ใบหน้าของเหอรุ่ยหลินแดงก่ำ ลมหายใจเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ และเห็นได้ชัดเจนว่าดื่มมาอย่างหนัก
เมื่อเห็นว่าคนที่ชนคือหลินซินเหยียน เธอตกตะลึงอยู่สองวินาที แล้วหัวเราะออกมา “โลกกลมจริง ๆ เลย”
หลินซินเหยียนไม่อยากจะเกี่ยวข้องกับเธอ จึงจะเอี้ยวตัวหลบเธอ แต่เธอกลับไม่ยอม “หลินซินเหยียน ตอนนี้คุณมีความสุขไหมล่ะ? พี่ชายฉันก็เข้าคุก คนที่ปกป้องคุณมาสิบปีอยู่ในคุกแล้ว”
การแสดงออกของหลินซินเหยียนเฉยเมยมาก สำหรับเรื่องนี้แล้ว ก็ไม่อยากจะคิดเรื่องบุญคุณความแค้น
เหตุผลต้องมาก่อนเสมอ
ถ้าเหอรุ่ยเจ๋อไม่ทำอย่างนั้นกับหลินซีเฉินเขาคงไม่มีวันนี้
เธอไม่ได้รู้สึกถึงความสุขของการแก้แค้น เธอแค่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก
“คุณมีความสุขมากเลยล่ะสิ? ” เหอรุ่ยหลินพิงประตู หรี่ตามองดูแสงไฟสีขาวบนหลังคา “คุณคิดว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าไร้หัวใจ?”
“ขอโทษนะ พวกเราไม่ได้สนิทกัน” หลินซินเหยียนเอียงลำตัวเดินเข้าห้องน้ำไป
ครั้งนี้เหอรุ่ยหลินไม่ขวางเธอ เมื่อหลินซินเหยียนเข้าห้องน้ำเสร็จ เธอเดินไปที่อ่างล้างมือ ล้างมือและเช็ดจนแห้ง เหอรุ่ยหลินก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น เธอแสร้งทำเป็นไม่เห็นและเดินจากไป
“ฉันถูกข่มขืน” เมื่อหลินซินเหยียนเดินไปเพียงสองก้าว เหอรุ่ยหลินหันกลับมามองเธอแล้วพูดขึ้น
ฝีเท้าของหลินซินเหยียนไม่ได้หยุดลงแม้แต่วินาทีเดียว
“จงจิ่งห้าวสั่งให้คนทำ” เธอยิ้ม “ฉันอยู่กับเขามานานแล้ว เขาเคยทำให้ฉันเจ็บปวดและเคยรักฉัน แต่เขากลับกลายเป็นคนโหดเหี้ยม แม้ว่าจะเป็นผู้หญิงของเขา เขาก็ไร้ความปรานี”
เธอรู้ว่าหลินชินเหยียนฟังอยู่
เธอเม้มริมฝีปากและพูดต่อ “คุณคิดว่าเขาปฏิบัติต่อคุณดีงั้นเหรอ?”
หลินซินเหยียนชะงักฝีเท้าโดยพลัน พลางกำมือแน่นทันที จริง ๆ แล้ว ในตอนนี้เขาปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี
“อย่าหลงกลรูปลักษณ์ของเขา แต่แท้จริงแล้วเขาเป็นคนไร้หัวใจ เขาแค่แสร้งทำเป็นเป็นคนดี ถ้าคุณเชื่อเขา ฉันก็จะคิดว่าเป็นชะตากรรมของคุณ แน่นอนว่าจะมีผู้หญิงคนอื่นมาแทนที่คุณ เช่นเดียวกับที่คุณมาแทนฉัน”
“คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคุณ แต่คุณก็แค่รับไม่ได้และพยายามยั่วยุความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขา”
“คุณคิดว่าทำไมพี่ชายของฉันจะต้องแบกรับทุกอย่าง? ก็เป็นเพราะฉัน” เหอรุ่ยหลินเจ็บปวด เหอรุ่ยเจ๋อดีต่อเธอจริงๆ เซี่ยเจินหยูก็ดีสำหรับเธอเช่นกัน แต่เธอกลับรักลูกชายมากกว่า
“จงจิ่งห้าวถ่ายวิดีโอตอนฉันถูกข่มขืน ถ้าพี่ชายฉันไม่เข้าคุก มันก็จะถูกเผยแพร่ออกไป แล้วฉันจะถูกทำลาย” เหอรุ่ยหลินจงใจพูดให้หลินซินเหยียนฟัง
หลินซินเหยียนจำได้ว่าวันนั้นเหอรุ่ยเจ๋อรีบวิ่งไปที่หน้ารถทันที เขาต้องทนทุกอย่างที่จริงแล้วเป็นเพราะเหอรุ่ยหลิน？
เมื่อคิดถึงความห่วงใยที่เหอรุ่ยเจ๋อมีต่อเหอรุ่ยหลิน เธอเชื่อแล้ว
แม้ว่าจะมีการตอบสนองทางจิตใจบ้าง แต่อยู่ต่อหน้าเหอรุ่ยหลินเธอจึงไม่แสดงออกมา
“นี่ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
ภายใต้รูปลักษณ์ที่สงบนิ่งของเธอ แต่จิตใจกลับไม่อาจจะสงบลงได้ เธอคิดไม่ถึงว่าจงจิ่งห้าวจะทำสิ่งนี้ได้
ทำไมเหอรุ่ยหลินพูดทั้งหมดนี้กับเขาได้ เขาทำแบบนี้ได้อย่างไร？！
เธอรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างรุนแรง
ความโหดร้ายของจงจิ่งห้าวเกินจินตนาการ
เขาจะทำลายความไร้เดียงสาของหญิงสาวได้อย่างไร?
เขาทำแบบนี้ แล้วจะต่างกับเหอรุ่ยเจ๋อตรงไหนกัน?
ที่จริงมันร้ายแรงกว่าการกระทำของเหอรุ่ยเจ๋อเสียอีก
เหอรุ่ยหลินไม่คิดว่าเธอจะสงบลงได้ขนาดนี้ “ได้ ฉันหวังว่าจะได้เห็นจุดจบของเธอ”
หลินซินเหยียนไม่รอช้า และก้าวเท้าเดินต่อไป
“หกปีที่แล้ว คุณขอให้พี่ชายของฉันไปที่ประเทศ A เพื่อตรวจสอบบางอย่าง คุณจำได้ไหม?”
แน่นอนว่าหลินซินเหยียนรู้ เธอสงสัยว่าคนๆนั้นคือจงจิ่งห้าว แต่ผลการสอบสวนต่อมากลับไม่ใช่
เมื่อเขาเสนอความต้องการหย่า เธอก็จึงยอมแพ้
“พี่ชายของฉันโกหกคุณ ผู้ชายในคืนนั้นไม่ได้มาจากประเทศ A”
หลินซินเหยียนก็ไม่ได้หยุดเดิน เห็นได้ชัดว่าเธอจงใจพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
ในส่วนของวัตถุประสงค์นั้น…..
เธอเองก็ไม่รู้ แต่สิ่งเดียวที่เธอมั่นใจได้ก็คือ เหอรุ่ยหลินไม่ใช่คนใจดีที่จะบอกความจริงกับเธอแบบนั้น
บางทีเธออาจปั้นเรื่องโกหกในตอนแรก เพื่อใช้เป็นเหยื่อในการหลอกล่อเธอ
เธอค่อยๆ หันไปมองเหอรุ่ยหลิน “เลิกพยายามได้แล้ว ฉันไม่ยอมโดนหลอกและจะไม่เชื่อเธอแน่”
เหอรุ่ยหลินไม่ได้โกรธที่หลินซินเหยียนพูด แต่หัวเราะอย่างมีความสุข “ฉันโง่มาหลายครั้งแล้ว ล้มเหลวมาก็มากมาย แต่ฉันจะไม่ยอมล้มเหลวตลอดหรอก ฉันจะต้องสำเร็จสักครั้ง”
หลินซินเหยียนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ผู้ที่กำลังทำสิ่งที่ขัดต่อมโนธรรม ไม่มีวันประสบความสำเร็จหรอกนะ”
“ฉันกับคุณมีความแค้นอะไรกันหรือเปล่า?” เหอรุ่ยหลินยิ้มอย่างเย็นชา “แต่คุณกำลังจะออกไปจับผู้ชายของฉัน ฉันจะไม่เกลียดคุณได้ยังไงล่ะ”
หลินซินเหยียนไม่มีอะไรจะพูด ชะตากรรมทั้งหมดกับจงจิ่งห้าวเป็นเพียงสัญญาแต่งงานเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก
และต่อมาเธอจะแต่งงานกับจงจิ่งห้าวในภายหลัง แต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะทำลายความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับจงจิ่งห้าว
แต่หล่อนใส่ร้ายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
“แต่เป็นคุณเองต่างหากที่ทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพนี้ ถ้าคุณเชื่อในความสัมพันธ์ระหว่างคุณมากพอ จะไปสนใจการมีอยู่ของฉันทำไม”
คำพูดของหลินซินเหยียนได้กระตุ้นความเจ็บปวดของเหอรุ่ยหลิน พวกเขาไม่มีความรู้สึกระหว่างกัน แล้วจะไปเอาความเชื่อมาจากไหน?
จงจิ่งห้าวยอมรับเธอ นั่นไม่ใช่เพราะการมีเซ็กส์ในคืนนั้นเหรอ?
และในคืนนั้นก็คือผู้หญิงคนนี้นั่นเอง!
“หลินซินเหยียน พวกเรามารอดูกัน ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ จะไม่มีวันให้คุณอยู่อย่างเป็นสุขหรอก!” ในที่สุดเหอรุ่ยหลินก็ยิ้มไม่ออก
ใบหน้าดูน่ากลัว
หลินซินเหยียนยิ้มออกมา
ไม่ใช่ว่าเหอรุ่ยหลินจะเพิ่งมีความคิดนี้ ตั้งแต่จงจิ่งห้าวแต่งงานกับเธอ เธอก็อยากให้หล่อนตายมาโดยตลอด
กลับไปยังห้องวีไอพี บนโต๊ะมีขวดไวน์เปล่า 2 ขวดวางอยู่ เธอไปเข้าห้องน้ำไม่นาน ก็พบว่าทั้งสามคนนั้นเมามากแล้ว
“พี่สะใภ้ มาสิ เดี๋ยวผมรินให้”
เมื่อเห็นหลินซินเหยียนเดินเข้ามา ซูจ้านก็ยืนขึ้นพร้อมกับไวน์
เขาอาจจะดูไม่ได้เมาสักเท่าไหร่ ใบหน้าไม่แดง แต่เขาเมาแล้วพูดมาก
“คุณเมาแล้ว” หลินซินเหยียนนั่งลง คราวนี้เธอไม่ได้เข้าไปนั่งที่ข้างกายของจงจิ่งห้าว
ตอนที่เดินมา มือของเธอก็ถูกรั้งไว้โดยจงจิ่งห้าว เธอจึงทำได้เพียงอยู่ข้างเขาเท่านั้น
แต่หลังจากฟังคำพูดของเหอรุ่ยหลิน เธอก็ตกใจมาก
เหอรุ่ยหลินเคยคบหากับเขา ต่อให้ทำผิดร้ายแรงแค่ไหน ก็ไม่ควรใช้วิธีที่โหดร้ายเช่นนี้จัดการกับเธอ?
ความบริสุทธิ์ของผู้หญิงสำคัญมากกว่าสิ่งใด
ตอนนี้เขาปฏิบัติต่อเธออย่างดี แล้วความดีนี้จะคงอยู่ได้นานแค่ไหน?
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเกิดเขาเบื่อเธอ ไม่ได้รู้สึกถึงความสดใหม่ของเธอนี้อีกต่อไป?
มันจะเป็นแบบเดียวกับหล่อนด้วยหรือเปล่า?
หลินซินเหยียนไม่กล้าคิดมากเกินไป แต่รู้สึกว่าเลือดในกายของเธอนั้นเย็นเฉียบไปหมด
ทำไมจิตใจคนถึงโหดร้ายเช่นนี้
ซูจ้านรู้สึกประหลาดใจ รู้สึกว่าบรรยากาศเปลี่ยนไปทันที เมื่อหลินซินเหยียนได้เดินเข้ามา
ไม่นานเขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ แม้ว่าหลินซินเหยียนจะไม่มีความสุขตอนที่มา แต่ยังคงมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับจงจิ่งห้าว
แต่สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนตั้งแต่หลินซินเหยียนกลับมา กลับไม่นั่งข้างจงจิ่งห้าวและสีหน้าก็ไม่ค่อยดี
มีบางอย่างผิดพลาดขึ้นใช่ไหม？
ซูจ้าน สับสน
จงจิ่งห้าวมีดวงตาแข็งกร้าว โดยธรรมชาติแล้วรู้สึกได้ว่าหลินซินเหยียนมีความรู้สึกห่างเหินได้ในทันที
ซูจ้านไม่กล้าพูดจาเหลวไหล เพราะบรรยากาศเริ่มตึงเครียด
เขานั่งลงอย่างเงียบ ๆ ในที่นั่งของตน คิดถึงการเกลี้ยกล่อมให้จงจิ่งห้าวและหลินซินเหยียนดื่มไวน์สักแก้ว แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่ข้างๆ เสิ่นเผยซวน
จงจิ่งห้าวหยิบแก้วไวน์มาตรงหน้า อ้าปากพร้อมกับแก้วที่ถืออยู่ ระลอกคลื่นบ้างก็แผ่กระจายไปทั่วลิ้นและบ้างก็เคลือบที่ผิวฟัน ริมฝีปากของเขากลายเป็นสีแดงมากขึ้นเรื่อยๆ ฟันของเขาขาวขึ้น และท่าทางของเขาสง่างาม “วันนี้ แยกย้ายกันเถอะ”
เขาวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะแล้วยืนขึ้น เมื่อเขาเดินผ่านหลินซินเหยียน เขาก็เอื้อมมือออกไปหาเธอและพูดว่า “เราควรกลับบ้านได้แล้ว”
หลินซินเหยียนยืนขึ้นโดยไม่ได้จับมือของเขา
ซูจ้าน ยกนิ้วโป้งให้หลินซินเหยียนจากทางด้านหลัง แม้แต่หน้าของจงจิ่งห้าวก็ไม่ยอมให้เกียรติ สุดยอด!
เขาจำเป็นต้องชื่นชมผู้หญิงคนนี้ที่กล้าแสดงสีหน้าใส่จงจิ่งห้าว ยกนิ้วให้!
จงจิ่งห้าวหันกลับมามองซูจ้านที่กำลังจ้องเขม็ง
ซูจ้าน ตกใจมากจนอธิบายอย่างเร่งรีบ “ผมไม่เห็นอะไรเลย ผมตาบอด”
เขาปิดตาของตัวเอง
มุขของจงจิ่งห้าวไม่ตลกเอาซะเลย
หลังจากจงจิ่งห้าว และ หลินซินเหยียนออกไปจากห้องวีไอพีซูจ้านจึงกล้าที่จะปล่อยมือ
“ไม่เอาไหน” เสิ่นเผยซวนชวนจิบไวน์แล้วลุกขึ้น “คุณกลับไปได้แล้ว”
ซูจ้านพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “พวกเขาทะเลาะกันเหรอ? ตอนนี้ไม่ใช่ว่ากำลังดีๆกันอยู่หรือ? ทำไมเปลี่ยนไปแบบนี้ล่ะ?”
“ใครจะไปรู้” เสิ่นเผยซวนคิดไม่ออกเช่นกัน
ด้านนอก
“คุณเมาแล้ว ให้ฉันขับเถอะ” หลินซินเหยียนพูด
จงจิ่งห้าวไม่ได้ให้กุญแจรถกับเธอ แต่เดินตรงไปยังตำแหน่งคนขับและสตาร์ทรถ
หลินซินเหยียนยืนข้างรถยอมไม่ขึ้น
เขาหันไปมองหลินซินเหยียน “ทำไม กลัวรถที่ผมขับไม่ปลอดภัยอย่างงั้นเหรอ?”
“เปล่าค่ะ”
“แล้วทำไมไม่ขึ้นมา”
หลินซินเหยียนลังเล แต่ก็เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง
จงจิ่งห้าวขับรถออกไป
เขาขับเร็วและทิศทางไม่ใช่เส้นทางกลับไปที่บ้าน หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว “จะพาฉันไปไหน”
