยนเฉิน หยางไคทำเกินไปแล้ว พี่ซีหยูกับข้าซื้อทองเพลิงให้กับผู้นำเจี้ยนเฉิน แต่เขาขโมยมันในตอนท้าย ฮือ,ฮือ…เขาทำเกินไปแล้ว เขาใช้ความจริงที่ว่าเขาเป็นขั้นเหนือเทพเพื่อกลั่นแกล้งข้าและน้องซีหยู เพียงเพราะเราไม่แข็งแกร่งเท่าเขา ”
“ผู้นำเจี้ยนเฉิน ตอนนี้ทองเพลิงหายไปแล้ว เราจะทำยังไงดี ? พวกเราควรทำเช่นไร ? ฮือ,ฮือ,ฮือ…” โม่หยานร้องไห้อย่างเจ็บปวด ร่างของนางสั่นเทาอยู่ในอ้อมแขนของเจี้ยนเฉิน นางรู้สึกผิดอย่างมาก
บวกกับความจริงที่ว่านางได้รับบาดเจ็บมากเกินไป อารมณ์รุนแรงของนางจึงกระตุ้นบาดแผลของนาง นางกระอักเลือดออกมาเต็มปากและทำให้เสื้อคลุมของเจี้ยนเฉินเปื้อนเลือด
เจี้ยนเฉินเอายารักษาโรคที่เขาได้รับจากสุสานของราชาเทพต้วนมู่ออกจากแหวนมิติของเขาด้วยใบหน้าที่โกรธเคืองและป้อนให้กับโม่หยานอย่างอ่อนโยน เขากล่าวว่า “ไปที่ตระกูลหยางกันเถอะ ข้าอยากเห็นว่าหยางไคจะยโสแค่ไหน ? ” เจี้ยนเฉินพูดอย่างไม่ใยดี ใคร ๆ ก็สัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าอย่างรุนแรงในคำพูดของเขา
คราวนี้ เขาโกรธอย่างแท้จริง กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเขากำลังออกไปฆ่าคน
ในไม่ช้า ซีหยูและโม่หยานก็มาถึงตระกูลหยางอีกครั้ง คราวนี้พวกนางมาพร้อมกับเจี้ยนเฉิน เจี้ยนเฉินยืนตรงอยู่ที่ทางเข้า เขาตะโกนไปว่า “หยางไค โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้ ! ” เสียงของเจี้ยนเฉินดังสนั่น มันก่อให้เกิดคลื่นเสียงที่มองเห็นได้ซึ่งกระจายออกไปในทุกทิศทาง และโดยทั่วไปจะแผ่กระจายไปทั่วครึ่งหนึ่งของเมืองหลวง
เจี้ยนเฉินรวมปราณกระบี่วาววับไว้ในมือขณะที่เขาพูดคำเหล่านี้ มันส่องแสงอย่างสว่างไสวเมื่อถูกยิงออกไป ลงจอดอย่างไร้ความปราณีที่ทางเข้าหลักของตระกูลหยาง
ปัง !
ที่ดินผืนใหญ่ของตระกูลหยางสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงด้วยความอึกทึก ค่ายกลมากมายปรากฏขึ้นและสั่นสะเทือนกลืนทั้งกลุ่ม
ที่ดินถูกสร้างโดยตระกูลหยางเอง แม้ว่าค่ายกลป้องกันไม่ได้เชื่อมโยงกับค่ายกลของเมืองหลวง มันยังคงถึงระดับของขั้นเหนือเทพ ดังนั้นมันจึงทนทานต่อการโจมตีของเจี้ยนเฉินได้อย่างสมบูรณ์
เสียงดังก้องไปทั่วเกือบครึ่งเมือง ทุกคนสามารถได้ยินการรบกวนที่เกิดจากระลอกคลื่นที่เพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน
เมืองหลวงไม่มีความสงบอีกต่อไป ผู้คนนับไม่ถ้วนมองไปที่ตระกูลหยางขณะที่พวกเขาพูดคุยด้วยความสนใจ
ในคฤหาสน์ของแม่ทัพ ซวนเตาหรี่ตาลงในขณะที่เขากำลังชี้นำทางการบ่มเพาะของซวนรั่วรั่ว ทันใดนั้นเขาก็หันหน้าไปทางที่ซึ่งตระกูลหยางอยู่และขมวดคิ้ว เขาบ่นว่า “ทำไมเจี้ยนเฉินถึงโจมตีตระกูลหยาง ? หากมองท่าทางที่โกรธแค้นของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะเกลียดพวกเขาอย่างลึกซึ้ง”
“ท่านปู่ เกิดอะไรขึ้น ? ” ซวนรั่วรั่วแปลกใจและสงสัย นางมองไปในทิศทางของตระกูลหยาง
ตอนนี้นางไม่ได้สวมผ้าปิดหน้า นางดูอ่อนโยนและมีการศึกษาอย่างมาก นางเป็นเหมือนหญิงสาวของตระกูลใหญ่ อย่างไรก็ตาม ความงดงามของนางก็ไม่ธรรมดาเลย และมันก็เพียงพอที่จะต่อสู้กับดวงจันทร์ได้
“รั่วรั่วอยู่ในคฤหาสน์ ข้าต้องแวะไปดูสักหน่อย” ซวนเตากล่าวกับซวนรั่วรั่ว สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรักเมื่อเขามองนาง
ในเวลาเดียวกัน กลุ่มขั้นเหนือเทพทุกคนในเมืองหลวงเริ่มให้ความสนใจกับตระกูลหยาง แม้ว่าขั้นเหนือเทพไม่ได้ไปเยี่ยมตระกูลหยางด้วยตัวเอง แต่พวกเขาต่างก็ส่งสัมผัสทางวิญญาณของพวกเขาไปสังเกตการณ์ด้วยความสนใจ
ยามของเมืองหลวงพบว่ามีความขัดแย้งเกิดขึ้นที่ตระกูลหยาง บางคนต้องการต่อสู้ในเมืองหลวง ถือว่าพวกเขากำลังจะทำผิดกฎ
อย่างไรก็ตามไม่มีใครกล้าที่จะแสดงความประมาท พวกเขายังคงลาดตระเวนต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาเพิ่งจะทำสิ่งที่ควรจะทำ พวกเขาตั้งใจออกไปสำรวจนอกอาณาเขตของตระกูลหยาง
ทั้งตระกูลหยางยุ่งเหยิง ร่างที่กระพริบอยู่ข้างใน และในพริบตา คนกลุ่มใหญ่ได้รวมตัวกันที่ทางเข้า ผู้อาวุโสทุกคนมาปรากฎตัว เช่นเดียวกับขั้นเทพหลายคน คนที่อยู่ข้างหน้าสุดคือผู้นำแห่งตระกูลหยาง หยางเอ้าหราน
พวกเขาทั้งหมดเข้มงวดมาก
“เจ้านั้นเอง ! เป็นเจ้าจริงด้วย ! เจ้ากล้าดียังไง ! เจ้ามาที่ตระกูลหยางของเราจริง ๆ ! ท่านพ่อ มันเป็นคนที่ตัดแขนของข้า ! เขาเป็นคนที่ฆ่าผู้อาวุโสลู่ ! พวกเจ้าต้องจับเขามาให้ได้ ! อย่าปล่อยให้เขาหนีไปไหน…” หยางเทียก็วิ่งไปดูสิ่งที่เกิดขึ้น เขาจำเจี้ยนเฉินได้อย่างรวดเร็วเพียงมองครั้งเดียวและกระโจนด้วยความตกใจ เขาตะโกนขณะที่ชี้ไปที่เจี้ยนเฉิน
ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวกับเขาในตอนนี้คือเขาได้ฟื้นฟูแขนที่ถูกตัดของเขาแล้ว
“หุบปาก ! ” หยางเอ้าหรานส่งเสียงอย่างเยือกเย็นเมื่อเขาจ้องมองหยางเทีย เขาสั่งให้หยางเทียเงียบลงก่อนที่เขาจะพูดอะไรอีก
ผู้อาวุโสสองสามคนในบริเวณรอบ ๆ จ้องหยางเทียเหมือนกับว่าพวกเขากำลังมองคนโง่ พวกเขาทั้งหมดสาปแช่งหยางเทียอย่างลับ ๆ ว่าโง่กว่าหมูเสียอีก
“ข้าสงสัยว่าเป็นใคร ดูเหมือนว่ามันจะเป็นผู้นำเจี้ยนเฉินของตระกูลเทียนหยวน เจ้าช่างน่าประทับใจ” เสียงดังก้องกังวาน หยางไคเดินไปในอากาศทีละก้าว ใบหน้าของเขาค่อนข้างน่าเกลียด
เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์เกินความคาดหมายของเขาเล็กน้อย
เขาได้บังคับซื้อทองเพลิงของเจี้ยนเฉินจากซีหยู เขาเชื่อว่าเจี้ยนเฉินจะมาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงมีวิธีการมากมายในการจัดการกับสถานการณ์ เขาไม่เคยคาดหวังว่าเจี้ยนเฉินจะไม่แสดงความเคารพต่ออำนาจของเขาเลย เจี้ยนเฉินกล้าโจมตีตระกูลของเขาอย่างเปิดเผย
เขา หยางไค เป็นขั้นเหนือเทพช่วงปลาย ใครเต็มใจที่จะล่วงเกินขอบเขตเหนือเทพขั้นปลายเพียงเพื่อชิ้นส่วนของทองเพลิงที่มีค่าเพียงไม่กี่แสนเหรียญผลึก ?
ทุกคนในตระกูลหยางตกใจเมื่อได้ยินว่าเขาเป็นผู้นำของตระกูลเทียนหยวน แม้แต่หยางเทียก็ตกตะลึง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสน ขณะที่เขาพบว่ามันยากที่จะเชื่อ
มีคนน้อยมากที่เคยเห็นผู้นำแห่งตระกูลเทียนหยวนมาก่อน ตามความเป็นจริงแล้วไม่มีใครจะสามารถจดจำเขาได้นอกจากหยางไคแห่งตระกูลหยาง นั่นเป็นเพราะเจี้ยนเฉินเพิ่งจะมีชื่อเสียงขึ้นมาเร็ว ๆ นี้ ข้อมูลเกี่ยวกับรูปลักษณ์และหน้าตาท่าทางของเขายังไม่แพร่กระจายมากนัก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถชี้ตัวเจี้ยนเฉินได้
อย่างไรก็ตาม ชื่อเจี้ยนเฉิน ผู้นำแห่งตระกูลเทียนหยวนยังแพร่กระจายไปยังอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ใกล้เคียง ไม่ใช่แค่อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียน ทุกคนรู้จักชื่อของเขา และเขาก็กลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงไปแล้ว
“ไม่ว่าข้าจะน่าเกรงขามขนาดไหน ข้าก็ไม่สามารถเป็นคนที่สง่างามเช่นเดียวกับท่านได้ หยางไค ท่านเป็นขั้นเหนือเทพผู้ทรงพลัง แต่ท่านยังยอมลดตัวทำสิ่งที่น่ารังเกียจ” เจี้ยนเฉินเย้ยหยัน
“ ข้าทำสิ่งที่น่ารังเกียจ ? ทำไมเจ้าพูดเช่นนั้น เจี้ยนเฉิน ? หากเจ้าไม่ได้ให้คำตอบที่น่าพอใจในวันนี้ ข้าจะไม่ปล่อยเรื่องที่เจ้าทำให้ตระกูลหยางขุ่นเคือง” หยางไคพูดด้วยใบหน้าที่เกรี้ยวกราด
“เจ้าจะไม่ยอมรับมันงั้นหรือ ? ข้าจะถามเจ้าว่า เจ้าเอาทองเพลิงของข้าไปหรือไม่ ? ” เจี้ยนเฉินพูดอย่างแหลมคมขณะที่เขาปล่อยพลังแห่งการมีอยู่เพื่อข่มขู่
