ป้าหยูทำท่านึกอยู่ครู่หนึ่ง“ประมาณหกโมงค่ะ”
ตอนนั้นเธอไม่ได้ดูเวลา จงจิ่งห้าวโทรมาหาเธอน่าจะประมาณห้าโมงได้ จากนั้นกว่าเธอจะเก็บของเสร็จแล้วมาที่โรงพยาบาลก็คงใช้เวลาไปซักสามสิมนาที จงจิ่งห้าวได้พูดกำชับเรื่องบางอย่างกับเธอเสร็จแล้วก็นั่งอยู่กับหลินซินเหยียนที่เตียงพักหนึ่งแล้วออกไป
หลินซินเหยียนมองออกไปนอกหน้าต่าง สภาพของเธอตอนนี้ออกไปไหนก็ไม่ได้ แถมจงจิ่งห้าวก็ไม่โผล่หน้ามาเลย แสดงว่าเรื่องนี้มันคงยากที่จะจัดการพอสมควร
ที่จริงลึกๆในใจเธอก็รู้สึกกลัว เพราะยังไงนี่มันก็เป็นปัญหาที่ยังหาทางออกไม่ได้
“คิดอะไรอยู่คะ？ทำไมดูไม่มีความสุขเลย？”ป้าหยูถามขึ้นด้วยความกังวล จากนั้นก็พูดต่อ“ตอนนี้คุณหนูร่างกายยังไม่แข็งแรง อย่าคิดมากให้ลำบากใจเลยนะคะ”
หลินซินเหยียนเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ของตัวเองดี กังวลไปมันก็ไม่ได้ช่วยอะไร อย่างเดียวที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คืออย่าสร้างปัญหาให้จงจิ่งห้าวอีก
เธอหลับตาลง“ป้าหยูปิดไฟให้หน่อยค่ะ หนูจะนอนพักสักหน่อย”
เนื่องจากไฟมันสว่างเกินไปจึงทำให้เธอไม่สามารถสงบลงได้
ป้าหยูขานรับแล้วปิดไฟในห้องลง ความมืดค่อยๆปกคลุมเข้ามาในห้อง
ป้าหยูนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆ“นอนเถอะค่ะ ถ้าไม่สบายตรงไหนก็เรียกป้าได้เลย ป้าจะอยู่ตรงนี้คอยดูคุณหนูเอง”
“ป้าหยู หนูไม่เป็นไรหรอก ป้าไปพักผ่อนเถอะ”
เนื่องจากทั้งชั้นนี้ถูกเหมาไว้แล้ว ห้องข้างๆจึงสามารถเข้าไปนอนพักได้
ป้าหยูไม่สบายใจที่จะปล่อยเธอไว้คนเดียว“ไม่ได้ค่ะ คุณหนูนอนเถอะอย่าสนใจป้าเลย เดี๋ยวป้าง่วงป้าก็ไปนอนที่โซฟาเอง”
ป้าหยูค่อนข้างเป็นห่วงเธอ และหลินซินเหยียนก็รู้ว่าป้าหวังดีกับเธอ ดังนั้นเธอจึงหลับตาลงไม่พูดอะไรออกมาอีก
เดิมก็ไม่ง่วงหรอก เพราะตอนกลางวันนอนไปแล้วพักหนึ่ง เธอจึงไม่รู้สึกง่วงเลย แต่พอนอนไปเรื่อยๆก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
กว่าจงจิ่งห้าวจะกลับมาก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ในห้องมืดสนิท เขาเอื้อมไปเปิดไฟที่ข้างประตู พอได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา ป้าหยูที่นอนงีบอยู่ก็ตื่นขึ้นทันที
เธอลุกพรวดขึ้น“กลับมาแล้วหรอคะ？”
จงจิ่งห้าวตอบอืมออกไปเบาๆ แล้วเดินตรงไปที่เตียง หลินซินเหยียนนอนหลับสนิท
เขาปลดกระดุมคอเสื้อออกพร้อมกับมองไปที่หลินซินเหยียน แต่ว่ากลับเอ่ยถามป้าหยู“วันนี้เธอแพ้ท้องหนักไหม？”
“อาเจียนออกมาหนักมาก แล้วก็ไม่ค่อยอยากอาหาร แต่คุณหมอได้ฉีดสารอาหารให้เธอแล้ว และจัดอาหารให้ตามหลักโภชนาการ เมื่อตอนเย็นเธอเลยทานได้เยอะขึ้นมาหน่อยแถมไม่อาเจียนออกมาด้วย”ป้าหยูพูด
จงจิ่งห้าวพยักหน้ารับ เขายื่นมือออกไปแตะแก้มเธอเบาๆ ใบหน้าเรียวเล็กราวกับไข่ห่านและผิวขาวเนียนละเอียดของเธอเหมือนกับถูกจงจิ่งห้าวสัมผัสจนรู้สึกระแคะระคาย เปลือกตาของหลินซินเหยียนขยับเบาๆ เธอค่อยๆลืมตาขึ้น เธอเห็นลางๆว่ามีผู้ชายยืนอยู่ข้างเตียง เธอยันตัวเองลุกขึ้น จงจิ่งห้าวจึงพยุงเธอลุกขึ้นพร้อมกับเอาหมอนหนุนหลังให้แล้วถามอย่างอ่อนโยน“นี่ผมทำคุณตื่นรึเปล่า？”
หลินซินเหยียนส่ายหน้า“ฉันหิวน้ำ”
จงจิ่งห้าวพยุงเธอเอนตัวพิงที่หัวเตียงช้าๆ“เดี๋ยวผมไปเอามาให้”
พอเขาเดินไปถึงด้านหน้าโต๊ะก็เหลือบไปเห็นดอกไม้สดที่วางอยู่ตรงหน้าต่างพอดี เขามองอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอาน้ำยื่นให้หลินซินเหยียน“ใครเอาดอกไม้มาให้หรอ？”
เขาถามขึ้นมาลอยๆ วันนี้มีแค่หลี่จ้านมาเยี่ยม นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครอีกนี่นา
แต่ว่าทำไมถึงให้ดอกกุหลาบ……
หลินซินเหยียนที่ดื่มน้ำอยู่หยุดกึก เธอยังไม่ทันได้พูดทว่าป้าหยูกลับพูดแทนเธอออกไปแล้ว“เป็นคุณผู้ชายท่านหนึ่งที่นั่งรถเข็นค่ะ เขาตั้งใจเอามาให้เป็นพิเศษ”
ป้าหยูไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของหลินซินเหยียนกับไป๋ยิ่นหนิงเป็นยังไงจึงไม่ทันระวังคำพูด
หลินซินเหยียนถือแก้วน้ำไว้พร้อมกับมองไปที่จงจิ่งห้าว
จงจิ่งห้าวจงจิ่งห้าวก้มหน้าลงพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยดูไม่ออกเลยว่ากำลังโมโหหรือว่ารู้สึกอะไร“วันนี้เขามาหรอ？”
หลินซินเหยียนตอบไปตามความจริง ถึงแม้เธอจะอยากปิดบังเขาแต่มันก็คงปิดไม่มิดหรอก“อื้ม”
จงจิ่งห้าวไม่ชอบขี้หน้าไป๋ยิ่นหนิงมาโดยตลอด หลินซินเหยียนรู้ว่าเขาต้องไม่พอใจมากแน่ๆ แต่พอจะพูดอธิบายกลับพูดไม่ออก เพราะระหว่างเธอกับไป๋ยิ่นหนิงนั้นมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
หลินซินเหยียนถือแก้วไว้แน่น
“เอาอีกไหม？”จงจิ่งห้าวมองแก้วในมือของเธอแล้วถามขึ้น
หลินซินเหยียนพยักหน้าแล้วพูดขึ้น“พอแล้ว”
เขาหยิบแก้วมาวางบนโต๊ะ ป้าหยูที่อยู่ข้างๆก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เธอรู้สึกว่าบรรยากาศมันไม่ชอบมาพากล แต่ก็ไม่รู้ว่าปัญหามันอยู่ตรงไหน
“ป้าหยูไปพักผ่อนเถอะ”
ป้าหยูมองหลินซินเหยียน หลินซินเหยียนพยักหน้าให้หล่อน จากนั้นหล่อนก็เดินออกไป
เมื่อประตูปิดลง ความเงียบก็คืบคลานเข้ามา
หลินซินเหยียนมองไปที่เขา“คุณโกรธหรอ？”
จงจิ่งห้าวตอบเบี่ยงประเด็นไป“คุณชอบดอกไม้นี้ไหม？”
เธอกำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้เอาดอกไม้ออกมาจัดไว้？
เขาหยิบดอกกุหลาบออกมาหนึ่งดอกแล้วเพ่งมองอย่างพินิจ ท่าทางของเขาดูอ่อนโยนมากแต่ว่าหลินซินเหยียนกลับรู้สึกขนลุก
เธอไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเขาซักหน่อย เขามีสิทธิ์อะไรมาโกรธ
หลินซินเหยียนจงใจพูดขึ้น“ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบดอกไม้หรอก ฉันก็ชอบเหมือนกัน ฉันเห็นว่ามันสวยดีก็เลยให้ป้าหยูเอามาจัดให้น่ะ”
จงจิ่งห้าว“……”
เขาเลิกคิ้วมองหลินซินเหยียน นี่เธอโกรธหรอ？
“คุณชอบหรอ？”
“ใช่！”
โครม！จงจิ่งห้าวหยิบขวดโหลที่ใส่ดอกไม้ตรงหน้าต่างโยนทิ้งลงถังขยะ
หลินซินเหยียน“……”
นี่นาย……
“คุณ……”
“ถ้าคุณชอบ ผมจะซื้อให้เอง”จงจิ่งห้าวเดิมเข้ามากอดเธอแล้วพูดอย่างอ่อนโยน“คุณนอนกับผมแป้บนึงสิ”
เมื่อเขาเข้ามาใกล้ๆ หลินซินเหยียนถึงได้เห็นความเหนื่อยล้าในตาของเขา เธอเขยิบออกเพื่อเว้นที่ว่างให้เขานอน เขานอนตะแคงกอดเธอไว้ ฝ่ามือที่หนาเตอะลูบหลังเธอขึ้นลงเบาๆ……
หลินซินเหยียนมองเขา“นี่ลูกเรามาผิดเวลารึเปล่าเนี่ย”
ตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องอยู่ มันคงทำให้เขากดดันไม่น้อย
เพราะเดิมทีเรื่องนี้มันก็ยุ่งยากอยู่แล้ว
จงจิ่งห้าวลืมตาขึ้นแล้วจ้องไปที่เธอ“คุณว่าอะไรนะ？”
หลินซินเหยียนกระแอมเสียงแล้วพูดขึ้น“ฉันไม่ควรท้องตอนนี้……”
“พูดไร้สาระอะไรน่ะ?”หลินซินเหยียนยังไม่ทันพูดจบก็มีเสียงขัดขึ้น เขาก้มลงมาจูบเธอแล้วกัดริมฝีปากเธอหนึ่งทีเหมือนเป็นการลงโทษ หลินซินเหยียนรู้สึกเจ็บจนร้องครางออกมา ทว่าเขายังคงไม่ผละออกจากริมฝีปากของเธอ แต่กลับพูดพึมพำขึ้นแทน“ยังจะกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีกไหม?”
ความเจ็บจากการถูกกัดเมื่อกี้มันยังคงชัดเจน แต่ว่าเธอกลับรู้สึกอบอุ่นอยู่ภายในใจ เธอใช้แขนโอบศีรษะของเขาไว้แล้วดึงเข้ามาในอ้อมอกช้าๆ
“ฉันเองก็ประหลาดใจเหมือนกัน ฉันนึกว่าฉันจะท้องไม่ได้อีกซะแล้ว เพราะงั้นตอนที่รู้เลยดีใจมาก คุณดีใจไหม?”เธอพูดเสียงสั่น
สำหรับเธอนี่มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นมาก่อน
เป็นเรื่องที่เธอไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนจริงๆ
แต่มันก็เป็นเรื่องไม่คาดคิดที่สวยงามมาก
จงจิ่งห้าวไม่ตอบเธอ แต่กลับเอามือของเธอไปวางไว้ที่หัวใจของเขา แล้วเอามือตัวเองวางทาบไว้อีกที“จนถึงตอนนี้มันยังไม่เคยสงบลงเลย”
แผงอกอันแข็งแรงของเขาแผ่ไอร้อนออกมา หัวใจของเขากระเพื่อมขึ้นลงรับกับฝ่ามือของเธอ
หลินซินเหยียนยิ้มออกมา มันเหมือนกับว่าเรื่องน่าปวดหัวทั้งหลายได้หายไป ตอนนี้มีเพียงแค่เธอกับเขา
โลกที่ไม่มีใครเข้ามารบกวนได้
“คุณชอบเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย？”หลินซินเหยียนเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆ
จงจิ่งห้าวพูดออกไปอย่างไม่ลังเล“ขอแค่คุณเป็นคนให้กำเนิด ไม่ว่าเพศไหนผมก็ชอบหมด
แหละ”
