“คุณ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง” ไป๋หงเฟยเหมือนไม่รู้จักแม่ที่อยู่ตรงหน้า “คุณชอบยู่ซิ่วมากไม่ใช่เหรอ”
“ที่ฉันชอบเธอ เพราะว่าเธอเป็นคนตระกูลเฉิง แต่คุณพ่อเฉิงตายแล้ว เธอยังเป็นคุณหนูพันชั่งตระกูลเฉิงอยู่งั้นเหรอ มันเป็นอย่างที่ฉันคาดไว้ ทันทีที่คุณพ่อเฉิงตาย ในตระกูลเฉิงก็เกิดเรื่องมากมาย”
คุณนายไป๋จับไหล่ของลูกชาย “แกตื่นได้แล้ว แกเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลไป๋ ผู้หญิงน่ะ แกต้องการแบบไหนทำไมจะไม่ได้ ตระกูลเฉิงตกต่ำแล้ว เฉิงยู่ซิ่วจะสำคัญอะไร เธอไม่คู่ควรกับแก แกควรหาที่ดีกว่านี้ ผู้หญิงที่ฐานะคู่ควรเท่านั้นถึงจะช่วยเหลือแกได้!”
ไป๋หงเฟยมองแม่ตัวเอง น้ำเสียงแหบแห้ง “แต่ผมชอบเธอ ชอบมากจริงๆ ผมอยากแต่งงานกับเธอ ผมอยากให้เธอเป็นภรรยาของผม…”
เพียะ!
คุณนายไป๋ตบลูกชายเพราะรู้สึกเกลียดที่ไม่สามารถตีเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้ และตะคอกใส่ว่า “แกมีความคิดหน่อยได้ไหม!”
แค่ผู้หญิงคนเดียว!
“เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง กู้เงินหลายสิบล้านได้ในชั่วข้ามคืน แกว่าเธอทำยังไง” คุณนายไป๋จ้องลูกชายอย่างดุดัน “ฉันมั่นใจว่าตอนนี้เธอไม่บริสุทธิ์แล้ว ทำไม อยากได้ผู้หญิงมือสองงั้นสิ…”
“อ๊ากก….”
ไป๋หงเฟยรับแม่ที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ รับไม่ได้กับสิ่งที่เธอพูด จึงผลักเธอแล้ววิ่งออกไป
เขาวิ่งไปริมแม่น้ำที่ก่อนหน้านี้ชอบไปกับเฉิงยู่ซิ่ว แม่น้ำใสๆ ไหลริน
เมื่อก่อนพวกเขามาเดตที่นี่ด้วยกันบ่อย เฉิงยู่ซิ่วมักจะเอนพิงอยู่ในอ้อมแขนของเขา เพลิดเพลินกับความสงบสุขที่เป็นของพวกเขาเท่านั้น
วันก่อนวันเกิดของเฉิงยู่ซิ่ว พวกเขายังมาที่นี่ เขาโอบกอดเฉิงยู่ซิ่ว และพูดว่า “อีกวันเดียวคุณก็อายุยี่สิบปีแล้ว”
“แล้วยังไงเหรอ”
ไป๋หงเฟยจูบใบหน้าของเธอ “พวกเราสามารถแต่งงานกันได้แล้ว” เขาพูดอย่างนั้นแล้วคล้องเอวของเธอ “คุณต้องให้ลูกกับผมเยอะๆ พวกเราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น แค่ดูแลกันไปทุกวันคืน ใช้ชีวิตเรียบง่ายและมั่นคง คุณว่าดีไหม”
เฉิงยู่ซิ่วซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ดวงตาชุ่มชื้น “หงเฟย คุณจะรักฉันตลอดไปไหม”
ไป๋หงเฟยตอบอย่างแน่วแน่ “จะเป็นเช่นนั้น ตลอดกาลจะไม่ทำผิดต่อคุณ จะรักคุณตลอดไป จะชอบคุณ จะไม่ให้คุณต้องทนรับความเจ็บปวด จะปกป้องคุณอย่างดี”
เฉิงยู่ซิ่วซบในอ้อมแขนของเขา กอดเขาไว้แน่น และพูดหยอกว่า “ฉันจะแต่งงานกับคุณ มีลูกกับคุณเยอะๆ หลังจากนั้นก็ให้อำเภอเหมิงเฉิงกลายเป็นเมืองไป๋ ให้ที่นี่มีแต่ลูกหลานตระกูลไป๋…..”
ไป๋หงเฟยจูบผมของเธอ แล้วแกล้งหยอกเธอ “ตระกูลเฉิงก็ไม่ต้องมีแล้ว”
เฉิงยู่ซิ่วโอบกอดเขา จูบที่ริมฝีปากของเขา “แต่งงานกับไก่ก็ต้องตามไก่ แต่งงานกับหมาก็ต้องตามหมา”
“คุณเปรียบเทียบผมกับหมาและไก่เหรอ” ไป๋หงเฟยแกล้งทำเป็นจริงจัง
“ฉันก็แค่…”
“คุณบอกว่าผมเป็นอะไร”
เฉิงยู่ซิ่วกลัวไป๋หงเฟยลงโทษเธอ เธอจึงผลักเขาออกแล้ววิ่งหนี
ไป๋หงเฟยไล่ตาม “เฉิงยู่ซิ่วคุณหยุดเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ปล่อยคุณ”
เฉิงยู่ซิ่วหัวเราะและหันไปมองเขา “คุณจะไม่ปล่อยฉันยังไง”
ไป๋หงเฟยพูดอย่างภาคภูมิใจ “เอาคุณกลับบ้านไปแต่งงาน ขังคุณไว้ในห้อง ผมเป็นคนเดียวที่ชื่นชมคุณ มองคุณ รักคุณ…”
“ไร้ยางอาย!” เฉิงยู่ซิ่วแยกเขี้ยวยิงฟันอย่างขยะแขยง “คุณอย่าบอกใครนะว่าเรารู้จักกัน…อ๊ะ!”
เธอวิ่งเร็ว เท้าไปเหยียบก้อนหินโดยบังเอิญ จึงล้มลงไปทั้งตัว
“ระวัง”
ไป๋หงเฟยรีบวิ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว ชั่วขณะที่เฉิงยู่ซิ่วกำลังล้มลง ก็เอื้อมมือออกไปจับเธอ แต่ร่างกายโน้มเอียง ทำให้เขายืดตัวยืนตรงไม่ได้ เขาจึงได้แต่ปกป้องเฉิงยู่ซิ่วเอาไว้ในอ้อมแขน โดยเอาหลังตัวเองลงพื้น
ริมแม่น้ำล้วนเป็นหิน ทันทีที่เขาล้ม ทั่วทั้งหลังก็กระแทกกับพื้นขรุขระ จึงเจ็บจนต้องแยกเขี้ยวยิงฟัน
เฉิงยู่ซิ่วสำรวจตัวเขาอย่างตื่นตระหนก “เจ็บตรงไหน เจ็บมากไหม”
ไป๋หงเฟยคว้าจับมือที่ปัดป่ายไปมาของเธอ และมองตรงไปที่เธอ วินาทีถัดมาก็จับศีรษะของเธอ ก่อนจะจูบบนริมฝีปากของเธอ
พวกเขากอดจูบกันริมแม่น้ำ เพลิดเพลินกับความหอมหวานของความรัก
“รอจนจบงานวันเกิดของคุณ ผมจะให้แม่ผมไปขอคุณ คุณอยากแต่งงานแบบไหนก็บอกผม ผมจะให้คนจัดการ…”
“ได้อยู่กับคุณ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”
“แต่ผมไม่อยากให้คุณต้องน้อยหน้าใคร ผมต้องจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้คุณ พาคุณกลับบ้านไปแต่งงาน ป่าวประกาศกับทุกคน ว่าคุณเฉิงยู่ซิ่วเป็นภรรยาของผมไป๋หงเฟยคนนี้”
เขามุ่งหน้าไปที่แม่น้ำ ตะโกนใส่ท้องฟ้ากว้าง
แต่ตอนนี้ ความหวานที่เคยมีดูเหมือนมาอยู่ตรงหน้าเขา ที่เคยสาบานรักชั่วฟ้าดินสลาย ยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท แต่เขากลับหาเจ้าสาวคนนั้นที่ต้องการแต่งงานด้วยไม่เจอ
เธอไปอยู่ที่ไหน
ไป๋หงเฟยคำรามใส่อากาศ
เขายอมรับไม่ได้กับการเปลี่ยนแปลงแบบนี้ ยิ่งรับไม่ได้ที่เฉิงยู่ซิ่วหายไปจากโลกของเขา
เขาไปบ้านตระกูลเฉิงอีกครั้ง
เฉิงยู่เวินปิดบ้านไม่ให้เขาเข้าไป “พวกเราตระกูลเฉิงไม่เกี่ยวข้องกับพวกคุณตระกูลไป๋อีกแล้ว การหมั้นหมายของคุณกับน้องสาวของผมมันยกเลิกไปแล้ว พวกเราไม่มีความสัมพันธ์ต่อกันอีก กรุณากลับไปซะ”
ไป๋หงเฟยไม่ยินยอม เคาะประตูอย่างบ้าคลั่ง “คุณให้ผมได้เจอยู่ซิ่วนะ ไม่อย่างนั้นให้ตายผมก็จะไม่ไป!”
เฉิงยู่เวินรู้สึกว่าเขาบ้าไปแล้ว “จำเป็นเหรอ คุณไม่ต้องการแม่ของคุณได้ไหมล่ะ คุณทำไม่ได้ คุณอกตัญญูไม่ได้ แต่แม่ของคุณไม่เห็นหัวตระกูลของเราแล้ว ฉะนั้นเพื่อประโยชน์แก่ทุกคน คุณกลับไปเถอะ”
ตึงตึง——-
ประตูถูกไป๋หงเฟยเขย่า ฝ่ามือชาจนไม่รู้สึก “คุณให้ผมเจอหน้าเธอหน่อย!”
เฉิงยู่เวินถอนหายใจ “คุณชอบอยู่ตรงนี้ก็อยู่ไป”
พูดจบเขาก็หันหลังเข้าไปในบ้าน
ไป๋หงเฟยอยู่ตรงนั้นสามวันสามคืน ไม่กินไม่ดื่ม
คุณนายไป๋ทนไม่ได้กับความทุกข์ทรมานของลูกชาย จึงมาที่นี่ บังคับพาเขากลับบ้าน “แกมีความคิดหน่อยได้ไหม”
“ผมไม่กลับ ให้ตายก็ไม่กลับ นอกจากว่าคุณจะคืนยู่ซิ่วให้ผม!” ไป๋หงเฟยท่าทีเด็ดเดี่ยว ใครดึงเขา เขาก็เตะออก เหมือนคนบ้าที่คลุ้มคลั่ง
คุณนายไป๋โกรธเขาจนทุบอกชกหัว “ทำไมฉันต้องให้กำเนิดลูกชายที่ไร้ค่าอย่างแกด้วย! แค่ผู้หญิงคนเดียวนี่น่ะเหรอ ถ้าแกต้องการแบบไหน ฉันหาให้แกได้ทั้งนั้น!”
“ผมไม่ต้องการ ผมต้องการแค่ยู่ซิ่ว ผมต้องการแค่เฉิงยู่ซิ่ว ผมชอบแค่เธอ ผมชอบแค่เธอคนเดียว” ยิ่งพูดน้ำเสียงของเขาก็ยิ่งเบาลง จนสุดท้ายก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น
กุมใบหน้า เสียงอู้อี้รอดผ่านนิ้ว “ทำไมต้องยกเลิกการหมั้นของผมกับเธอด้วย เพราะอะไร ทำขนาดนั้นโดยที่ไม่ผ่านการยินยอมของผมได้ยังไง คุณทำได้ยังไง ผมเป็นลูกชายของคุณหรือเปล่า ฮ่าๆ คุณให้เกียรติผมบ้างไหม ถามความคิดของผมบ้างไหม คุณเห็นผมเป็นลูกหรือเปล่า”
คุณนายไป๋ถูกถามจนพูดไม่ออก สีหน้าซีดสลับคล้ำ บนโลกใบนี้จะมีอะไรแทงใจมากที่สุด
นอกเสียจากลูกที่ตนเลี้ยงดูมาด้วยความยากลำบาก แต่กลับไม่เข้าใจตน
เธอเจ็บแค้นใจสลายถึงขีดสุด “ฉันทำเพื่อแก่อย่างดี ทำไมแกไม่เข้าใจเลย”
“ผมยอมให้คุณไม่ต้องทำเพื่อผมอย่างดีดีกว่า!” ไป๋หงเฟยยังคงนั่งอยู่ที่หน้าประตูบ้านตระกูลเฉิง “คุณไปเถอะ ถ้าไม่พบยู่ซิ่ว ผมจะไม่จากไป”
คุณนายไป๋รู้สึกว่าถ้าตนยังอยู่ที่นี่ต่อ คงต้องโกธจนตายแน่
“ถ้าแกไม่ทนุถนอมตัวเอง ใครก็ขวางแกไม่ได้ เฉิงยู่ซิ่วจะไม่รู้สึกเจ็บปวด คนที่รักแกจริงๆ มีแค่ฉันเท่านั้น!”
