เธอยังไม่ทันได้คำตอบ รถก็เคลื่อนตัวออกไป
คำพูดของเหอรุ่ยเจ๋อ กลายเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยอยู่ในใจของหลินซินเหยียน
อย่าทุ่มเทความจริงใจอย่างโง่ๆ และถูกความสวยหรูที่อยู่ข้างหน้า บดบังสายตา
คำพูดนี้พูดถึงจงจิ่งห้าวอย่างเห็นได้ชัด
จงจิ่งห้าวดูออกถึงความกังวลของเธอ จึงยิ้มอย่างเย็นชา
“คุณยิ้มอะไร？”เธอขมวดคิ้ว
“เก็บมาคิดเหรอ？”
หลินซินเหยียนไม่ได้ตอบกลับทำเพียงกะพริบตา ผ่านไปไม่นานจึงพูดขึ้นว่า“เปล่าค่ะ”
เธอไม่เชื่อแต่ก็ไม่ได้ไม่เชื่อเสียทีเดียว เธอรู้สึกได้ว่าคำพูดนั้นเหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่
เธอครุ่นคิดครู่หนึ่ง“เรื่องข่าวๆนั้น ช่างเถอะ”
“คุณคิดดีแล้วใช่ไหม？”
หลินซินเหยียนหันศีรษะมองออกไปด้านนอกหน้าต่างรถ ทิวทัศน์ที่เคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็วนั้น ก็เหมือนกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว เรื่องในอดีตไม่ควรที่จะไปรื้อฟื้น
เธอพูดอย่างราบเรียบ“คิดดีแล้ว”
“อืม”
เธอคิดดีแล้วก็แล้วไป เขาไม่ก้าวก่าย
ที่จริงแล้วเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ชดเชยบุญคุณของเหอรุ่ยเจ๋อ และตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างจนหมดสิ้น
จู่ๆบรรยากาศในรถก็เงียบลง ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกัน บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก
ระหว่างทางจงจิ่งห้าวรับโทรศัพท์สายหนึ่ง กวนจิ้งเป็นคนโทรมา
บอกว่าเหอเหวินหวยรอเขาอยู่ที่บริษัท
ในเมื่อหลินซินเหยียนตัดสินใจแล้ว ลำดับถัดไปเขาก็จะต้องเข้าไปแก้ไขในเรื่องที่เกิดขึ้น
เรื่องข่าวที่เกิดขึ้นคงไม่ขุดคุ้ยแล้ว แต่ว่าเรื่องคลิปวีดียังไม่ได้แก้ไข
เขาไม่อยากให้คลิปที่หลินซินเหยียนถูกเปลือยกายแพร่ออกไป
ไม่นานรถก็มาจอดอยู่ที่ด้านหน้าตึกว่านเยว่กรุ๊ป หลังจากที่จงจิ่งห้าวลงจากรถก็ยื่นกุญแจให้กับหลินซินเหยียน และพูดกำชับขึ้นว่า“รีบกลับไปเถอะ”
หลินซินเหยียนรับกุญแจ พลางพยักหน้า“ค่ะ”
มองดูเขาเดินเข้าไปในตึก หลินซินเหยียนนั่งลงตำแหน่งคนขับรถและสตาร์ทรถไปที่สนามบิน
เธอก้มหน้าดูเวลายังมีเวลาอีกกว่าครึ่งชั่วโมง ยังพอมีเวลาเหลืออยู่
ไม่ไกลจากสนามบิน สามารถมองเห็นเครื่องบินที่เพิ่งบินขึ้นสู่ท้องฟ้าราวกับฝูงนกที่บินขึ้นจากพื้นผิวของทะเลอย่างรวดเร็วและทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
เธอจอดรถอยู่บริเวณลานจอดรถของสนามบิน และเดินไปยังห้องโถงของสนามบิน
ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม สนามบินก็มีผู้คนขวักไขว่ไปมา เป็นสถานที่แสดงถึงการพบเจอและจากลา มีทั้งรอยยิ้มและคราบน้ำตาของการลาจาก
สายตาของหลินซินเหยียนมองไปยังกลุ่มคน
“หลิน”จู่ๆก็มีเสียงที่เธอคุ้นเคยดังออกมาจากข้างหลัง เมื่อเธอหันไปก็พบว่าไอรอนกำลังโบกมือให้กับเธอ หล่อนสวมเสื้อผ้าสบายๆ รองเท้าผ้าใบสีขาว แขนเสื้อยามถึงข้อมือ ด้านหลังมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่
คุณนายเวลเลี่ยนยืนอยู่ด้านหลังทางฝั่งขวาของหล่อน สวมชุดสูทสีงาช้าง ประดับด้วยไพลิน ดูสง่างามถูกกาลเทศะ
หลินซินเหยียนยิ้มพลางเดินเข้ามา“ฉันมาช้าไปหน่อย”
“ใช่ไง พวกเรารอคุณตั้งนาน”ไอรอนบ่นพลางเหลือบมองด้านหลังของเธอ “คุณมาคนเดียวเหรอ？หลินซีเฉินไม่มารับฉันเหรอ？”
“เขาได้รับบาดเจ็บ ไม่ยอมออกจากบ้าน อีกอย่างเขาก็ยังไม่รู้ว่าคุณมา”หลินซินเหยียนก็ไม่ทราบมาก่อนว่าหล่อนจะมา
ไอรอนแตะที่ไหล่ของเธอเล็กน้อย“คิดไม่ถึงใช่ไหมว่าฉันจะมาด้วย？”
“อืม”หลินซินเหยียนเอ่ยตามตรง
“ก็ไม่ใช่เพราะจะช่วยคุณเหรอ”หล่อนขยิบตาให้กับหลินซินเหยียน หลินซินเหยียนก็เข้าใจในทันที ที่หล่อนมาก็เพราะคุณนายเวลเลี่ยนกลัวว่าเธอจะยุ่ง จึงสั่งให้หล่อนมาช่วยเธออีกแรง
แต่ถึงแม้ว่าคุณนายเวลเลี่ยนจะไม่ส่งใครมาเลย หลินซินเหยียนก็ไม่ถือโทษหล่อน
เธอประสบความสำเร็จได้ในทุกวันนี้ ก็เป็นเพราะคุณนายเวลเลี่ยนให้โอกาส
“คุณนาย”หลินซินเหยียนเห็นผู้หญิงคนนี้เป็นเสมือนญาติสนิทของตนตั้งนานแล้ว
คุณนายเวลเลี่ยนยิ้มอย่างสง่างาม“ไปเถอะ”
หลินซินเหยียนช่วยถือกระเป๋าอย่างกระตือรือร้น “รถจอดอยู่ด้านนอกค่ะ”
หลินซินเหยียนวางกระเป๋าเดินทางลงไอรอนช่วยคุณนายเวลเลี่ยนเปิดประตูรถ
“หลิน ทำไมพอกลับประเทศแล้ว เธอถึงได้กลายเป็นคนใจกว้างขนาดนี้ล่ะ？”ไอรอนพินิจการตกแต่งรถอย่างละเอียดโดยใช้ของอย่างดี หล่อนรู้ดีว่าหลินซินเหยียนเป็นคนประหยัด ทำไมถึงได้ซื้อรถหรูขนาดนี้？
“นี่ไม่ใช่รถของฉัน”หลินซินเหยียนพูดขึ้น
เธอไม่มีเงินเหลือพอที่จะซื้อรถหรูแบบนี้หรอก
ไอรอนก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา ขยับเข้าไปใกล้ พลางพูดขึ้นอย่างกำกวมว่า “รถคันนั้นเป็นของใครเหรอ？อย่าเพิ่งบอกนะ ให้ฉันทายก่อน”
ไอรอนครุ่นคิด “มีผู้ชายให้เธอเหรอ แล้วยังเป็นผู้ชายที่มีเงินด้วย？”
การตกแต่งและสีของรถคันนี้มีความเป็นผู้ชาย คนที่ให้เธอยืมรถจะต้องไม่ใช่ผู้หญิงแน่ๆ
คนจนก็คงจะไม่มีปัญญาซื้อรถหรูขนาดนี้ได้แน่
เพราะฉะนั้นจะต้องเป็นผู้ชายร่ำรวยแน่ๆ อีกทั้งยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหลินซินเหยียนด้วย ถึงยอมให้เธอใช้รถของเขา
“ฉันทายถูกไหม？”ไอรอนถามอย่างภาคภูมิใจ
หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน“คุณพูดว่าอะไรเหรอ？”
ไอรอนหัวแทบจะระเบิดชั่วขณะ “คุณจะเสแสร้งทำไมกัน？ เห็นได้ชัดว่าคุณได้ยิน คุณจงใจใช่ไหม ทำไมถึงไม่อยากพูดล่ะ？คุณคงไม่มีผู้ชายคนใหม่เร็วขนาดนี้หรอกใช่ไหม？”
หล่อนเดา“หรือว่าเป็นพ่อของลูกชายคุณ…”
“ไอรอนคุณนั่งเครื่องบินมาตั้งนาน ไม่เหนื่อยเหรอ？นั่งเงียบๆสักพักหนึ่งไม่ได้เหรอ？”คุณนายเวลเลี่ยนพูดขัดจังหวะของหล่อน
ไอรอนไม่รู้ว่าคุณนายเวลเลี่ยนพอจะเดาได้แล้วว่าเป็นรถของใคร น่าจะเป็นของชายที่บังคับเธอกลับประเทศ
ไอรอนเบ้ปากพลางตบไหล่ของหลินซินเหยียนครู่หนึ่ง“ก็ได้ ครั้งนี้เห็นแก่หน้าของคุณนาย ยอมปล่อยเธอไปสักครั้ง”
“ใช่แล้ว วันนี้มีแพลนไว้ยังไงบ้าง？”ไอรอนไม่ได้เหน็ดเหนื่อยจากการนั่งเครื่องบินเลย และกลับรู้สึกตื่นเต้นมากกว่า
“คุณไม่อยากพักผ่อนสักหน่อยเหรอคะ？”หลินซินเหยียนมองเธอครู่หนึ่ง
“ฉันก็ไม่ได้เหนื่อยนะ”ไอรอนยืดเอว“ฉินยาล่ะ?ทำไมไม่มารับพวกเรากับคุณ？”
“หล่อนอยู่ที่ร้าน”
“อ่อ งั้นฉันไปด้วย จะได้คุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อมด้วย คุณพาคุณนายไปพักผ่อนที่โรงแรมเถอะ”
“คุณแน่ใจนะ？”หลินซินเหยียนถาม
“ฉันแน่ใจสิ”
หลินซินเหยียนกลับรถบริเวณยูเทิร์นด้านหน้าเพื่อ เปลี่ยนทิศทางของรถและขับตรงไปที่ร้าน
พาไอรอนไปส่งที่ร้าน ส่วนเธอกับคุณนายเวลเลี่ยนก็ถือโอกาสนี้ได้ดูการตกแต่งของร้านด้วยครู่หนึ่ง ตกแต่งตามสไตล์ที่เจ้าชอบ ไม่มีปัญหาเลยแม้แต่น้อยคุณนายเวลเลี่ยนพึงพอใจเป็นอย่างมาก
ELOเป็นเสมือนเส้นเลือดในชีวิตนี้ของเธอ แม้ว่าจะเป็นสาขาย่อย เธอก็ไม่ยอมให้ทำอย่างลวกๆ
เมื่อสำรวจเสร็จ หลินซินเหยียนก็พาหล่อนไปส่งยังโรงแรมเพื่อพักผ่อน
“ประเทศZเป็นประเทศที่ให้ความพิถีพิถันกับวันสำคัญไม่ใช่เหรอ？”คุณนายเวลเลี่ยนถามขึ้น
หลินซินเหยียนพยักหน้า“ใช่ค่ะ”
“ถ้างั้นพวกเราก็ต้องเลือกฤกษ์ดีหน่อยเพื่อจัดงานวันเปิดร้าน ทำตามประเพณีของที่นี่ เพราะถึงยังไงคุณก็เป็นคนของประเทศZ ”
“ฉันดูฤกษ์ยามไว้เรียบร้อยแล้ว วันมะรืนเป็นฤกษ์ดีสำหรับการย้ายบ้าน การเปิดกิจการและการทุบพื้นกระทุ้งพื้น”ระหว่างที่ร้านกำลังตกแต่งอยู่เธอก็ได้คำนวนเวลาไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อตกแต่งเสร็จก็ถึงวันนั้นพอดี
“คุณวางแผนไว้แล้วก็ดี”คุณนายเวลเลี่ยนดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย
หลินซินเหยียนเปิดประตูห้องของโรงแรม วางกระเป๋าเดินทางลง แล้วรินน้ำให้กับคุณนายเวลเลี่ยนหนึ่งแก้ว“คุณดื่มน้ำหน่อยนะคะ อาบน้ำแล้วก็พักผ่อน ไว้ตอนเย็นพวกเราทานข้าวด้วยกันนะคะ”
“อืม คุณไปพักผ่อนเถอะ”
ตอนนี้ต้องเตรียมตัวเรื่องเปิดร้านใหม่ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ เวลาไม่มากแล้ว เธอจะต้องวางแผนก่อนที่จะเปิดร้านให้ดี
หลังจากที่ออกจากโรงแรม หลินซินเหยียนก็ไปที่ร้าน เลือกการ์ดเชิญและตกแต่งสถานที่
ตั้งแต่กลับประเทศมากระทั่งตอนนี้ หลินซินเหยียนเพิ่งรับรู้ถึงความเป็นจริงได้ก็ในคราวนี้นี่เอง
ห้องรับแขกว่านเยว่กรุ๊ป
“เรื่องคลิปวิดีโอนั้น คุณวางใจได้ ผมจะไม่ยอมให้แพร่งพรายออกไปอย่างเด็ดขาด ผมจะทำลายมันให้สิ้นซาก”เหอเหวินหวยมาพูดคุยกับจงจิ่งห้าวด้วยตนเอง
เมื่อกลับมาเหอรุ่ยเจ๋อก็ได้บอกกับทุกคนว่าเรื่องคลิปวิดีโอได้แก้ไขเรียบร้อยแล้ว ขอเพียงแค่เปิดงานแถลงข่าว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเขาจะเป็นคนรับผิดชอบเอง
หากต้องการที่จะล้างให้ขาวสะอาดนั้นเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อเรื่องราวเลวร้ายขนาดนี้แล้ว หากไม่มีใครได้รับโทษ ก็คงไม่สามารถรักษาชื่อเสียงของตระกูลเหอไว้ได้
เขาออกตัวยอมรับว่าเขาเป็นคนรังแกหลินซีเฉินและยินดีที่จะรับโทษ
ตำรวจตัดสินโทษไว้ค่อนข้างหนัก โทษของการจงใจทำร้ายบุคคลอื่นจะต้องติดคุกหนึ่งปีหกเดือน
หากดำเนินการตามขั้นตอนปกติก็ไม่ถือว่ายาวนานมาก เพราะถึงยังไงหลินซีเฉินก็ไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงงอะไร เป็นเพราะมีกระแสทางอินเตอร์เน็ตที่ค่อนข้างมาก ตำรวจจึงได้รับความกดดัน ตระกูลเหอก็ไม่อยากที่จะให้มีปัญหาใหม่เข้ามาแทรก จึงยอมให้ลงโทษหนักหน่อย ให้คนที่ติดตามข่าวนี้คลายความโกรธลงบ้าง
ชื่อเสียงของตระกูลเหอก็จะได้กลับคืนมา พวกเขาไม่ได้ตั้งใจรังแกคนอื่น พวกเขาเป็นพลเมืองที่รักษากฎระเบียบ เมื่อทำผิดก็ต้องได้รับโทษ อีกทั้งจะต้องได้รับโทษหนักกว่าคนธรรมดา
เพื่อให้เรื่องราวทั้งหมดสงบลง
“ส่วนหลินหลิน…”เหอเหวินหวยลังเล
แต่ความหมายนั้นกลับชัดเจน
“ผมดูที่ความจริงใจ”จงจิ่งห้าวพูดขึ้นอย่างราบเรียบ
จะให้เชื่อเพียงลมปากงั้นเหรอ？
เห็นเขาเป็นเด็กสามขวบหรือไง？
ความจริงใจจะต้องแสดงออกมาให้เห็นตรงหน้า ไม่ใช่แค่คำพูด
เหอเหวินหวยนำคลิปวิดีโอวางไว้บนโต๊ะ“ไม่มีฉบับก๊อปปี้ และก็ไม่มีการบันทึกไว้ที่ไหน คุณวางใจเถอะ แม้ว่าครั้งนี้จะทะเลาะกันจนทำให้ต่างฝ่ายไม่สบายใจ แต่ความสัมพันธ์ของสองครอบครัวก็ยังคงอยู่ ผมจะกลับคำได้ยังไงกัน”
จงจิ่งห้าวหยิบขึ้นมาดูสองวินาที“คุณวางใจเถอะ ขอเพียงไม่มีคลิปวิดีโอแพร่ออกมา ลูกสาวของคุณก็จะไม่ถูกแพร่ออกไป”
“นี่…”
“ทำไม ไม่เชื่อผมเหรอ？”
เหอเหวินหวยอึดอัดใจ ของสิ่งนี้ยังอยู่ในมือเขา นั้นก็หมายความว่าเขาสามารถนำมาใช้ขู่ได้ทุกเวลา？
ในเวลานี้ความรู้สึกเวลามีคนมาข่มขู่นั้นไม่ดีเลยจริงๆ
“เชื่อสิ แต่ว่าในเมื่อเกี่ยวพันกับชื่อเสียงของลูกสาวผม ผมก็ต้องใส่ใจเป็นพิเศษ”เหอเหวินหวยแสดงท่าทีของพ่อผู้มีเมตตาออกมา
