ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้เพียงไม่กี่นาที “ต่อไปถ้ายังกล้าที่จะสงสัยฉันอย่างไร้สาระอย่างนี้อีกฉันจะ……” ดวงตาคมลึกของเขา จ้องมองที่ริมฝีปากของเธอ ก้มหัวและกัดลงไป
มีอาการปวดอย่างกะทันหัน และมีกลิ่นเลือดกระจายอยู่ในปาก
เธอขมวดคิ้ว เจ็บ เจ็บจริงๆ ผู้ชายคนนี้กัดเธอจริงๆ
“คราวหน้า ถ้าเข้าใจฉันผิดหนึ่งครั้ง ฉันจะลงโทษด้วยวิธีนี้ ยุติธรรมไหม?”
หลินเซียนเหยียนนิ่งอึ้งและจ้องไปที่ชายตรงหน้า เธอไม่เข้าใจ และไม่เข้าใจพฤติกรรมแปลกๆแบบนี้ของเขา
“คุณรู้มั้ยว่ากำลังทำอะไรอยู่?”
จงจิ่งห้าวถูกถามจนไม่มีอะไรจะพูด ผู้หญิงคนนี้ เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากที่พบเจอเธอแล้ว มันกะทันหันจนทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน ควบคุมตัวเองไม่ได้ กลายเป็นคนไม่เป็นตัวของตัวเอง
ในใจชัดเจนว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ดี เธอไม่บริสุทธิ์ ไม่รู้จักรักตัวเอง
แต่เป็นผู้หญิงที่เลวเช่นนี้ ทำให้เขาสนใจ และทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นลูกผู้ชายตัวจริง
จะมีปฏิกิริยาทางสรีรวิทยาสำหรับผู้ชายกับผู้หญิง
อารมณ์ของเขาถูกซ่อนไว้ลึก ท่าทางเหมือนไม่แคร์อะไร
อมยิ้มและถามว่า “แล้วคุณล่ะ? ไม่ห่วงชีวิตตัวเองพุ่งไปข้างหน้า รับมีดแทนฉัน หรือ……”
เวลาที่เขาพูดใบหน้าของเขาก็โน้มตัวลงมา หลินเซียนเหยียนก้าวถอยหลังเล็กน้อย และเขาก็เดินหน้าต่อ ทั้งสองอยู่ใกล้แค่เอื้อม รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เงียบ นุ่มนวล ละเอียดอ่อน และอดไม่ได้ที่จะไม่มอง “ตกหลุมรักฉันแล้วหรือ?”
ดังนั้นเมื่อถึงคราวอันตรายมาถึง จึงพุ่งเข้ามาข้างหน้าโดยไม่สนใจอะไร?
อันที่จริงตอนที่เขาหันกลับมา เห็นเธอพุ่งเข้ามา ก็ตกใจมาก
หลินเซียนเหยียนหันหัวมา และไม่มองเขา “คุณจง พูดเล่นเก่งจริงๆนะ ฉันเพิ่งรู้จักคุณไม่กี่วัน จะตกหลุมรักคุณได้ยังไง?”
ถ้าไม่ใช่เพราะสงสัยว่าเขาอาจเป็นพ่อของลูกในท้องของเธอ ในตอนนั้นเธอคงไม่หุนหันพลันแล่นอย่างแน่นอน
เธอหวงแหนชีวิตของเธอ เธอต้องอยู่เพื่อแม่และลูกของเธอ
จงจิ่งห้าวก็ไม่โกรธเช่นกัน เขาถอยออกมาเอนหลังพิงโซฟา แล้วยิ้ม “ถ้างั้น รักฉันตั้งแต่แรกพบ? เรื่องของความรัก ไม่มีใครเข้าใจชัดเจน?”
คำพูดนี้ดูเหมือนจะพูดให้หลินเซียนเหยียนฟัง แต่ก็เหมือนพูดกับตัวเองด้วย
ทันใดนั้นมือของหลินเซียนเหยียนที่วางไว้บนต้นขา กำแน่น แต่พูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันไม่เชื่อในรักแรกพบ”
พูดเสร็จก็ลุกไปเทน้ำ ตั้งใจจะเมินเฉยต่อประเด็นนี้ เดิมทีเป็นคนแปลกหน้าสองคน แต่ทั้งคู่ต้องมาอาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน มีสองคำบนโลกนี้ที่เข้าใจยาก “ความรัก” ช่างน่าขำ และตลก?
ขณะที่ดื่มน้ำหลินเซียนเหยียนมองทะลุผ่านแก้วน้ำ มองดูเปียโนที่วางอยู่บนพื้นตรงหน้าต่าง สีหน้าดูมืดมน
เช้าวันรุ่งขึ้น
หลินเซียนเหยียนไปเยี่ยมจวนจื่อจิ่นที่โรงพยาบาล แต่คราวนี้เธอมีสติสัมปชัญญะขึ้นมาก จำเธอได้อย่างรวดเร็ว และจับมือเธอไม่ยอมปล่อย
“เหยียนเหยียน เธอมาเยี่ยมฉันแล้วหรือ ฉันมีความสุขมาก ช่วงเวลานี้ฉันคิดถึงเธอมาก” จวนจื่อจิ่นจับมือเธอไว้แน่น เหมือนกลัวว่าเวลาปล่อยมือเธอก็จะจากไป
จวนจื่อจิ่นมีสติเช่นนี้ หลินเซียนเหยียนมีความสุขมาก “หนูไม่ไปไหนหรอก รอให้แม่หายดีแล้ว หนูจะมารับแม่ออกไป”
หลังจากเสร็จสิ้นข้อตกลงกับจงจิ่งห้าว เธอจะซื้อบ้านหลังเล็ก และอาศัยอยู่กับแม่ของเธอ
“ทำไมช่วงนี้ไม่เห็นหมอเหอมาหาฉันเลย พวกเธอโกรธอะไรกันอยู่หรือเปล่า?” จวงจื่อจิ่นรู้บางอย่างเกี่ยวกับความคิดของเหอรุ่ยเจ๋อ
เธอชอบเหอรุ่ยเจ๋อมาก และชอบนิสัยของเหอรุ่ยเจ๋อ
มีอาชีพเป็นหมอด้วย
ถ้าหลินเซียนเหยียนสามารถคบกับเหอรุ่ยเจ๋อ ก็เป็นเรื่องที่ดี
เพียงแต่ว่าหลินเซียนเหยียนกำลังตั้งครรภ์โดยไม่รู้จักพ่อของเด็ก
เมื่อนึกถึงเด็กคนนี้จวงจื่อจิ่นก็รู้สึกเบื่อเล็กน้อย
“เขามีบางอย่างที่ต้องทำ ช่วงนี้เขาอาจจะไม่กลับมา” หลินเซียนเหยียนหรี่ตาลงเล็กน้อย เหอรุ่ยเจ๋อสัญญากับเธอว่า จะช่วยเธอสืบเรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่ประเทศ A แล้ว
“ถ้าเธอไม่ท้อง ได้อยู่กับเขาก็คงจะดี ฉันคิดว่าเขาเป็นคนดีมาก……”
“แม่”หลินเซียนเหยียนรีบขัดจังหวะเธออย่างรวดเร็ว และสวมกำไรให้เธอ “แม่ยังจำได้ไหม?”
จวงจื่อจิ่นก้มหัวลง “แน่นอน” นี่คือสินสอดทองหมั้นของเธอ แต่ก็รู้สึกเหลือเชื่อ เงยหน้าขึ้นมองหลินเซียนเหยียน “เธอมีได้ไง?”
“หลินกั๋วอันให้หนู” ที่หลินเซียนเหยียนมาในวันนี้ มีจุดประสงค์ เธอสับสนและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร “หลินกั๋วอันประสบปัญหา เมื่อวานมาขอร้องหนู แต่หนูไม่รู้ว่าจะทำยังไง”
หลินเซียนเหยียนเกลียดเขา เกลียดจนอยากให้เขาตาย
แต่ตามหลักความจริง ถึงเขาจะเลวแค่ไหน เขาก็ยังเป็นพ่อของเธอ ในร่างกายของเธอก็ยังมีเลือดของเขาไหลอยู่
จวงจื่อจิ่นหรี่ตาลง “แม่ไม่ต้องการให้ลูกนำมาใส่ใจ อย่ายึดติดกับอดีต อย่าไปพัวพันกับคนในอดีต อย่าไปทำร้าย และอย่าให้อภัย”
เธอเข้าใจความหมายของจวงจื่อจิ่น
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหลินกั๋วอัน จะดี หรือร้าย เธอไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขา
“ค่ะ”
ต่อมาทั้งสองคุยกันสักพัก และเวลาเยี่ยมหมดลงหลินเซียนเหยียนก็เดินออกจากห้องไป
เมื่อออกมาจากห้อง หลินเซียนเหยียนไปที่เคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์
“แม่ฉันดูมีชีวิตชีวาเช่นนี้ แปลว่าเค้าหายดีแล้วใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ เธอเลือกลืมบางสิ่ง และจดจำสิ่งปัจจุบัน แต่สถานการณ์นี้คงอยู่ได้ไม่นาน แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น”
หลินเซียนเหยียนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย คิดว่าเธอหายดีแล้ว “ถ้างั้นก็รบกวนพวกคุณช่วยดูแลเธอด้วยค่ะ”
“แน่นอนค่ะ หมอเหอดูแลเป็นพิเศษ คุณวางใจได้ค่ะ”
หลินเซียนเหยียนกล่าวขอบคุณเสร็จและออกจากโรงพยาบาล
ในเมื่อจวงจื่อจิ่นยังกล่าวเช่นนั้น ถ้างั้นเธอจะไม่ไปยุ่ง ความเกลียดแค้นทั้งหมดขอให้มันจบลงเพียงเท่านี้ และเธอก็นั่งแท็กซี่ไปที่บริษัท
นั่งอยู่ในรถ สายตาเธอมองออกไปนอกหน้าต่างรถ มองดูเมืองที่คุ้นเคยและแปลกตาแห่งนี้
เมื่อรถผ่านบริษัทหลินซื่อกรุ๊ป มีคนมากมายอยู่ตรงหน้าประตู ถือป้าย และเขียนอักษรตัวใหญ่ คืนเงินที่ฉันหามาด้วยหยาดเหงื่อของฉัน
“โชว์เฟอร์หยุดรถ” หลินเซียนเหยียนลดหน้าต่างลง และมองดูสถานการณ์ภายนอก
โชว์เฟอร์เหลือบมองกลับมา แล้วพูดว่า “คุณได้ยินแล้วใช่ไหม? พวกนักธุรกิจเจ้าเล่ห์เหล่านี้ ประหยัดแรงงานและลดวัสดุก่อสร้าง ตึกยังสร้างไม่เสร็จก็ถล่มลงมาก่อน คนที่ซื้อโครงการนี้จ่ายเงินไปแล้ว ถือได้ว่าโชคร้ายมาก บ้านแบบนี้ใครยังจะกล้าไปอาศัยล่ะ? แต่ไม่เอา ก็ไม่มีการคืนเงิน ในช่วงนี้มีคนมาล้อมแถวนี้ทุกวัน ไม่เห็นมีประโยชน์อะไรเลย คุณผู้หญิง คุณก็ซื้อบ้านที่นี่ด้วยหรือเปล่า?”
หลินเซียนเหยียนส่ายหัว “ไม่มี”
“ถ้างั้นก็ดีแล้ว หลายคนทั้งชีวิตไม่มีปัญญาซื้อบ้านได้ห้องหนึ่ง บางคนซื้อได้ก็ต่อเมื่อเอาทรัพย์สินทั้งหมดที่มีออกมา ถึงสามารถซื้อได้หนึ่งห้อง เกิดปัญหาอย่างนี้ คิดว่าคงกระอักตายแน่นอน พูดตามตรงก็เป็นเพราะพวกเจ้าของกิจการเจ้าเล่ห์เกินไป ทำร้ายคนไปมากมาย” โชว์เฟอร์ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห และดูเหมือนเขาก็ตกเป็นเหยื่อด้วย
“คุณจะลงรถที่นี่ไหม?” โชว์เฟอร์ถาม การจอดรถที่นี่เสียเวลาของเขา และเขาต้องทำงานต่อ
“ไม่ ไปกันเถอะ” หลินเซียนเหยียนละสายตาจากสิ่งที่ไม่น่ามอง
เรื่องพวกนี้มันไม่เกี่ยวกับเธอ
ไม่นานรถก็หยุดที่หน้าตึกว่านเยว่ หลินเซียนเหยียนจ่ายเงินและลงจากรถ กำลังจะก้าวไปข้างหน้า ชายในชุดสูทสีดำก็วิ่งเข้ามาและพูดว่า “ขอถามหน่อยครับใช่คุณหลินหรือเปล่าครับ?”
หลินเซียนเหยียนหันหัวกลับมา และชำเลืองมองเขา เป็นคนแปลกหน้ามาก เธอค้นหาข้อมูลของบุคคลนี้ในสมอง แน่ใจว่าไม่รู้จัก และไม่เคยเห็น
ครั้งที่แล้วที่เธอถูกปองร้าย เธอเลยระมัดระวังตัวมาก และไม่ยอมรับตัวตนของเธอ แต่ถามว่า “คุณเป็นใคร? ฉันไม่รู้จักคุณ”
โชว์เฟอร์ก็ไม่ตื่นตระหนก นิ่ง “ผมป็นคนขับรถของนายหญิง นายหญิงของผมต้องการพบคุณ”
“นายหญิงของคุณ?” หลินเซียนเหยียนขมวดคิ้ว มองดูรถหรูสีดำจอดอยู่ข้างถนน
ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ข้างในรู้สึกถึงการจ้องมองของหลินเซียนเหยียน และก็ค่อยๆลดหน้าต่างลง……
โชว์เฟอร์มองตามสายตาของหลินเซียนเหยียน และพูดว่า “ท่านนั้นคือนายหญิงของผม”
