“คุณอย่ามาเล่นลิ้น ตอนนี้หลักฐานทุกอย่างมันชี้มาที่คุณ ก่อนที่จะสืบให้ชัดเจน ไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่” เจ้าหน้าที่สืบสวนเห็นท่าทางทรมานของเธอ คิดว่าเธอจะเอาข้ออ้างเรื่องไม่สบายมาหลีกเลี่ยงการสืบสวน พยายามทำให้ได้ประกันตัว
สถานการณ์ตอนนี้ของเธอคือไม่มีสิทธิ์ประกันตัว
หลินซินเหยียนทรมานจนไม่อยากพูดอะไร
เจ้าหน้าที่ที่รับหน้าที่บันทึกสำนวนสะกิดคนข้างๆ “หยุดการสอบสวนก่อนเถอะ ส่งไปที่ห้องพยาบาลก่อนไหม”
“พวกคุณเข้าไปไม่ได้ ที่นี่เป็นห้องสอบสวนครับ”
ตอนนั้นเองประตูห้องก็ถูกผลักออก
เสิ่นเผยซวนคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี เขาถือปืนบุกเข้ามา
“เสิ่นเผยซวนคุณรู้หรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่” เจ้าหน้าที่สอบสวนหันไปมองเสิ่นเผยซวน
สายตาเยือกเย็นของเสิ่นเผยซวนเหล่มองเขาเล็กน้อย ไม่ได้ทำอะไรมาก เขาบุกเข้ามา แน่นอนว่าเขารู้ผลที่จะตามมา แค่เขาไม่ได้ทำร้ายใคร อย่างมากก็แค่โดนไล่ออก ไม่มีอะไรที่รับไม่ได้
สายตาของเขามุ่งตรงมาที่ร่างของหลินซินเหยียน “พี่สะใภ้ ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”
หลินซินเหยียนส่ายหน้า แต่ท่าทางอ่อนแรงนั้นทำให้รู้ว่าเธอโกหก
เสิ่นเผยซวนเดินเข้าไปใกล้ พยุงเธอลุกขึ้น “คุณไม่สบายเหรอครับ”
หลินซินเหยียนพยักหน้า ไม่รู้ว่าเพราะเธอเมาหรือเปล่า ท้องเธอทรมาน ตอนนี้ส่วนล่างของร่างกายนั้นเจ็บไปหมด
“ผมพาคุณไปโรงพยาบาลดีกว่า” เสิ่นเผยซวนพยุงเธอ หัวหน้าเฉินรีบเข้ามา ขวางทางพวกเขาเอาไว้
“คุณหลินตกเป็นผุ้ต้องสงสัย ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“ถอยไป” เสิ่นเผยซวนเล็งปลายกระบอกปืนไปที่เขา ท่าทางกำเริบเสิบสาน “รีบหลบไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ”
หัวหน้าเฉินไม่มีความหวาดกลัว กลับเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ พาหน้าผากมาจรดอยู่ที่ปลายกระบอกปืนของเสิ่นเผยซวน เขารู้ว่าเสิ่นเผยซวนไม่มีทางยิงแน่
“หัวหน้าเสิ่นตอนนี้โทษของคุณหลินยังไม่ชัดเจน อยู่ระหว่างการสืบสวน วันนี้ถ้าเธอไปกับคุณ เกรงว่าคงจะไม่ดีกับเธอ หัวหน้าเสิ่นจะไม่สนใจอนาคตตัวเอง หรือว่าไม่สนชีวิตของคุณหลินด้วย”
หลินซินเหยียนจับแขนเสิ่นเผยซวนเอาไว้ กดปืนของเขาลง เธอไม่มีทางยอมให้เสิ่นเผยซวนเข้ามาเกี่ยวข้อง
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ แม้ฉันจะโดนตรวจสอบ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่สนใจชีวิตของฉัน คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ”
“แต่ว่า…”
“แต่อะไร ฉันให้คุณไปคุณก็ไป เอาตัวคุณเข้ามาเกี่ยวข้อง มันมีอะไรดี” หลินซินเหยียนเอ่ยขัดเขา
เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้มันพุ่งเป้ามาที่เธอ
เสิ่นเผยซวนก่อเรื่องแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์
พาเธอออกไปก็ไม่มีประโยชน์
เพียงแค่เรื่องนี้หากไม่มีหลักฐานว่าเธอไม่ได้ฆ่าคน เธอก็ไม่สามารถปัดผลที่จะตามมาได้
“แต่ร่างกายของคุณตอนนี้” เสิ่นเผยซวนกังวล
หลินซินเหยียนส่ายหน้า หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเล็กๆ ริมฝีปากซีดเซียว ร่างกายหากไม่ใช่เพราะมีเสิ่นเผยซวนประคองจะยืนไม่อยู่
“เอาตัวเธอมาให้ผม ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล” หัวหน้าเฉินดูแลคดีนี้ หลินซินเหยียนนั้นสำคัญ เขารู้ดี เขาไม่มีทางให้เธอเป็นอันตรายแน่
เสิ่นเผยซวนมองหัวหน้าเฉิน
“ตอนนี้คดียังไม่ได้รับการพิจารณา คดีของคุณหลินยังไม่ถูกพิพากษา หากเธอไม่สบาย ไม่ว่าจะตามหลักการหรือเหตุผล เราไม่สนใจคงไม่ได้ แต่ว่าหัวหน้าเสิ่น แข็งกร้าวกับผมแบบนี้ เกรงว่าจะเสียเวลาการรักษาของคุณหลินนะครับ”
เสิ่นเผยซวนรู้ว่าคำพูดของหัวหน้าเฉินนั้นมีเหตุผล
ตอนนี้เขาไม่มีทางพาหลินซินเหยียนออกไปได้ ถึงจะพาออกไป คดียังไม่ทันจบก็สามารถจับกลับมาได้อยู่ดี
ตอนนั้นเอง สองขาของหลินซินเหยียนอ่อนแรง ร่างของเธอล้มลงไป
เสิ่นเผยซวนมือไว รีบคว้าเอวเธอเอาไว้ อุ้มเธอขึ้นมา
เขามองหัวหน้าเฉิน “ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล คุณไปกับผม ผมไม่พาเธอหนีหรอก”
หัวหน้าเฉินพยักหน้า “เดี๋ยวผมขับเอง”
ซูจ้านยืนรอด้วยความร้อนใจอยู่หน้าประตู รอเสิ่นเผยซวนพาเธอออกมา เสิ่นเผยซวนเป็นคนของสถานีตำรวจ ถึงจะบุกเข้าไปก็ไม่มีความผิด ถึงจะทำผิดแต่ก็ไม่ได้ผิดกฎหมาย แต่เขาไม่เหมือนกัน บุกเข้าไปก็คือผิดกฎหมาย
เขาคุยกับเสิ่นเผยซวนแล้ว ให้เขารออยู่ด้านนอก เสิ่นเผยซวนเข้าไปช่วยคน
นี่ก็เข้าไปสักพักแล้ว เขาร้อนใจ
ในตอนที่ซูจ้านรอไม่ไหว กำลังจะบุกเข้าไป เสิ่นเผยซวนก็อุ้มหลินซินเหยียนออกมา
หลินซินเหยียนถูกอุ้มออกมา เกิดอะไรขึ้น
ซูจ้านวิ่งเข้าไปหา “เกิดอะไรขึ้น พี่สะใภ้เป็นอะไร”
“ไม่มีเวลาอธิบาย ไปโรงพยาบาลก่อน” เสิ่นเผยซวนบอกอย่างรีบร้อน
“เดี๋ยวฉันขับรถ”
ซูจ้านรีบวิ่งไปเปิดประตูรถ
หัวหน้าเฉินให้คนขับรถตำรวจมา เขามองไปที่เสิ่นเผยซวน “นั่งรถผมดีกว่า”
สีหน้าซูจ้านเปลี่ยนไปทันที เข้ามาคว้าคอเสื้อหัวหน้าเฉิน
“พอก่อน” เสิ่นเผยซวนห้ามเขา “ตอนนี้สิ่งสำคัญคือพาพี่สะใภ้ไปโรงพยาบาล”
ซูจ้านปล่อยเขาโดยไม่เต็มใจ
เขาอุ้มหลินซินเหยียนขึ้นรถ หัวหน้าเฉินนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ รถเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
“เขาล่ะ” น้ำเสียงหลินซินเหยียนอ่อนแรง
เสิ่นเผยซวนประคองเธอเอาไว้ ไม่รู้ต้องอยู่ท่าไหนเธอถึงจะสบาย “ไปตระกูลเหวินครับ มีธุระ คิดว่าเรื่องคงเกี่ยวกับเหวินชิง”
เสิ่นเผยซวนรู้ความสัมพันธ์ของจงจิ่งห้าวและเหวินชิง ครั้งนี้…
หลินซินเหยียนไหนเลยจะไม่รู้ แพขนตาเธอชื้นขึ้นมา ปกคลุมไปด้วยน้ำตา
น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ย “เขาคงลำบากใจ”
