หลินซินเหยียนเปิดประตู คนที่ยืนอยู่หน้าประตูนั่นก็คือคนส่งพัสดุที่สวมหมวก เขาถือกล่องใบหนึ่ง “รบกวนสอบถาม คุณคือคุณหลินใช่ไหมครับ？”
เธอพยักหน้า “ใช่ค่ะ”
พนักงานส่งของคนนั้นยื่นกล่องให้เธอ “นี่คือพัสดุของคุณครับ รบกวนเซ็นชื่อให้ด้วย”
หลินซินเหยียนยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เธอไม่ได้ซื้ออะไร ครั้งที่แล้วพัสดุเป็นรูปถ่าย แล้วครั้งนี้จะเป็นอะไรกัน?
แถมกล่องใหญ่ขนาดนี้อีกเนี่ยนะ？
“คุณวางเลยค่ะ เปิดให้ดูหน่อยฉันอยากจะรู้ว่าของข้างในเสียหายหรือไม่”หลินซินเหยียนไม่ได้เซ็นรับในทันที เธอกลัวว่าด้านในจะมีอะไรที่ ‘น่ากลัว’หรือว่าอันตราย
พนักงานส่งของรู้สึกสบายใจมาก อันที่จริงแล้วลูกค้าหลายคนก็มักจะขอเปิดดูว่าของข้างในเสียหายหรือเปล่า เขาวางกล่องลง แกะเทปออกอย่างชำนาญ แล้วก็เปิดกล่องออก ด้านในมีกล่องโฟมสีขาว พนักงานส่งของเปิดกล่องโฟมออก ชั้นบนสุดมีแพ็คน้ำแข็งรักษาความสดใหม่ ส่วนด้านในก็เป็นหัวไชเท้าสีเขียวสด
หลินซินเหยียนอึ้งไปอยู่พักหนึ่ง เหมือนกับว่าประหลาดใจที่ตัวเองได้รับหัวไชเท้า
“คุณตรวจดูแล้วไม่ได้มีความเสียหายอะไรใช่ไหมครับ” พนักงานส่งของเงยหน้าขึ้นมองหลินซินเหยียน
หลินซินเหยียนที่ดึงสติกลับมารีบเซ็นในใบรับของของพนักงานส่งของ “รบกวนช่วยเอาเข้าไปในบ้านให้หน่อยได้ไหมคะ？”
เธอยกกล่องนี้ไม่ไหวหรอก
พนักงานส่งของต่อ “ได้ครับ”
เมื่อกี้หลินซินเหยียนไม่ได้อยากทำให้เขาลำบาก แต่แค่กลัวว่าตัวเองจะได้รับของที่เป็นอันตราย ด้านนอกร้อนมาก เธอก็หยิบน้ำเย็นในตู้เย็นให้พนักงานส่งของ “ขอบคุณนะคะ เมื่อกี้ลำบากหน่อยนะ”
พนักงานส่งของยิ้ม เราก็รับน้ำที่หลินซินเหยียนส่งให้ “ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ มันคืองานของพวกเรา”
หลังจากพนักงานส่งของไปแล้ว หลินซินเหยียนก็ปิดประตูแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เธอมองดูหัวไชเท้าที่อยู่บนโต๊ะ ยื่นมือไปหยิบมาลูกนึง ใบยังอยู่เลย ดูท่าทางจะสดมาก เธอเดินเข้าไปในห้องครัวและหันออกมา 1 ชิ้น ด้านในเป็นสีแดง มันกรอบมาก เปลือกไม่จำเป็นต้องเอามีดกรีด แค่เอามือลอกก็ออกแล้ว เธอจะเข้าไปคำนึง มันไม่เผ็ด มีกลิ่นหัวไชเท้าเล็กน้อย เนื่องจากมีการแพ็คน้ำแข็งมาเพื่อรักษาความสดในกล่องโฟม หัวไชเท้าก็เลยเย็น เหมาะกับสภาพอากาศในตอนนี้พอดี
แกร๊ก เสียงเปิดประตูดังขึ้น หลินซินเหยียนหันกลับไปมอง แล้วฉินยาก็เดินเข้ามา เห็นว่าหลินซินเหยียนกำลังนั่งกินหัวไชเท้าอยู่บนโต๊ะ ก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน ในใจก็คิดว่าเธอกินจนติดแล้วใช่ไหม?
เธอเปลี่ยนรองเท้าและเดินเข้ามา ยื่นมือไปเปิดกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะ ด้านในเต็มไปด้วยหัวไชเท้าสด เธอมองหลินซินเหยียนด้วยความประหลาดใจ “เธอซื้อมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ? กินหมดเหรอ? ”
หลินซินเหยียนเขียวหัวไชเท้าที่อยู่ในปากแล้วก็ส่ายหน้า “ฉันไม่ได้ซื้อ”
หัวไชเท้ากรอบมาก ตอนเคี้ยวก็มีเสียงกรุบกรับอย่างชัดเจน ฉินยารู้สึกประหลาดใจ หัวไชเท้าดิบมันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?
เธอหันหัวไชเท้าอีกครึ่งหนึ่งที่หลินซินเหยียนหันเอาไว้ในห้องครัวออกมากิน มันไม่ได้มีรสชาติเผ็ดของหัวไชเท้า ถึงแม้ว่ารสชาติจะไม่ได้ดีมาก แต่ว่าก็ไม่ได้กินยาก เธอเดินออกมา “ถ้าเธอไม่ได้ซื้อแล้วใครเป็นคนซื้อ？”
หลินซินเหยียนรู้ดีอยู่แก่ใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองฉินยา “ฉันบอกเธอแค่คนเดียวว่าฉันอยากกินสิ่งนี้ แล้วเธอไปพูดกับใครล่ะ？”
ฉินยา，“……”
เธอดึงเก้าอี้ออกและนั่งลง พร้อมกับหัวเราะเบาๆ “ไม่คิดเลยว่าสามีเธอจะใส่ใจขนาดนี้”
เธอแค่เคยพูดกับจงจิ่งห้าว คนที่จะทำแบบนี้ก็มีแค่เขาเท่านั้น
ต้องยอมรับว่า ผู้ชายคนนี้ดูภายนอกเย็นชาแต่ข้างในอบอุ่นจริงๆ
ใส่ใจภรรยาเป็นอย่างมาก
“ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ข้างเธอ แต่ว่า เขาก็เป็นห่วงเธอไม่น้อยเลย”ฉินยายิ้มและพูด
หลินซินเหยียนกลับไม่ได้ดีใจขนาดนั้น ไม่ใช่ไม่ดีใจเพราะว่าเขาซื้อในสิ่งที่เขาอยากกินมาให้ แต่เพราะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ทั้งหมดต่างหาก
“เธอเอาของสิ่งนั้นให้เขาหรือยัง？”หลินซินเหยียนถาม
ฉินยาส่ายหน้า “ยัง เขาบอกว่าเดี๋ยวเขาจะมา เหมือนกับว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่เมืองB”
เธอแค่รู้สึกว่า ถ้าเกิดเขาอยู่ที่เมืองB ก็คงให้เธอส่งไปรษณีย์ไปให้เขาแล้ว แต่เขากลับบอกให้เธอเก็บไว้
หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว เขาไม่ได้อยู่ที่เมืองB รอเขาพาลูกทั้งสองคนไปที่ไหนกัน? มีอันตรายอะไรหรือเปล่า?
ตามหลักเหตุผลเรื่องของเหวินชิงได้ถูกแก้ไขแล้ว ต้องไม่มีเรื่องอะไรสิถึงจะถูก
“เป็นอะไรไป？” ฉินยาถามอย่างกังวล “ฉันเห็นว่าสีหน้าเธอไม่ดีตั้งแต่เห็นพัสดุตอนกลางวันแล้ว สรุปแล้วด้านในนั้นเป็นอะไรกันแน่? ”
ถึงแม้ว่าหลินซินเหยียนจะเอาพัสดุนั้นให้เธอ แต่ว่าถ้าไม่ได้รับการตกลงเธอก็จะไม่ไปดู
“เธอดูเองก็รู้แล้ว”แค่หลินซินเหยียนนึกถึงรูปภาพพวกนั้น ก็รู้สึกหดหู่ใจในทันที ถึงแม้จะรู้ว่ามันอาจจะเป็นของปลอม แต่ว่ามันเหมือนจริงมากเกินไป เหมือนกับว่ามันเคยเกิดขึ้นจริงยังไงอย่างนั้น
เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกอะไร
นอกจากซะว่าเธอจะไม่รักจงจิ่งห้าวอีกต่อไป แต่ว่าเธอรัก เป็นไปไม่ได้ที่จะมีภรรยาคนไหนจะเฉยเมยเมื่อเห็นรูปภาพที่สามีของตัวเองเปลือยกายอยู่กับผู้หญิงคนอื่นบนเตียง
ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง
หลินซินเหยียนรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยใจ เธอลุกขึ้น “ฉันไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยนะ”
ฉินยากำชับเธอ “อย่าเย็นเกินไปล่ะ เดินแค่ในคอนโดนี้ก็พอ”
เธอตอบว่าโอเคเราก็เปลี่ยนรองเท้า ตอนนี้เองโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา ด้านบนเป็นตัวเลข ไม่มีชื่อ
พอเธอมาถึงเมืองCเธอก็เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ใหม่ คนที่รู้เบอร์โทรเธอนั้นไม่เยอะเท่าไหร่นะ แล้วก็ต่างเป็นเบอร์ที่เธอได้เมมเอาไว้ บางทีอาจจะเป็นเบอร์แปลกก็เป็นพวกโฆษณา เธอก็ตัดสายทิ้งไป ตอนที่จะเก็บโทรศัพท์กลับไปโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธออารมณ์ไม่ดี อย่ามารังควานเธออีก เธอรับสายด้วยความโกรธเคือง
“ฮัลโหล”
“ฉันเอง”
