เสิ่นซินเหยาหันมาแล้วมองไปที่เขา ” จะทำอะไร?”
จวงเจียเหวิน ไม่พูดไม่จาเขาก็ยื้อชายเสื้อเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย แถมไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรอีก ทำให้ดูเหมือนเขากำลังอ้อนอยู่
เสิ่นซินเหยาน้มตัวลงไปใกล้เขา ” อย่าเซ้าซี้น่า”
” อยู่กับผมสักพักเถอะนะ ” จวงเจียเหวินเงยหน้า ทำตาปริบๆ เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ยอม แล้วยังยื้อยุดฉุดกระชากชายเสื้อเธออีก ทำตัวราวกับเด็กน้อยที่ยังไม่โต
เสิ่นซินหยาตลกจนต้องตอบกลับอย่างเสียไม่ได้ เธอหัวเราะแล้วตอบว่า ” ก็ได้ ”
เธอวางหมอนลง แล้วกลับไปนอนบนเตียงอีกครั้ง จวงเจียเหวินโอบเธอไว้ พอนอนไม่หลับก็พูดคุยเรื่องนี้ตอนเด็กกับเธอ คุยกันไปคุยกันมาก็หลับโดยไม่รู้ตัว
จวงเจียเหวินตื่นมาก็เพราะว่าในห้องมีเพียงเขาคนเดียว เสิ่นซินเหยาไม่รู้ออกไปตอนไหน
เขาจึงลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปชั้นล่าง
ทุกคนตื่นกันตั้งแต่เช้าแล้ว
จงเหยียนซีกับเสิ่นซินเหยาอยู่ในครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้า จากนั้นก็เป็นซูานที่ยืนรถน้ำดอกไม้อยู่ตรงระเบียง ” คนไปไหนกันหมดครับ?”
จวงเจียเหวินเดินลงบันไดมาก็เอ่ยถามไปด้วย
ซูจ้านเมื่อหันไปเห็นเขา ” อ้าว ตื่นแล้วเหรอ กรรยาแกกับพี่สาวแกอยู่ในครัวไม่ใช่หรือไง ”
” ที่ผมถามหาคือพ่อกับแม่ผมต่างหาก ”
” แม่แกกับภรรยาฉันไปเดินเล่นกัน สองคนนั้นน่าจะมีเรื่องที่ต้องคุยกันละมั้ง ส่วนพ่อแกก็ออกไปตั้งแต่หัวเช้าแล้ว แต่ไม่รู้ว่าไปทำอะไร ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ” ซูจ้านตั้งบัวรดน้ำลงแล้วเดินเข้ามา” อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novel00.com
เรื่องอะไรที่แกไปรับพ่อตาแม่ยายมาน่ะ?”
จวงเจียเหวินเทน้ำใส่แก้ว จากนั้นก็นั่งไขห้างบนโซฟา ” ไม่ใช่ว่าพอมีเวลาอยู่เหรอ? โทรศัพท์โทรไปแล้วบอกว่าไม่ให้พวกเราไปรับ พวกเขาจะมาที่นี่เอง บอกว่าถ้าผมไปมันจะกลับไปกลับมาแล้ว
สวนกันเปล่าๆ ”
ซูจ้านที่นั่งอยู่บนโซฟา ก็มองไปที่เขา “พ่อตาแม่ยายของแก ก็คิดแทนแกเหมือนกันนะเนี่ย ”
พูดจบก็ทอดถอนใจขึ้นมาอีกว่า ” ถ้าพี่แกกลับมาด้วยก็คงดี”
” ผมโทรหาลุงแล้ว ” เห็นบอกว่าติดต่อไม่ได้ชั่วคราว แต่ก็ติดต่อกันเรื่อยๆ ”
เหวินเสี่ยวจี้กับหลินซินเหยียนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน คนรุ่นหลังอย่างพวกเขาจึงเรียกว่าเหวินเสี่ยวจี้ลุง แต่ไม่ได้มีคำว่าลูกพี่ลูกน้อง
ถ้าเรียกลุงก็จะดูไม่ค่อยสนิท ก็เลยเรียกลุงตรงๆ ไปเลย
“เฮ้อ พวกแกสามคนก็จะมีแค่แกนั่นแหละที่ไม่ทำให้พ่อแม่ต้องกังวลใจ ” ซูจ้านพูด
จงเหยียนซีไม่ต้องพูดถึง เกิดเรื่องราวใหญ่โต งานของจงเหยียนซีก็พิเศษ มีแต่ความอันตราย
หลินซินเหยียนภาวนาเพื่อที่จะหวังว่าให้ลูกสาวและลูกชายของเธอปลอดภัย ตอนอยู่ที่ไทยก็ถึงกับสร้างห้องพระ เข้าสวดภาวนาเช้าเย็น เทวดาต่างๆ ความเซื่อพวกนี้ อยากเชื่อแสดงว่ามีอยู่จริง
แต่หากไม่เชื่อก็ไม่เคยมีอยู่ สรุปก็คือทำเพื่อความสบายใจของตัวเอง
” คุณอาซู เมื่อกี๊พูดอะไรนะคะ? “จงเหยียนซีเดินออกมา
แต่มันดวงตาจะแดงเล็กน้อย ทุกคนก็พอจะรู้ว่าเธอต้องร้องไห้มาแน่ๆ แต่ก็ไม่ได้มีใครถามอะไรออกมา
ในใจก็คงรู้ซัดแจ้งอยู่แล้ว
ซูจ้านยิ้ม ” หูไวอะไรขนาดนั้น ฉันอยู่ในห้องรับแขกแท้ๆ ร้านอยู่ในห้องครัวยังได้ยิน หรือว่าจะแอบฟังกันนะ? ”
” เพราะลุงพูดเสียงดังต่างหาก หนูไม่ได้แอบฟังสักหน่อย ” จงเหยนซีมองไปยังจวงเจียเหวิน ” ไปช่วยภรรยาในอนาคตหน่อยสิ ฉันจะไปตามคุณอาฉินยากับแม่มากินข้าว “พูดจบก็ขำออกมายกใหญ่
นอกบ้านฉินยากับหลินซินเหยียนได้กลับมาแล้ว ที่ทั้งสองบอกว่าไปเดินเล่นเป็นเพราะนี้จากจงเหยียนซีเพื่อมาคุยกันข้างนอก
นอกจากเรื่องการแต่งงานของจวงเจียเหวินแล้ว ก็เป็นเรื่องของจงเหยียนซี กลัวว่าในใจของเธอจะมีปม
หมือนทั้งสองพยายามจะพูดอะไรบางอย่างอีก แต่เมื่อเห็นจงเหยียนซีเดินเข้ามาก็ไม่ได้พูดต่อ ” ข้าวเช้าทำเสร็จแล้ว เข้าบ้านไปกินข้าวกันเถอะค่ะ ”
“อื้ม ” ฉินยายิ้ม สำหรับเรื่องเมื่อคืนเธอไม่ได้ถามอะไรเลย ยิ่งเป็นเรื่องของตัวเองก็ไม่พูดกับมันสักคำ ราวกับว่าไม่เคยเกิดเรื่องเจียงโม่หานมาก่อน
จงเหยียนซีเข้ามารั้งแขนหลินซินเหยียนเอาไว้ น้ำเสียงเหมือนหลบซ่อนความละอายแก่ใจ ” แม่ เมื่อคืนพักผ่อนไม่เต็มที่ใช่ไหม”
แต่ความจริงแล้วเมื่อคืนไม่ได้นอนเลยต่างหาก
หลินซินเหยียนกุมมือลูกสาวเอาไว้ แล้วไม่ได้พูดอะไรออกมา ทุกอย่างมันแทนคำพูดหมดแล้ว
เมื่อพวกเขาเข้าบ้านไป อาหารเช้าก็ถูกยกมาวางบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ทุกคนนั่งประจำที่ของตัวเอง สำหรับเรื่องของจงเหยียนซีกับเจียงโม่หาน ทุกคนไม่ได้หยิบยกขึ้นมาพูด
“พ่อออกไปตั้งแต่เช้าแล้วเหรอครับ? ” จวงเยเหวินเอาแก้วนมไปวางไว้ตรงหน้าหลินซินเหยียน
หลินซินเหยียนตอบกลับลูกชายว่า ” ออกไปเจอใครบางคนน่ะ ”
” ใครครับ? ” จวงเจียเหวินถาม
” ซงเก้น ”
จงจิ่งห้าวรู้ว่าตอนจงเหยียนซีอยู่ที่ไทยก็มีซงเก้นคอยดูแล ทั้งสองสนิทกันมานานยิ่งซงเก้นกลับประเทศมา ก็เลยนัดซงเก้นกินข้าวเช้าด้วยกัน
ที่ที่นัดเจอก็คงจะเป็นโรงแรมที่ซงเก้นอยู่
” ขอบคุณที่คุณคอยดูแลลูกสาวของผม ”
ในร้านอาหารของโรงแรมบริเวณใกล้ริมหน้าต่าง มีชายสองคนนั่งอยู่ ตอนนี้ซงเก้นกลับดูทรงพลังคล้ายกับจงจิ่งห้าวในตอนหนุ่มๆ คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับจงจิ่งห้าวไม่ได้ถูกลดเสน่ห์ลงแต่อย่างใด
” ผมควรจะขอบคุณคุณมากกว่า ” ซงเก้นพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ” เรื่องครั้งที่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณช่วย ผมคงผ่านมันไปไม่ได้อย่างปลอดภัยหรอกครับ ”
ตระกูลมูติชาไม่เพียงแต่เป็นรุ่นที่มีทรัพย์สมบัติสะสมมหาศาล ยั่งเป็นกิจการของตระกูล แต่เขาสนใจในเรื่องราชการ กิจการงานก็ยังพอทำได้ แต่ก็ยากที่จะหลีกเสี่ยงข้อผิดพลาดในบางครั้ง
แต่ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว เกิดจากคู่แข่งงานราชการใส่ร้ายเขา เป็นเพราะจงจิ่งห้าวช่วยเหลือเขาจึงรักษากิจการและถอยออกมาได้อย่างปลอดภัย
อ่านได้ก่อนใครที่ novel00.com
