ฉินยาก็วิ่งเข้ามาสมทบด้วย “ฉันดูหน่อยค่ะ”
ป้าหยูชี้ไปข้างนอก “คุณดูสิคะ”
ฉินยามองออกไปข้างนอกตามมือของป้าหยู
เวลานี้รถกำลังจะถึงประตูวิลล่าแล้ว
สายตาของเธอมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด เพราะวัตถุบดบังวิสัยทัศน์ เธอไม่รู้ว่ามีรถกี่คัน แต่ดูจากความอลังการเสียงดังกระหึ่มแล้วน่าจะมากโข
ไม่นานเธอก็เห็นประตูถูกคนเปิดออก สิ่งแรกที่ผมเห็นคือขาเรียวคู่หนึ่ง จากนั้นชายคนหนึ่งก็โน้มตัวก้าวขาลงมา
ชุดสูทสีดำพอดีตัวสไตล์เรียบๆ ร่างสูงใหญ่หลังตั้งตรง โดดเด่นเป็นสง่าไม่ธรรมดา
จงจิ่งห้าวก้าวเท้าหนักเดินตรงมายังวิลล่า แม้ว่าจะไม่มีเพื่อนเจ้าบ่าว แต่ก็มีเพื่อนมางานแต่ง
พวกเขาใส่สูทสีดำ เดินเรียงแถวตามหลังเจ้าบ่าวมาอย่างเป็นระเบียบ
ไม่ช้าประตูก็เปิดออก ฉินยารีบวิ่งไปล็อคประตูเอาไว้ และพูดกับทุกคนว่า “ถึงเราจะไม่มีเพื่อนเจ้าสาว แต่จะให้เจ้าบ่าวรับคนไปง่ายๆ ไม่ได้”
“ใช่แล้วๆ” ป้าหยูก็เห็นด้วย “ฉันดูในอินเตอร์เน็ตมามันมีไอเดียเล่นแง่ให้ยากขึ้นเยอะแยะเลย ทำไมเราไม่ทำบ้างล่ะคะ”
“ป้าหยูน่ารักมากค่ะ งั้นก็ทำตามที่คุณบอก ฉันจะอยู่ที่นี่ถ่วงเวลาพวกเขา คุณพาฉุนฉุนกับคุณน้าหวางไปเตรียมพร้อมเลย” ฉินยาพูด
ป้าหยูพูดอย่างร่าเริงว่า “ได้ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
เวลานี้พวกเขามาถึงประตูบ้านแล้ว มีคนกำลังเคาะประตูอยู่
ฉินยาพูดตรงช่องเล็กๆ ข้างประตูว่า “ถ้าอยากเข้ามา ก็ให้ซองแดงมาก่อน”
มีคนข้างนอกพูดว่า “ไม่มีเพื่อนเจ้าสาวไม่ใช่เหรอ ทำไมยังมีการเล่นแง่ให้เราลำบากอีกล่ะ”
กวนจิ้งพูดว่า “ไม่มีเพื่อนเจ้าสาว แต่ก็ไม่มีใครบอกว่าจะให้เรารับคนไปง่ายๆ ประตูนี่เราก็เปิดไม่ได้ ควรรีบเตรียมซองแดงเถอะ”
ประตูวิลล่าเป็นประตูทองแดงขนาดใหญ่สำหรับป้องกันอัคคีภัยและป้องกันการโจรกรรม การสะเดาะออกมันเป็นไปไม่ได้เลย เพราะมันไม่ใช่ประตูไม้แบบโบราณ
เพราะบอกว่าไม่มีเพื่อนเจ้าสาว ทุกคนจึงคิดว่าพอมาถึงก็รับคนไปได้เลย ดังนั้นจึงไม่ได้เตรียมซองแดงไว้
“โชคดีที่ฉันถูกนักวางแผนงานแต่งยัดซองแดงมาด้วย” เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามา ล้วงซองแดงออกมาจากกระเป๋ากางเกง
กวนจิ้งรู้สึกประทับใจ “หรือว่าบริษัทวางแผนงานแต่งมีประสบการณ์ รู้ว่าอาจมีเหตุการณ์ไม่คาดฝัน”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า คนที่ให้ซองแดงกับเขาบอกว่า ไม่ว่าต้องใช้หรือไม่ ก็เตรียมไว้ดีกว่า เผื่อเอาไว้
ตอนนั้นจงฉีเฟิงก็อยู่ข้างเขา จึงให้คนเอาเงินไปไว้ในรถ ในกรณีที่เกิดเหตุฉุกเฉิน
เหล่านี้ ตอนนี้ทั้งหมดจึงมีประโยชน์ได้ใช้
ฉินยาตะโกนใส่พวกเขาว่า “ซองแดงน้อยเกินไป ทำให้ฉันประทับใจไม่ได้เลย ฉันไม่ประทับใจ ฉันไม่มีแรงเปิดประตู พวกคุณลองดูใหม่”
เสิ่นเผยซวนเคาะประตู “ฉินยา เรารู้จักกันมานาน คุณเปิดประตูเถอะ”
“ตีสนิทให้มันน้อยๆ หน่อย เอาซองแดงมา” ฉินยาไม่รับแนวคิดนี้
เสิ่นเผยซวนพูดยิ้มๆ ว่า “ไม่มีมโนธรรมเลยนะ”
“คุณก็คิดซะว่ามโนธรรมของฉันถูกสุนัขกินไปแล้วก็แล้วกัน ตอนนี้เป็นคนไม่มีหัวใจ ยังไงฉันก็จะไม่ให้พวกคุณเข้ามาได้ง่ายๆ” ฉินยาตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ใครพูดก็ไม่มีประโยชน์
“ก็ได้ๆ” กวนจิ้งส่งซองแดงที่ใส่เงินแล้วให้จงจิ่งห้าว
จงจิ่งห้าวสอดซองสีแดงผ่านช่องว่างด้านล่าง ฉินยาเก็บมันขึ้นมาแล้วพูดว่า “พวกเราที่อยู่ข้างในยังมีคนอีกมากนะ แค่หนึ่งซองจะพอได้ยังไง”
เธอกวักมือเรียกสไตลิสต์กับช่างแต่งหน้า “มานี่เร็ว มีซองแดงให้ด้วย”
เมื่อมีซองแดงให้ทุกคนย่อมมีความสุข
ฉินยาเอามาเยอะมาก แบ่งให้ป้าหยูกับคุณน้าหวาง และโจวฉุนฉุนด้วย ทุกคนต่างมีท่าทางปีติยินดี
ป้าหยูรับซองแดงแล้วพูดว่า “แบบนี้ จะไม่ลำบากพวกเขาเกินไปเหรอ”
เธอกับคุณน้าหวางเอาพริกป่นทั้งหมดที่มีในบ้าน และไวน์ออกมา เอาพริกป่นแช่ลงไปในน้ำ แค่คิดดูก็รู้ว่าดื่มยากแค่ไหน และยังมีไวน์รสเผ็ดร้อนด้วย
“แค่นี้จะพออะไร” ช่างแต่งหน้าพูด “ฉันเห็นในครัวมีทุเรียน เอาเปลือกวางบนพื้น แล้วให้พวกเขาเดินเท้าเปล่าเข้ามาสิ”
ฉินยาปิดปาก “มันจะไม่ยากเกินไปเหรอ”
“แค่นี้เอง ฉันเคยเห็นการวางไข่ด้วย คนเหยียบไข่ไม่แตกถึงจะเปิดประตูให้” ช่างแต่งหน้าเคยแต่งหน้าให้เจ้าสาวมามากมาย จึงได้เห็นเรื่องน่าสนุกมาไม่น้อย
ป้าหยูเงยหน้าขึ้นมาถามว่า “ถ้าอย่างนั้นสุดท้ายเข้าไปได้ยังไงเหรอ”
ให้ไข่ไม่แตก เห็นได้ชัดว่าพูดไปเรื่อย มันเป็นไปไม่ได้
“ไข่แตกสามร้อยใบ มีหนึ่งใบในนั้นเหยียบไม่แตก” ช่างแต่งหน้าบอก
สไตลิสต์มารวมกลุ่มด้วยและพูดว่า “ฉันก็เหมือนกัน เจอใส่มัสตาร์ดผสมลงไปในไวน์ด้วย”
“………”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ไม่ได้ทำเกินไป เทียบกับเรื่องยากพวกนี้ พวกเรานับว่าเล็กน้อยมาก” ฉินยาพูด
“นั่นสิ” ทุกคนเห็นด้วย
ก๊อกๆ
ประตูถูกเคาะอีกครั้ง ข้างนอกเสียงกวนจิ้งดังมา “ซองแดงก็ให้แล้วเปิดประตูสิ!”
ฉินยาประคองหลินซินเหยียนให้ลุกขึ้น “เธอไปนั่งในห้องนอนก่อน พวกเราที่นี่มีแต่ผู้หญิง แน่นอนว่าแข็งแรงไม่เท่าพวกเขา เดี๋ยวพวกเขาเข้ามาแย่งเธอไป เราก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน เพราะงั้นต้องเอาเธอไปซ่อนก่อน”
หลินซินเหยียนยิ้ม ไม่ขัดเธอ ได้แต่ยอมฟังเธอ ยากนักที่ทุกคนจะมีความสุขอย่างนี้ เธอก็ยินดีจะให้ความร่วมมือ
โจวฉุนฉุนไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ “พี่สาวคะฉันจะอยู่ในห้องกับคุณค่ะ”
ฉินยาบอกว่า “ดีเลย คุณล็อคกลอนจากข้างในนะ ไม่ใช่ฉันเรียก คุณห้ามเปิดเด็ดขาดเข้าใจไหม”
โจวฉุนฉุนพูดว่า “ได้ค่ะ คุณวางใจได้เลย”
ฉินยาพยักหน้าแล้วเปิดประตูเดินออกไป
ทุกคนแห่กันเข้ามา แต่เมื่อเห็นเปลือกทุเรียนกระจายอยู่บนพื้น ทุกคนก็หยุด กวนจิ้งถามว่า “ไม่ใช่แค่ให้ซองแดงเหรอ”
“ที่ให้ซองแดงฉันตกลงแค่ว่าให้พวกคุณเข้ามา”
“คุณขวางเราได้เหรอ” เสิ่นเผยซวนรู้ว่าในบ้านมีคนไม่เท่าไร พวกเขาบุกเข้าไปได้ง่ายมาก
ฉินยาไม่ได้ร้อนรน เธอคาดไว้อยู่แล้ว และได้เตรียมการไว้ ดังนั้นจึงพูดอย่างใจเย็นว่า “ถึงพวกคุณบุกเข้ามา ก็ไม่ได้เห็นเจ้าสาวหรอก”
