จงฉีเฟิงให้คนใช้ออกไป รอให้คนใช้ออกไป เขามองเหวินเสียนแล้วพูด “พี่ชายเธอรู้เรื่องยู่ซิ่วแล้ว คิดว่าเขาเป็นชู้ของฉัน โมโหมากๆ”
เหวินเสียนก็ได้รีบลุกขึ้นมานั่งทันที “พี่ไม่ได้ทำร้ายเธอใช่ไหม?”
เธอรู้ว่าพี่ชายของตนอารมณ์ร้อน อีกอย่างเอ็นดูเธอมากๆ ต้องเกลียดเฉิงยู่ซิ่วมากแน่ๆ แล้วก็จะทำอะไรที่มันเกินไปกับเธอได้
“ไม่หรอก แต่ว่าการเป็นอยู่ของเขาปิดบังต่อไปไม่อยู่แน่”
เหวินเสียนก็ได้โล่งอก ไม่เป็นไรก็ดี ถ้าเหวินชิงทำอะไรออกมาเล็กน้อย เธอจะต้องรู้สึกผิดกับเฉิงยู่ซิ่วแน่ ถึงแม้จะบอกว่าเธอตกลงมาเป็นผู้หญิงของจงฉีเฟิงเพราะเงิน คลอดลูกออกมา แต่ก็เป็นเพราะเธอไม่มีทางเลือก รู้จักกันเกือบหนึ่งปีมานี้ ก็ได้รู้จักเธอเล็กน้อย เธอเป็นผู้หญิงที่ดี
“นายจะทำยังไง?” เหวินเสียนมองออกว่าจงฉีเฟิงมีอะไรจะพูด
“อาศัยจังหวะนี้ พวกเราหย่ากันเถอะ”
หย่า แน่นอนว่าเหวินเสียนอยาก แต่ว่าก็ยังกังวลเล็กน้อย “แบบนี้ไม่แฟร์ต่อนาย”
ไหนๆ ก็เป็นการนอกใจแล้ว เขาก็ได้กลายเป็นฝ่ายผิด ถึงตอนนั้น คนในบ้านก็ต้องโทษเขาแน่ๆ
“เรื่องเป็นแบบนี้แล้ว ไม่มีที่ให้ถอยแล้ว มีเด็กคนนี้อยู่ ต่อให้วุ่นวายขนาดไหน ก็ไม่สามารถทำอะไรฉันได้”
ตระกูลเหวินจะโมโหที่เขาทำผิดขนาดไหน แต่ว่าลูกเป็นของเขากับเหวินเสียน ต่อให้ตระกูลเหวินโกรธขนาดไหน ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรเขาได้จริง
เหวินเสียนคิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าตอนนี้ไม่มีทางอื่นแล้ว “ก็ได้ แต่ว่าลำบากนายหน่อย”
“เวลานี้ก็ไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้แล้ว” ตอนนี้จงฉีเฟิงใจเย็นมาก จบละครการหลอกลวงฉากนี้ลง สำหรับเขาก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่ไม่ดีเสมอไป
หย่ากับเหวินเสียน แต่งงานกับเฉิงยู่ซิ่ว ลูกเป็นของพวกเขาสองคน พวกเขาสามารถที่จะดูแลลูกจนโต
“นายได้ตัดสินใจแล้ว งั้นก็ทำตามที่นายพูด” เหวินเสียนก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ มองไปยังเตียงเด็ก “มีแม่แท้ๆ อยู่ข้างๆ นั่นถึงจะเป็นโชคดีของเขา”
ตำแหน่งฐานะสำหรับทารกคนหนึ่งแล้วไม่สำคัญอะไร มีแม่อยู่ข้างๆ ถึงจะดีที่สุด
ปรึกษากับเหวินเสียนเสร็จ ตอนที่เหวินเสียนจะโทรไปที่บ้าน ประตูห้องคนไข้ก็ถูกเปิดออก เหวินชิงเดินเข้ามา
เขาแกล้งทำเป็นไม่เกิดเรื่องอะไร ก็ได้มีสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามมองจงฉีเฟิง “นายไม่ได้พูดอะไรต่อหน้าเหวินเสียนใช่ไหม?”
เขาไม่อยากให้เหวินเสียนรู้ เรื่องจงฉีเฟิงมีผู้หญิงข้างนอก
“พี่มาได้ยังไง?”
ใจของเหวินเสียนก็ได้รนเล็กน้อย ลงมาแล้วก็อุ้มทารกให้อ้อมกอด กลัวว่าเขารู้อะไร แล้วทำร้ายทารก
แต่ว่าการกระทำของเธอในสายตาของเหวินชิงแล้ว เป็นการแสดงว่าเธอรักลูกของตัวเอง ไม่สนใจว่าร่างกายตัวเองไม่สะดวก ก็จะต้องดีกับลูกตัวเอง
เขามองไปยังจงฉีเฟิง “ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย นายออกมากับฉัน”
“มีอะไรก็คุยกันตรงนี้” เหวินเสียนรู้ว่าความใจเย็นของเหวินชิงตอนนี้เป็นการแกล้งทำ ไม่รู้ว่าเรียกจงฉีเฟิงออกไป จะทำอะไรที่ไม่ดีกับเขาหรือเปล่า
“การคุยกับระหว่างผู้ชาย ผู้หญิงฟังไม่ได้” เหวินชิงมองน้องสาวสักพัก “ทำไม ยืมตัวสามีเธอหน่อยไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ใช่ พี่……”
“เอาหน่าพอแล้ว พูดคุยกันแค่แป๊บเดียว รออยู่ตรงนี้ดีๆ” เหวินชิงก็ได้ตบไหล่น้องสาวเบาๆ
แต่ว่าเธอก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี
จงฉีเฟิงก็ได้ส่งสายตาเป็นการบอกให้เธอวางใจ “ไม่เป็นไร พี่ใหญ่อาจจะมีธุระสำคัญจะคุยกับฉัน ไม่อยากให้เธอฟังแล้วเป็นกลุ้มใจ”
“แต่……”
“เอาหน่า” ความอดทนของเหวินชิงก็ได้หมดไป ขัดคำพูดของเหวินเสียน
“ฉันรอนายข้างนอก” พูดจบเหวินชิงก็ได้เดินออกไป
“วางใจเถอะ” พูดคำนี้ออกมา จงฉีเฟิงก็ได้เดินตามไป เวลานี้ เขาอยากจะรู้จริงๆ ว่าเหวินชิงจะพูดอะไรออกมา
ทั้งสองได้เดินไปสุดทางเดิน เข้าไปยังห้องบันได ที่นี่เงียบ เหวินชิงก็ได้พูดออกไปก่อนว่า “นายไม่ได้พูดกับเหวินเสียนใช่ไหม?”
จงฉีเฟิงส่ายหน้า ไม่ได้พูด
“งั้นก็ดี เห็นแก่ลูกน้อย ต้องใช้ชีวิตกับเธอดีๆ” เหวินชิงไม่ได้หงุดหงิดเหมือนตอนแรก ตอนนี้ใจเย็นมาก
“ฉันสืบประวัติของผู้หญิงคนนั้นแล้ว” เหวินชิงพิงไปที่กำแพง “ไม่ใช่คนในเมืองB เป็นคนที่ไหนนะอำเภอเหมิงเฉิง เป็นแค่ผู้หญิงจากอำเภอเมือง ก็ไม่มีค่าพอที่นายจะไปใส่ใจ ไปใช้ชีวิตกับน้องสาวของฉันดีๆ”
จงฉีเฟิงขมวดคิ้ว น้ำเสียงเยือกเย็น “พี่ไปสืบประวัติเธอ?”
“แค่ผู้หญิงคนเดียว นอกจากหน้าตาไม่เลว ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้แย่มาก ก็แค่เจอเล็กยุ่งยากเล็กน้อย นายเอาเงินให้เธอก้อนหนึ่ง เธอเป็นคู่นอนให้กับนาย”
คนที่ไปสืบมานั้นไม่ได้สืบให้ชัดเจน ว่าคนที่จ้างเฉิงยู่ซิ่ว เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แค่บอกว่าเฉิงยู่ซิ่วได้เงินมาก้อนหนึ่งแล้วก็มาที่เมืองB
เหวินชิงต้องคิดแน่นอนว่าเงินก้อนนั้นจงฉีเฟิงเป็นคนให้
ยังไง ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขา……
เขาก็ไม่ได้คิดว่าแปลกอะไร ผู้ชายที่มีเงินจะหลายใจหน่อยก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ เพื่อผลประโยชน์ทั้งสองตระกูล เพื่อความสุขของน้องสาว ผู้หญิงคนนี้จะอยู่ไม่ได้
จงฉีเฟิงก็ได้หรี่ตาลง รู้สึกว่ามีตรงไหนที่แปลก เหวินชิงใจเย็นเกินไป
“พี่ทำอะไรเธอ?”
“ฉันไม่รู้ว่านายพูดอะไร ก็แค่ ทำดีกับน้องสาวฉัน……”
เหวินชิงยังพูดไม่จบ จงฉีเฟิงก็ได้รีบเดินออกไป เขาได้เปิดประตูห้องเฉิงยู่ซิ่ว ข้างในได้ว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่แล้ว
เขาได้หันหน้าไปมองเหวินชิงที่เดินมา “นายแตะต้องเธอ?”
เหวินชิงเดินมา มองห้องที่ว่างเปล่านี้ สองมือได้แบออก พูดว่า “คนล่ะ? นายถามฉัน?”
เขามองจงฉีเฟิง “นายคงไม่ได้เอาคนไปซ่อน แล้วก็โบ้ยให้ฉัน บอกว่าฉันเป็นคนเอาตัวไปนะ?”
เหวินชิงไม่มีทางยอมรับว่าตัวเองนั้นจับตัวเฉิงยู่ซิ่ว
จงฉีเฟิงก็ได้จับคอเสื้อของเหวินชิงอย่างเสียสติ “พูด นายทำอะไรเธอ?”
“จงฉีเฟิง นายมีหลักฐานอะไรว่าฉันเป็นคนจับตัวเธอ? อีกอย่าง ใครจะรู้ว่านายที่จะปกป้องเธอ ได้เอาเธอไปซ่อน บอกว่าฉันเป็นคนเอาตัวไป?”
เหวินชิงได้ผลักเขาออก “ไม่แน่เธออาจจะเป็นคนหนีไปเอง ยังไงซะฉันไม่ได้จับตัวเธอ ฉันไม่มีเวลาพวกนั้น”
จงฉีเฟิงมองเขาสักพัก เดินเข้าไปในห้อง ที่ที่สามารถที่จะซ่อนคนได้ก็มีแค่ห้องน้ำแล้ว ข้างในไม่มีคน ในห้องไม่มีร่องรอยการต่อสู้ บนเตียงก็ไม่มีร่องรอยการขัดขืน ที่เห็นทั้งหมด เป็นไปได้ว่าเฉิงยู่ซิ่วไม่ได้ถูกคนฝืนลากตัวไป
แต่ว่า เธอไปไหน?
ในเมืองBเธอไม่มีเพื่อนไม่มีญาติ
“ทำไม ไม่เจอแล้วจริงๆ เหรอ?” เหวินชิงได้พิงที่ประตู นัยน์ก็ได้มีความเยาะเย้ยออกมา
จงฉีเฟิงไม่ได้สนใจเขา
เวลานี้ โทรศัพท์ของเขาก็ได้ดังขึ้น เขาได้เอาโทรศัพท์ออกมา หน้าจอเป็นชื่อของเฉิงยู่ซิ่วโชว์อยู่ ตอนนั้นเฉิงยู่ซิ่วยังไม่ได้คลอด เพื่อความสะดวก พวกเขาก็ได้บันทึกเบอร์ของอีกฝ่ายไว้
เขาก็ได้รีบรับสายขึ้น “เธออยู่ที่ไหน?”
“ฉันขอตัวก่อน ไม่ต้องมาหาฉัน”
มือที่วางไว้ข้างตัวของจงฉีเฟิงก็ได้กำเป็นหมัด “เธอพูดอะไร?”
“ฉันไม่ได้รักนาย จะแต่งงานกับนายได้ยังไง?”
ใจของจงฉีเฟิงก็ได้ตกลงไป กำโทรศัพท์ “บอกฉันมาเธออยู่ที่ไหน? ฉันไปหาเธอ พวกเราพูดคุยกันต่อหน้าดีๆ”
“ฉัน…ฉันพบว่าฉันยังรักแฟนเก่าของฉันอยู่ เขาไม่รังเกียจฉัน ฉัน……”
จงฉีเฟิงก็ได้จับโทรศัพท์แน่น ออกแรงจนแทบที่จะกำมันจนแตกแบบนั้น
“ฉันไม่เชื่อ……”
“ฉันไปกับเขาแล้ว นายไม่เชื่อจะมีประโยชน์อะไร?”
จงฉีเฟิงนิ่งอยู่กับที่ ราวกับว่าวิญญาณได้ออกจากร่าง เธอรับปากเขาแล้วแท้ๆ
เธอไปแล้ว?
ไปกับแฟนเก่าของเธอแล้ว?
ที่เธอรับปากเขาเป็นการหลอกเขาเหรอ?
เหวินชิงก็ได้มองเขาสักพัก มุมปากได้ชี้ขึ้นหันตัวเดินออกไป
