หลินซินเหยียนเงยหน้า เห็นแค่จงจิ่งห้าวก้มตัวลงมา วินาทีต่อมา ริมฝีปากของเขาก็แนบบนริมฝีปากของเธอ
อากาศเหน็บหนาวขนาดนี้ หลินซินเหยียนกลับไม่รู้สึกหนาว ร่างกายเร่าร้อนเหมือนไฟเผา เขาใช้แรงเต็มที่ เอาเสื้อคลุมห่อตัวเธอไว้แน่น เหลือไว้แค่หัว ทันใดนั้น หลินซินเหยียนเหมือนจะเข้าแล้วเป้าหมายของเขาแล้ว ทำไมถึงเธอมาสถานที่เปลี่ยวขนาดนี้
“คุณอยากล่อเหอรุ่ย……”
จูบของเขาเร่าร้อนกว่าเดิม ขัดคำพูดของเธอที่กำลังจะพูดออกมา
เขาดันลิ้นของเธอเข้าไปในปาก จูบอันป่าเถื่อนแบบนี้ทำให้หลินซินเหยียนรู้สึกเจ็บ ทนไม่ได้ที่จะทำเสียงซิ๊ดออกมา แต่เสียงที่ออกมากลับเป็นเสียงคราง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงครางของเธอกระตุ้นความรู้สึกของเขาหรือเปล่า หลินซินเหยียนรู้สึกถึงร่างกายของเขาตอบสนอง
หลินซินเยียนผลักเขาออก พอเธอยิ่งผลัก จงจิ่งห้าวก็ยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น
เธอถูกเขากอดรัดจนหายใจไม่ออก
ในสวนสนนั้น มีดวงตาอันเป็นประกายคู่หนึ่ง แดงก่ำดุจกระหายเลือด
เหอรุ่ยเจ๋อมือกับกิ่งไม้ไว้แน่น เหมือนกำลังบีบคอของจงจิ่งห้าว ใช้แรงบีบ บีบอย่างแน่น อยากบีบให้มันหัก
ไม่มีอะไรเสียดสีมากไปกว่าเห็นผู้หญิงที่ตัวเองชอบ อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น
เขาโกรธ เกลียดแค้น
การอยู่ร่วมกันของเขาตั้งหลายปี ยังสู้ผู้ชายที่ทำร้ายเธอไม่ได้เลยเหรอ?
ถ้าไม่ใช่สติอันน้อยนิดที่เหลืออยู่บอกเขา ถ้าบุกเข้าไปตอนนี้ก็เอาตัวหลินซินเหยียนกลับมาไม่ได้ เขาก็พุ่งเข้าไปแน่นอน แย่งตัวหลินซินเหยียนมาจากอ้อมกอดของจงจิ่งห้าวแล้ว
หลินซินเหยียนเป็นของเขา
จงจิ่งห้าวไม่ยอมหยุด หลินซินเหยียนโกรธแล้ว จึงกัดลิ้นของเขา เขาขมวดคิ้ว มีกลิ่นคาวเลือดในปากทันที เขาถอยห่างจากปากของเธอ มีน้ำลายปนเลือดออกมาเป็นสาย
ลมพัดมาอย่างแรงก็ตัดขาด หลินซินเหยียนรู้สึกปากเย็น จงจิ่งห้าวเลียริมฝีปาก คราบเลือดที่ติดอยู่ก็กลืนเข้าไปด้วย
ยื่นมือช่วยเธอเช็ดคราบที่ติดอยู่ที่ริมฝีปาก น้ำเสียงแหบแห้ง “ทำไมโหดกับผมแบบนี้?”
หลินซินเหยียนหันหน้าหนีไม่พูด
จงจิ่งห้าวกอดเธอเข้าอ้อมกอดอีกครั้ง “ไป กลับกันเถอะ”
เขาเอาเสื้อคลุมห่อไว้บนตัวเธอ บนตัวเขามีเสื้อสูทบางๆแค่ตัวเดียว หลินซินเหยียนถอดเสื้อแล้วเอาไปคลุมตัวเขา “ฉันมีเสื้อกันหนาวไม่หนาว”
จงจิ่งห้าวกอดเธอเข้าอ้อมกอด เสื้อคลุมตัวใหญ่คลุมทั้งสองคนไว้
กลับไปถึงโรงแรม ทั้งสองก็ขึ้นชั้นบน ได้ยินว่าห้องของซูจ้านยังมีเสียง ประตูห้องไม่ได้ปิด มีช่องว่างเหลือไว้ หลินซีเฉินถือลูกอมที่เชือกผูกไว้ ส่ายไปมาอยู่ข้างปากซูจ้าน
ปากก็พูดไม่หยุด “ลุงซู ถ้าลุงกัดลูกอมไม่ได้ คืนนี้น้าฉินต้องกอดหนูนอนแล้วนะ”
ซูจ้าน “……”
เด็กคนนี้ ของบ้านไหน มารับไปได้ไหม? อย่ามาก่อกวนห้องหอของเขา?
ซูจ้านลองไปหลายครั้งแต่ก็กัดไม่โดน
“เปลี่ยนอย่างอื่นนะ?”
หลินซีเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ได้ ถ้าลุงกัดไม่โดนก็ให้น้าฉินกอดหนูกับน้อง กอดเราสองคนนอน”
ซูจ้าน “……”
รังแกกันใช่ไหม มันต่างกันตรงไหน?
“ลุงหมายถึงเปลี่ยนวิธีเล่น” ซูจ้านพูดแนะนำ
หลินซีเฉินยังคงไว้หน้าอย่างมาก ถามว่า “ลุงอยากเล่นยังไง?”
ซูจ้านมองหลินซีเฉินอย่างยิ้มแย้ม “มือของหนูห้ามขยับ”
คราวนี้ถึงทีของหลินซีเฉินพูดไม่ออกแล้ว “ถ้าไม่ขยับ ลุงก็กัดได้แล้ว จะไปสนุกได้ยังไง?”
ซูจ้านหันไปจ้องหน้าเสิ่นเผยซวนที่อยู่ข้างๆ เขาเป็นคนเสนอความคิดนี้
เสิ่นเผยซวนแบมือออก หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ก่อกวนห้องหอ ก็คือก่อกวนห้องหอ ไม่ก่อกวนแล้วจะสนุกได้ยังไง? ก่อกวนแล้วนายถึงจะรักกันยาวนานกับน้องสะใภ้”
ซูจ้านทำเสียงไม่พอใจ “เหตุผลบ้าบอ”
เสิ่นเผยซวนหัวเราะฮ่าฮ่า
หลินซีเฉินหลานลงจากเตียง ทำเสียงอ้าย “ทำไมโง่ขนาดนี้”
ซูจ้าน “…….”
เขากำลังจะตะโกนพูดว่าหนูลองดู แต่กลับเห็นหลินซีเฉินดึงลูกอมลงมากินเอง ผูกแอปเปิลไว้บนเชือก แล้วพูดอย่างใจดี “เปลี่ยนของชิ้นใหญ่ขนาดนี้ลุงคงกัดได้แล้วนะ”
ซูจ้านเดินเข้าไปจับหัวของเขา “เสี่ยวเฉินดีที่สุดเลย”
หลินซีเฉินยิ้ม แล้วบินขึ้นไปยืนบนเตียงอีกครั้ง แล้วนำแอปเปิลส่ายไปมาตรงหน้าเขา “ลุงซู ครั้งนี้ยังกัดไม่โดนอีก ก็ปรับคุณลุง…….ล้างเท้าให้น้าฉินยา”
ฉินยาที่เล่นอยู่ข้างๆกับหลินลุ่ยซีได้ยินคำพูดของหลินซีเฉินแล้ว ก็หน้าแดงขึ้นทันที
ซูจ้านมองหน้าเธอแล้วพูดพร้อมกับหัวเราะ
“มาเลย”
ปรากฏว่าแย่มาก พอเขากัด หลินซีเฉินก็ส่ายแขน จากนั้นก็พลาดไป แอปเปิลชนเข้ากับหน้าเขาหลายครั้ง ยังไงก็กัดไม่โดน เปลือกมันลื่นเกินไป มาถึงริมฝีปากแล้ว แต่กัดยังไงก็กัดไม่โดน
“แกล้งลุงใช่ไหม” ซูจ้านรู้สึกตัว เปลี่ยนจากลูกอมเป็นแอปเปิล ก็ไม่ได้หวังดีแม้แต่น้อย
“ไปเอาน้ำล้างเท้ามา” หยินซีเฉินออกคำสั่งเหมือนตัวเองเป็นผู้ใหญ่
“ล้างเท้าให้ภรรยาตัวเอง ไม่ขายหน้า” ซูจ้านพูดปลอบใจตัวเอง จากนั้นก็เข้าไปใส่น้ำร้อนในห้องน้ำ
ไม่นาน ซูจ้านก็ยกกะละมังใส่น้ำร้อนเข้ามา วางไว้ข้างเตียง พูดกับฉินยาว่า “ที่รักมาล้างเท้า”
ฉินยาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน คนมากมายขนาดนี้ เธอรู้สึกเขิน
หลินซีเฉินดึงเธอมา “น้าฉินยามาทางนี้”
หลินลุ่ยซีรู้สึกสนุก ช่วยพี่ชายดึงตัวฉินยาด้วย
ฉินยาปฏิเสธผู้ใหญ่ได้ แต่ปฏิเสธเด็กสองคนนี้ไม่ได้ ไปนั่งที่ขอบเตียงอย่างเชื่อฟัง เท้าของเธอยังใส่รองเท้าส้นสูงอยู่ ซูจ้านยกขาของเธอขึ้นมาถอดรองเท้า หลินซีเฉินเอามือปิดปากหัวเราะ
“น้าฉินยา ผมเป็นเทพปกป้องน้าเอง ถ้าหากลุงซูรังแกน้า น้าบอกผมได้เลย ผมจะแก้แค้นให้เอง”
เพราะคำพูดของหลินซีเฉินคำนี้ ทำให้ฉินยาถึงกับน้ำตาคลอ ไม่เคยมีคนพูดว่าจะปกป้องเธอ หลินซีเฉินเป็นคนแรก
ขณะเดียวกันที่เธอรู้สึกซาบซึ้ง ก็รู้สึกอุ่นใจ
เธอสูดจมูกไปด้วย แล้วยื่นมือไปจับหัวของหลินซีเฉิน “ขอบใจเสี่ยวเฉิน”
“ไม่ต้องเกรงใจครับ แม่บอกว่าพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน” หลินซีเฉินไปหยิบลูกอมมาเต็มกำมือ ยัดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อน้องสาว “นี่คือลูกอมมงคลของน้าฉินยา พวกเรากินด้วยกัน”
ใส่ลูกอมเรียบร้อยแล้ว เขาก็จูงมือน้องสาว “พวกเราไปแล้ว” เดินผ่านหน้าเสิ่นเผยซวน “คุณอาเสิ่น กันได้แล้ว”
เสิ่นเผยซวนคิดว่าเด็กน้อยคนนี้ยังจะแกล้งต่ออีกสักพัก คิดไม่ถึงว่าจะปล่อยซูจ้านไปเร็วขนาดนี้
เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ “เสี่ยวเฉิน โอกาสที่แกล้งเขามีแค่ครั้งเดียวนะ หนูต้องคิดให้ดีนะ จะปล่อยเขาไปง่ายๆเลยเหรอ?”
“เห็นแก่หน้าน้าฉินยา ปล่อยเขาไป อีกหน่อยถ้าเขารังแกน้าฉินยา ผมจะมาจัดการเขาเอง”
ซูจ้านวางเท้าของฉินยาลงในน้ำร้อน แล้วเงยหน้าขึ้น “คุณรับซื้อพ่อหนุ่มน้อยนั่นเหรอ? ดีกับคุณขนาดนี้?”
ฉินยาไม่ได้สนใจเขา
ฉินยาติดตามหลินซินเหยียนได้รู้จักกับเด็กน้อยทั้งสอง อยู่ด้วยกันเป็นเวลานาน ความสัมพันธ์ก็ดีเป็นธรรมดา
ซูจ้านวางเท้าอีกข้างของเธอเข้าไปในน้ำ “จากนี้ไปผมดีกับคุณเอง”
ฉินยาเช็ดหน้าตัวเอง “คุณต้องทำให้ได้อย่างที่พูดนะ”
ซูจ้านล้างเท้าให้เธออย่างตั้งใจ เธอขาวมาก เท้าก็เช่นกัน เล็กกะทัดรัด
ฉินยารู้สึกจักจี้ อยากดึงกลับ ซูจ้านจับกดไว้ในกะละมัง “แช่สักพักสบายเท้า”
พวกหลินซีเฉินเดินออกจากห้องก็เจอกับหลินซินเหยียนและจงจิ่งห้าวที่หน้าประตู
หลินลุ่ยซีพุ่งเข้าไป กอดขาของหลินซินเหยียนไว้ “แม่คะ กระเป๋าของหนูมีลูกอมเต็มเลย ให้แม่หนึ่งลูก”
เธอหยิบลูกอมออกมาหนึ่งลูกแกะถุงออก ยื่นให้หลินซินเหยียน เธอก้มตัวรับลูกอมจากมือลูกสาวมาใส่เข้าปาก
หวานมาก
เสิ่นเผยซวนเดินอยู่ข้างหลังสุด เขาปิดประตูห้อง
ซูจ้านเทน้ำล้างเท้ากลับมา เห็นประตูห้องถูกปิดแล้ว เขาไม่วางใจ เดินไปล็อกประตูห้อง
หันกลับไป ก็เห็นฉินยายืนอยู่ตรงนั้น
