เขามองโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างๆ หมอน แต่ไม่ได้เอาขึ้นมาดูว่าเธอส่งข้อความให้ใครเลย
แต่กลับนอนลงแล้วกอดเธอจากด้านหลัง
หลินซินเหยียนลืมตา แต่ไม่ได้ขยับ จากนั้นค่อยๆ หลับตาลง
กลางคืน
เชฟที่กวนจิ้นหามาได้ทำอาหารอร่อยๆ ไว้เต็มโต๊ะ วางเต็มโต๊ะกินข้าวสี่เหลี่ยมในห้องรับแขก ป้าหยูเอาจานชามกับตะเกียบออกมาวางไว้อย่างเป็นระเบียบ
ไม่ใช่เทศกาลอะไรเลย แต่ว่าวันนี้คนเยอะมาก ดูมีชีวิตชีวาราวกับเทศกาล
เสิ่นเผยซวนค่อนข้างเงียบ นั่งอยู่บนโซฟา เอาโทรศัพท์ไว้มองดูข้อความที่หลินซินเหยียนส่งให้ตัวเอง
ตอนที่เขาได้รับโทรศัพท์จากซูจ้านพึ่งออกมาจากห้องชันสูตร ไปสืบการตายของเหอรุ่ยหลิน
วันนี้รัฐบาลได้ให้คำตอบแล้ว ฆ่าตัวตาย
เพื่อมั่นใจว่าเหอรุ่ยหลินฆ่าตัวตาย เขาได้พาหมอนิติเวชที่สนิทกับตัวเองมาหนึ่ง แอบไปตรวจเช็คบนศพของเหอรุ่ยหิน บนร่างกายไม่มีแผลหรือร่องรอยอะไรเลย มีแค่รอยรัดตรงคอรอบเดียว เพราะว่าเหอรุ่ยหลินผูกคอตาย
แต่ว่าหมอนิติเวชก็ยังหาข้อสงสัยเจอ เขาเห็นสิ่งของที่เหมือนผิวหนังคนในเล็กของเหอรุ่ยหลิน แต่ว่าคืออะไร ยังต้องรอตรวจถึงจะมั่นใจได้
หลังจากได้รับข้อความจากซูจ้าน เขาก็กลับไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อสะอาดๆ ตอนที่เตรียมจะมาวิลล่า ก็ได้รับข้อความที่หลินซินเหยียนส่งมา ตอนนั้นความคิดแรกของเขาคือจะโทรถามจงจิ่งห้าวว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นึกได้ว่าหลินซินเหยียนไม่ให้พูด เขาก็เลยไม่ได้โทร
ทำตามคำขอของเธอไปจัดหารถเข็นวางไว้ด้านหลังรถแล้วค่อยมาที่วิลล่า
“ดูอะไร？” ซูจ้านนั่งลงข้างกายของเขา ตั้งแต่ที่มาวิลล่า ก็เอาแต่มองดูโทรศัพท์อย่างเดียว
เสิ่นเผยซวนล็อกหน้าจออย่างเฉยๆ ซูจ้านเหมือนจะเห็นเป็นข้อความ มองเขา “ใครส่งข้อความให้นาย ตั้งใจดูขนาดนี้？”
เสิ่นเผยซวนเอาโทรศัพท์เก็บเข้ากระเป๋า มองเขาแล้วพูดว่า “อย่ายุ่งมากได้ไหม？”
ซูจ้านชิทีหนึ่งแล้วไปนั่งอีกฝั่งของโซฟา “เหมือนฉันอยากดูมากแหละ ข้อความของนายที่เป็นผู้ชายบริสุทธิ์ ไม่สนใจ”
เสิ่นเผยซวน “……….”
คนนี้นี่จริงๆ เลย ปากร้ายจริงๆ
กวนจิ้งกำลังปอกส้มอยู่ ได้ยินซูจ้านพูดก็เลยเงยหน้ามามองเสิ่นเผยซวน ถามอย่างอยากรู้ว่า “อายุขนาดนี้แล้ว นายยังบริสุทธิ์อยู่จริงดิ？”
เสิ่นเผยซวน “………”
ซูจ้านจับหน้าท้องไว้ ไม่อยากหัวเราะเสิ่นเผยซวนแต่ก็ทนไม่ไหวจริงๆ
ป้าหยูเดินมาบอกว่า “กินข้าวแล้ว พวกนายไปล้างมือก่อน ป้าขึ้นไปเรียกพวกเขา”
ทั้งสองคนยังไม่หลับ แต่ว่าแกล้งหลับหมดเลย ได้ยินเสียงป้าหยู ที่แกล้งนอนก็เหมือนพึ่งนอนตื่นกันหมดเลย หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจงจิ่งห้าวหลับไหม แต่ว่าจงจิ่งห้าวรู้ว่าหลินซินเหยียนไม่ได้หลับ
แต่เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้น ลุกขึ้นมาเอาผ้าเช็ดมือมาให้เธอ เขาตั้งใจมาก หลินซินเหยียนก้มหน้ามองมือของตัวเองไว้ “ทำอะไรก็ต้องให้คนอื่นค่อยรับใช้ เหมือนกับคนไร้ค่าเลย”
จงจิ่งห้าวไม่ได้เงยหน้า ยังคงละเอียดอ่อน “มีประโยชน์กว่าคนไร้ค่าเยอะเลย อย่างน้อยก็สามารถคลอดลูกให้ฉันได้”
เช็ดเสร็จเขาเก็บผ้าวางไว้บนโต๊ะ ออกแรงในการบีบหน้าของเธอ “วันๆ เอาแต่พูดอะไรไร้สาระอยู่ได้ กอดฉันไว้”
จงจิ่งห้าวดึงแขนของเธอมาไว้ที่คอของตัวเอง แล้วอุ้มท่าเจ้าหญิง อุ้มเธอขึ้นมาจากเตียง
ตั้งแต่ท้องจนถึงตอนนี้ หลินซินเหยียนชินกับที่เขาอุ้มเธอแล้ว
ชั้นล่าง พวกเขาอยู่ที่ห้องรับแขกทั้งหมด เห็นจงจิ่งห้าวอุ้มหลินซินเหยียนลงมา ก็ลุกขึ้นจากโซฟา
เดินลงมาจากบันได จงจิ่งห้าวเดินตรงไปทางห้องรับแขก “นั่งกันเถอะ”
เขาวางหลินซินเหยียนไว้บนเก้าอี้ จากนั้นก็ดึงเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ ออก นั่งลงข้างกายเธอ พวกเสิ่นเผยซวนสามคนนั่งตรงข้ามพวกเขา โต๊ะใหญ่มาก พวกเขา 5 คนนั่งลงหมดแล้วก็ยังมีพื้นที่ว่างอีกเยอะ นี่เป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่สามารถรองรับคนได้ทั้งหมด 15 คน
ซูจ้านพูดขึ้นมาก่อนว่า “วันนี้กับข้าวหรูจังเลย ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับพี่สะใภ้”
หลินซินเหยียนยิ้มพูดตอบ “น่าจะฉันต้องเป็นคนขอบคุณพวกนายมากกว่า ฉันเกิดเรื่องแบบนี้ พวกนายเองก็ยุ่งกันมากแล้ว ฉันจำไว้ในใจหมดเลย”
“ป้าหยู” เธอเรียกป้าหยู
“เอ๊ะ” ป้าหยูรีบเดินมา เธอพูด “เอาเหล้าออกมาจากตู้เก็บเหล้าสองขวด” เจาะจงเป็นพิเศษว่า “ขาวนะ”
ป้าหยูตอบรับทีหนึ่งแล้วหันหลังไปเอาเหล้า
กินข้าวดื่มเหล้าเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในสถานการณ์แบบนี้ แต่ว่าหลินซินเหยียนเจาะจงเป็นเหล้าขาว หมายความว่าอะไรกัน？
หรือว่าอยากให้พวกเขาดื่มจนเมากันหมด？
จงจิ่งห้าวตาตก ความคิดทุกอย่างถูกปิดบังไว้หมด ไม่แสดงความคิดเห็นอะไรทั้งนั้น ปล่อยให้หลินซินเหยียนพูดอยู่คนเดียว
ป้าหยูเอาเหล้าเหมาไถ53ดีกรีปี80ขนาด500mlออกมาสองขวด คนปกติส่วนใหญ่ไม่มีปัญญาซื้อเหมาไถของปีนี้ได้
หลินซินเหยียนรู้ว่าในตู้เก็บเหล้ายังมีเหล้าที่เก็บสะสมอีกมากมาย ตอนที่อยู่วิลล่าเธอเคยเปิดดู รู้ว่าข้างนั้นมีเหล้าตัวเองที่อายุนานและดีกรีสูงก็คือเหมาไถ
เหล้าขาวก็มีแค่ตัวนี้แบบเดียว ไวน์มีหลากหลายประเภท เธอก็เลยเจาะจงว่าจะเอาเหล้าขาว ป้าหยูก็ต้องเอาตัวนั้นอยู่แล้ว
เธอให้ป้าหยูเปิดออกแล้วบอกว่า “เทให้ซูจ้าน”
เธอเปิดอีกขวดที่อยู่ตรงหน้า มองไปทางจงจิ่งห้าว “ฉันอารมณ์ดี ไปสร้างความสนุกสนานในการดื่มเหล้าให้พวกเขาได้？”
จงจิ่งห้าวเงยหน้ามองเธอ ตาที่ลึกดั่งบ่อน้ำที่มองไม่เห็นพื้น สบตากันไม่กี่วินาที มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนและตามใจ “ตามที่เธอชอบเลย”
เขาไม่มีความเห็น
