หลินซินเหยียนสะลึมสะลือ เหมือนโยกเยกโอนเอนมาก เธอเหมือนกำลังนอนอยู่ในรถ
เธอค่อยๆลืมตาขึ้น เปลี่ยนจากความพร่ามัวมาเป็นความชัดเจน เธอเห็นสถานการณ์รอบๆตัวเองจนชัดเจน
เธอกำลังนอนอยู่ในรถตู้เจ็ดที่นั่ง เบาะนั่งของด้านหลังได้ปรับลงมา ประหยัดพื้นที่ออกมาเยอะเลย เหมือนเตียงใหญ่เตียงหนึ่ง เธอนอนอยู่บนเบาะนั่ง กระจกรถติดฟิล์มมืดไว้ เธอมองไม่ชัดว่าท้องฟ้ามืดหรือว่าสว่าง แต่เธอคิดว่าน่าจะเป็นกลางวัน เพราะไม่มีแสงไฟระยิบระยับ
เธออยากขยับตัว พบว่าตัวเองปวดหัวมาก แถมมือก็ขยับไม่ได้ เธอก้มหน้าก็เห็นแขนขาของตัวเองถูกมัดเอาไว้
เหอรุ่ยเจ๋อที่ขับรถอยู่มองจากกระจกมองหลังเห็นว่าเธอตื่นแล้ว จึงได้พูดว่า “ตื่นแล้วเหรอ เธอหิวหรือยัง?”
หลินซินเหยียนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในก่อนหน้านี้ เธอไม่ยอมพูดคุยกับเขาสักคำก็ได้หลับตาลงอีก
“เธอเกลียดพี่เหรอ?” เหอรุ่ยเจ๋อมองจากกระจกมองหลังสามารถเห็นสีหน้าทุกอย่างของเธอ
แค่พูดเธอก็ไม่อยากพูดกับเขาเลยเหรอ?
“เหยียนเหยียน เราเป็นคนรักกัน ช้าเร็วก็ต้องมีเรื่องบนเตียงอยู่ดี ทำไมเธอต้องทำถึงขั้นนี้ด้วย เธอได้รับบาดเจ็บพี่ก็สงสารจับใจมากเหมือนกัน” มีความสงสาร แต่เมื่อเทียบกับสงสารเธอแล้ว เขาอยากได้ผู้หญิงคนนี้มากกว่า
“เธอหิวหรือยัง?” เหอรุ่ยเจ๋อได้ถามอีกครั้ง
ไม่ว่าเหอรุ่ยเจ๋อจะพูดยังไง หลินซินเหยียนก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน ไม่พูดจากับเขา ตอนนี้เธอเกลียดผู้ชายคนนี้จนเข้าไส้ และได้รู้ความร้ายกาจที่ซ่อนอยู่ในตัวของผู้ชายคนนี้
เหอรุ่ยเจ๋อรู้ว่าคราวนี้เธอโกรธจริงๆแล้ว จึงไม่ได้พูดต่อ แค่พูดว่า “ถ้าหิวก็บอกพี่นะ”
จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดจาอีก แค่ตั้งใจคอยขับรถ
หลินซินเหยียนปวดหัวมาก ไม่รู้ว่าเหอรุ่ยเจ๋อขับอยู่ที่ถนนเส้นอะไร พื้นผิวถนนไม่เรียบ โยกเยกมาก หน้าผากเธอมีแผลถูกกระทบกระเทือนจนเจ็บไม่หยุด แต่ตั้งแต่ต้นจนจบเธอก็ไม่เคยร้องไห้พูดออกมาเลย คอยอดทนไว้อย่างเงียบๆ
เพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บขนาดนั้น หลินซินเหยียนบังคับให้ตนเองปล่อยสมองให้ว่างเปล่า ให้ตัวเองนอนหลับ แบบนี้ก็จะไม่รู้สึกเจ็บแล้ว
ตะวันตกดิน ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง
พอตื่นขึ้นมาอีกทีเธอก็ไม่รู้ว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว และเธอเองก็ไม่ได้อยู่ในรถแล้ว แต่อยู่ในโรงแรมแห่งนึง ห้องไม่ใหญ่เฟอร์นิเจอร์เรียบง่าย ยังถือว่าสะอาดอยู่ เหมือนโรงแรมเถื่อนที่ไม่ต้องลงทะเบียนด้วยบัตรประจำตัวประชาชนแบบนั้น เพราะหลินซินเหยียนค้นพบว่าที่นี่เหมือนดัดแปลงมาจากที่อยู่อาศัย ห้องนี้กั้นออกมาจากห้องรับแขก
ใบหน้าขาวซีดของเธอ เผยรอยยิ้มที่เยาะเย้ยเหน็บแนมออกมา
เหอรุ่ยเจ๋อนี่ช่างคิดหาทุกวิถีทางจริงๆ เพื่อไม่ให้คนพบเห็นร่องรอย สถานที่เก่าโทรมขนาดนี้เขาก็ยังพักลงอีก
เป็นลูกของตระกูลเหอที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด เคยลำบากแบบนี้ที่ไหนกัน?
เธอคอแห้งอยากดื่มน้ำมาก แต่แขนขาของเธอยังคงถูกมัดไว้อีกเช่นเคย เพราะเหอรุ่ยเจ๋อไม่อยู่ กลัวว่าเธอจะหนีไป
“เอี๊ยด” ประตูถูกผลักออก เหอรุ่ยเจ๋อหิ้วของกินเดินเข้ามา
เห็นเธอตื่นแล้ว เขาได้ถามว่า “ตื่นแล้วเหรอ คงจะหิวแล้วมั้ง?”
ระหว่างที่พูดเขาเดินเข้ามาพร้อมปิดประตู และได้ล็อคจากด้านใน เหมือนกลัวว่ากลอนประตูจะเสีย ยังได้บิดกลอนประตูดูว่าล็อคหรือยัง หลังจากแน่ใจว่าล็อคแล้ว เขาถึงหิ้วของมาวางบนโต๊ะ
“ฉันหิวน้ำ” เปิดปากพูด เสียงของเธอแตกเลย
เธอไม่รู้ว่าตัวเองไม่ได้เปิดปากพูดมานานแค่ไหนแล้ว หรือว่าไม่ได้ดื่มน้ำมานานแค่ไหนแล้ว นาทีนี้ เธอหิวน้ำจนทรมาน
เหอรุ่ยเจ๋อแกะเชือกที่มัดมือเธอไว้ ข้อมือขาวเนียนได้ทิ้งรอยรัดสีแดงไว้ เขาลูบจับ “ทำเธอเจ็บแล้วใช่มั้ย?”
หลินซินเหยียนไม่พูด รู้สึกแค่ว่าเขาเสแสร้ง ถ้าสงสารเธอจริงๆ ทำไมถึงมาทำกับเธอแบบนี้?
เหอรุ่ยเจ๋อแกะเชือกที่ขาเธอออก จากนั้นประคองเธอขึ้นมานั่ง “พี่ไปเอาน้ำให้เธอนะ”
หลินซินเหยียนขยับเขยื้อนข้อมือที่ปวดเมื่อย มองน้ำที่เหอรุ่ยเจ๋อเอาออกมา ตอนที่เขาจะเปิดขวด หลินซินเหยียนได้พูดว่า “ฉันเปิดเอง”
เหอรุ่ยเจ๋อพูด “เธอปวดมืออยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ปวดค่ะ ฉันเห็นพี่ซื้อข้าวมา คงหิวแล้วใช่มั้ย? พี่กินก่อนเลย”
เหอรุ่ยเจ๋อมองเธออยู่สองวิ จากนั้นได้เอาน้ำที่ยังไม่ได้เปิดฝาขวดให้เธอ ตอนที่หลินซินเหยียนรับมายังได้สังเกตดูเป็นพิเศษ สังเกตดูว่าขวดน้ำได้ถูกเปิดหรือเปล่า ตอนนี้เธอกลัวเหอรุ่ยเจ๋อมาก ถึงขั้นคาดเดาว่าเขาจะวางยาเธอ
ดังนั้นเธอจึงระวังตัวมาก
เหอรุ่ยเจ๋อเอาอาหารยัดเข้าปากสองคำอย่างเรียบง่าย จากนั้นได้ยื่นอีกชุดนึงมาให้หลินซินเหยียน “กินข้าวหน่อย”
หลินซินเหยียนก็หิวแล้วจริงๆ เธอมองดูอาหารแต่ไม่ได้รับเอาไว้
เหอรุ่ยเจ๋อนึกว่าอาหารที่ซื้อมารสชาติไม่ถูกปากเธอ จึงได้พูดว่า “ที่นี่เปลี่ยวเกินไป ไม่มีร้านอาหารใหญ่ๆ ทรัพยากรมีจำกัด พรุ่งนี้พี่หาโรงแรมดีๆแล้วพาเธอไปกินของอร่อย แล้วพักผ่อนดีๆคืนนึงนะ”
หลินซินเหยียนเงียบกริบไม่พูดจา เธอรับข้าวมาและยัดเข้าไปในปากสองคำเพื่อรองเท้า เธอกินไม่เยอะ ไม่ใช่เพราะกับข้าวไม่อร่อย เมื่อก่อนตอนที่ลำบากด้วยกันกับแม่ กับข้าวแบบไหนบ้างที่ไม่เคยกิน ความยากลำบากแบบไหนที่ไม่เคยเจอมาบ้าง
เธอไม่กล้ากินเยอะ เพราะนี่เป็นอาหารที่เหอรุ่ยเจ๋อให้เธอ
เธอมีเรื่องฝังใจกับเขา รู้สึกว่าเขาจะทำร้ายเธออยู่เรื่อย
กินข้าวก็กลัวว่าเขาจะวางยาในข้าว
“กินเสร็จแล้วนอนลง พี่ทายาให้เธอ”
หลินซินเหยียนวางข้าวกล่องลงแล้วจิบน้ำคำนึง “ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำค่ะ”
ได้รับอนุญาตจากเหอรุ่ยเจ๋อแล้ว เธอถึงลุกขึ้น พอลุกขึ้นก็พบว่าขาเหน็บชา ข้อเท้าทั้งเจ็บทั้งเมื่อย
เธอก้มไปนวดขาที่เหน็บชา เหอรุ่ยเจ๋อยื่นมือมาอยากช่วยเธอ หลินซินเหยียนกลัวการจับต้องของเขาจึงได้ถอยหลังด้วยสัญชาตญาณ ขาแตะโดนขอบเตียง เธอนั่งลงมาและรีบพูด “ไม่ต้องค่ะ ไม่ชาแล้วค่ะ”
เธอพูดจบก็ได้แบกขาสองข้างที่เริ่มมีการรับรู้แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอปิดประตูแล้วล็อคประตูจากด้านใน หลังจากแน่ใจว่าประตูล็อคแล้ว เธอถึงโล่งอกไปที ที่จริงเธอไม่อยากเข้าห้องน้ำหรอก แต่แค่ไม่อยากให้เหอรุ่ยเจ๋อทายาให้เธอ เพราะหลังจากเหอรุ่ยเจ๋อทายาให้เธอเสร็จก็จะต้องมัดเธอไว้อีกแน่นอน ถูกคนมัดมือมัดเท้าไว้มันทรมานจริงๆ
เธอนั่งพักอยู่บนฝาชักโครก ถือโอกาสนวดขาสองข้าง เพื่อบรรเทาอาการเหน็บชาที่เนื่องจากถูกมัดไว้เป็นเวลานาน
รู้สึกตัวเองฟื้นฟูกลับมาจากความเหนื่อยล้านั้นแล้ว ถึงลุกขึ้นมากดชักโครกทีนึง ให้เหอรุ่ยเจ๋อนึกว่าเธอได้เข้าห้องน้ำจริงๆ เธอล้างมือเสร็จถึงเปิดประตูเดินออกมา
เหอรุ่ยเจ๋อกำลังก้มหน้าดูโทรศัพท์อยู่ หลินซินเหยียนเหลือบมองโดยไม่ตั้งใจแว๊บนึง เขากำลังดูเส้นทางอยู่ ได้ยินความเคลื่อนไหว เขารีบปิดหน้าจอมือถือแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “นอนลงมา”
หลินซินเหยียนนั่งอยู่ที่ขอบเตียง มองเขาอย่างหวาดกลัว
“ภายใต้สถานการณ์ที่เธอยังไม่หายดี พี่ไม่แตะเนื้อต้องตัวเธอหรอก” เหอรุ่ยเจ๋อดูความกังวลของเธอออก
ในใจของหลินซินเหยียนกลับเย็นวูบ ถ้าเธอหายดีแล้ว เขาก็จะทำแบบนั้นกับเธอเหมือนคราวก่อนอีกใช่มั้ย
เธอตัวสั่นเล็กน้อย หัวใจทั้งดวง แค่อยากหนีไปโดยเร็วเท่านั้น
เธอค่อยๆนอนลงไป เหอรุ่ยเจ๋อแกะผ้าพันแผลบนศีรษะเธอออก หน้าผากมีแผลเล็กๆอยู่แผลนึง ไปทำแผลที่โรงพยาบาลมาแล้ว หมอบอกว่าแค่ดูเลือดตกยางออกน่ากลัวเฉยๆ ที่จริงไม่ได้อันตรายถึงขั้นชีวิตเลย
อย่างไรก็ตามก็คือการโขกหัว คุณหมอแนะนำว่าต้องพักฟื้นดีๆ
ตอนที่เหอรุ่ยเจ๋อทายาให้จะเจ็บนิดหน่อย หลินซินเหยียนกัดริมฝีปากไว้ไม่เคยส่งเสียงออกมาเลย แต่ว่าเหงื่อที่ซึมออกมาจากหน้าผากเธอได้ทรยศเธอไปแล้ว
“ถ้าเธอเจ็บก็ร้องออกมาเลย”
“ไม่เจ็บค่ะ”
หลินซินเหยียนหลับตาลง
ผ่านไปหลายนาที เหอรุ่ยเจ๋อทายาให้เธอเสร็จ “กลางวันพี่ขับรถ กลางคืนต้องพักผ่อนดีๆ……”
“พี่มัดเถอะ” หลินซินเหยียนรู้ความหมายของคำพูดที่เหลือของเขาแล้ว
เหอรุ่ยเจ๋อย่อตัวลง มัดขาของเธอก่อน “พี่มัดหลวมไว้ เธอจะได้สบายตัวหน่อย”
มัดไว้มันจะสบายเหรอ?
หลินซินเหยียนหลับตาลงอย่างหนักหน่วง ปล่อยให้เขามัดมือของตัวเอง ตอนนี้เธอได้แค่ทำให้เขาระแวงเธอน้อยลง จากนั้นค่อยหาโอกาสหนีไป
“ก๊อกๆ…”
ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูอย่างเร่งด่วนดังขึ้น
สีหน้าของเหอรุ่ยเจ๋อเปลี่ยนไป พร้อมจ้องประตูไว้
ขณะนี้ประตูได้ดังขึ้นอีก ยังดังขึ้นพร้อมกับเสียงของผู้ชาย “รีบเปิดประตูเร็ว”
