“พวกนายเป็นใคร?” ฉินยาก็ได้มองพวกเขาอย่างหวาดกลัว เห็นได้ชัด คนพวกนี้มาอย่างไม่ประสงค์ดี และชัดเจนเลยว่าเป้าหมายเป็นเธอ
เพราะว่าพวกเขาไม่พูดอะไรก็ได้จับตัวเธอ เห็นแบบนั้น รู้ว่าเธอเป็นใคร เพราะงั้นถึงได้เจาะจงจำมาแบบนี้
ชายสองคนที่ได้มองเธอ ข้างหน้าก็ได้เป็นคนขับรถคนหนึ่ง ก็ไม่ได้สนใจเธอ
ฉินยาก็ได้โวยวายราวกับคนบ้า ดิ้นรน “พวกนายปล่อยฉันลงไป!”
คนขับรถที่อยู่ข้างหน้าเหมือนว่ารำคาญที่เธอโวยวาย ก็ได้ตะโกนใส่ผู้ชายสองคน “อย่าให้เธอร้อง!”
ผู้ชายก็ได้รีบไปปิดปากฉินยาทันที แล้วก็ได้เตือนออกไป “เชื่อฟังกันหน่อย”
หัวของฉินยาก็ได้ว่างเปล่า ไม่ว่าอะไรก็น่ากลัว คิดแต่ว่าอยากจะรีบหนีไปจากที่ที่ทำให้เธอกลัวแบบนี้ แต่ว่า สติที่เหลืออยู่ได้บอกเธอ เธอหนีไม่รอด
เธอทำได้แค่เงียบไปชั่วขณะ รอโอกาส
รถยิ่งขับก็ยิ่งไปในที่ห่างไกล ในใจของฉินยาก็ยิ่งอยู่ยิ่งกลัว
แต่ว่า ต่อหน้าของชายร่างกำยำสองคน เธอไม่มีโอกาสหนี
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง คนก็ได้ขับออกมาจากในเมือง มาถึงชายหาดของอ่าวรีพัลส์เบย์
ใกล้ๆ ชายหาด มีตึก ข้างหน้าใกล้เนินเขา มีเรือประมงจอดอยู่เยอะ พอรถได้จอดลง ชายร่างกำยำสองคนก็ได้ลากฉินยาลงชายรถอย่างดิบเถื่อน ฉินยาไม่เดิน พวกเขาก็ได้เอาแขนสอดแขนของเธอแล้วก็ลากไปบนเรือ
ฉินยากลัวมากๆ เธอก็ได้ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “มีคนไหมคะ ช่วยด้วยค่ะ มีคนไหม ช่วยด้วย……เพียะ!”
หนึ่งในคนที่ลากเธอก็ได้ตบหน้าเธอไปที ก็ได้เตือนเธออย่างน่ากลัว “เธอกล้าตะโกนอีกละก็ ฉันเอาเธอตายแน่!”
ฉินยาโดนตบจนหน้าได้หันไปอีกข้าง หน้าด้านขวาก็ได้มีความเจ็บแสบร้อน ในปากก็ได้มีกลิ่นเลือดตามมา “พวกนายจะเอาเงินเหรอ? ขอแค่พวกนายยอมปล่อยฉัน ฉันยอมที่จะเอาเงินบนตัวของฉันทั้งหมดให้พวกนาย”
ในประเทศฉินยาไม่มีญาติ ยิ่งไม่มีศัตรู เธอคิดไม่ออกมาใครจะจับตัวเธอมา
สิ่งเดียวที่คิดได้ก็คือ คนพวกนี้จับตัวเธอมาก็เพื่อเงิน
ชายทั้งสองก็ไม่ได้หวั่นไหวอะไร แต่เป็นการตักเตือนอย่างโหดเหี้ยม “เธอทางที่ดีนิ่งๆ หน่อย ไม่ต้องร้องไม่ต้องตะโกน พวกเราเป็นคนป่าเถื่อน ลงมือขึ้นมา ไม่ตายก็ต้องมีเนื้อหนังหลุดบ้าง เพราะงั้น ทางที่ดีนิ่งๆ ไว้!”
ฉินยารู้สึกสิ้นหวัง เลือดในร่างกายก็เหมือนว่าจะหยุดนิ่งทันที พวกเขาไม่มาเพื่อเงิน งั้นเพื่ออะไร?
สีหน้าของฉินยาก็ได้นิ่ง ลิ้นได้แข็งไป เป็นแบบนั้นอยู่นานก็ได้ถามออกไปอย่างติดๆ ขัดๆ ว่า “บอกฉันได้ไหมว่า พวกนายทำไมถึงได้จับตัวฉัน? ต่อให้ต้องตาย ก็ต้องให้ฉันตายอย่างรู้สาเหตุจริงไหม?”
ผู้ชายในนั้นก็ได้รำคาญ ก็ได้บีบไปที่กรามของเธอ “เธอแม่งฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรืออะไร? ทำไมจับฉัน รอเธอถึงแล้วเธอก็รู้แล้ว แม่งพูดให้มันน้อยๆ หน่อย!”
ฉินยาไม่กล้าที่จะถามมากกว่านี้ เธอไม่กล้าที่จะให้คนพวกนี้ทำร้ายเธอ ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียว เธอไม่เพื่อตัวเอง ก็ต้องคิดเพื่อลูกในท้องของตัวเอง
ไม่นาน ฉินยาก็ได้ถูกพวกเขาพาตัวไปที่เรือประมงเก่าๆ ลำหนึ่ง บนกระดานไม้มีอวนจับปลาอยู่ ในนั้นยังมีปลาที่ตายไป ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ก็ได้แห้งไปแล้ว ฉินยาก็ได้ถูกพวกเขาโยนไปที่ในห้องโดยสารเล็กๆ ในเรือ บนนั้นก็ได้สกปรก มีกลิ่นคาวแรงด้วย
ฉินยาเดิมที่ก็ได้ไว้ต่อกลิ่นเหม็น ก็ได้คลื่นไส้ง่าย ได้กลิ่นที่คาวขนาดนี้แล้ว ในกระเพาะของเธอก็ได้มีน้ำกรดไหลอย่างรุนแรง “อุ้บ……”
เธอนั้นไม่ไหวจริงๆ ก็ได้ลุกขึ้นไปที่หน้าต่างสี่เหลี่ยมผืนผ้า อ้วกออกมา
ชายสองคนก็ได้มองอย่างรังเกียจสักพักไม่ได้สนใจเธอ เพราะว่าในห้องโดยสารในเรือไม่มีประตูอื่น ก็มีแค่หน้าต่างเล็กๆ สามารถยื่นหัว แต่ว่าคนมุดออกมาไม่ได้ ต่อให้มุดออกไป ก็ต้องตกไปที่ทะเล
ฉินยาก็ได้ยื่นหัว สูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก
ร่างกายที่ไม่มีแรงของเธอ กับความกดดัน ตอนนี้เธอแทบที่จะใจเย็นไปใช้ความคิดไม่ได้เลย รู้สึกว่าหัวก็ได้หนักมาก
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน อยู่ๆ ในเรือก็มีความเคลื่อนไหว จากนั้นก็ได้มีเสียงฝีเท้า ฉินยาก็ได้ตื่นตัว เธอรีบหันหัวหลับไป เห็นเพียงหลิวเฟยเฟยที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง เธอกำลังจะเปิดปาก ก็ได้เจอว่าข้างหลังของเธอก็มีที่คุณท่านหญิงถูกมัด ฉินยาก็ได้เบิกตากว้าง “เธออยากจะทำอะไร?”
หลิวเฟยเฟยก็ได้หัวเราะอย่างเย็นชา “อยากจะทำอะไรดูไม่ออกเหรอ?”
ตอนนี้เธอไม่มีอะไรแล้ว ลู่ยวนไม่มีทางเอาเธอ ซูจ้านตอนนี้ก็ได้เกลียดเธอ
ถ้าเกิดไม่มีผู้หญิงคนนี้อยู่ เธอนั้นสามารถที่จะยื้อซูจ้านกลับมาได้ เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้คนเดียว!
เธอเกลียด เกลียดที่ฉินยาแย่งซูจ้านไป เธอเกลียด เกลียดที่คุณท่านหญิงไม่ชอบเธอ
ไหนๆ ซูจ้านแคร์พวกเธอขนาดนี้ งั้นเธอก็จะจับตัวพวกเธอ
เธอได้โบกมือ ให้คนมามัดคุณท่านหญิงกับฉินยาไว้
ฉินยาดิ้นรน “หลิวเฟยเฟย เธอบ้าไปแล้วเหรอ?”
หลิวเฟยเฟยกอดอก ก็ได้มองเธออย่างเหยียดหยาม “บ้า? เหอะๆ ฉันสติแจ่มใสมากๆ ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรแล้ว ฉันก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว ฉันอยู่ไม่ดี ทุกคนก็ไม่ต้องอยู่อย่างมีความสุข!”
เธอก็ได้เดินไปที่ห้องโดยสารเล็กๆ ก็ได้เหยียบไปที่เปลือกหอยบนพื้นเป็นพักๆ ส่งเสียงที่แตกละเอียด เธอได้ยืนอยู่ตรงหน้าฉินยาที่ถูกมัด จับคางของเธอ “เธอเป็นคนวางแผนใช่ไหม?”
ไม่มีคนวางแผน สืบเรื่องเธอ จะไปรู้เรื่องอดีตที่ผ่านมาของเธออย่างชัดเจนขนาดนั้นได้ยังไง?
ฉินยาสับสนไปหมด “วางแผนอะไร?”
หลิวเฟยเฟยก็ได้บีบที่กรามของเธอ “เลิกเสแสร้งได้แล้ว!”
ไม่ใช่เธอ ยังจะมีใครที่คิดทุกวิถีทางมาสืบเรื่องเธอ แล้วยังให้ซูจ้านรู้?
นอกจากฉินยา ยังมีใครมีแรงจูงใจนี้อีก?
“ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเธอพูดอะไร……” เสียงของฉินยาก็ได้ส่งออกมาจากลำคออย่างขาดๆ หายๆ
หลิวเฟยเฟยไม่เชื่อแม้แต่น้อย เธอตัดสินใจแล้ว ว่าฉินยาเป็นคนทำ
เพราะว่านอกจากฉินยา ไม่มีใครได้ผลประโยชน์จากเรื่องนี้แล้ว ซูจ้านเกลียดเธอ แน่นอนว่าต้องกลับไปข้างกายฉินยา
ถึงตอนนี้ฉินยาก็ไม่รู้ว่าที่หลิวเฟยเฟยพูดมันหมายความว่าอะไร แต่ว่ามีเรื่องหนึ่งที่รู้ เธอเกลียดตน ส่วนมากต้องเป็นเพราะซูจ้าน ในใจเธอก็ได้บีบอย่างเจ็บปวด
ผู้ชายคนนี้ นอกจากทำร้ายเธอแล้ว ก็ยังเป็นการทำร้าย
“เธอเกลียดฉัน จับคุณย่ามาทำไม? ท่านยังป่วยอยู่ ไหนๆ เธอก็ได้เคยมีความรู้สึกที่ดีกับซูจ้าน ไม่นึกถึงความรู้สึกที่ผ่านมาเลยเหรอ?”
ความรู้สึกที่ผ่านมา?
ซูจ้านได้ถีบเธออย่างเด็ดขาดแบบนั้น ได้นึกถึงความรู้สึกที่ผ่านมาหรือยัง?
หลิวเฟยเฟยก็ได้ตบไปที่หน้าของฉินยาอย่างรังเกียจ เกลียดใบหน้าที่เด็กแล้วก็สวยนั้นเอามากๆ แรงของเธอยิ่งอยู่ก็ได้ยิ่งออกแรง เกลียดจนอยากจะต่อยจนฉินยาเสียโฉม
“ไม่รีบร้อน เดี๋ยวพวกเรามาเล่นเกมสนุกๆ กัน”
พูดจบ หลิวเฟยเฟยก็ได้หัวเราะออกมาดังๆ บ้าคลั่ง ร้ายกาจ
ตัวของฉินยาก็ได้สั่น ในใจก็ได้คิดไม่หยุดว่าหลิวเฟยเฟยต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่คลั่งขนาดนี้
คุณท่านหญิงยังพูดไม่ได้ ทำได้แค่มองเธออย่างรังเกียจ เกลียดจนแทบที่จะจ้องเธอจนทะลุไปเลย
ในใจของคุณท่านหญิงคิด ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช้คนดีจริงๆ ด้วย ในที่สุดก็ได้โผล่ท่าแท้ออกมาสักที
ตอนที่ฉินยาคิดไปสุดความสามารถว่าจะพูดกล่อมหลิวเฟยเฟยยังไงนั้น ให้ห้องโดยสารเรือก็ได้โยนคนเข้ามาอีกคนหนึ่ง
