“คุณกำลังสืบสวนฉันงั้นเหรอ” เหยาชิงชิงกระโดดดิ้นรนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งเพื่อสู้กับเสิ่นเผยซวน อย่างสุดชีวิต นั่นคือความลับของเธอ เธอไม่อนุญาตให้ใครรับรู้
เท้าของเธอถูกมัดไว้อยู่ ทำให้ในตอนที่ลุกขึ้นมา ก็ล้มลงไปอยู่ที่พื้นเหมือนเดิม
เสิ่นเผยซวนยกยิ้มขึ้น รับรู้ถึงจุดอ่อนของเธออยู่ในใจ จึงตั้งใจกระตุ้นเธอต่อไป “เธอท้อง และยังคลอดมันออกมาอีก แต่ก็…ไม่รอด”
“แกหยุดพูด หยุดพูด” เหยาชิงชิงคำราม เธอส่ายหัวไม่ยอมรับ คำพูดของเสิ่นเผยซวน เป็นเหมือนเสียงฟ้าผ่า จากบนหัวสุดของเธอผ่าลงมา แยกเลือดเนื้อของเธอออกจากกัน
บนชั้นสอง
ไป๋ยิ่นหนิงขมวดคิ้ว เพียงคำพูดสองประโยคง่ายๆ ของเสิ่นเผยซวน แต่ทว่าสองประโยคที่พูดนั้นก็ทำให้เขาเองรู้สึกช็อกอยู่ไม่น้อย เหยาชิงชิงเคยตั้งท้อง? แถมยังคลอดมันออกมาอีก
สำหรับเขาแล้ว เรื่องนี้ก็น่าตกใจมากอยู่เหมือนกัน
ถึงตอนนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าประโยคเซอร์ไพรส์จากปากของเสิ่นเผยซวน นั้นหมายถึงอะไร
เขาจับที่ราวจับ พร้อมกับจ้องมองไปที่เธอ มีบางเรื่องที่เขาจะต้องถามจากปากเหยาชิงชิงด้วยตัวเอง
เขาได้รับการช่วยเหลือจากคนขับรถ ในการลงจากชั้นบนลงมาข้างล่าง
หัวของเหยาชิงชิง สัมผัสกับพื้น เส้นผมกระจัดกระจาย ตกลงมาปิดระหว่างคิ้วและดวงตาของเธอ ระหว่างช่องว่างนั้นดูเหมือนว่าเธอจะมองเห็นล้อรถวิลแชร์ของ ไป๋ยิ่นหนิง กำลังหันตรงมาที่เธอ ไป๋ยิ่นหนิงเหรอ
เธอเงยหน้าขึ้นมองไป๋ยิ่นหนิงดวงตาของเธอเบิกกว้าง เขาก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ
ประโยคที่เสิ่นเผยซวน เพิ่งพูดไป เขาคงไม่ได้ยินมันทั้งหมดใช่ไหม
“ยิ่นหนิง….”
“บอกฉันมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมเธอถึงปิดบังฉัน เธอท้องได้ยังไง” เขาขมวดคิ้วเข้ม ในตอนนี้เอง เขาเพิ่งได้ตระหนักรู้ว่าตัวเองนั้นรู้จักเธอน้อยเกินไป
เธอไม่เต็มใจที่จะตอบ ส่วนเขาเองก็ไม่ได้สอบถามไปมากกว่านี้
เขานึกว่า มีแค่เรื่องที่พ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงของเธอปฏิบัติต่อเธอไม่ดีเท่านั้น
แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเธอยังเคยตั้งท้องมาก่อน
เหยาชิงชิงได้รับการกระตุ้นครั้งใหญ่อีกครั้ง ตัวเธอหดแล้วหดอีก อยากหลบไปจากตรงนี้ อยากซ่อนตัวจากตรงนี้ ไม่ให้ใครมองเห็นเธอได้
“เธอพูดมา” ไป๋ยิ่นหนิงตะโกน
“ฉันพูดไม่ได้” เหยาชิงชิงตอบกลับด้วยเสียงที่ดังกว่าเขา เธออยากหนีไป อยากซ่อนตัว เธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเขา ไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้
เธอเจ็บปวด อย่าบีบบังคับเธอ
“ถ้าเธอไม่พูด ใครกันล่ะที่จะช่วยเธอได้” ใบหน้าของไป๋ยิ่นหนิง ที่ไม่เคยมืดมนมาก่อน
เหยาชิงชิงมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิง มองไปที่เขาและแสยะยิ้มออกมา มองไปที่เขาพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“ใครก็ช่วยฉันไม่ได้หรอก ฉันมันแปดเปื้อนไปแล้ว ….” ริมฝีปากของเธอสั่น ราวกับว่ากำลังนึกถึงเรื่องที่น่ากลัวอยู่ตลอด ใบหน้าของเธอเปลี่ยนจากสีแดงกลายเป็นสีขาวซีดราวกับไม่มีเลือดไหลเวียน ดวงตาทั้งสองข้างของเธอนิ่งสนิทมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิงด้วยความว่างเปล่า “คุณรังเกียจฉันแล้วหรือยัง”
ไป๋ยิ่นหนิง ส่ายหน้า พร้อมกับบอกปฏิเสธ
เหยาชิงชิงรู้ เขากำลังหลอกเธออยู่
“ใช่ ฉันเคยท้อง ฉันถูกบังคับ” เหยาชิงชิงพูดจบก็หัวเราะขำขันขึ้นมา เธอกำลังยิ้ม ยิ้มพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลออกมา
“ตอนนั้นฉันยังเด็กมาก….ฉันถูกทำลาย เป็นเวลานานกว่าสามปีที่ฉันโดนแบบนี้….”
ปีนั้น เหยาชิงชิงยังไม่โตเต็มวัยนัก แต่ทว่าในความเลือนรางนั้นก็สามารถมองเห็นความบริสุทธิ์ตัวเล็กน่ารักได้ ในตอนนั้นน้องชายอายุเพียงไม่กี่ขวบ มักจะร้องไห้ตอนกลางคืนตามประสาเด็ก พ่อเลี้ยงใช้ข้ออ้างว่าเด็กน้อยร้องเสียงดัง เพื่อจะได้ไม่ต้องนอนร่วมห้องกับแม่เลี้ยง
มีอยู่คืนหนึ่งที่ฝนตก วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนัก เสียงฟ้าร้องคำราม จนทำให้วัวที่ผูกไว้ในห้องตื่นตกใจ ถีบกำแพงห้องอย่างบ้าคลั่ง
เธอหลบอยู่ใต้ผ้าห่มบางๆ ที่กลิ่นมันไม่ค่อยดีนักเท่าไหร่ อย่างนึกหวาดกลัว
ทันใดนั้น มีเสียงเปิดประตู และเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ชิงชิง”
เป็นเสียงของพ่อเลี้ยง เหยาชิงชิงโผล่หัวออกมา ปกติแล้วพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงไม่ค่อยทำดีกับเธอนัก ในตอนกลางวัน มักจะใช้เธอทำงาน เกี่ยวหญ้าให้อาหารวัว ซักผ้าทำกับข้าว และมีงานในทุ่งบ้าง วันวันหนึ่งก็หมดไปแล้ว กลางคืนก็หลับนอนไม่ต้องทำงาน
พ่อเลี้ยงดูจะใจดีกับเธอมากกว่าแม่เลี้ยงอยู่เล็กน้อย
แต่ว่าเธอก็ยังกลัวอยู่ดี “พ่อ ทำไมยังไม่นอนคะ ยังมีงานอะไรที่หนูต้องทำไหมคะ”
“ดึกขนาดนี้แล้ว จะมาทำงานอะไร” พ่อเลี้ยงนั่งลงข้างเตียง ยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ฉันเห็นว่าฝนตก ฟ้าร้อง กลัวว่าแกจะกลัว และมาดูสักหน่อย”
เหยาชิงชิงส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “หนูไม่กลัว พ่อไปนอนเถอะ”
เธอยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก แถมยังไม่ได้เรียนหนังสือ และไม่เข้าใจด้วยว่าพ่อเลี้ยงของเธอต้องการอะไร ก็แค่รู้สึกกลัว
“ที่แม่เธอทำไม่ดีกับเธอ พ่อสั่งสอนแม่ไปแล้ว หลังจากนี้ไปเราจะทำดีกับแกมากขึ้นไง”
เธอผลักเขาออกไปโดยสัญชาตญาณ ใช้เท้าถีบเขา การที่เธอพยศไม่ให้ความร่วมมือทำให้พ่อเลี้ยงของเธอไม่พอใจ พ่อเลี้ยงใช้เชือกล่ามวัวผูกที่มือของเธอ
เธอถูกกักขัง ทำได้แค่ร้องตะโกนเรียก “แม่……”
เสียงร้องตะโกนของเธอจมหายไปในเสียงฟ้าร้อง หน้าตาน่าดุดันของพ่อเลี้ยงเธอ พ่อเลี้ยงตบเข้าที่ใบหน้าของเธออย่างฉุนเฉียว “ฉันอุตส่าห์ทำดีกับแก แต่แกไม่!”
ใบหน้าของเธอชาไปครึ่งหน้า ในปากรับรู้ได้ถึงกลิ่นเลือด
พ่อเลี้ยงใช้สองมือปิดปากเธอ
หลังจากผ่านคืนนั้นไป เขาก็แอบเข้ามาที่ห้องของเธอในยามดึกอยู่เป็นประจำ หากเธอพยศขัดขืน เขาก็จะทำร้ายตบตีเธอ ตอนกลางวันจะไม่ให้เธอกินข้าว
หลังจากนั้นมา เธอไม่กล้าที่จะต่อต้านอีกเลย เป็นแบบนี้มาตลอดระยะเวลาสามปี หลังจากนั้นเธอก็ตั้งท้อง เธอในตอนนั้นยังไม่รู้ ในบางครั้งก็รู้สึกกินข้าวไม่อิ่ม ท้องก็ยังเล็กมาก ประจำเดือนไม่มา เธอก็ไม่รู้ว่านั่นคือความผิดปกติของร่างกาย
จนกระทั่งเที่ยงวันหนึ่ง เธอเกิดเจ็บท้องขึ้นมากะทันหัน พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงคิดว่าเธอไม่สบาย หากจะเข้าส่งโรงพยาบาลไหนจะค่ารักษาพยาบาลอีก พวกเขาเลือกปล่อยเธอไว้ในห้อง แต่เธอกลับคลอดเด็กออกมา
ถึงเวลานั้น แม่เลี้ยงถึงรู้ความจริงเรื่องระหว่างเธอกับพ่อเลี้ยง
แม่เลี้ยงโกรธ โกรธมาก พ่อเลี้ยงถูกแม่เลี้ยงข่วนหน้าไปฉาดใหญ่ พวกเขาไม่ได้ต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอ เธอมีข้าวกินก็เพราะว่าทำงาน การเลี้ยงดูแบบเธอลูกคนหนึ่งพวกเขาไม่ได้ยอมรับมันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
และเป็นเพราะว่าสันดานพ่อเลี้ยงสารเลวนั่น แม่เลี้ยงยิ่งไม่ยอมรับอีก
“นังเด็กผู้หญิงนี่ไม่ได้สมยอม ถ้าเรื่องมันแดงขึ้นมา แกไปนั่งรอในคุกได้เลย” แม่เลี้ยงใช้กฎหมายเข้ามากดดันพ่อเลี้ยง
พ่อเลี้ยงไม่กล้าที่จะขัดขืน “งั้นแกพูดมาว่าจะทำยังไง”
แม่เลี้ยงตบเข้าไปที่หน้าพ่อเลี้ยงหนึ่งครั้ง “ตอนนี้ถึงเพิ่งจะมารีบร้อน” แม่เลี้ยงโกรธมาก ความไม่พอของสามีนั้นน่าอับอายมากเพียงใด
เธอนำความโกรธทั้งหมดมาลงกับร่างกายของเหยาชิงชิง ทั้งตบตี แตะต่อยสารพัด พอเหนื่อยเธอก็หยุดหอบ พอกำลังกลับมาเธอก็ลงมือต่อ
เหยาชิงชิงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองจะตายไปเสียได้อย่างนั้น
เธอคิดว่า ตายไปก็คงหลุดพ้นแล้ว
พ่อเลี้ยงลากแม่เลี้ยงที่กำลังโกรธจนเสียสติขึ้นมา “หยุดตีมันได้แล้ว ตีมันตายขึ้นมา พวกเราได้ซวยกันหมด”
แม่เลี้ยงค่อย ๆ ดับความโกรธที่มีลงไป ในตอนนี้เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แล้ว เธอต้องการแก้ไขเรื่องตรงนี้
แม่เลี้ยงจึงคิดขึ้นมาได้ว่าข้างนอกบ้านมีบ่อน้ำอยู่…
