ประตูห้องหลังสือเปิดออก ลุงเฟิ๋งยืนอยู่หน้าประตู“ผมให้เขารอที่ห้องรับแขกแล้วครับ”
จงฉีเฟิงพยักหน้า
“ไม่ต้องกังวล เรื่องมันจบไปแล้ว เขาพูดอะไรไม่ได้”จงฉีเฟิงเห็นยู่ซิ่วท่าทางเป็นกังวล เขาจึงพูดปลอบ
ยู่ซิ่วขมวดคิ้ว“ฉันไม่ได้กังวล”
“ปากแข็ง”จงฉีเฟิงจับมือเธอ“ไปกันเถอะ”
เหอเหวินหวยนั่งบนโซฟาไม้แดงในห้องรับแขก และมีคนเสิร์ฟน้ำชาแล้ว ส่วนเหอรุ่ยสิงยืนอยู่ด้านหลังเขา
เมื่อเห็นจงฉีเฟิงเดินมา เหอเหวินหวยก็ยืนขึ้น“ฉีเฟิงความเสียหายครั้งนี้ ผมต้องมาขอร้องคุณแล้ว”
“ขอร้องผม？”จงฉีเฟิงยิ้มๆ“คุณอย่ามาล้อผมเล่นนะ คุณมีอะไรต้องมาขอร้องผม？”
“เห้อ”เหอเหวินหวยถอนหายใจ“ก็เรื่องที่ลูกไม่ได้เรื่องทั้งสองของผมก่อขึ้นไง”
“เรื่องอะไร？”จงฉีเฟิงจูงมือยู่ซิ่วให้นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับตน
คนรับใช้มาเสิร์ฟน้ำอีก2แก้ว
“วันนี้คุณไม่ได้ดูข่าวใช่ไหม？”เหอเหวินหวยถาม
“ใช่”
หลังจากจงฉีเฟิงไม่ทำงาน เขาก็ไม่ชอบดูข่าว วันๆเขียนแต่พู่กัน ยู่ซิ่วเดินเล่นเป็นเพื่อนเขา เล่นหมากรุกสากล เวลาหนึ่งวันก็ผ่านไปแล้ว
“คุณดูก่อนเถอะ”เหอเหวินหวยบอกใบ้ให้ลูกชายเอาข่าวให้จงฉีเฟิงดู
เหอรุ่ยสิงส่งโทรศัพท์ให้“นี่ครับลุงจง”
จงฉีเฟิงอ่านก็รู้สึกแปลกใจ ไม่ใช่ตกใจที่ข่าวนี้มันดูไม่มีเหตุผล แต่ตกใจที่เกิดเรื่องขึ้นกับตระกูลเขา แล้วทำไมถึงมาหาเขา？
เพราะจากเส้นสายของตระกูลเหอ จะให้ปิดบังเรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องยาก
“เหวินหวย นี่คือ？”จงฉีเฟิงเงยหน้าขึ้นมองเหอเหวินหวยที่อยู่ตรงข้าม“หรือมันเกี่ยวอะไรกับผม？”
ไม่งั้นจะมาหาเขาทำไม？
“เห้อ”เหอเหวินหวยถอนหายใจอีกรอบ“ผมไม่ได้โชคดีเหมือนคุณที่มีลูกเก่งๆ ได้ปลดเกษียณก่อนเวลา สนุกกับวัยชรา ลูกไม่ได้เรื่องพวกนั้นทำเอาผมแทบจะเป็นบ้าตายแล้ว”
“เหวินหวย ที่พูดนี้คุณไปเอามาจากไหนกัน？”
“นี่”เหอเหวินหวยชี้เด็กที่หน้าเต็มไปด้วยเลือดบนข่าว“เด็กคนนี้ ได้ยินมาว่าเป็นลูกของผู้หญิงที่จิ่งห้าวชอบ หลินหลินของเราคิดว่าเพราะผู้หญิงคนนั้น ถึงทำลายงานหมั้นของเธอกับจิ่งห้าว เลย….เห้อ พูดแล้วก็ขายหน้า พี่ชายเขาโอ๋น้องสาวมาก จึงวู่วามไปลักพาตัวลูกเธอ เพื่อจะใช้เด็กขู่ผู้หญิงคนนั้นให้ไปจากจิ่งห้าว”
เหอเหวินหวยหลบเรื่องหนักรับเรื่องเบา
ไม่ได้พูดว่าลูกสาวอยากแต่งเข้าตระกูลจง อยากแย่งชิงเพื่อตระกูลเหอได้แต่งงาน และไม่ได้พูดว่าลูกชายอยากแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น
เรื่องที่ทำเขาเสียศักดิ์ศรีพวกนั้น
จงฉีเฟิงกับยู่ซิ่วสบตากัน
ผู้หญิงคนนี้เป็นใครอีก？
เกิดอะไรขึ้นกับลูกชาย？
ที่ถอนหมั้นครั้งก่อนเพราะหลินซินเหยียนไม่ใช่เหรอ？
ในข่าวม่มีรูปหลินซินเหยียน พวกเขาจึงไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือหลินซินเหยียน
จงจิ่งห้าวกำชับว่าห้ามมีรูปหลินซินเหยียน
เขาไม่อยากให้เธอมาเกี่ยวข้องกับข่าวแบบนี้
“เรื่องนี้คงทำให้จิ่งห้าวไม่พอใจ ผมถึงมาหาคุณนี่ไง”เหอเหวินหวยถอนหายใจอีกรอบ อายุปูนนี้แล้วยังต้องมาพูดถ่อมตนกับคนตรงหน้า ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับตนเพราะเรื่องลูก หงุดหงิดใจจริงๆ
“พวกเราเป็นคนมีหน้ามีตา เป็นคนค่อนข้างมีฐานะในสังคม ข่าวออกไปผมคงไม่รู้เอาหน้าไว้ที่ไหน ผมไม่ต้องมาหาคุณก็ได้ แต่ถ้าเราสองตระกูลวู่วามก็มีแต่จะบอบช้ำทั้งสองฝ่าย คุณว่าจริงไหม？”
เหอเหวินหวยรู้จักเจรจา ตอนนี้เขาไม่ได้มาเพื่อขอความเมตตา แต่เพราะไม่อยากให้ทั้ง2ฝ่ายทะเลาะกันจนทำลายไมตรี
“คุณก็รู้นิสัยลูกชายผมดี ถ้าผมก้าวก่ายเขาได้ ตอนนั้นคงไม่ได้ถอนหมั้น”จงฉีเฟิงไม่ใช่คนโง่ ตอนนี้เขาจะฟังความข้างเดียวแล้วรับปากหรือตอบรับอะไรไม่ได้
สีหน้าเหอเหวินหวยดูไม่ค่อยดีนัก เขาไม่ยุ่งแล้วงั้นเหรอ？
“จิ่งห้าว แม้พวกเราไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกัน แต่เราก็รู้จักกันมานาน คุณจะนั่งดูเราสองตระกูลแตกคอกันเพราะเรื่องเล็กๆแค่นี้จริงๆน่ะเหรอ？”
“จิ่งห้าวของเราไม่ใช่คนที่ก่อเรื่องแบบไร้เหตุผล ยังไงซะก็มีคนยั่วโมโหเขาก่อน แน่นอนว่าเรื่องนี่เราจะปล่อยเฉยไว้ไม่ได้ คุณก็รู้ว่าหลายปีมานี้เขาสองพ่อลูกไม่ค่อยลงรอยกัน แต่เราจะพยายาม ตอนเย็นฉันจะเรียกเขามาพูดเรื่องนี้ให้เคลียร์ แล้วก็โน้มน้าวเขา”ยู่ซิ่วพูดขึ้น ใช้ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง ประโยคแรกพูดถึงพวกเขาหาเรื่องจงจิ่งห้าวก่อน พวกเขาผิด ประโยคหลังแสดงให้เห็นว่าไม่ใช่พวกเขาจะปล่อยเฉย แต่จะเข้าไปยุ่งได้ไหมนั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง
คำพูดนี้ทำเอาเหอเหวินหวยพูดไม่ออก
“พวกคุณรู้ก็ดีแล้ว ไม่ทำลายไมตรีของทั้งสองฝ่ายจะเป็นการดีที่สุด”เหอเหวินหวยยืนขึ้น
“แน่นอน พวกเราก็ไม่ได้อยากทำลายไมตรี”ยู่ซิ่วพูด
เหอเหวินหวยฝืนยิ้ม“ผมควรกลับแล้ว”
“อยู่กินข้าวเย็นกันก่อนสิ”ยู่ซิ่วยิ้มอย่างสง่าและเหมาะสม
“ไม่ดีกว่า ที่บ้านรอพวกเราอยู่”เหอเหวินหวยปฏิเสธอย่างอ้อมๆ
“ลุงเฟิ๋ง ออกไปส่งพวกเขา”ยู่ซิ่วไม่ได้ออกไปส่งด้วยตัวเอง หลังจากนี้ไม่ว่าเรื่องนี้จะเป็นยังไง ตอนนี้พวกเขาต้องอยู่ข้างจงจิ่งห้าว
เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้พวกเขาเป็นฝ่ายผิดก่อน
เธอพูดอย่างเหมาะสม ให้เหอเหวินหวยรู้ว่าถ้าเรื่องนี้จงจิ่งห้าวไม่รามือ นั่นก็เป็นเพราะพวกเขาผิดก่อน พวกเขาเป็นคนก่อเรื่องขึ้นมาเอง
ถ้าทำลายไมตรีจริงๆ นั่นเป็นเพราะพวกเขาทำตัวเอง
“ไม่ต้องส่งแล้ว”เดินมาถึงประตูตระกูลจง เหอรุ่ยสิงก็พูดกับลุงเฟิ๋ง
ลุงเฟิ๋งยิ้มพลางเปิดประตูรถให้เหอเหวินหวย“คุณหญิงให้ผมมาส่งแขก ผมจะไม่สุภาพได้ยังไง ท่านปู่เหอ เชิญครับ”
เหอเหวินหวยมองเขาแวบหนึ่งแล้วขึ้นรถไป
เหอรุ่ยสิงนั่งตรงเบาะคนขับ
รถขับออกไปอย่างรวดเร็ว
เหอเหวินหวยมองคฤหาสน์ที่ยิ่งไกลออกมาเรื่อยๆผ่านกระจกมองหลัง พลางถอนหายใจ“ที่จงจิ่งห้าวเกิดมาฉลาดไม่ใช่ไม่มีเหตุผล ทั้งพ่อและแม่ล้วนไอคิวสูง ลูกจะโง่ได้ยังไง”
จงฉีเฟิงเคยขอคำแนะนำเรื่องอุบายจากเขา
ท่าทีของยู่ซิ่วเมื่อครู่ทำให้เขาคาดไม่ถึง
“พ่อ พ่อพูดอะไร？แม่ของจงจิ่งห้าวเป็นภรรยาเก่าของจงฉีเฟิง”
“ใช่ แกดูฉันสิ แก่แล้วจริงๆ”เหอเหวินหวยลูบหน้าผาก
“พ่อ ถ้าจงฉีเฟิงโน้มน้าวจงจิ่งห้าวไม่ได้จะทำยังไง？”เหอรุ่ยสิงพูดอย่างกังวล
เหอเหวินหวยครุ่นคิดพักหนึ่ง พินิจไตร่ตรอง แยกแยะข้อดีข้อเสียก็แล้ว ก็ยังคงรู้สึกว่าไม่ควรแตกหักกับตระกูลจง
ยังไงตอนนี้พวกเขาก็ธุรกิจใหญ่โต ไม่ยอมรับไม่ได้เลยว่าหาเรื่องไม่ได้
ถ้าเผชิญหน้ากันจริงๆ คนที่เสียเปรียบคือพวกเขา
“ใครก่อเรื่องก็ให้คนนั้นรับผิดชอบ”เหอเหวินหวยค่อยๆหลับตาลงช้าๆ
ไม่ใช่เขาไร้เมตตา แต่เพียงเพราะตอนนี้เขาไม่อาจเห็นแก่ความรักในครอบครัวกับเรื่องนี้ได้
ถ้าจงจิ่งห้าวไม่รามือ เรื่องนี้ต้องปะทุขึ้นแน่นอน
เมื่อถึงตอนนั้นตระกูลเหอเสียชื่อเสียงแล้ว จะส่งผลกระทบกับบริษัท พวกเขาทำธุรกิจอัญมณี หากถูกคว่ำบาตร เขาจะรับผลที่ตามมาไม่ได้
ณ ห้องรับแขกตระกูลจง
จงฉีเฟิงพิงเบาะบนโซฟา พลางคว้ามือยู่ซิ่วมาจับ นิ้วโป้งถูหลังมือเธอไปมา หรี่ตาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“กำลังคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร？และเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้นใช่ไหม？”ยู่ซิ่วถาม
ที่จริงเธอก็แปลกใจ เมื่อก่อนเธอคิดว่าจงจิ่งห้าวชอบหลินซินเหยียน แต่ตอนนี้กลับมีผู้หญิงลูกติดอีกคนหนึ่งโผล่มาอีก
นี่ทำให้เธออดเป็นกังวลไม่ได้
จงฉีเฟิงยื่นมือออกมาปัดผมที่ข้างหูของเธอ แล้วทัดหูให้ พลางพูดอย่างอ่อนโยน“ไม่ต้องห่วง ผมจะหาเขาที่คฤหาสน์”
แล้วก็คุยเรื่องนี้กับเขาด้วย
