อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
ด้วยกาลเวลาที่ผ่านไป ไป้นหนิงมีริ้วรอยมากมายปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกทั้งผมขาวโพลน แต่มองไปแล้วยังคงสดชื่นอยู่มาก แม้จะนั่งอยู่แต่บนรถเข็นเขาก็ไม่ได้มีเนื้อมีหนัง
เพิ่มขึ้นเลย เขาผอมลงกว่าเมื่อก่อนเสียอีก ในวันนี้เขาสวมชุดสูทสีดำสนิท ส่วนโจวฉุนฉุนสวมสูทสีดำกับชุดลูกไมที่เรียบง่ายไม่มีการตกแต่ง
เธอเข็นไปยิ่นหนิงตรงเข้ามาและเรียกหลินซินเหยียนว่า “พี่”
หลินซินเหยียนพยักหน้าเบาๆ
“อย่าเศร้าโศกไปเลย คนที่จากไปก็สบายแล้ว เราคนที่ยังอยู่ต้องดูแลตัวเองด้วย” ไปยิ่นหนิงมองไปที่หลินซินเหยียนก่อนจะพูดออกมา
หลินซินเหยียนและจงจิ่งห้าวโค้งคำนับพร้อมกัน
“ทั้งที่อยู่ไกลขนาดนี้ ขอบคุณที่เดินทางมานะคะ” หลินซินเหยียนพูดด้วยเสียงเบาๆ น้ำเสียงของเธอแหบเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะร้องไห้ออกมา
“ผมต้องมาสิ เขาไม่ใช่คนนอกสำหรับผม” ไปยิ่นหนิงระลึกเสมอว่าเขาเป็นน้องชายของเฉิงยู่ซิ่ว และเฉิงยู่วเป็นผู้หญิงคนโปรดของพ่อบุญธรรมเขา
เป็นเพราะเธอ เขาจึงไม่แต่งงานอีกเลยตลอดชีวิต
ตรงกันข้าม เขาไม่สามารถเทียบเท่าพ่อบุญธรรมของตนได้ แม้ว่าเขาจะมีคนรักแล้วในใจ แต่เขาก็แต่งงานกับคนอื่นในที่สุด
บรรดาแขกคนอื่นยืนรออยู่ข้างหลั่ง จากนั้นพวกเขาก็เข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์เพื่อจุดธูป
วันนี้เรียกได้ว่าทุกคนแทบจะมารวมตัวกันที่นี่ แต่เนื่องจากเป็นงานศพจึงไม่ค่อยมีใครพูดถึงเรื่องอื่นมากนัก ทุกคนตกอยู่ในความรู้สึกหนักอึ้ง
เมื่อเห็นจงเหยียนเฉินและจงเหยี่ยนชี ดวงตาของไปนหนิงก็เศร้าลงทันใด เขาเคยอิจฉาจงจิ่งห้าวในเมื่อก่อน รวมถึงในตอนนี้ด้วย อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
เมื่อลูกชายลูกสาวโตขึ้น ในอนาคตก็จะมีหลานๆ มีความสุขกับความสัมพันธ์ในครอบครัว ส่วนเขาคงมีเพียงโจวฉุนฉุนคนเดียว
“หิวน้ำไหมคะ” โจวฉุนฉุนถาม
เพราะพวกเขารู้ข่าวตอนดึกแล้ว จึงรีบเร่งเดินทางมาให้ทันงานศพ
ไป้ยื่นหนิงส่ายหน้า “ถ้าคุณหิวก็ไปกินเถอะ ผมอยู่คนเดียวได้ไม่มีปัญหา”
“งั้นเดี๋ยวฉันมานะคะ” โจวฉุนฉุนปล่อยเก้าอี้รถเข็นลง
ไป่ยื่นหนิงหามุมที่งียบสงบและมองไปที่โถงว้ทุกข์ ตรงกลางมีภาพของเฉิงยู่เวิน รายล้อมไปด้วยเบญจมาศสีขาว โดยรอบมีแต่สีขาวและสีดำทำให้ผู้คนรู้สึกเศร้าเมื่อมองไป
เขาคิดในใจว่า ทุกคนที่ตายไปแล้วจะได้รวมตัวกันในสวรรค์หรือไม่นะ?
จู่ๆก็เกิดอารมณ์อ่อนไหวขึ้น เขาไม่รู้ว่าพ่อแม่แท้ๆ ของตนเป็นใคร เมื่อตายไปแล้วจะไปหาใครที่ไหนดี?
“พี่ครับ ไป่ยิ่นหนิง” รุ่นลูกหลานพากันคุกเข่าอยู่ตรงหน้าที่ไว้ทุกข์ จงเหยียนซีที่นั่งอยู่ข้างจงเหยียนเฉิน เธอรู้ว่าตอนนี้พี่ชายของเธอมองไม่เห็น จึงได้บอกชื่อแต่ละคนที่เข้ามา
ให้แก่พี่ชายฟัง
เพื่อไม่ให้เขาดูเหมือนไม่รู้อะไรเลย
การแสดงออกของจงเหยียนเฉินดูเหมือนตกตะลึง “ไป้ยิ่นหนิง?”
เขารู้สึกชื่นชมและยกย่องไปยื่นหนิงอยู่ในใจ
บางครั้งก็รู้สึกสงสารเขา
เขาไม่สามารถอยู่กับคนที่รักได้ในชีวิตนี้
“เขาไม่มีลูกเหรอคะ” เสิ่นซินเหยายื่นศีรษะเข้ามาถาม
จงเหยียนซีพยักหน้า “ใช่”
ทั้งเธอและจงเหยียนเฉินรู้ว่าเขาแทบไม่เคยแตะต้องโจวฉุนฉุนเลยด้วยซ้ำ
“อันที่จริงเขาเป็นคนดีมากทีเดียว” จงเหยียนซีพูด
จงเหยียนเฉินจับมือน้องสาวของตน เขากลับมแล้วถึงได้ยินเรื่องของน้องสาว ก่อนหน้านี้เขายุ่งอยู่กับงาน ไม่ค่อยได้อยู่กับพ่อแม่หรือครอบครัวเท่าไหร่ น้องสาวเกิดเรื่องใหญ่
โตขนาดนี้เขายังไม่รู้เรื่องเลย จึงรู้สึกผิดต่อเธอมาก
จงเหยียนซีน้ำตาไหลรินเพราะนึกถึงเรื่องเมื่อก่อน
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เหมือนกับมีคำพูดนับพันคำ ว่ากันว่าคู่ฝาแฝดสามารถส่งกระแสจิตถึงกันได้ บางทีมันอาจจะไม่จริง
แต่การที่ทั้งสองโตมาด้วยกัน ทำให้ทั้งสองคนรู้จักกันเป็นอย่างดี
พวกเขาเข้าใจซึ่งกันและกัน
“เขาเคยชอบแม่ใช่ไหม?” จวงเจียเหวินอายุน้อยกว่าจงเหยียนเฉินและจงเหยียนซี เขาจึงไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่นัก
“ไปรู้มาจากไหน?” จงเหยียนซีถาม
จวงเจียเหวินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่าฉินยา เขาเคยได้ยินเธอคุยกับซูจ้าน
“ฉันก็เคยได้ยินคุณพ่อคุณแม่พูดถึงค่ะ” เสิ่นซินเหยา พูด
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
