ทุกครั้งที่จะเรียกหลินซินเหยียนว่าคุณนายจงนั้น หัวใจของไป๋ยิ่นหนิงก็เหมือนกับว่าโดนผึ้งต่อย
เขาไม่สามารถควบคุมความรู้สึกนั้นได้ เขาทำได้เพียงพยายามซ่อนมันไว้
คุณนายโจวคิดไปคิดมาก็รู้สึกเห็นด้วย ก็หยิบเงินในกระเป๋าส่งให้ลูกสาว แต่ว่ากลับพูดกับไป๋ยิ่นหนิงว่า “คุณพาฉุนฉุนไปซื้อโทรศัพท์ใหม่เครื่องนึงแล้วกัน ฉัน……ไม่ทันระวังก็เลยทำโทรศัพท์เธอตกแตก เพื่อที่จะแสดงความขอโทษ ต้องเอาไปแสดงความจริงใจสักหน่อย”
ตอนนี้คุณนายโจวย้อนกลับมาคิดการกระทำของตัวเอง ถึงได้รู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองช่างไร้เหตุผลจริงๆ
เธอแค่ใจร้อนเกินไป เพราะกลัวว่าลูกสาวจะถูกรังแกเลยเป็นแบบนั้น
ตอนนี้พอมาคิดดูแล้วเธอก็เสียมารยาทจริงๆ แล้วก็เสียตัวตนด้วย
ไป๋ยิ่นหนิงหยิบเงินมาจากมือของโจวฉุนฉุนแล้วส่งคืนให้คุณนายโจว “แม่ ผมมีเงิน ไม่ต้องให้หรอกครับ ต่อไปถ้าเกิดว่าพวกคุณต้องการใช้เงินก็บอกผมได้เลย”
โจวหวยโฮ่เป็นคนซื่อตรงไม่คดโกง เขาได้รับเงินเดือนเพียงแค่อย่างเดียวเลยไม่ใช่คนที่มีเงินอะไรมากมาย
คุณนายโจวไม่ได้รับมาในทันที เธอแค่รู้สึกผิดต่อเขามาก ที่เมื่อกี้ตัวเองรู้สึกสงสัยเขา
“ผมรู้ตัวตนของผมดี ไป๋หงเฟยก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของผม เขาดีกับผมมาก เพื่อชดเชยการขาดความรักจากพ่อ แต่ว่าผมไม่เคยได้รับความรักจากแม่มาก่อนเลย และก็ไม่รู้ว่าการรักแม่มันเป็นยังไง ต่อไปผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อแม่กับพ่อ ขอบคุณพวกคุณที่เชื่อใจผม ยกฉุนฉุนให้กับผม”
ไป๋ยิ่นหนิงพูดคำพูดพวกนี้ออกมาด้วยความจริงใจ และก็เหมือนเป็นการบอกคุณนายโจวโดยนัยว่า ต่อไปอย่าได้สงสัยเขาอีก
เขาพูดเก่งมาก ทุกประโยคล้วงเข้าไปในหัวใจของสามีภรรยาตระกูลโจว สามีและภรรยาคู่นี้ไม่มีลูกชาย มีแค่โจวฉุนฉุนเป็นลูกสาวคนเดียว พวกเขาไม่เคยคิดที่จะให้ลูกสาวและลูกเขยดูแลพวกเขา ก็แค่อยากให้เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาอายุร้อยปี จะมีคนจริงใจที่มาดูแลลูกสาวของพวกเขาเท่านั้นเอง
คำพูดนี้ของไป๋ยิ่นหนิงทำให้คนแก่ทั้งสองคนซาบซึ้ง
“โอเค” โจวหวยโฮ่ตบไหล่ไป๋ยิ่นหนิง “พวกเรามีแค่ฉุนฉุนเป็นลูกสาวคนเดียว แม่ของคุณถึงได้แคร์ขนาดนั้น เรื่องวันนี้ไม่ต้องเก็บมาใส่ใจหรอกนะ”
“ครับ ต่อไปขอให้พวกคุณทั้งสองคนวางใจได้เลย ผมอยากดูแลโจวฉุนฉุนด้วยความจริงใจจริงๆ เรื่องแบบนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกแล้ว”
พอไป๋ยิ่นหนิงพูดจบ คุณนายโจวก็พูดต่อทันที แสดงให้เห็นถึงความคิดของตัวเอง “วันนี้ฉันวู่วามเกินไป ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้วแหละ”
“พวกเธอรีบไปกันเถอะ กลับมาให้ทันเวลาอาหารเย็นนะ” คุณนายโจวพูด
ไป๋ยิ่นหนิงยิ้ม “ถ้าเกิดว่าเย็นเกิน เดี๋ยวผมจะพาฉุนฉุนไปกินข้าวข้างนอกเองครับ พ่อกับแม่ไม่ต้องรอพวกเราหรอก”
คุณนายโจวยิ้มแล้วตอบว่าโอเค หลังจากนั้นก็มองดูลูกสาวกับลูกเขยออกจากบ้านไป
ที่ห้างสรรพสินค้า
เพราะว่ายังซื้อของไม่เสร็จ หลินซินเหยียนก็ไม่ได้อยากจะให้จงจิ่งห้าวไปชอปปิ้งเป็นเพื่อนตัวเองอย่างไม่มีเหตุผล เธอรู้ว่าตอนนี้เขายุ่งมาก น่าจะกำลังสืบที่ซ่อนของพี่สี่อยู่
“หรือว่าคุณจะกลับไปก่อน” เธอพบว่าเธอไม่สามารถไม่คิดอะไร แล้วให้เขาอยู่เป็นเพื่อนเธออย่างเห็นแก่ตัวได้
จงจิ่งห้าวลูบผมของเธอ แล้วดึงเธอมากอดไว้ พร้อมกับเดินไปที่ร้านชุดชั้นในอีกร้านหนึ่ง “เผยซวนไปสืบแล้ว ผมมีเวลามาเดินชอปปิ้งเป็นเพื่อนคุณน่า”
หลินซินเหยียนยิ้มกว้าง เธอยินดีที่จะได้ใช้เวลาว่างไปกับเขา
พอเดินเข้าไปในร้านชุดชั้นในหลินซินเหยียนถึงได้นึกออก แล้วถามว่า “ คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันจะซื้ออะไร? ”
“ก็เมื่อกี้พวกคุณอยู่ที่ร้านชุดชั้นในไม่ใช่เหรอ? ” ระหว่างที่พูดนั้นเขาก็ขยับเข้ามาใกล้ ชุดชั้นในของผู้หญิงนั้นมันเป็นของส่วนตัวมากๆ เขานึกว่าหลินซินเหยียนจะซื้อของตัวเอง ริมฝีปากของเขาเกือบแตะโดนหูของเธอ ท่าทางคลุมเครือมาก หลินซินเหยียนผลักเขาและออกปากเตือนเบาๆ “นี่เราอยู่ข้างนอกมีคนมองนะ เก็บอาการหน่อย”
จงจิ่งห้าวตอบรับเบาๆ “ถ้ายังงั้นพวกเรากลับบ้านแล้วค่อยไม่เกรงใจก็ได้”
หลินซินเหยียน，“……”
พอคิดว่าฉินยาอยู่ที่บ้าน เธอก็จำเป็นต้องบอกจงจิ่งห้าวซะหน่อย “ฉันมีเรื่องอยากบอกคุณ”
“อะไรเหรอ? ” จงจิ่งห้าวจ้องใบหน้าที่จริงจังของเธอ หัวใจเริ่มเต้นแรง
“ฉันพาฉินยามาอยู่ที่บ้าน เธอต้องการคนดูแล และก็ไม่ยอมให้ซูจ้านดูแลด้วย คนอื่นฉันก็ไม่ไว้ใจเท่าไหร่ ก็เลยพาเธอกลับมาที่คฤหาสน์ ตอนนั้นลืมปรึกษาคุณ” เธอรู้สึกว่าถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ก็ควรคุยกับเขาก่อน
จงจิ่งห้าวรู้ว่าเธอกับฉินยาสนิทกัน ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่สะดวกนิดหน่อย เขาอยากจะมีเวลาอยู่กับเธอและลูกๆ มากกว่านี้ แต่ว่าเขาจะบอกว่าไม่ ก็ไม่ได้
ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์กับซูจ้าน หรือว่าหลินซินเหยียน มันก็ต่างเป็นเรื่องที่ไม่สามารถพูดว่าไม่ได้
“ครอบครัวเราให้คุณเป็นหัวหน้าแล้วกัน” เขาหยิบชุดชั้นในสีดำที่เซ็กซี่มากให้หลินซินเหยียนดู “ชิ้นนี้คุณชอบไหม? ”
