“คุณกับฉัน……”
“คุณซู อย่ามาพูดอะไรแปลกๆ ต่อหน้าฉันนะ ฉันไม่มีเวลาฟัง” เมื่อพูดจบเธอก็เรียกป้าหยูที่กำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัว
ซูจ้านกำหมัดแน่น แต่ก็ยังยิ้มให้ “คุณกำลังจะซ่อนตัวจากฉันใช่ไหม？ถ้าเกิดวางมือแล้วจริงๆ ก็ควรจะเผชิญหน้าฉันได้ คุณเป็นแบบนี้อาจจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้”
“คุณนี่มันน่าตลกจริงๆ เลย！” ฉินยาพูดเสียงเย็นชา
จู่ๆ ซูจ้านก็ลุกขึ้นมา พลางเอามือทั้งสองข้างพาดโซฟา แล้วมองลงต่ำ “ใช่ ฉันตลกมากๆ เลยล่ะ！”
ฉินยาพยายามทำเสียงแน่วแน่ “ขอเชิญให้คุณออกไปได้แล้ว！”
เมื่อได้ยินเสียงของฉินยา ป้าหยูก็โผล่หัวออกมา ก่อนจะเห็นซูจ้านหดหัว ทำท่าเหมือนไม่ได้ยินอะไร
คุณน้าหวางเห็นเธอไม่ออกไป เลยพูด “คุณฉินเรียกคุณไม่ใช่เหรอ？ทำไมไม่ออกไปล่ะ？”
ป้าหยูรีบทำท่าให้คุณน้าหวางเงียบ ก่อนจะพูดเบาๆ “ตอนนี้ฉันออกไปไม่ได้”
“ทำไมเหรอ？” คุณน้าหวางไม่รู้ความสัมพันธ์ของฉินยากับซูจ้าน แต่ป้าหยูรู้ ดังนั้นเลยอธิบายให้เธอฟัง “เธอกับซูจ้านกำลังทะเลาะกัน ทั้งสองกำลังพูดอยู่ ฉันไปรบกวนไม่ได้ให้เวลาของทั้งสองเถอะ”
คุณน้าหวางเองก็พูดเสียงเบา “ที่แท้พวกเขาก็เป็นคู่รักนี่เอง”
ป้าหยูพยักหน้า
ฉินยาที่อยู่ในห้องรับแขกหันกลับมาก็ไม่เห็นป้าหยูออกมา ในใจเลยร้อนรนเป็นอย่างมาก ก่อนจะคิด “หยู……”
เพิ่งจะพูดออกไปคำเดียว ก็ถูกซูจ้านปิดปาก แววตาของเขาลึกลง “ในเมื่อไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันแล้ว ก็ไม่ต้องหลบฉันแล้วล่ะ”
ฉินยาผลักเขาออกเต็มแรง “คุณโรคจิตหรือเปล่า？”
ซูจ้านถูกผลักจนถอยออกไป ขาก็ชนเข้ากับโต๊ะน้ำชา เลยเซไปก่อนจะยืนนิ่ง “ฉันเองก็อยากจะเป็นคนโรคจิตเหมือนกัน แต่เป็นไม่ได้！”
เขาคุกเข่าตรงหน้าฉินยา “เสี่ยวยา อย่าทำให้ฉันทุกข์แล้วได้ไหม？”
ฉินยาเอามือทั้งสองพยุงอยู่ที่โซฟาแน่น ตัวก็สั่นเล็กน้อย “คุณนี่ตลกจริงๆ เลย ฉันทำให้คุณทุกข์เหรอ คุณคิดว่าคุณเป็นใคร……”
เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็พูดซูจ้านทำให้พูดไม่ออก ครั้งนี้ไม่ใช่มือ แต่เป็นปาก
ฉินยาเบิกตาโพลง
ซูจ้านไม่สนใจ ก่อนจะจูบเธอเต็มแรง
ฉินยาอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะผลักเขา “ซูจ้าน คุณมันบ้า！”
“ฉันไม่ใช่คนจริงๆ คุณจะลงโทษฉันอย่างไรก็ได้ แต่จะต้องให้คำตอบฉัน” ซูจ้านจับมือของเธอ “คุณบอกมาว่าอยากจะลงโทษอย่างไร ถ้าฉันทำได้ คุณให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะ”
“ไม่มีทาง！” ฉินยาปฏิเสธโดยไม่คิด
ชีวิตนี้เธอไม่มีทางดีกับชายคนไหนอีกแล้ว การมีชีวิตอยู่ได้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว จะไปมีแรงไปคุยเรื่องความรู้สึกอะไรอีก？
“ฉันจะแต่งงานกับใครก็ได้ หน้าตาอัปลักษณ์ก็ได้ เตี่ยก็ได้ ขอเพียงแค่ไม่ใช่คุณ ซูจ้านก็พอ” คำพูดทุกคำของเธอ มันแน่วแน่ และไม่มีความรู้สึกอะไร
หัวใจของซูจ้านเหมือนจะหยุดไปเลยล่ะ
จะใจดีมากขนาดไหน ก็เหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็น
“คุณ คุณกับฉัน……”
ฉินยาพูดคำที่ไม่น่าฟัง “ฉันบอกหลายรอบแล้วใช่ไหม？คุณมาวุ่นวายแบบนี้ รู้ไหมว่าคนอย่างคุณ มันทำให้คนเกลียดขนาดไหน？”
“เสี่ยวยาฉันจะเจ็บปวดนะ คุณเป็นแบบนี้ แล้วฉันจะยอมแพ้ไปจริงๆ” ซูจ้านตาแดงก่ำ
“คุณเคยเมตตาต่อฉันหรือเปล่า？ฉันขอบคุณที่คุณจะยอมแพ้นะ การที่ถูกคุณมายุ่มย่ามฉันรู้สึกลำบากใจมาก แล้วก็เกลียดด้วย จะขอบคุณมากเลยถ้าเกิดคุณปล่อยฉันไปได้！” เธอลุกขึ้นจากโซฟา โดยไม่สนใจแผลที่ยังไม่หายดี พลางสบตากับซูจ้าน แววตาของเธอเองก็มีน้ำออกมา เบาๆ บางๆ โดยที่ควบคุมไม่ได้ “คุณรู้ไหม？ตอนนี้ฉันอยากจะตบคุณให้เต็มแรง เพื่อปลดความเกลียดในใจของฉัน！คุณไม่รู้ว่าฉันเกลียดคุณขนาดไหนหรอก！”
เธอเกลียดเขา
เธอเกลียดเขา
ซูจ้านพูดคำนี้ในใจซ้ำไปมา
คำพูดของเธอนั้นทำร้ายคนเป็นอย่างมาก แววตาของซูจ้านมีแววตาระเบิดออก ริมฝีปากก็สั่นเล็กน้อย เหมือนกับว่ากำลังถูกลมเย็นยะเยือกพักมา สักพักใหญ่ๆ จึงจะเปิดปากพูด “ฉันตบแทนคุณเอง”
เพี๊ยะ！
เขาตบตัวเองเต็มแรง พลางมองฉินยา “พอหรือยัง？”
ฉินยาคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะทำร้ายตัวเอง เลยยืนเหม่อ ในใจก็รู้สึกสับสนอลหม่าน ท้องไส้เหมือนจะปั่นป่วน
“ถ้าเกิดคุณคิดว่าตบหูของฉันแล้วจะทำให้คุณอารมณ์ดีขึ้น สบายอารมณ์ขึ้น งั้นฉันก็ไม่ว่าอะไร” เขาจับมือของฉินยา จากนั้นก็เอามาตบตัวเอง เขาตบอย่างเต็มแรง ฉินยารู้สึกชาไปทั้งมือ
ตอนที่เขาจะตบครั้งที่สองนั้น ฉินยากือแน่น แถมยังดึงกลับไปอย่างเต็มแรง “ถ้าจะเป็นบ้า ก็บ้าไปคนเดียวอย่าให้ฉันเป็นบ้าไปด้วย”
“ไม่ ฉันจะทำให้คุณบ้าไปด้วย ถึงคุณจะทำร้ายฉันไปทั้งตัว ฉันเองก็ยังอยากจะอยู่กับคุณ ฉินยา ฉันจะบอกคุณให้นะ ชีวิตนี้คุณอย่าคิดเลยว่าจะหนีฉันพ้น！” ซูจ้านพูดไปแล้วก็ชะงัก เมื่อพูดจบเขาก็หัวเราะ “คุณบอกว่าฉันเป็นบ้าก็ได้ บอกว่าฉันเลวก็ได้ ฉันเป็นคนหน้าไม่อาย อยากให้ฉันหยุดยุ่งกับคุณ มีเพียงแค่สองวิธี หนึ่งคือฉันความจำเสื่อม แล้วลืมคน สองคือตาย！”
ฉินยาเองก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ น้ำตาเลยไหลออกมาเหมือนกับสายน้ำ มันไหลออกมาไม่หยุด และดูจะมากขึ้นเรื่อยๆ หัวใจจะแหลกสบายอยู่แล้ว แต่ก็ยังพยายามเข้มแข็ง “คุณคิดว่าคุณทำแบบนี้แล้วฉันจะให้โอกาสเหรอ？คุณฝันไปเถอะ！”
เมื่อพูดจบเธอก็เดินกะเผลกกลับไปในห้อง
ซูจ้านเหม่อลอยไปเล็กน้อย ก่อนจะมีสติกลับมาแล้วก็เข้ามาอุ้มเอวของเธอเอาไว้ “คุณขายังไม่หายดีเลยนะ เดินแบบนี้เดี๋ยวเป็นแผลมากกว่าเดิมอีกหรอก ฉันอุ้มคุณดีกว่านะ”
เธอนั้นผอมลงกว่าเดิมเยอะเลย
“ฉันไม่ต้องการให้คุณอุ้ม ปล่อยฉันนะ！” ฉินยาพยายามดิ้น ก่อนจะทุบอกของเขา
“คุณไม่กลัวคนอื่นเป็นห่วงว่าคุณจะเจ็บเหรอ” ไม่ว่าเธอจะดิ้นอย่างไรหรือพูดทำร้ายจิตใจขนาดไหน ซูจ้านก็ไม่ยอมปล่อยมือ
เมื่อเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู เขาก็วางฉินยาลงนั่งข้างเตียง เขาจับมือของฉินยาโดยไม่สนใจท่าทีรังเกียจ “คุณเกลียดฉันก็ได้ รำคาญฉันก็ได้ เกลียดฉันก็ได้ ฉันไม่มีทางว่าอะไรหรอก ฉันตัดสินใจแล้ว ว่าจากนี้จะไม่ฟังคุณ ฉันจะจีบคุณด้วยวิธีของตัวเอง คุณปฏิเสธฉันก็เป็นเรื่องของคุณ ฉันอยากจะจีบก็เป็นเรื่องของฉัน ถ้าฉันทำให้คุณยอมรับฉันไม่ได้ คุณก็ไม่มีทางสลัดฉันทิ้งได้”
ฉินยามีน้ำตาไหลลงมา ก่อนจะเห็นรอยนิ้วมือทั้งห้าบนใบหน้าของเขา เลยกลืนน้ำลาย “คุณคิดว่าคุณทำแบบนี้ แล้วฉันจะยอมรับคุณอีกครั้งงั้นเหรอ？”
“ฉันไม่ได้ขอให้คุณยอมรับฉัน แต่ฉันมีสิทธิ์จะจีบคนที่ฉันชอบ คุณทำอะไรไม่ได้หรอก！”
เมื่อพูดจบซูจ้านก็ลุกขึ้น ก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าที่ถูกเธอทำให้ยับ เขายืนตัวตรง จากนั้นก็ยิ้มอย่างสุภาพบุรุษ “ขอแนะนำตัวให้คุณรู้จักก่อนนะ ฉันแซ่ซู ชื่อจ้าน ตอนนี้มีบริษัทว่าความอยู่ ไม่แน่ว่าจะทำให้ภรรยาในอนาคตของฉันร่ำรวยได้หรือเปล่า แต่จะทำให้เธอมีกินมีใช้ไม่ขาด ฉันไม่มีพ่อแม่ มีเพียงย่าที่อายุมากแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ฉันมี ถึงจะไม่ดีมาก แต่ก็ไม่แย่
คุณฉิน ฉันชอบคุณมาก ฉันตัดสินใจแล้วว่าต่อจากนี้ ฉันจะจีบคุณ การวิ่งตามความสุขนั้นมันเป็นสิทธิ์ของทุกคน คุณปฏิเสธก็ได้ แต่จะให้ฉันหยุดจีบคุณไม่ได้หรอก”
“คุณคิดว่าฉันไร้ยางอายก็ได้ หน้าด้านก็ได้ ฉันไม่ว่าอะไร ฉันแค่อยากจะทำตามหัวใจของตัวเอง ไม่อยากให้ตัวเองเสียดายทีหลัง ดังนั้นใครก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามความรักของฉัน”
ฉินยาพูดอะไรไม่ออกแล้ว เลยร้องไห้ออกมา
ซูจ้านเช็ดน้ำตาให้เธอ “อย่าร้องไห้เลย ฉันจะเจ็บปวดนะ”
“ทำไมต้องบังคับฉัน！” ฉินยาตะโกนใส่เขา
“ฉันพูดอย่างชัดเจนแล้ว ว่าฉันแค่กำลังทำตามหัวใจของฉันเอง ใครจะเข้ามายุ่งไม่ได้！” ซูจ้านลูบใบหน้าของเธอ จากนั้นก็เช็ดน้ำตาให้เธอ “คุณร้องไห้แบบนี้ ทำให้ฉันอาจจะเข้าใจผิดว่าคุณใจอ่อนก็ได้นะ”
