“ใครเห็นเขาทุบตีนายงั้นหรอ?” เสิ่นเผยซวนย้อนถาม
สีหน้าของพี่สี่ตกใจจนซีดขาวขึ้นมาทันที อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายหนึ่งอึก “ฉัน ฉันบอกหมดเลย คุณคุณคุณอย่าลงมือนะ”
ซูจ้านหยุดลงมือ ไม่ใช่ว่าจะไม่ทำเขา แค่รอให้เขาพูดจบก่อนแล้วค่อยลงมือ กระตุกริมฝีปากอย่างเยือกเย็น “พูดมาสิ แต่ถ้ามีอะไรปิดบังแม้แต่น้อย ฉันจะทำให้แกตายอย่างทรมาน”
พี่สี่รีบพูดทันที “ฉันไม่กล้า ฉันไม่กล้าหรอก ฉันจะบอกหมดทุกอย่างไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว แต่ว่าถ้าฉันพูดแล้ว คุณจะปล่อยฉันไปได้มั้ย?”
“ฉันให้นายออกไปจากที่นี่ได้” ซูจ้านกล่าว
พี่สี่ถอนหายใจ สามารถออกไปจากที่นี่ได้ก็ยังมีโอกาสรอด คนกลุ่มนี้อย่างกับคนบ้าอย่างไรอย่างนั้น เขากลัวว่าตัวเองจะตายอยู่ที่นี่จริงๆ เลยไม่ได้คิดเยอะ อ้าปากแล้วก็พูดออกมา “ฉันอยากจะฝืนใจเธอจริงๆนั่นแหละ เธอหน้าตาสวยมาก ฉันเลยเอาเปรียบเธอนิดหน่อย ตอนเริ่มเธอก็ดูร้อนรุ่มมากฉันคิดว่าเธอเต็มใจนอนกับฉัน รอจนฉันแก้มัดเชือกให้เธอ เธอก็ใช้เชิงเทียนจู่โจมฉัน บาดแผลบนตัวฉันก็โดนเธอทุบมาทั้งนั้น ฉันไม่ได้ทำสำเร็จ จริงๆนะ ฉันบอกไปหมดแล้วตอนนี้คุณปล่อยฉันไปได้แล้วใช่มั้ย?”
ซูจ้านถูกพี่สี่ทำให้โกรธจนหัวเราะ “แกอยากจะฝืนใจเธอ ตอนนี้ให้ฉันปล่อยแกไป แกฝันอยู่รึไง?”
เขาคิดในแง่ร้ายที่สุดในใจ คิดว่าหากฉินยาถูกไอ้เดรัจฉานนี่ย่ำยีจริงๆ เขาก็จะไม่รังเกียจเธอ ต่อไปจะตั้งใจดูแลเธอ ตอนนี้รู้ว่าร่างกายเธอยังคงบริสุทธิ์อยู่ ลึกๆในใจก็รู้สึกดีใจ
ถ้าโดนฝืนใจจริงๆ จะสร้างบาดแผลทางจิตใจขนาดใหญ่ให้กับเธอ สภาพจิตใจไม่แข็งแกร่งพอ เกรงว่าเธอจะยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแน่
พี่สี่อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง พูดเสียงดังว่า “ทำไมคุณพูดแล้วไม่รักษาคำพูดห้ะ คุณรับปากจะปล่อยฉันไปจากที่นี่แล้วนี่นา อีกอย่างฉันก็พูดความจริงไปหมดแล้ว”
ซูจ้านคุกเข่าลงบีบคางของเขาไว้แน่น หัวเราะแห้งๆ “กู้เป่ยตาถั่วหรือไง? เลือกใช้งานคนโง่อย่างแก ฉันบอกว่าให้แกออกไปจากที่นี่ได้จริงๆนั่นแหละ ฉันได้บอกว่าให้แกเดินออกไปงั้นหรอ? หามออกไปก็ได้ออกไปเหมือนกันนั่นแหละ”
พี่สี่ตกใจกลัวสุดขีด คลานจากพื้นเข้ามาคุกเข่าก้มหัวให้ซูจ้าน “คุณผู้ยิ่งใหญ่ปล่อยผมไปเถอะ ผมรู้สึกผิดแล้ว ผมไม่กล้าทำอีกต่อไปแล้ว”
พี่สี่เดิมทีก็เป็นคนหัวอ่อน รังแกคนอ่อนแอกลัวคนแข็งแกร่ง หากว่ามีความสามารถคงถูกใช้งานตั้งนานแล้ว เป็นเพราะผู้จัดการที่เป็นมือขวามือซ้ายของกู้เป่ยรับโทษแทนกู้เป่ยเลยถูกขังไว้ ถึงมีโอกาสให้เขาได้ออกโรง ความสามารถเขามีไม่มาก แต่ว่าเลียขาเก่งถึงเสนอหน้าไปอยู่ต่อหน้ากู้เป่ย เลยได้ทำงานสำคัญ
ก็แค่เขาไม่เอาการเอางาน ออกไปเผชิญหน้าได้ไม่กี่วันก็สร้างปัญหา
ซูจ้านพับแขนเสื้อขึ้น พูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “บอกมา มือข้างไหนที่สัมผัสเธอ?”
พี่สี่รีบหดมือขวาเข้าไปทันที นึกได้ว่าการกระทำของตนเองมันชัดเจนเกินไป เลยกอดแขนทั้งสองข้างเอาไว้ ร้องไห้เสียงดัง “ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะ ฉันยอมเป็นวัวเป็นม้าให้คุณเลย”
“มือขวาสินะ?” ซูจ้านคว้าผมของเขาไว้แล้วดึงไปข้างหลัง “จะยื่นออกมาด้วยตัวเอง หรือว่าจะให้ฉันใช้กำลัง?”
พี่สี่ร้องไห้ขี้มูกไหลเต็มหน้า ไม่มีความเข้มแข็งแม้แต่น้อย ทั้งอ่อนแอและขี้ขลาด
ซูจ้านด่าว่าไอ้กากอย่างรังเกียจ ดึงผมของเขากระแทกกับผนังด้านหลังอย่างแรงสองสามครั้ง พี่สี่เจ็บจนร้องครวญคราง เหมือนหมูร้องโหยหวนจะโดนฆ่า เสิ่นเผยซวนทนฟังต่อไปไม่ไหว เลยหาเทปกาวมายื่นให้กับซูจ้าน
“ห้องสอบสวนเก็บเสียงดีที่สุดไม่ใช่หรอ?” ซูจ้านยังไม่รับรู้ความหมายของเขาในทันที
เสิ่นเผยซวนก็ขี้เกียจจะดูพี่สี่ ในฐานะผู้ชายเขาไม่เหมาะสม
“ร้องเสียงอุบาทว์เกินไป”
ซูจ้านเข้าใจและรับเทปกาวมา พี่สี่ถือโอกาสคลานไปมุมผนัง “ฮือฮือ——ขอร้อง พวกคุณปล่อยฉันไปเถอะ”
“ช่วยฉันจับเขาไว้หน่อย” ซูจ้านส่งสายตาให้เสิ่นเผยซวน
เห็นเสิ่นเผยซวนเดินเข้ามา พี่สี่คลานขึ้นมาคิดจะวิ่งหนีถ้าไม่วิ่งต้องโดนซ้อมจนตายแน่ จากนั้นพึ่งจะวิ่งไปได้สองก้าวก็ถูกเสิ่นเผยซวนใช้เท้าถีบจนล้มลงกับพื้น ล็อคแขนของเขากดไว้ข้างหลัง ให้ซูจ้านอุดปากของเขา
ซูจ้านใช้เทปกาวพันปากของเขาสองสามรอบ แม้แต่หน้าก็ถูกติดไปด้วย เขาโยนเทปกาวที่ใช้เสร็จแล้วไปด้านข้าง พูดกับเสิ่นเผยซวนว่า “เอามือขวาของมันมาให้ฉัน”
เสิ่นเผยซวนจับมือขวาของพี่สี่กดไว้กับพื้น ซูจ้านก้มหน้าลงตบหน้าของพี่สี่ “ถ้าฉันไม่กำจัดแก ฉันก็ไม่เหมาะจะเป็นผู้ชายแล้ว”
พี่สี่ส่งเสียงไม่ออก ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนสีแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ลืมตามองซูจ้านใช้เท้าเหยียบลงบนมือของเขา
กร๊อบ เสียงกระดูกแตก พี่สี่เจ็บจนใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว
ซูจ้านหมุนข้อเท้าไปมา เขาใส่รองเท้าหนัง นิ้วมือของพี่สี่อยู่ใต้รองเท้าเขาเปลี่ยนรูปร่างไป เสิ่นเผยซวนปล่อยเขาออก แล้วไปยืนอยู่ด้านข้าง
ร่างของพี่สี่สั่นไม่หยุด เป้ากางเกงเปียกออกมา ไม่รู้ว่าฉี่ราดออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
ซูจ้านเหยียบหน้าของเขา “ให้ตายเหอะ ครั้งแรกเลยที่เห็นผู้ชายฉี่รดกางเกงของจริง แกนี่มันทำให้ผู้ชายขายหน้าจริงๆ”
เสิ่นเผยซวนกำชับซูจ้านประโยคหนึ่ง “อย่าให้ถึงตายล่ะ เก็บเอาไว้ยังพอมีประโยชน์”
เขาเป็นคนข้างกายของกู้เป่ย น่าจะรู้เรื่องของกู้เป่ย ตอนนี้ก็จัดการไปก่อนรอบหนึ่งด้านหลังก็ค่อยๆสอบสวน
ซูจ้านไม่ตอบรับ เขาตั้งใจจะกระทืบพี่สี่ให้ตายตอนนี้เลยจริงๆ
เสิ่นเผยซวนตบไหล่ของเขา “ต้องการให้มันตายจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องเราลงมือเองเลย เพื่อคนแบบนี้ทำให้มือสกปรก มันไม่คุ้ม”
ซูจ้านตอบอืมอย่างไม่เต็มใจ
เสิ่นเผยซวนเดินไปข้างๆจงจิ่งห้าว “เราไปรอข้างนอกเถอะ”
จงจิ่งห้าวตอบอืม และเดินออกไปก่อน มาที่ห้องข้างๆที่หลินซินเหยียนอยู่ด้านใน
เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้มองดูซูจ้านที่ทำทุกอย่างอยู่ตรงนั้น รับรู้ได้ถึงความโกรธของซูจ้าน ความโกรธนี้สะท้อนถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อฉินยา อีกทั้งยังลึกซึ้งมากด้วย
แต่ว่าเรื่องของความรู้สึก คนนอกสอดมือเข้าไปยุ่งไม่ได้
รู้ว่าฉินยาไม่ได้เสียตัว หินในใจของเธอก็ถูกวางลงแล้ว
“คุณจะกลับตอนนี้เลยมั้ย?” จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา หลินซินเหยียนหันหน้าไปมองเขา ส่ายหน้าไปมา “รอก่อน”
เสิ่นเผยซวนถาม “อยากดูซูจ้านว่าจะจัดการคนยังไงหรอ?”
หลินซินเหยียนไม่ได้ตอบตรงคำถาม “เผยซวนนายเลื่อนตำแหน่งแล้วหรอ?”
คำถามนี้ถามอย่างกะทันหันเกินไป เสิ่นเผยซวนมองเธอสองวิ แล้วตอบว่า “อืม”
“เหมาะที่จะฉลองเลย คืนนี้ฉันจะจัดเลี้ยงเพื่อฉลองให้นาย นายกับซูจ้านมาที่วิลล่าด้วยกันนะ” หลินซินเหยียนกล่าว
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก…”
“ไม่ต้องขนาดนั้นอะไรกัน? ได้เลื่อนตำแหน่งแปลว่านายมีความสามารถ อีกอย่างเราก็ดีใจกับนายด้วย ก่อนหน้านี้เป็นเพราะว่ายังจับตัวคนคนนี้ไม่ได้ฉันก็เลยไม่ได้เอ่ยขึ้น ตอนนี้จับตัวได้แล้ว ถือว่าจบไปแล้วหนึ่งเรื่อง ถึงแม้จะยังจัดการเรื่องของกู้เป่ยได้ไม่หมด แต่ว่า เวลาที่ทุกคนได้กินข้าวด้วยกันได้อยู่ด้วยกันยังพอมีนะ”
“คุณพูดแบบนี้แล้ว งั้นผมก็ไม่ปฏิเสธ ขอบคุณนะพี่สะใภ้” เสิ่นเผยซวนพูดออกมาจากใจ
“ไม่ต้องเกรงใจ หากว่าไม่มีอะไรแล้วก็เข้ามาไวหน่อยก็ได้” หลินซินเหยียนยิ้ม ในคำพูดแฝงเจตนาไว้ลึกๆ เสิ่นเผยซวนฟังไม่ออกเลยตอบตกลง “ครับ”
“งั้นฉันกลับก่อนล่ะ” หลินซินเหยียนลุกขึ้นจากเก้าอี้ จงจิ่งห้าวให้เธอรอสักครู่ “ผมขอคุยกับเผยซวนสองสามประโยค คุณไปรอผมข้างนอกแปปนึงนะ”
หลินซินเหยียนพยักหน้าและพูดว่า “ได้ค่ะ”
พูดจบก็เดินออกไป
หลังจากที่เธอเดินไป จงจิ่งห้าวกับเสิ่นเผยซวนวางแผนขั้นต่อไป เก็บพี่สี่เอาไว้ หนึ่งเพื่อล้วงข้อมูลจากปากของเขาเกี่ยวกับเรื่องผิดกฏหมายของกู้เป่ย สองพวกเขาจะไม่ลงมือด้วยตัวเอง ต่อให้ต้องการชีวิตของพี่สี่ ก็ทำได้แค่ยืมมือคนอื่นฆ่าคน
ไม่ว่าพี่สี่จะสร้างปัญหาให้กู้เป่ยหรือไม่ ขอแค่พวกเขามีหลักฐานว่ากู้เป่ยทำผิดกฎหมาย บอกว่าพี่สี่ขายข้อมูล ถึงตอนนั้นพวกเขาไม่ต้องลงมือ กู้เป่ยก็จะลงมือฆ่าคนทรยศคนนี้ด้วยตัวเอง
เสิ่นเผยซวนพูด “เข้าใจ เรื่องนี้ให้ฉัดจัดการ”
จงจิ่งห้าวมองดูหน้าจอแสดงภาพแวบหนึ่ง พี่สี่นอนตัวสั่นอยู่ที่พื้น ซูจ้านกลับไม่มีท่าทีว่าจะยั้งมือราวกับว่าความโกรธในใจยังไม่หายไป เขาดึงสายตากลับมาอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกไป
หลินซินเหยียนบอกว่าอยากกลับบ้าน จงจิ่งห้าวให้เธอมาที่บริษัทกับตนเอง
“ตอนกลางวันกินข้าวกับผมนะ ผมไปส่งคุณกลับบ้าน” จงจิ่งห้าวคาดเข็มขัดให้เธอ
จงจิ่งห้าวสตาร์ทรถ ถามขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “คุณอยากจะจับคู่ให้ซูจ้านกับฉินยาใช่มั้ย?”
