หลินซินเหยียนหน้าแดงไปทั้งหน้า
ถ้าหากหลินซินเหยียนยินยอม เธอก็แย่งตำแหน่งของจงจิ่งห้าวได้จริงๆ ยังไงเสีย ในมือเธอก็มีหุ้นอยู่50%
เฉิงยู่ซิ่วก็เตรียมของขวัญไว้ให้เด็กทั้งสองเหมือนกัน แตกต่างกับของจงฉีเฟิง ไม่ใช่เงินทอง แต่เป็นของแสดงน้ำใจ
เธอไปขอเครื่องรางนำโชคถึงวัดหัวหนานด้วยตัวเอง หวังว่าเด็กทั้งสองคนจะอยู่ดีมีสุข ไม่เจ็บไม่ป่วย เติบโตอย่างแข็งแรงสมบูรณ์
เฉิงยู่ซิ่วคล้องที่คอของพวกเขาด้วยตนเอง ถุงนำโชคทำจากผ้าไหมสีเหลือง ลวดลายที่ปักด้านบน น่าจะเป็นลวดลายเกี่ยวกับพุทธศาสนา
นี่ไม่ใช่การงมงาย แต่เป็นของทางใจชิ้นหนึ่ง
ใช้เชือกแดงคล้องไว้ เด็กทั้งสองคนรู้สึกดีใจ
“วันนี้เป็นวันสิ้นปี ฉันเองก็จะมามือเปล่าไม่ได้”เสิ่นเผยซวนเองก็เตรียมของขวัญให้เด็กสองคนเหมือนกัน จี้หยกเหอเถียน “ฉันเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหยก แต่ว่าได้ยินมาว่า ห้อยสิ่งนี้ไว้ถือว่าไม่เลว ตอนที่ฉันซื้อหยก เจ้าของร้านบอกกับฉันว่า ผู้ชายสวมกวนอิม ผู้หญิงสวมพระ ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันหมายความว่าไง”
เขาเอากวนอิมให้แก่หลินซีเฉิน พระพุงโตให้แก่หลินลุ่ยซี เด็กหญิงน้อยเปิดกล่องกํามะหยี่สีแดงออก พระพุงโตที่อยู่ด้านใน แกะสลักคล้ายของจริงมาก ในมือกำลังถือลูกประคำ ฉีกยิ้มกว้าง รูปร่างน่าพอใจเป็นอย่างมาก
เด็กหญิงน้อยชอบมาก ใช้นิ้วมือลูบไปมา “ขอบคุณค่ะคุณอาเสิ่น หนูชอบมากเลย”
เสิ่นเผยซวนถอนหายใจ “ฉันก็กลัวว่าพวกเธอจะไม่ชอบซะอีก”
นี่คือการฉลองเทศกาล ของขวัญให้ราคาน้อยไปก็จะไม่เหมาะสม แพงมีค่ามากเกินไปเขาก็ให้ไม่ไหว แถมยังกลัวเด็กๆจะไม่ชอบอีก ตอนที่ซื้อจี้หยกคู่นี้มา ในใจเขาก็กังวลอยู่ตั้งนาน
กลัวว่าเด็กๆจะไม่ชอบ ให้ของขวัญต้องคำนึงถึงคนรับ แต่ว่าเขาจะให้พวกตุ๊กตาของเล่นพวกนั้นก็ไม่ได้ ยังไงวันนี้ก็เป็นถึงวันสิ้นปี
หลินซีเฉินก็มีมารยาทมาก “ขอบคุณคุณอาเสิ่น ผมก็ชอบเหมือนกัน” เขาโตมาจากเมืองนอก ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องมารยาทชาวพุทธในประเทศเท่าไหร่ เขาพูดต่อจากคำพูดของเสิ่นเผยซวนเมื่อกี้นี้ “ผู้ชายสวมกวนอิม ผู้หญิงสวมพระ เพราะว่าเป็นผู้หญิงเลยต้องสวมผู้ชาย ผู้ชายก็เลยต้องสวมผู้หญิงใช่มั้ยครับ?”
พระเป็นผู้ชาย กวนอิมเป็นผู้หญิง เขาเข้าใจแบบนี้
บนโต๊ะเงียบไปชั่วขณะ
ทุกคนแทบจะคิดไม่ถึงว่าหลินซีเฉินจะถามประโยคนี้ออกมา
หลินซินเหยียนลูบหัวของลูกชาย “จะเข้าใจแบบนี้ไม่ได้นะ แล้วก็พูดแบบนี้ไม่ได้ด้วย แบบนี้มันเป็นการลบหลู่”
“ไม่เป็นไร เด็กไม่รู้ประสีประสาน่ะ”จงฉีเฟิงโบกมือยกหนึ่ง “กินข้าว”
เพราะว่ามีเสิ่นเผยซวนอยู่ จงจิ่งห้าวเลยดื่มกับเขาสองแก้ว ไม่เยอะ รวมตัวครั้งนี้จะไม่ดื่ม ก็ไม่มีสีสันน่ะสิ
ทั้งซ้ายทั้งขวาต่างก็มีคนขับรถอยู่ ต่อให้ดื่มจนไม่เป็นผู้เป็นคน ก็พากลับได้
ข้างนอกมีจุดพลุ เสียงดังตุ้มๆ
เด็กหญิงตัวเล็กรีบกินข้าวให้ไวขึ้น หลินซินเหยียนป้อนซุปให้เธอ เด็กหญิงก็ยกถ้วยขึ้นแล้วดื่ม หลินซินเหยียนคิ้วขมวด “ช้าๆหน่อยลูก รีบอะไรขนาดนั้น?”
“หนูอยากจุดดอกไม้ไฟนี่คะ”เด็กหญิงน้อยอยากรีบกินให้เสร็จ ไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมาตอบเธอ
หลินซินเหยียนลูบผมของเธอ “ถ้างั้นก็ไม่ต้องรีบขนาดนี้หรอก เรามีกันตั้งหลายคนนะ ลูกกินเสร็จแล้วคนเดียว ก็ไปจุดคนเดียวไม่ได้อยู่ดี ถูกมั้ย?”
เด็กหญิงคิดอยู่สักพัก เป็นแบบนั้นจริงๆด้วย เธอไปจุดคนเดียวก็ไม่สนุก ต้องไปเล่นด้วยกันทุกคนถึงจะสนุก
เธอไหลตัวลงจากเก้าอี้ แล้วเร่งทีละคน “รีบกิน รีบกินหน่อยค่ะ หนูอยากจุดดอกไม้ไฟ ช่วยรีบกินกันหน่อยค่ะ อย่าให้หนูรอนานนะคะ”
เสิ่นเผยซวนยิ้มขำ “อาหารเยอะขนาดนี้ ฉันกินอย่างละคำ คงจะใช้เวลาประมาณ20นาทีนะ”
เด็กหญิงน้อยกะพริบตาปริบๆ“ถ้างั้นคุณอาก็กินปลาจานที่อยู่ตรงหน้านี้สิคะ”
เสิ่นเผยซวน “…”
“ไม่ได้”เขาคีบซาลาเปาปูชิ้นหนึ่ง “ฉันต้องกินให้อิ่ม อีกอย่างฉันไม่ชอบกินปลา”
เด็กหญิงน้อยกะพริบตา “คุณอากินเยอะเกินไป จะอ้วนเอานะ คนอ้วนหาแฟนไม่ได้นะคะ ดูคุณอาซูสิคะ คู่กับคุณน้าฉินยาไปแล้ว คุณอาคู่กับใครคะ? ใครอยากจะคู่กับคนอ้วนละคะ?”
บนโต๊ะอาหารเงียบไปชั่วขณะ หลังจากนั้น หัวเราะกันยกใหญ่
เสิ่นเผยซวนรู้สึกว่าซาลาเปาปูในปากกลืนยากเหลือเกิน ทำไมไม่มีรสชาติซะแล้ว?
เขาวางตะเกียบลง “ไม่กินแล้ว”
เขาไม่มีแฟน กินอีกก็จะกลายเป็นคนอ้วน ยิ่งหาแฟนยากขึ้นไปอีก
หลินซีเฉินตักอาหารให้เสิ่นเผยซวน “คุณอาเสิ่นกินเถอะครับ”
เสิ่นเผยซวนลูบหัวหลินซีเฉิน “เสี่ยวซีนี่รู้เรื่องดีจัง รู้จักตักอาหารให้ฉันด้วย”
หลินซีเฉินตักหมูสามชั้นตุ๋นน้ำแดงชิ้นหนึ่งเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ “ต่อให้คุณไม่อ้วน ก็หาแฟนไม่ได้อยู่ดี กินซะยังจะดีกว่านะครับ”
เสิ่นเผยซวน “…”
ฮ่าฮ่า—
มื้อค่ำของปีจบลงด้วยเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข ออกจากร้านอาหาร รถยนต์ขับไปยังที่โล่งแห่งหนึ่ง เพราะว่าหลินลุ่ยซีอยากจะจุดดอกไม้ไฟ
ท้ายรถเตรียมไว้หมดเรียบร้อยแล้ว ทั้งอันเล็กอันใหญ่ แบบต่างๆนาๆ
เด็กหญิงดีใจสุดๆ
เสิ่นเผยซวนจุดไฟเย็น‘ดวงดาวน้อย’ให้เธอสองแท่ง เพราะว่าตอนที่มันแตกเป็นประกายราวกับดวงดาว ก็เลยใช้ชื่อนี้ล่ะมั้ง
เธอหยิบให้หลินซินเหยียนหนึ่งแท่ง “หม่ามี๊ อันนี้ให้หม่ามี๊ค่ะ”
ประกายไฟทำให้หน้าของเด็กหญิงส่องสว่าง เดี๋ยวสว่างเดี๋ยวก็มืด
หลินซินเหยียนโน้มตัวลงไปรับไว้ แล้วเด็กหญิงตัวเล็กก็วิ่งไป เธอสวมรองเท้าบูทกันหิมะ มีหิมะติดเต็มเลย
จงจิ่งห้าวยืนคู่กับเธอ เห็นเสิ่นเผยซวนกำลังพาพวกเขาไปจุดดอกไม้ไฟอันใหญ่อยู่ไกลๆ
“นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาฉลองปีใหม่ในประเทศ ที่ต่างประเทศไม่จุดดอกไม้ไฟกัน” เห็นเด็กๆมีความสุข หลินซินเหยียนก็ยิ้มบางๆออกมา
จงจิ่งห้าวโอบไหล่ของเธอ ถามขึ้นมาว่า “คุณมีความสุขรึเปล่า?”
“มีความสุข แต่ว่าไม่ทั้งหมดค่ะ”เพราะว่าจวงจื่อจิ่นไม่อยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉลองปีใหม่ โดยไม่มีเธออยู่ข้างๆ
เธอรู้สึกไม่ค่อยชิน
แล้วก็รู้สึกเศร้าใจ
เพราะว่าปีนี้ เธอหาพ่อให้เด็กทั้งสองคนเจอแล้ว แต่ว่าเธอกลับไม่ได้มาฉลองด้วยกันในปีที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้ เพราะว่าเธอขาดไป การรวมตัวแบบพร้อมหน้าพร้อมตาก็เลยไม่สมบูรณ์
จงจิ่งห้าวสัมผัสได้ถึงความรู้สึกหดหู่ของเธอ เขาตั้งใจเอาหัวมุดเข้าไปในเสื้อโค้ทของเธอ “คุณหกล้มเมื่อไหร่ ทำไมผมไม่เห็นรู้เลย? ผมขอดูหน่อยว่าล้มแรงรึเปล่า”เขาเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อโค้ทของเธอ ดึงเสื้อสเวตเตอร์ของเธอขึ้น
หลินซินเหยียนสะดุ้งตกใจ ใช้แรงผลักเขาออก ไม่รู้ว่าเธอแรงเยอะเกินไป หรือว่าจงจิ่งห้าวตั้งใจ หรือเพราะว่าเท้าลื่น ตอนที่หลินซินเหยียนผลักเขาขณะนั้น ร่างของเขาก็เซไปข้างหลัง แล้วก็ล้มลงไป เขาคว้ามือของหลินซินเหยียนไว้ ดึงเธอล้มลงมาด้วยกัน
“อา…”
หลินซินเหยียนร้องออกมา กลัวว่าจะทำให้เสิ่นเผยซวนกับเด็กๆตกใจ เธอเลยรีบเงียบเสียงทันที
แผ่นหลังของจงจิ่งห้าวติดกับพื้น จังหวะที่ล้มลง เสื้อโค้ทของเขาก็แผ่ออก หลินซินเหยียนล้มลงบนอกของเขา
หลินซินเหยียนจะลุกขึ้นยืน เขาออกแรงดึงเล็กน้อย หลินซินเหยียนก็ล้มลงไปอีกครั้ง เขากดหัวของเธอลงมา แล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จูบเข้าที่ริมฝีปากของเธอ
ผมยาวของเธอย้อยลงมา ปิดใบหน้าพวกเขาสองคนไว้พอดี จูบของเขาดูดดื่มมาก ทั้งๆที่หิมะตกหนาวเย็น ร่างกายของเขากลับร้อนผ่าว
เขาใช้มืออีกข้างถกเสื้อสเวตเตอร์ลูบไล้หลังเอวของเธอ
หลินซินเหยียนดิ้นขัดขืน
“อย่าขยับ”เขาผ่อนแรงออกเล็กน้อย พูดอย่างนุ่มนวลว่า”ต่อไปผมจะเบากว่านี้”
ขณะนั้นเอง ปุ้ง! เสียงดังขึ้น ลูกไฟลูกหนึ่งพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ระเบิดออกปึ้ง เสียงดังสนั่น ราวกับร่มคันใหญ่ที่งดงาม กระจายทั่วแล้วร่วงลงมา แสงสว่างไสว สวยงามอย่างมาก
หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ถือโอกาสขณะที่เขาดูดอกไม้ไฟ ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป
