เธอกุมเข้าที่ขมับของตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองชอบขี้ลืมอยู่เรื่อย แต่ก็ยังดีที่ห้องอาบน้ำมีผ้าเช็ดตัวอยู่ รอเธออาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ค่อยให้ลูกชายขึ้นไปเอาชุดนอนให้เธอชั้นบน
พอคิดได้ว่าจะออกจากห้องอาบน้ำยังไง เธอก็เอนตัวลงไปในอ่างอาบน้ำอย่างสบายใจ
ผ่านไปสักพักใหญ่เธอเลยลุกขึ้นมา แล้วไปล้างตัวกับฝักบัว ก่อนจะสระผม เมื่อสระผมเสร็จเธอก็เอาผ้าเช็ดตัวพันรอบร่างกายของตัวเอง ก่อนจะเดินไปตรงพื้นที่แห้ง
เธอไม่ได้เปิดประตูออกไป แต่พูดให้เสียงลอดออกไปข้างนอกว่า ” เสี่ยวเฉิน ลูกช่วยไปหยิบชุดนอนจากชั้นบนให้แม่หน่อยได้ไหมจ๊ะ “
หลินซีเฉินเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่กระจกรางๆ ของห้องอาบน้ำ ที่มองไม่เห็นเงาของคนในนั้น เด็กชายตอบกลับไป ” วางไว้ที่ไหนครับ “
” ใต้กระจกห้องอาบน้ำจะมีตู้ มันอยู่ในนั้นจ้ะ ” เธอตั้งใจที่จะวางเสื้อนอนเอาไว้ในตู้ของห้องอาบน้ำ เพราะเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วก็สามารถเปลี่ยนในนั้นได้เลย จากนั้นก็ค่อยออกมา ไม่ต้องห่อผ้าเช็ดตัวแล้วค่อยเอามาเปลี่ยนข้างนอก
” งั้นรอแป๊บนึงนะครับเดี๋ยวผมไปหยิบให้ ” หลินซีเฉินวางแท็บเล็ตลง สไลด์ตัวลงจากเตียงไปใส่สลิปเปอร์แล้ววิ่งพุ่งขึ้นชั้นบนไป เด็กน้อยวิ่งเร็วมาก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างใน ไม่ทันได้ระวังว่ามีคนยืนอยู่ตรงประตู หัวก็เลยชนเข้าไปเต็มๆ เด็กน้อยถึงเพิ่งรู้ว่ามีคนอยู่ เด็กชายลูกหัวป้อยๆ เมื่อไงหน้าขึ้นก็เห็นว่าเป็นจงจิ่งห้าว และเขาก็ใส่ชุดนอนผ้าไหมสีเทาเหมือนกับเด็กน้อยเป๊ะ
เด็กชายทำตาปริบๆ ก่อนจะก้มลงมามองตัวเอง แล้วสลับไปมองเขา
จงจิ่งห้าวย่อตัวลงมา แล้วเอามือของเด็กน้อยที่ลูบหัวของตัวเองออก ” เจ็บหรือเปล่า “
หน้าผากก็ไม่ได้แดงอะไรนี่
หลินซีเฉินส่ายหัวปฏิเสธ ” ไม่เจ็บครับ “
ก่อนที่เด็กชายจะนึกขึ้นได้แล้วถาม ” หม่ามี๊ ก็ทำชุดนอนให้คุณเหมือนกันเหรอ “
เมื่อก่อนหม่ามี๊ทำให้แค่เขากับน้องสาวเท่านั้น
จงจิ่งห้าวเอง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลินซินเหยียนได้ทำให้เขาหรือเปล่า แค่รู้ว่าหลินซินเหยียนให้เขามา เขาคิดมาตลอดว่าเธอซื้อให้
เขามองไปที่เสื้อผ้าบนตัวของลูกชายกับตัวเองนั้นมีเนื้อผ้าเป็นวัสดุที่เหมือนกัน แล้วก็เป็นชุดนอนที่ออกมาเป็นแบบเหมือนกัน ก็เลยถามขึ้นว่า ” ชุดนี้หม่ามี๊เป็นคนทำให้เธองั้นเหรอ “
หลินซีเฉินพยักหน้าหงึกหงัก ” โดยมากเสื้อผ้าของผมกับน้องสาวที่ใส่พอดีตัวนั้นก็เป็นหม่ามี๊นี่แหละที่ทำให้ “
เธอคือคนออกแบบเสื้อผ้า มีความเข้าใจในวัสดุเนื้อผ้า อีกอย่างในร้านเสื้อผ้านั้นยังมีจักรสำหรับทำเสื้อผ้า ดังนั้นเธอก็เลยสะดวกที่จะทำเสื้อผ้าเหล่านี้
หลินซีเฉินมองไปที่จงจิ่งห้าว ก่อนจะพูดเตือน ” คุณต้องทำดีกับหม่ามี๊ให้มากๆ นะ “
หม่ามี๊ ดีกับเขาขนาดนี้
ถึงเขาจะตัวไม่ใหญ่ แต่กำลังวังชาก็ไม่น้อยหรอกนะ
จงจิ่งห้าวลุกขึ้นยืน มองลงมายังเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างล่าง ” แล้วเธอขึ้นมาทำอะไรล่ะ “
ให้ทำดีกับหลินซินเหยียนงั้นเหรอ มันก็เป็น หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเขาที่ควรมีต่อหญิงสาวอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่ไปรักและทะนุถนอมเธอ ใครจะทำล่ะ
ยังต้องให้เด็กอย่างเขาเตือนด้วยเหรอ
หลินซีเฉินเงยหน้าขึ้น ” ผมมาเอาชุดนอนให้หม่ามี๊ วันนี้หม่ามี๊จะนอนกับผม “
จงจิ่งห้าวรู้อยู่แล้ว ก็เลยไม่ได้ตกใจอะไร
แต่หลินซีเฉินกลับทำทีโอ้อวด เหมือนจะบอกเป็นนัยๆ ว่า ตัวของเขานั้นยึดหม่ามี๊ไปเป็นของตัวเองนานเกินไปแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่หม่ามี๊จะมาอยู่ข้างเขาสักที
เขาตบลงที่ไหล่ของลูกชายเบาๆ ได้แต่ยิ้มและไม่พูดอะไร ก่อนจะหันตัวเข้าห้องเพื่อเอาชุดนอนของหลินซินเหยียนออกมาให้ หลินซีเฉินยื่นมือไปรับ ” เอามาให้ผม “
จงจิ่งห้าวยื่นมันให้เด็กชายอย่างปกติ หลินซีเฉินก็รีบหยิบไปซุกไว้ในอ้อมอกของตัวเอง ก่อนจะรีบหันตัวแล้ววิ่งตึงตังลงบันไดไป
จงจิ่งห้าวตามอยู่ด้านหลังของเด็กชาย ที่ยังเท้ายังไม่ค่อยมั่นคงนัก
หลินซีเฉินวิ่งมาถึงห้อง ก่อนจะเคาะประตูห้องอาบน้ำ ” หม่ามี๊ ผมเอามาให้แล้วครับ”
หลินซินเหยียนที่กำลังเก็บกวาดห้องอาบน้ำอยู่นั้น ก็เอาผ้าที่จะซักใส่ลงไปในตะกร้า
เมื่อได้ยินเสียงของลูกชายแล้ว เธอก็ไม่ได้รีบเดินไปทันที แต่บอกลูกชายว่า ให้เขาแขวนเสื้อผ้าไว้ตรงลูกบิดประตู เดี๋ยวเธอจะเปิดประตูไปหยิบเอง
หลินซีเฉินตอบรับ ก่อนจะเอาเสื้อผ้าแขวนไว้ตรงลูกบิดประตูจากนั้นก็ปีนขึ้นเตียงเพื่อดูแท็บเล็ตต่อ จากนั้นก็วิจัยโจทย์เลขที่ค้างเอาไว้
ขณะเดียวกันหลินลุ่ยซีก็กำลังอุ้มตัวตุ๊กตุ่นและกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง
ในห้องอาบน้ำนั้นหลินซินเหยียนก็ได้จัดการปล่อยน้ำในอ่างน้ำทิ้ง พอเก็บกวาดจนดูสะอาดแล้ว เธอก็เดินไปหยิบชุดนอน ชุดนรนั้นแขวนอยู่ตรงลูกบิดประตูของห้องอาบน้ำ เธอแค่แง้มประตูเป็นร่องแล้วเอื้อมมือไปหยิบก็ได้แล้ว แต่เมื่อเธอหยิบเสื้อผ้ากำลังจะเก็บมือกลับมานั้น จู่ๆ ก็ถูกใครบางคนจับข้อมือไว้ เธอสะดุ้งโหยง กำลังจะถามว่าใคร แต่เมื่อเห็นเข้ากับเงา เธอจึงมองผ่านร่องประตูไป ไม่นานเธอก็เห็นใบหน้าที่ชัดเจนและคุ้นเคยนั้น
เธอขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาๆ ” คุณทำอะไรเนี่ย “
สายตาของจงจิ่งห้าวมองจากใบหน้าเธอลงไปส่วนล่าง เธอเพิ่งจะสระผมมา เป่าแห้งไปแค่ครึ่งหัวเท่านั้น ส่วนอีกครึ่งหนึ่งก็พาดไว้บนไหล่ ตั้งกายของเธอถูกพันด้วยผ้าขนหนูสีขาวหนึ่งผืน คอยาวระหงและไหปลาร้าสวยงามนั้นที่ถูกปล่อยไว้ให้เปลือยโล่งปรากฏต่อสายตาของเขา พอมองต่ำไปกว่านั้น ก็เห็นขาอันขาวเนียนและเรียวยาว
สายตาของเขาเริ่มเราร้อนขึ้นเรื่อยๆ
หลินซินเหยียนกลัวเวลาเห็นเขาเป็นแบบนี้มากที่สุด ก่อนจะใช้มือยื้อยุดไปมา ” อย่ามาทะลึ่ง ลูกเราสองคนก็อยู่ที่นี่นะ “
จงจิ่งห้าวพูดด้วยเสียงต่ำเนิบๆ ” งั้นคุณก็ให้ผมเข้าไปสิ “
หลินซินเหยียน” ….. “
เธอพูดเสียงต่ำ ” ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า “
” ผมรู้ “
หลินซินเหยียน” ….. “
เธอมีทางเลือกด้วยเหรอ
ดูก็รู้ว่าเขาจงใจ
เธอมองเขาด้วยสายตาคาดโทษ ” คุณวางแผนมาแล้ว ยังต้องบอกให้ฉันตกลงอีกเหรอ “
พูดจบเธอก็ปิดประตูห้องน้ำไป
เมื่อจงจิ่งห้าวพอใจในสิ่งที่ต้องการแล้ว ก็หันตัวกลับเข้าห้องไป หลินซีเฉินถลึงตามองเขา กลัวว่าเขาจะมาแย่งตัวหลินซินเหยียนไปจากตัวเอง
ต่างออกไปจากหลินลุ่ยซี เมื่อเด็กน้อยเห็นเขา ก็กระโดดไปมาบนเตียง ” คุณพ่อ ” ก่อนที่เด็กน้อยจะหมดเข้าไปในอ้อมกอดของจงจิ่งห้าว ซุกตัวและติดหนึบเขาราวกับหมึกยักษ์ก็มิปาน มือข้างหนึ่งของเค้าคว้าเอวลูกสาวเอาไว้ ส่วนอีกมือก็ตีไปที่ก้นของเด็กน้อยเบาๆ ” เรียบร้อยหน่อยสิลูก “
เด็กสาวตัวน้อยเอาหน้ามุดไปที่คอของเขาแล้วพร่ำบ่นออกมา ” เมื่อกี้พ่อหอมหม่ามี๊ ไม่ได้หอมหนูเลย “
พูดจบก็เอาหน้าของตัวเองแนบไปที่ปากของเขา” จุ๊บหนูหน่อย “
จงจิ่งห้าวจึงจุ๊บไปที่ใบหน้ารูปไข่ของเด็กน้อย ก่อนจะหยิกจมูกเธอเบาๆ ” อายุอานามยังน้อย ก็พูดจาแบบนี้ได้แล้วเหรอหื้ม “
เด็กสาวตัวน้อยหัวเราะคิกคัก แต่ก็ยังคงมุดอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วออดอ้อน ” หนูเขียนหนังสือเป็นหลายตัวมาก คุณพ่อจะให้รางวัลหนูไหมคะ “
” ลูกอยากได้อะไรล่ะ ” จงจิ่งห้าวกอดเธอแล้วเอนตัวลงไปบนเตียง หลินซีเฉินเลยย้ายตัวไปอีกที่ เมื่อเห็นน้องสาวกับจงจิ่งห้าว นี่มันเตียงนอนเขาได้แท้ๆ แต่กลับโดนสองคนนี้ยึดไปซะอย่างงั้น
หลินลุ่ยซีเอียงหัวไปมาเหมือนกำลังครุ่นคิด ” หนูอยากได้ตัวต่อสตาร์วอล์ล่ะ “
หลินซีเฉินก็รีบตวัดสายตา หันมามองน้องสาวของเขายังตกตะลึง “
น้องสาวของเขาชอบเล่นตุ๊กตุ่นตุ๊กตามาก หรือว่าตุ๊กตาบาร์บี้อะไรพวกนี้
จงจิ่งห้าวก็รู้สึกแปลกใจ เลยอุ้มลูกสาวขึ้นมา ” ลูกชอบของเล่นพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ “
” เป็นข้อมูลการค้นหาของพี่ชายค่ะ หนูเห็นของเล่นพรุ่งนี้เต็มเลย แถมยังเซฟไว้เยอะที่สุดด้วย เขาต้องชอบมากแน่ๆ เลยนะ หนูก็เลยอยากให้พี่เขา แต่หนูไม่มีเงิน ” เด็กสาวตัวน้อยกกเข้าไปในอ้อมอกของจงจิ่งห้าว ” คุณพ่อ ให้หนูเถอะนะคะ หนูจะได้เอาไปให้พี่ชายไง “
หลินซีเฉินชอบก็จริง แต่ว่า ถ้าให้จงจิ่งห้าวซื้อให้ ก็รู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังอ่อนข้อให้กับผู้ชายคนนี้ยังไงก็ไม่รู้
” ….. ผมไม่เอา ” เด็กน้อยกดความต้องการของตัวเองเอาไว้
จงจิ่งห้าวกลับนอนลงไปบนเตียง ใบหน้าครึ่งหนึ่ง
ซ่อนลงไปในผ้าห่ม ก่อนจะจัดผมลูกสาวตัวเอง ” พี่ชายของลูกไม่รับน้ำใจจากพ่อ งั้นลูกเลือกที่ตัวเองชอบมาสักอันสิ “
เด็กน้อยมีของที่ชอบในใจอยู่แล้ว ” งั้นซื้อตุ๊กตาเป็ดเหลืองให้หนูสิคะ “
หลินซีเฉินที่ฟังอยู่ข้างๆ ก็เจ็บกระดองใจ
โอกาสดีขนาดนี้ ขอแค่ตุ๊กตาเป็ดเหลืองเนี่ยนะ
ทั้งๆ ที่เธอเองก็มีมันแล้วตัวหนึ่งด้วยซ้ำ
” เอาสิ ” จงจิ่งห้าวตอบตกลง
เด็กสาวตัวน้อยดีใจก่อนจะใช้ปากจุ๊บลงและถูไปมาบนหน้าของเขา น้ำลายเต็มหน้าเขาไปหมด ทำให้รับรู้ได้ถึงความรู้สึกเปียกชุ่ม ขนเขาแทบสะบัด ก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำลายที่มุมปากให้ลูกสาว
