บทที่104 เมื่อคืนอยู่กับแม่ของฉัน
หลินซินเหยียน “……”
เธอพยายามเอาขาของเขาออก แต่ว่ามันหนักมาก
เธอออกไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
หลินซินเหยียนเลยยอมแพ้ แล้วไม่ขยับอีก พลางหันไปมองโทรศัพท์บนโต๊ะ ก่อนจะยื่นมือไปคว้า ดีที่โทรศัพท์นั้นมันอยู่ใกล้เธอ เลยหยิบได้สะดวก
เธอโทรไปหาเบอร์ของเคาน์เตอร์ “สวัสดี รบกวนคุณซื้อเสื้อผ้ามาให้ฉันหน่อยได้ไหม？เดี๋ยวกลับมาแล้วฉันจะเอาเงินให้คุณเอง”
“ได้ แต่ว่าคุณใส่ไซส์อะไรเหรอ？”
“S”
“โอเค”
หลินซินเหยียนกำลังจะวางสาย ก็มีเสียงดังขึ้นมา “คุณอยู่ห้องเบอร์อะไร ฉันจะได้ไปส่งให้ถูก”
หลินซินเหยียน “……”
“ห้อง88” มีเสียงแหบแห้งที่เพิ่งตื่นนอนดังขึ้น
หลินซินเหยียนหันไป ก็เห็นว่าจงจิ่งห้าวหรี่ตาลงพลางมองเธอ
เขาตื่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ？
“ห้อง88” หลินซินเหยียนพูดกับปลายสาย
“โอเค”
หลังจากที่วางสายไป หลินซินเหยียนก็วางโทรศัพท์กลับไปที่เดิม
“คุณ คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่？”
ตอนที่เธอเพิ่งตื่นนั้นเขาเห็นหรือเปล่านะ？
เขายิ้มขึ้นอย่างไม่แน่ชัด ด้วยท่าทีที่ยังไม่ตื่นเต็มที “เมื่อกี้นี้เอง”
หลินซินเหยียนถอนหายใจ ก่อนจะกอดผ้าห่มเอาไว้แน่น พลางลังเลอยู่นานก่อนจะพูดออกมา “คุณไม่ลุกขึ้นมาเหรอ？”
เขาเอามือเสยผม ส่วนอีกมือก็อยู่บนตัวเธอ พูดอย่างยืดยาด “หือ？”
หลินซินเหยียนหันหน้าไป “ไม่มีอะไร”
เมื่อครู่เธอพูดชัดเจนขนาดนั้น เขาจะไม่ได้ยินได้อย่างไร จะต้องตั้งใจถามแน่นอน เธอจะไปเล่นด้วยอีกทำไมกัน
เขาไม่ลุกขึ้น หลินซินเหยียนเองก็ไม่กล้าลุกขึ้นก่อน เลยทำได้เพียงนอนต่อ แล้วรอเสื้อผ้ามาส่ง
รออยู่ราวๆ ครึ่งชั่วโมง ก็มีเสียงกริ่งดังขึ้น
หลินซินเหยียนเหมือนกับหาตัวช่วยสุดท้ายเอาไว้ได้ “คุณไปเปิดประตูให้หน่อย”
จงจิ่งห้าวไม่ขยับตัว ก่อนจะขยับไปทางด้านข้างเธอเล็กน้อย พลางกดผ้าเช็ดตัวเอาไว้ แล้วพูดหยอกล้อ “ทำไมคุณไม่ไป？”
หลินซินเหยียน “……”
เขายิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “ฉันไปเองก็ได้”
หลินซินเหยียนมองเขาตาปริบ รอเขาพูดต่อ
เขาขยับหัวไปเล็กน้อย ก่อนจะสบตากับเธอ “คุณจูบฉันก่อนสิ ฉันถึงจะไป”
หลินซินเหยียน “……”
จงจิ่งห้าวหัวเราะ “ไม่ยอมเหรอ？งั้นก็ช่างเถอะ ฉันไม่เป็นไรอยู่แล้ว ถึงอย่างไรก็ไม่มีคนรอฉันอยู่ พักสักวันก็ดี”
“……”
เธอไม่ได้กลับไปทั้งคืน และไม่มีเวลามาเล่นกับเขาอยู่ที่นี่ด้วย
ลังเลสักพัก หลินซินเหยียนถึงจะพูดอย่างประจบประแจง “คุณ คุณหลับตาก่อน”
“อือ”
จงจิ่งห้าวหลับตาทั้งสองข้างลง ขนตาของเขานั้นดกดำเหลือเกิน
หลินซินเหยียนจ้องมอง เหมือนกับหลินซีเฉินของเธอมาก ทั้งความดกดำ และความงอนนั้นช่างเหมือนกันเสียจริง
บางทีเธอก็อิจฉาอยู่ไม่น้อย
คิดไม่ถึงเลยว่าของเขาก็จะดูดีขนาดนี้
เธอเช็กให้มั่นใจ “ห้ามลืมตานะ”
“อือ”
หลินซินเหยียนกอดผ้าห่มพลางเข้ามาใกล้ หน้าท้องของเขาบางมาก เมื่อเข้ามาใกล้ หลินซินเหยียนสามารถเห็นขนบนใบหน้าเขาได้อย่างชัดเจน เธอหลับตาลง ก่อนจะจูบเขา เพียงไม่นาน ก็ถอนจูบออกโดยพลัน
“……”
จงจิ่งห้าวลืมตาขึ้นมา อย่างรวดเร็วเกินไปหน่อย
เขายังไม่ทันได้ลิ้มรสอะไรเลย ก็ออกไปเสียแล้ว
“คุณอย่ามาทำแบบนี้นะ” หลินซินเหยียนขบริมฝีปาก แล้วกลัวว่าเขาจะขออะไรที่ไร้เหตุผลอีก
จงจิ่งห้าวถอนหายใจอีกครั้ง ถ้าไม่ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกับ เธอจะจูบเขาก่อนได้อย่างไรล่ะ？
เขาดึงผ้าห่มออก ก่อนจะคลุมให้เธอ แล้วเดินออกไปข้างนอก
เมื่อประตูห้องเปิดออก กวนจิ้งยืนอยู่ด้านหน้าประตู ก่อนจะถือถุงเสื้อผ้ามา “ฉันเพิ่งจะเดินผ่านเคาน์เตอร์ไป คนทางนั้นเอามาให้ฉัน ฉันจ่ายเงินไปแล้วนะ”
ตอนที่พูดนั้นกวนจิ้งได้มองเข้ามาในห้อง ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาอยากเห็นผู้หญิงในห้อง ให้ชัดเจน
เมื่อไหร่กัน ที่ชีวิตส่วนตัวของจงจิ่งห้าวสามารถเปิดเผยได้ขนาดนี้？
เมื่อคืนมันเร่าร้อยขนาดไหนกันนะ เสื้อผ้าถึงได้ใส่ไม่ได้แล้วน่ะ？
จงจิ่งห้าวทนไม่ไหว เลยขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ดูพอหรือยัง？”
กวนจิ้งรีบผลุบสายตาลง แต่ว่าความสงสัยนั้นมันมีมาก เลยพูดออกมา “ในนั้นคือใครเหรอ？”
“เรื่องของฉัน คุณมาจุ้นจ้านได้ตั้งแต่เมื่อไหร่？”
กวนจิ้งยิ้มแหยๆ “ฉันคิดว่าเป็นคุณหลินเสียอีก”
ใครๆ ก็ดูออกทั้งนั้น
ตอนนี้เขารู้สึกอะไรกับหลินซินเหยียนแน่นอน
“นี่คือชุด แล้วก็กุญแจรถ” กวนจิ้งส่งของมา จงจิ่งห้าวรับเอาไว้ ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “เรื่องที่ให้คุณไปตรวจสอบน่ะ เสร็จหรือยัง？”
เมื่อคิดว่ามีคนไม่หวังดีกับเธอ เขาก็กลัว กลัวว่าจะคนนั้นจะทำได้
เขาไม่อยากจะนึกถึงผลที่เกิดขึ้น
เขายอมรับไม่ได้
และยังไม่ได้จริงๆ
“เร็วเข้า แล้วก็ ไปตรวจสอบด้วยว่าช่วงนี้เหอรุ่ยหลินได้ทำอะไรหรือเปล่า” เมื่อใจเย็นลง เขาก็ตั้งใจคิด หลินซินเหยียนเพิ่งจะกลับเข้ามาในประเทศ เลยไม่ได้มีศัตรูอะไร
มีเพียงเหอรุ่ยหลินที่อยากจะทำร้ายเธอเท่านั้นเอง
ดีที่ครั้งนี้เธอไม่ได้ทำอะไรเลย
ไม่อย่างนั้นคงจะต้องชำระแค้นทบต้นทบดอกเลยล่ะ！
“โอเค” กวนจิ้งก้มหน้ามองเวลา “ฉันนัดกับคนทางนั้นเอาไว้แล้ว เดี๋ยวเจ็ดโมงครึ่งจะไป”
“คุณไปได้แล้วล่ะ”
จงจิ่งห้าวปิดประตู
เขาหันตัวเดินไปที่ข้างเตียง จากนั้นก็ส่งเสื้อผ้าให้เธอ แล้วก็กุญแจรถด้วย
หลินซินเหยียนอึ้งไป ก่อนจะเงยหน้ามองเขา “นี่…”
“คุณชอบไม่ใช่เหรอ？” เขาพูดเบาๆ
เธออยากซื้อรถ ไม่ใช่เพราะว่าชอบ แต่เป็นเพราะเธอจะได้ใช้จริงๆ เพียงแค่คิดไม่ถึงเลยว่าจงจิ่งห้าวจะจดแล้วไปบอกกับหยูโต้วโต้ว
“ฉันจะจ่ายเงินให้คุณเอง” หลินซินเหยียนรับกุญแจรถมา
“ทีกับฉันคิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้นเลยเหรอ？” เขาเอนตัวมา ก่อนจะสบตากับเธอ “ฉันไม่เอาเงินก็ได้ เอาแบบนี้ก็แล้วกัน คุณจูบฉันอีกสักครั้ง ถือว่าเป็นค่าตอบแทนโอเคไหม？”
หลินซินเหยียนผลักเขาออก “อย่ามารุ่มร่าม ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
จงจิ่งห้าวถูกเธอผักจนถอยไป จากนั้นก็ยื่นมือมาลูบผมของเธอ “คุณเป็นภรรยาของฉัน ซื้อรถให้คุณ ไม่ใช่เรื่องที่สามีควรทำให้เหรอ？”
เมื่อหลินซินเหยียนได้ยินเขาพูดว่าสามีออกมา ก็เกือบจะสำลักน้ำที่ดื่มเข้าไปแล้ว
เลยไม่กล้าพูดเรื่องที่จะให้เงินแล้ว
“ฉันไปอาบน้ำล่ะนะ” เขาไปหาผ้าขนหนูสะอาดๆ จากตู้เข้าไปในห้องอาบน้ำ เมื่อคืนเขาไม่ได้อาบน้ำ ก่อนจะกอดหลินซินเหยียนพลางหลับไป เลยรู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่ เขาต้องอาบน้ำสักหน่อยแล้ว
อีกอย่างยังต้องเหลือที่เอาไว้ให้หลินซินเหยียนด้วย
เพราะรู้ว่าเธอไม่มีทางปล่อยเด็ดขาด
หลินซินเหยียนคุดคู้อยู่บริเวณเตียง พลางห่อเอาไว้ด้วยผ้าห่ม เมื่อเห็นประตูของห้องอาบน้ำ ก็รีบกำกุญแจเอาไว้ในมือแน่น ถึงจงจิ่งห้าวจะชอบกอดเธออยู่ตลอด แล้วก็ไม่เคารพเธอเท่าไหร่ แต่ว่าเขาก็ไม่เคยล่วงเกินเธอ
เมื่อคืน เขาคิดเรื่องแบบนั้นด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเธอเลย
คำพูดเพียงเล็กน้อย เขาก็สนใจอยู่ไม่น้อย
เมื่อคืนเขาจูบเธออย่างอ่อนโยนขนาดนั้น
อารมณ์ของหลินซินเหยียนนั้นสับสนเป็นอย่างมาก
เธอขยี้ตาเล็กน้อย
แต่ในทางกลับกัน เหอรุ่ยเจ๋อที่เธอเคารพและเชื่อใจมาตลอด กลับทำเรื่องน่าอายแบบนั้นกับเธอ
เมื่อเธอใส่เสื้อผ้าเสร็จ จงจิ่งห้าวเองก็ใส่เสื้อผ้าจนเสร็จแล้วเหมือนกัน ทั้งสองคนเลยเก็บของก่อนจะออกไป
รถจอดอยู่ที่ลานจอดรถของโรงแรมแล้ว
จงจิ่งห้าวนั่งข้างคนขับ “นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ได้นั่งรถที่คุณขับ”
หลินซินเหยียนมองเขา “คุณแน่ใจว่าจะไม่ขับรถใช้ไหม？”
จงจิ่งห้าวไม่ได้พูดอะไร แต่ใช้ท่าทีในการตอบเธอ เขาคาดเข็มขัด
หลินซินเหยียนขับรถออกไป ด้วยความเร็วที่มั่นคง
ตลอดทางนั้นมันเงียบมาก ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร ต่างคนต่างคิดอยู่ในใจ
เมื่อมาถึงด้านล่าง หลินซินเหยียนก็ปลดเข็มขัดนิรภัย “ฉันขึ้นไปดูพวกเขา แล้วพวกเราค่อยไปกินข้าวกัน”
เธอไม่กลับมาทั้งคืน เลยเป็นห่วงลูกทั้งสอง
เธอไม่เคยไม่กลับบ้านทั้งคืนเลย
“อือ” จงจิ่งห้าวพิงเก้าอี้โดยไม่ขยับ
เงาร่างบางของหลินซินเหยียนหายเข้าไปด้านในของตึก จงจิ่งห้าวเลยค่อยๆ ผลุบตาลง ก่อนจะพิงเก้าอี้ พลางมองหน้าต่างที่เธออยู่
ติ๊งต่อง…
จู่ๆ หน้าต่างของรถก็ถูกเคาะ เขาเงยหน้ามอง ก็เห็นว่าเป็นมือเล็กๆ
เขาลดกระจกลง ก็เห็นเงาร่างเล็กอยู่หน้ารถ เขาเงยหน้ามอง “เมื่อคืนคุณอยู่กับหม่ามี๊ของฉันใช่ไหม？”
ยังไม่ทันรอให้จงจิ่งห้าวตอบ หลินซีเฉินก็พูดเสียงดังขึ้นมา “ไอนักเลงหัวไม้！”
จงจิ่งห้าว， “……”
เด็กนี่ ทกครั้งที่เจอเขา จะต้องโกรธเคืองแบบนี้ทุกทีเลย
เขาทำอะไรกันแน่นะ ถึงได้เกลียดกันขนาดนี้？
“ฉันคิดว่าพวกเราต้องคุยกันหน่อยแล้วล่ะ” จงจิ่งห้าวเลิกคิ้วขึ้น ท่าทีของไอเด็กกระจอกนี่ จะทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับหลินซินเหยียนสั่นคลอนแน่นอน
ถึงอย่างไรหลินซินเหยียนก็แคร์เขาเป็นอย่างมาก
“ฉันไม่มีทางคุยกับคุณแน่นอน ฉันจะหาคนที่รวยกว่าคุณให้หม่ามี๊ และหล่อกว่าคุณด้วย” หลินซีเฉินแต่คิดว่าเขาทิ้งพวกเขา ก็โกรธเป็นอย่างมากแล้ว
โกรธจนเข้าไปกัดเขาอย่างเต็มแรงเลยล่ะ
จงจิ่งห้าวผลักประตูรถออกก่อนจะลงมา
“เด็กน้อยนี่……”
โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาสั่น เขาหยิบออกมาดู ก็เห็นว่าเป็นคลิปที่กวนจิ้งส่งมา
