เธอมองหลินซินเหยียนด้วยสีหน้าจริงจังอย่างมาก “พวกเราเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ ต่อไปถ้าเจอคนที่คู่ควร ฉันจะพิจารณาดู แต่ว่าไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน”
น้ำเสียงของเธอแน่วแน่มาก คำพูดก็ชัดเจนมาก เธอกับซูจ้านเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ยังคงเชื่อในความรู้สึก เมื่อเจอคนที่คู่ควรก็จะพิจารณา พอไม่มีอารมณ์โกรธจัด ความคิดก็ชัดเจนมาก
เธอไม่ใช่เพราะอารมณ์ชั่ววูบถึงพูดออกมาแบบนี้ หลินซินเหยียนก็ไม่รู้จะพูดอะไรอื่นอีก ยังไงเรื่องของความรู้สึก คนอื่นเข้าไปเกี่ยวไม่ได้ เธอกุมมือฉินยา “เธอตัดสินใจยังไงฉันก็จะสนับสนุนเธอ”
นี่คงจะเป็นสิ่งเดียวที่เธอสามารถทำได้
“รอฉันเดินได้ปกติ ฉันจะกลับไปเมืองC แม้ว่าอารองจะดูแลโรงงานได้ แต่ว่าในร้านไม่มีคนอยู่มาตั้งนานแล้ว ทำให้สูญเสียลูกค้าไป” อีกอย่างเธอก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่เมืองB ที่นี่ไม่มีอะไรทำ ตรงนั้นยังมีธุรกิจทำ
“รอเธอหายดีแล้ว ฉันจะกลับไปด้วยกันกับเธอ” หลินซินเหยียนก็คิดแบบนี้เหมือนกัน เมฆาในคืนจันทราเป็นเลือดเนื้อของเธอ เธอไม่สามารถไม่สนใจไม่ถามไถ่ได้ ที่นี่มีจงจิ่งห้าวจัดการ ไม่จำเป็นต้องให้เธอทำอะไร
ชีวิตคนยังอีกยาวไกล เธอจะนั่งนิ่งอยู่แต่บ้านโดยไม่ทำอะไรไปทั้งชีวิตไม่ได้ นั่นไม่ใช่ชีวิตที่เธอต้องการ เธอไม่สามารถละทิ้งหน้าที่การงานเพราะการแต่งงานได้
ฉินยาก็เห็นด้วยกับเธอ “ถึงแม้คุณจะแต่งงานแล้ว ความรักกับประธานจงก็ดี แต่ว่า จะพึ่งพาผู้ชายไปทั้งชีวิตไม่ได้ จะต้องมีธุรกิจของตัวเองด้วย”
“มิน่าล่ะเราถึงเข้ากันได้ แม้แต่ความคิดก็เหมือนกันเลย” หลินซินเหยียนยิ้ม “เธอพักผ่อนเยอะๆ คืนนี้สวมชุดสวยๆหน่อย”
“มีหนุ่มหล่อหรอ?” ฉินยาพูดหยอกเล่น
หลินซินเหยียนตีเธอทีหนึ่ง พูดว่า “มี” พูดจบเธอก็ยืนขึ้น “ฉันไปนอนสักพักนะ รอป้าหยูกลับมา ยังต้องเตรียมอาหารเย็นอีก”
ฉินยาโบกมือ “งั้นฉันได้แต่กินแล้วล่ะ ไปช่วยเธอไม่ได้”
“เธอรีบๆหายดี ก็ช่วยฉันได้แล้วล่ะ” หลินซินเหยียนยิ้ม หลังจากที่เธอออกจากห้อง ไปดูลูกสาวและลูกชาย ทั้งสองยังคงเล่นโกโมกุกันอยู่ แถมยังเล่นอย่างมีความสุข ไม่รู้สึกตัวเลยว่าประตูถูกเปิดออก เธอยิ้มพร้อมกับปิดประตูขึ้นไปนอนข้างบน
เธอรู้สึกง่วง แต่ว่าพอเอนตัวลงบนเตียงก็นอนไม่หลับ ผ่านไปประมาณสองชั่วโมงกว่า ป้าหยูและสาวใช้คนใหม่กลับมาจากซูเปอร์มาเก็ต ซื้อของมามากมาย หลินซินเหยียนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็ตื่นขึ้นมาและเดินลงไปข้างล่าง
“ซื้ออะไรมาบ้างคะ?” หลินซินเหยียนเดินเข้ามาถาม
“คุณบอกว่ามีแขกมาไม่ใช่หรอคะ ฉันซื้อกับข้าวมาหลายอย่าง ทั้งผักทั้งเนื้อสัตว์มีหมด แถมยังไปตลาดอาหารทะเลมาด้วย ซื้ออาหารทะเลมาเยอะเลยค่ะ”
ป้าหยูเปิดถุงที่เธอถือไปที่ห้องครัว เอาของข้างในทั้งหมดออกมา “จริงสิ เดินผ่านร้าน‘ร้านเว่ยเจิ้งเซียง’ฉันซื้อห่านเค็มมาตัวหนึ่งด้วยค่ะ”
เธอเงยหน้ามองหลินซินเหยียน “ได้ยินมาว่ารสชาติไม่เลวเลย อีกเดี๋ยวตุ๋นเสร็จแล้วคุณกินนิดหน่อยก็พอ รสชาติดีก็ไม่ควรกินเยอะ คุณกำลังท้องอยู่ ของดองควรจะกินน้อยๆหน่อย”
ป้าหยูคิดอย่างรอบคอบ
หลินซินเหยียนตอบว่าค่ะ จะช่วยเตรียมอาหารเย็น ป้าหยูก็ไม่ให้เธอลงมือ “ตอนนี้มีสองคนไม่ยุ่งมากค่ะ คุณไปนอนพักสักหน่อยเถอะค่ะ”
“นอนไม่หลับ ให้ฉันช่วยเถอะค่ะ” หลินซินเหยียนมองดูอาหารที่ป้าหยูซื้อมารอบหนึ่ง คิดคำนวณว่าจะทำอาหารได้ประมาณกี่อย่าง
ดังนั้นตลอดทั้งบ่ายหลินซินเหยียนและพวกเขาจึงใช้เวลาอยู่ในครัว เพื่อเตรียมงานเลี้ยงคืนนี้
ประมาณ7โมง ชายทั้งสามคนก็กลับมาพร้อมกัน
จงจิ่งห้าวขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบน เสิ่นเผยซวนกับซูจ้านอยู่ที่ห้องโถงเล่นกับเด็กทั้งสองคน
ซูจ้านพูดมาสามประโยค สองประโยคเพื่อหยั่งเชิง ตั้งใจจะหลอกถามสถานการณ์ของฉินยาที่อยู่ที่นี่จากปากของเด็กสองคน
จงเหยียนเฉินฉลาดแค่มองพริบเดียวก็เข้าใจความในใจของซูจ้าน พูดด้วยความหวังดีว่า “คุณน้าเยี่ยนเยี่ยนพักอยู่ที่ห้องนั้น”
เขาชี้ไปที่ห้องของฉินยา
ซูจ้านมองแวบหนึ่งก็ดึงสายตากลับมา “ฉันรู้ว่าเธอไม่เป็นไรก็พอ”
รู้ว่าถ้าเธอเห็นตนเองจะต้องอึดอัดแน่ๆ เลยไม่ไปรบกวน
จงเหยียนเฉินส่ายหน้า ถอนหายใจอย่างเอือมระอา “เฮ้อ ไม่รู้จะทำยังไงกับผู้ใหญ่อย่างพวกคุณดี”
“ในสมองวันวันหนึ่งคิดอะไรอยู่?” เสิ่นเผยซวนลูบหัวของเขา “ไม่กลัวแก่ไวหรือไง”
จงเหยียนเฉินเบือนหน้า “คุณอาเสิ่น คุณอย่าเป็นห่วงผมเลย เป็นห่วงตัวคุณเองเถอะครับ คุณอาซูถึงแม้เรื่องความรู้สึกจะไม่ราบรื่น แต่ว่าอย่างน้อยก็เคยมีแฟน แล้วคุณอาเสิ่นล่ะครับ?”
เสิ่นเผยซวน “…”
“นายคิดว่าเขาบริสุทธิ์งั้นหรอ? มีความรักตั้งนานแล้ว” ซูจ้านแทรกขึ้น ใช้ไหล่ดันเสิ่นเผยซวนนิดหนึ่ง “วันนี้ทำไมไม่เรียกซางหยูมาด้วยกันล่ะ?”
“ซางหยูคือใครครับ?” จงเหยียนเฉินเบิกตากว้าง กระพริบตามองซูจ้านและถามขึ้น
“ก็ต้องเป็นแฟนของคุณอาเสิ่นแน่นอนอยู่แล้วสิ” ซูจ้านพูด
จงเหยียนเฉินพูดเสียงดังอย่างตกใจ “ว้าว คุณอาเสิ่นมีแฟนแล้วหรอ?”
อาหารทำเกือบเสร็จหมดแล้ว ป้าหยูกำลังจัดโต๊ะ หลินซินเหยียนออกมาหยิบเหล้าเดินผ่านห้องโถง ก็ได้ยินเสียงของลูกชาย เหมือนจะบอกว่าใครมีแฟนแล้วเลยถามขึ้นว่า “ใครมีแฟนแล้ว?”
“เสิ่นเผยซวนไง ตัวละครหลักของวันนี้” ซูจ้านพูด
หลินซินเหยียนหยุดฝีเท้านิ่ง มองดูเสิ่นเผยซวนเพื่อยืนยันคำพูดของซูจ้านและถามขึ้นว่า “นายมีแฟนแล้วหรอ?”
เสิ่นเผยซวนรีบอธิบาย “เปล่า ไม่มี เขาพูดเลอะเทอะ…”
“ถ้าจะให้อธิบายก็คือปกปิดไว้น่ะ” ซูจ้านขัดจังหวะเขา “ครั้งก่อนใครกันที่อยู่หน้าประตูมหาลัยจูบกับเขา อุบ…”
ซูจ้านยังพูดไม่จบ ก็ถูกเสิ่นเผยซวนอุดปากไว้และพูดเตือนข้างหูเขา “หุบปาก!”
หลินซินเหยียนยิ้ม “มีก็มีสิ ทำไมจะต้องปิดไม่ให้ใครรู้ด้วย?”
“ไม่มี เข้าใจผิดน่ะ เขายังเป็นเด็กมหาลัยคนหนึ่งอยู่เลย ต่อให้ฉันอยากจะหาเนื้อคู่ ก็ไม่หาเด็กปีหนึ่งหรอก” เสิ่นเผยซวนอธิบาย ในใจก็คิดแบบนี้จริงๆ รู้สึกว่าซางหยูเด็กเกินไป ถ้าหากว่าอายุไม่ได้ห่างกันขนาดนี้ เขาก็คงจะพิจารณาดู
ตอนนี้เป็นเขาเองที่รับความต่างของอายุขนาดนี้ไม่ได้ อีกอย่างซางหยูก็ไม่ได้ชอบพอเขา บางทีอาจจะรังเกียจที่เขาแก่ด้วยซ้ำ
เรื่องที่ไม่เป็นความจริงเสิ่นเผยซวนไม่ยอมให้ซูจ้านเอาไปพูดมั่วๆ เพื่อป้องกันไม่ให้สร้างปัญหาแก่เด็กสาวคนนั้น
ซูจ้านแกะมือเสิ่นเผยซวนออก พูดอย่างเย้ยหยัน “เสแสร้งเป็นคนดี กินเด็กไม่ดีรึไง? มีตั้งหลายคนอยากหาเด็ก ยังหาไม่ได้เลย นายกลับทำเป็นหยิ่ง!”
ตอนนี้เสิ่นเผยซวนอยากจะฉีกปากซูจ้านทิ้งซะเหลือเกิน
