อ่านนิยายออนไลน์ ฟรี ได้ที่ Novelza เรื่อง กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม บทที่ 599
กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม บทที่ 599
“หัวหน้าเสิ่นมีเพื่อนอยู่ที่นี่ด้วยหรือ?” ขณะกล่าวสายตาของไปนหนิงตกไปอยู่ที่ซางหยู พร้อมกล่าวถามด้วยรอยยิ้ม “ท่านนี้คือ?”
ความรู้สึกของเสิ่นเผยชวนที่มีต่อปนหนิงบอกไม่ได้ว่าชอบ แต่ก็ไม่ถึงกับรังเกียจ เพียงแค่รู้สึกว่าเขาไม่ควรที่จะคิดถึงผู้หญิงที่มีสามี
อยู่แล้ว เพราะนั่นผิดศีลธรรมอย่างมาก
“ประโยคนี้คงเป็นฉันมากกว่าที่ต้องถามประธานไป?” เสิ่นเผยชวนรู้อยู่แล้วว่าคนที่สามารถอาศัยอยู่ในชุมชนนี้ได้ ต้องเป็นพวกคนระดับ
ไหนกัน
ไปอิ่นหนิงพอมีอำนาจอยู่บ้างในไปเฉิง แต่ในเมืองBผู้มีอิทธิพลมากมายเขาจึงไม่ใช่อะไรทั้งนั้น
ได้มีโอกาสทำความรู้จักกับคนในชุมชนนี้ ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว
ไม่นานเขาก็คิดได้ สายตาของเขากวาดไปที่โจวฉุนฉุน พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ประธานไปเก่งจังเลยนะ”
แม้ว่าโจวฉุนฉุนไม่ใช่คนฉลาดหัวดี แต่พื้นฐานครอบครัวของเธอดีมากเลยที่เดียว การที่ไป้นหนิงได้แต่งงานกับเธอ ถือว่าเก่งมากแล้ว
ไปยิ่นหนิงไม่โต้แย้งกับเขาในเรื่องที่ไร้สาระพวกนี้อีกต่อไป พลันกล่าวอย่างเคร่งขรึม “จะขอตัวหัวหน้าเสิ่น คุยด้วยสักเดี๋ยวจะได้ไหม”
เขาไม่รู้ว่าเสิ่นเผยชวนในตอนนี้ได้เป็นรองผู้อำนวยการแล้ว เพราะงั้นถึงได้ยังเรียกเขาว่าหัวหน้าเสิ่น
“เรามีอะไรต้องคุยกันงั้นหรือ?” เสิ่นเผยชวนไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เขาอับอาย เพียงแค่รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเขาและจงจิ่งห้าว ไม่ควรที่
จะมีความสัมพันธ์กับเขามาก ยิ่งไม่ควรมีความเกี่ยวข้องกับเขา
“ฉันยังมีนัดต่อ ต้องขอตัวก่อน” จบประโยคเขาหันหลังกลับไปกล่าวกับชางหยู “เราไปกันเถอะ”
“หัวหน้าเสิ่น เรามีความคับแค้นอะไรต่อกันงั้นหรือ?” ปยิ่นหนิงขมวดคิ้วแน่น เขาเพียงแค่ชอบใครสักคน สมควรตายงั้นหรือ?
เสิ่นเผยชวนจับจ้องเขา “เราไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกัน ฉันจะเป็นเพื่อนกับสุภาพบุรุษเท่านั้น ส่วนพวกที่ โลภมากคอยจับจ้องภรรยา
ของคนอื่นอย่างไม่เหมาะสม ฉันไม่ถูกชะตาด้วย”
จบประโยคเขาเดินออกไปกับชางหยูทันที
ไป้อิ่นหนิงไม่สามารถโต้แย้งได้ เขาเองก็รู้ว่าแบบนี้ไม่ถูก แต่เรื่องของความรู้สึก ใครจะสามารถควบคุมได้กัน?
หากความรู้สึกสามารถใช้สมองควบคุมได้ สั่งให้ไม่ชอบก็เลิกชอบได้ เขาคงจะออกคำสั่งกับเจ้าหัวใจไปตั้งนานแล้ว หากแต่เขาบอกตั
เองนับครั้งไม่ถ้วนว่านี่เป็นสิ่งที่ผิด ปล่อยวางซะ แต่ความรู้สึกก็ยังคงอยู่
เขาพยายามไม่คิดถึงมัน ไม่สร้างโอกาสที่จะได้พบกับเธอ จะให้เขาทำยังไงอีก?
“บางคน จากไปอย่างเงียบๆ เพราะความรัก สิ่งที่หลบหนีได้คือเงา สิ่งที่หลบหนีไม่ได้คือความรู้สึก ยิ่นหนิง นี่ไม่ใช่ความผิดของนาย” มือ
ทั้งสองข้างของโจวฉุนฉุนจับบ่าของเขาพร้อมกล่าวปลอบ “เหมือนกับฉัน ที่ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกที่มีต่อนายได้ หากความรักสามารถ
ปล่อยวางได้อย่างง่ายดาย ก็คงจะไม่ล้ำค่า”
ป่ยิ่นหนิงกุมมือของเธอเอาว้ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “นที่จริงฉันโชคดีมากแล้ว”
สวรรค์ส่งเธอมาอยู่ข้างกายของเขา
นี่เป็นสิ่งที่เขาโชคดีที่สุดในชีวิตนี้
เธอใสซื่อบริสุทธิ์ เข้าใจความลำบากใจของเขาทั้งหมด
เขาปรารถนา ว่าไม่เคยพบกับหลินซินเหยียนมาก่อน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ไม่สามารถถอยหลังกลับไปได้ หัวใจที่สั่นไหว ไม่สามารถทำ
เหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนได้
“บางทีคุณพ่ออาจจะช่วยเราได้” โจวฉุนฉุนรู้ดี เขาอยากจะเรียกร้องความยุติธรรมให้กับเกาหยวน
ไป้ยินหนิงส่ายหน้า เขารู้ว่าโจวหวยโฮ่ไม่ชอบคนของตระกูลกู้ ไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับตระกูลกู้ ยังไงซะมีความสัมพันธ์ของคุณนายโจว
และตระกูลกู้อยู่ เขาไม่มีทางปล่อยให้ตระกูลโจวอับอายขายขี้หน้าได้
“ไม่ต้องบอกกับคุณพ่อ เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง” ไปยิ่นหนิงกำชับโจวฉุนฉุน
“แต่ว่าเกาหยวนอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วนายก็ไม่มีคนอยู่เคียงข้าง
“เธอต้องเชื่อใจฉัน” ไป้ยิ่นหนิงตบบ่าเธอ “เรากลับบ้านกันเถอะ”
โจวฉุนฉุนหลุบตาลง ได้แต่เชื่อฟังคำสั่งของเขา พลันดันหลังเขากลับบ้าน
อีกด้านเสิ่นเผยชวนพาชางหยูมาถึงที่หน้าบ้านของผู้บัญชาการซ่ง เขายกมือกดกริ่ง ชางหยูยืนกำมือทั้งสองข้างของตัวเองด้วยความตื่น
เต้นอยู่อีกด้าน ยังไงซะก็มาบ้านของคนแปลกหน้า จึงอึดอัดใจอย่างห้ามไม่ได้
เสิ่นเผยชวนตบบ่าของเธอ “แค่ทานข้าวเท่านั้น เราก็จะไปทันที แถมคนที่บ้านเขาก็กันเองมาก ไม่ต้องอึดอัดใจไปหรอก”
ชางหยูฝืนยิ้มออกมา “มาที่นี่ครั้งแรก ตื่นเต้นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว”
แกร็ก ประตูถูกเปิดออก ผู้ที่มาเปิดประตูคือภรรยาของผู้บัญชาการซ่ง เสิ่นเผยชวนเรียกเธอว่าคุณป้า
คุณนายซ่งเผยรอยยิ้ม แต่เมื่อเธอละสายตามายังชางหยู รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอแข็งที่อไปพักหนึ่ง “ท่านนี้คือ?”
“แฟน. ของฉันเอง” เสิ่นเผยชวนรู้สึกวุ่นวายหากให้อธิบาย และหากบอกว่าไม่ใช่แฟน ผู้บัญชาการซ่งก็จะตักเตือนเขาอีก เพื่อตัด
ปัญหาที่วุ่นวายออก จึงพูดออกไปอย่างนั้น
รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณนายซ่งเหือดแห้งลงอย่างสิ้นเชิง
“คุณแม่ ทำไมยังไม่ให้เขาเข้ามาอีก” ซ่งหย่าซิน เดินเข้ามา เมื่อเห็นเสินเผยชวนจึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เข้ามาเร็วเข้า”
ซ่งหย่าซินเป็นลูกสาวของผู้บัญชาการซ่ง เสิ่นเผยชวนเองก็สนิทกับเธอมาก เขาโต้กลับ “อยู่ด้วยหรือ?”
เธอยังคงใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ ในมือถือของเอาไว้ พลันกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน ที่นี่แต่ก่อนก็เป็นบ้านของฉันเหมือนกันนะ แต่ ตอนนี้ก็ยัง เป็นบ้านของฉันอยู่”
แต่ก่อนเป็นบ้านของเธอ แต่งานไปก็ไม่ใช่บ้านแล้ว หลังหย่าที่นี่ก็ยังเป็นบ้านของเธอเหมือนเดิม
ซ่หย่าซินและเสิ่นเผยชวนอายุไล่เลี่ยกัน หลายปีก่อนผู้บัญชาการซ่งเรียกให้เสิ่นเผยชวนมาทานข้าวด้วยที่บ้าน อันที่จริงก็เพื่อที่จะให้
ทั้งคู่ดูตัวกัน ผู้บัญชาการซ่งเชื่อมั่นในตัวของเสิ่นเผยชวนมาโดยตลอด
และหากลูกสาวของตนแต่งงานกับเสิ่นเผยชวน เสิ่นเผยชวนต้องดูแลลูกสาวของเขาได้เป็นอย่างดีแน่ หากแต่ ลูกสาวของเขาไม่เห็นด้วย
เธอดื้อรั้นจะแต่งงานกับนักศึกษาปริญญาเอกจบนอกนั่นให้ได้ ก่อนหน้านี้ทั้งคู่หย่ากันกะท้นหัน เพราะฝ่ายตรงข้ามแอบนอกใจ
คุณนายซ่งจึงนึกถึงเสิ่นเผยชวนขึ้นมาอีกครั้ง คะยั้นคะยอผู้บัญชาการซ่งให้ชวนเนเผยชวนมาทานข้าวที่บ้าน คิดที่จะจับคู่ลูกสาวกับเสิ่นเผยชวน
ผู้บัญชาการซ่งหมดหนทางกับการคะยั้นคะยอของภรรยา ถึงได้ชวนให้เสิ่นเผยชวนมาที่บ้าน ในใจเขารู้ดีที่ลูกสาวและเสิ่นเผยชวนนั้น
ไร้วาสนาต่อกัน หากมีวาสนาต่อกันได้แต่งงานกันไปตั้งนานแล้ว ไม่ต้องรอถึงตอนนี้หรอก
และเขารู้ดีว่ายังไงซะลูกสาวของเขาผ่านการแต่งงานมาก่อน ยังไงซะเสิ่นเผยชวนก็ยังไม่เคยแต่งงาน ทั้งคู่ยิ่งไม่เหมาะสมเข้าไปใหญ่
เขาชื่นชมในตัวเนเผยชวน และหวงแหนเขา ไม่อยากให้เสิ่นเผยชวนต้องลำบากใจ
จึงตั้งใจให้เขาพาแฟนสาวมาที่นี่ด้วย เพื่อให้ภรรยาตายใจ
“เข้ามาก่อนเถอะ” คุณนายซ่งหลบไปด้านข้าง ทีแรกเธอเตรียมอาหารมากมายด้วยความอิ่มเอมใจ หากแต่ต่อมาแผนการกลับล่มไม่เป็น
ท่า คุณนายซ่งจึงไม่ดีใจเลยแม้แต่น้อย
เมื่อเห็นชางหยูซ่งหย่าซินฉีกยิ้ม “ว้าว มีแฟนแล้วหรือ?”
เสิ่นเผยชวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่”
“ฉันคิดว่านายจะโสดซะอีก นิสัยน่าเบื่อจะตายไป” ซ่งหย่าซินและเสิ่นเผยชวนพูดจากันเอง แถมยังสนิทสนมราวกับครอบครัวเดียวกัน
อีกต่างหาก
