“หนู…”
ในใจเธอโต้แย้งกันและซับซ้อน เธอต้องยอมรับเลยว่าเธอไม่ได้ไม่รู้สึกกับจงจิ่งห้าว เพียงแค่ไม่กล้ายอมรับก็เท่านั้น
แล้วก็ไม่อยากคิด
ดูเหมือนใกล้ก็ไม่ใกล้ ไกลก็ไม่ไกล เธอไม่อยากทำลายความรู้สึกไม่คลุมเครือเช่นนี้ ไม่อยากหาคำตอบ ว่าตกลงแล้วเป็นความรักหรือไม่ใช่ความรัก คิดมากไปก็เจ็บ
โดนจวงจื่อจิ่นถามแบบนี้เธอไม่รู้จะตอบยังไง หัวใจเหมือนถูกแช่อยู่ในขวดโหลที่มีหลายรสชาติ
“ทำไมไม่พูดล่ะ？”จวงจื่อจิ่นตาแดงก่ำ“บางที่ตอนนี้เขาอาจจะดีกับแกมาก แต่ก็เคยคิดถึงอนาคตนั้นไหม？เขาจะยอมรับเสี่ยวซีกับเสี่ยวลุ่ยได้ไหม？ไปสนใจไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ？”
“แม่ หนูไม่อยากคิดตอนนี้ จริงสิ พวกเราอาจต้องอยู่ที่นี่สักระยะ ที่ที่พวกเราเคยอยู่หนูกลัวว่าจะไม่ปลอดภัย”ประโยคหลังเธอจงใจเปลี่ยนเรื่อง
จวงจื่อจิ่นกลับไม่ยอมปล่อยผ่าน“ตอนนี้ที่แกอยากกลับจีนก็เป็นเพราะเขาใช่ไหม？”
ถ้าไม่กลับมาก็อาจไม่เกิดเรื่องพวกนี้
หลินซินเหยียนก้มหน้าไม่พูด
เห็นได้ชัดว่าคือการยอมรับโดยปริยาย
จวงจื่อจิ่นอยากต่อว่าเธอ จะให้ความดีตรงหน้ามาตบตาไม่ได้
พูดถึงตรงนี้ เธอก็เปลี่ยนความคิด“เรื่องของแก แกจัดการเองก็แล้วกัน”
เธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีความคิดและวิธีของตัวเอง
ก้าวก่ายมากเกินไปจะกลายเป็นกดดันเธอเปล่าๆ
จวงจื่อจิ่นถอนหายใจ“อยู่ก็อยู่ ความปลอดภัยของเด็กๆสำคัญที่สุด”
เมื่อนึกถึงทุกสิ่งที่เหอรุ่ยเจ๋อทำ เธอก็ยังรู้สึกผวาอยู่
หลินซินเหยียนรู้ว่าเธอกังวลอะไร จึงพูดขึ้น“แม่ไม่ต้องห่วง หนูจะดูแลตัวเองดีๆ”
ในคฤหาสน์
จงจิ่งห้าวพาหลินซีเฉินที่หลับไปแล้วมานอนห้องชั้นล่าง
ป้าหยูยืนมองอยู่ตรงประตู
ตั้งแต่จงจิ่งห้าวเข้ามา เธอก็ตามติดตลอด เหมือนมีเรื่องอยากพูดมากมาย
“คุณรู้แล้วใช่ไหม？”ป้าหยูยืนถามตรงประตู
จงจิ่งห้าวห่มผ้าให้หลินซีเฉินเสร็จก็หันมามองเธอ“รู้อะไรครับ？”
ป้าหยูร้อนใจ“ก็ที่พวกเขาเป็นลูกของคุณไง”
จงจิ่งห้าวสายตาเคร่งขรึม ราวกับสิ่งที่ป้าหยูพูดกระทบเส้นตายของเขา
หรือจะเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจเพิกเฉย จู่ๆก็มีคนถามขึ้นมา ก็ทำให้อดไม่ได้ที่จะหันไปมองและไม่พอใจ
ป้าหยูขมวดคิ้ว ท่าทีของจงจิ่งห้าวดูแปลกๆ หรือว่าไม่ใช่？
ทำไมความกดอากาศรอบตัวเขาจึงลดลงเรื่อยๆ？
ป้าหยูถอนหายใจ วิ่งไปหยิบรูปนั้นมา แล้วเดินไปข้างเตียง วางเทียบกับหน้าของหลินซีเฉิน“ดูสิ…”
หลินซีเฉินได้รับบาดเจ็บ หน้าบวม ไม่เหมือนที่เธอเห็นครั้งก่อน
ป้าหยู，“……”
“เขาได้รับบาดเจ็บได้ยังไง？”ป้าหยูเป็นห่วงมาก ตอนเจอกันครั้งก่อนทั้งน่ารักและฉลาดสุดๆ
จงจิ่งห้าวไม่อยากคุยเรื่องนี้กับคนอื่น“ต่อไม่อย่าพูดเรื่องสถานะของเขาอีก”
“แต่…”
ป้าหยูไม่ตัดใจ อยากพูดต่อ
“เธอท้องก่อนจะแต่งงานกับผม เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกผม”จงจิ่งห้าวพูดขัดเธอทันที
เขาเคยหรือไม่เคยทำอะไรเธอ เขาจะไม่รู้งั้นเหรอ？
เรื่องเกี่ยวกับอดีตของหลินซินเหยียนเขาไม่อยากรับรู้
พอนึกถึงเธอนอนเตียงเดียวกับผู้ชายคนอื่น ในใจเขาก็อึดอัดจนหายใจไม่ออก
ดังนั้นอย่าพูดถึงสถานะของเด็กสองคนนี้กับเขา
อย่าพูดเรื่องอดีตของหลินซินเหยียนกับเขา
เรื่องพวกนี้เขาไม่อยากรู้ทั้งนั้น！
“คุณ คุณ คุณหมายความว่าไง？”ป้าหยูตกใจจนอ้าปากค้าง มือสั่นทั้งสองข้าง ใช้เวลาพักหน้ากว่าจะพูดออก
ท้องก่อนแต่งงานกับจงจิ่งห้าว？
เป็นไปได้ยังไง？
“ฉันว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงไม่ระวัง ไม่รักตัวเองแบบนั้น เป็นไปได้ยังไง”ป้าหยูไม่อยากเชื่อว่าหลินซินเหยียนท้องก่อนจะแต่งงานกับจงจิ่งห้าว
“เรื่องนี้ผมเห็นเองกับตา แต่ผมไม่อยากได้ยินคนอื่นพูดถึง”พูดจบจงจิ่งห้าวก็เดินออกจากห้องไป
นี่เป็นป้าหยู ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่พูดเยอะขนาดนี้
ป้าหยูรู้สึกสับสนไปหมดเธอมองรูปในมือแล้วมองหลินซีเฉินที่นอนอยู่บนเตียง แม้หลินซีเฉินหน้าบวมอยู่ แต่เธอยังจำเค้าโครงก่อนเขาได้รับบาดเจ็บได้
หลินซินเหยียนท้องก่อนแต่งงานได้ยังไงกัน？
เป็นไปได้ยังไง！
ดูคล้ายจงจิ่งห้าวตอนเด็กๆแท้ๆ
ป้าหยูเหมือนคนโรคจิต ไม่อาจเรียกสติกลับคืนจากเรื่องนี้ได้
เธอไม่รู้ว่าเดินกลับห้องมาได้ยังไง เหม่อลอยตลอด
หลินซินเหยียนกับจวงจื่อจิ่นเข้าบ้าน
จวงจื่อจิ่นเข้าไปห้องนอนแขกเพื่อดูว่าหลินลุ่ยซีตื่นรึยัง หลินซินเหยียนเข้าไปหาน้ำแข็งตู้เย็นห้องครัว ใช้ผ้าขนหนูพันไว้แล้วเอามาประคบหน้าให้หลินซีเฉิน
ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง พระอาทิตย์ตก ท้องฟ้ากลายเป็นสีแดง
ป้าหยูจัดการอารณ์ได้แล้ว เข้าไปเตรียมมือเย็นในห้องครัว
หลินลุ่ยซีตื่นแล้ว ดูเหมือนอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย จึงติดหนึบจวงจื่อจิ่นให้เธอกอดตลอด
จวงจื่อจิ่นไม่คุ้นเคยกับที่นี่ เธอกอดหลินลุ่ยซีอยู่ในห้องไม่ออกมาด้านนอก
ในห้องหนังสือ จงจิ่งห้าววางสายจากกวนจิ้ง ก้มลงไปมองนาฬิกา 5โมงเย็นแล้ว เขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องหนังสือ ในห้องรับแขกเงียบมาก เสียงป้าหยูดังออกมาจากห้องครัวเป็นครั้งคราว
ด้วยเสียงนี้ จงจิ่งห้าวเปิดประตูห้อง หลินซินเหยียนนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง มีผ้าขนหนูวางอยู่บนโต๊ะ
หลินซีเฉินยังไม่ตื่น
ดูเหมือนหลินซินเหยียนเฝ้าอยู่ตลอดเวลา
เขาเดินเข้าไป มองเด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียง ขนตางอนเล็กน้อย เขาเอื้อมมือไปจับศีรษะหลินซินเหยียน ให้หันมาซบในอ้อมกอดตนพลางพูดปลอบใจ“ไม่ต้องกังวลนัก”
“อืม”
จงจิ่งห้าวยืน หลินซินเหยียนนั่ง เขาจับศีรษะหลินซินเหยียน แล้วหน้าของเธอแนบกับซิกแพคเขาพอดี แม้จะมีผ้ากั้นอยู่เธอก็รู้สึกได้ ซิกแพคแน่นๆของเขา ทั้งแข็งแกร่งและเร่าร้อน
“ขอบคุณ”หลินซินเหยียนกอดเอวเขา พลางพูดอย่างจริงใจ
ครั้งนี้เรื่องเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ถ้าไม่ได้จงจิ่งห้าวช่วยไว้ เธอไม่รู้ว่าเรื่องจะเป็นยังไง
โชคดีที่ตอนนี้เด็กๆไม่เป็นอะไร
จงจิ่งห้าวตัวแข็งทื่อ ความคิดสับสนไปครู่หนึ่ง
หลินซินเหยียนไม่ค่อยเป็นฝ่ายแตะตัวเขาก่อน นี่แสดงว่าเธอค่อยๆเปิดใจให้เขาแล้วใช่ไหม？
มือเขาจับศีรษะเธอ นิ้วพลางลูบกับหูของเธอ บ้างก็ลูบบริเวณหลังหู บ้างก็นวดบริเวณติ่งหูอันอ่อนนุ่มของเธอ
เหมือนตรงนี้ค่อนข้างเซนซิทีฟ หลินซินเหยียนตัวสั่นเล็กน้อย
จงจิ่งห้าวรุ้สึกถึงปฏิกิริยาของเธอ จึงก้มตัวลงไปจูบผม หน้าผาก มุมตา แก้ม……
“ฮือ~”
มีเสียงเบา ๆ ตามด้วยเสียงแหบของหลินซีเฉิน“แม่ครับ”
หลินซินเหยียนรวบรวมสติอย่างรวดเร็ว ผลักจงจิ่งห้าวที่หอมเธอออก แล้วรีบไปดูลูก“ตื่นแล้วเหรอ？”
จงจิ่งห้าว“……”
“ครับ”หลินซีเฉินมองจงจิ่งห้าว มือที่อยู่ในผ้าห่มกำผ้าปูที่นอนแน่น ที่จริงเขาตื่นตั้งแต่ตอนที่จงจิ่งห้าวเข้ามาแล้ว
แต่จงใจไม่ส่งเสียง อยากดูว่าปกติแล้วเขาปฏิบัติกับแม่ยังไง
คิดไม่ถึงว่าขนาดหย่ากันแล้วเขายังจุ๊บแม่อีก
น่ารำคาญจริงๆ！
เขามองจงจิ่งห้าวพลางยิ้มแฉ่ง ยิ้มจนเจ็บแผลที่มุมปากจนร้องออกมา“ครั้งนี้ขอบคุณคุณมากจริงๆ”
จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว มองรอยยิ้มของเขาแต่กลับได้กลิ่นวางแผนร้าย
“เอาล่ะไม่ต้องพูดแล้ว ปากเป็นแผลอยู่”หลินซินเหยียนเป็นห่วงลูก เมื่อกี้ตอนพูดก็เจ็บ
“หม่ามี๊ไม่รู้เหรอครับ？”หลินซีเฉินแสร้งทำเป็นตกตะลึง
“รู้อะไรครับ？”หลินซินเหยียนมองลูกชายอย่างงุนงง
จงจิ่งห้าว มองเขาอย่างเตือนๆ
หลินซีเฉินทำเป็นไม่เห็น แล้วพูดกับหลินซินเหยียน“แม่ครับ ที่ผมโดนจับได้ ความจริงเป็นเพราะผมตั้งใจ”
“ว่าไงนะ？”หลินซินเหยียนนั่งไม่ติดแล้ว
เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ตั้งใจให้โดนจับ？
หลินซีเฉินแสร้งทำเป็นไม่มีความผิดต่อ“ใช่ครับ เขาเป็นคนคิด ตั้งใจให้ผมโดนเหอรุ่ยเจ๋อจับ”
เขาชี้ไปที่จงจิ่งห้าว
