เสิ่นเผยซวนถอนหายใจ “เธอวางใจได้ ถ้ายังไม่แต่งงาน ฉันจะไม่ทำอะไรเธอเด็ดขาด”
ถึงแม้เรื่องบนเตียง เขาก็จะไม่แตะต้องตัวเธอแน่นอน
ตัวเขาเองก็มีความกดดันเหมือนกัน เขารู้สึกว่าซางหยูยังเด็กเกินไป ถ้าตัวเองทำอะไรไปละก็ ก็เหมือน ‘ข่มขืนหญิงสาวบริสุทธิ์’ เขาจะรู้สึกผิดได้
ซางหยูไม่ได้แกล้งเขาต่อไป ผู้ชายแบบนี้หายากมาก เธอจะต้องรักษาเอาไว้ให้ดี เธอลุกออกจากอ้อมกอดของเสิ่นเผยซวน ไปนั่งตรงข้ามแล้วกินข้าวต่อ จากนั้นก็คีบผักให้เขา “นายชอบกินไหม ต่อไปฉันจะทำให้กินทุกวันเลย”
เสิ่นเผยซวนรู้สึกเหมือนมีครอบครัว เขาโสดมานานมาก พอมีคนมาห่วงใยแบบนี้ ทำให้เขาอยากจะก้าวเดินไปต่อ และอยากจะรักษาไว้นานๆ
เขากินมันฝรั่งเส้นที่ซางหยูคีบให้เขา
พอกินข้าวเสร็จแล้ว ซางหยูก็เก็บโต๊ะและล้างจาน “ถ้านายนอนไม่หลับ ก็ไปนั่งเล่นด้านนอกได้นะ”
เสิ่นเผยซวนส่ายหน้า แต่ตามไปดูเธอล้างจานแทน
ซางหยูมองเขาและพูดว่า “แค่ล้างจานมีอะไรให้น่าดูกัน”
“ฉันฝึกก่อน ต่อไปจะได้ช่วยเธอได้” เสิ่นเผยซวนพูดอย่างจริงจัง
ซางหยูหัวเราะ
“คุณครูซางครับ คุณครูซาง” หลูเขอเขออุ้มแตงโมหนึ่งลูกแล้วเดินเข้ามา “คุณปู่ให้เอามาให้ครับ” เห็นเสิ่นเผยซวนด้วยก็พูดต่อว่า “ให้กินด้วยกันครับ”
ซางหยูวางถ้วยลง ล้างมือแล้วไปรับแตงโมมาวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็พูดว่า “ขอบใจคุณปู่ด้วยนะจ๊ะ”
“คุณปู่บอกว่าไม่ต้องเกรงใจครับ คุณปู่ว่าคุณครูซางเป็นคนดี ครูก็ให้อุปกรณ์การเรียนผมมาเยอะเหมือนกัน แค่แตงโมลูกเดียวเทียบกันไม่ได้หรอกครับ” หลูเขอเขอยิ้มกว้าง ผิวที่คล้ำนั้น ตอนที่ยิ้มทำให้เห็นฟันสีขาวสะอาดเรียงตัวกันสวยได้ชัดเจนมากขึ้น “งั้นลาก่อนนะครับ ไม่รบกวนคุณครูซางแล้ว”
ว่าแล้วก็วิ่งออกไปทันที
ซางหยูมองแตงโมบนโต๊ะ ด้วยแววตาที่มืดมน “ไม่อยากบอกลาพวกเขาเลย”
เธอกลัวว่าตัวเองไปแล้ว จะไม่มีคนมาสอนพวกเขา หวางเหวิ่นก็ไม่ใช่ครูประจำ เพราะที่นี่ทุรกันดาร ไม่มีใครอยากมาเป็นครูที่นี่ เธอกังวลอนาคตของเด็กพวกนี้จริงๆ พวกเขาทั้งไร้เดียงสาและจิตใจดี ควรจะมีอนาคตที่ดี การเรียนเป็นสิ่งเดียวที่จะสานฝันพวกเขาได้
เสิ่นเผยซวนยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอ เขารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ก็พูดไปว่า “เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ซางหยูเงยหน้าขึ้น ลืมตาโตและถามว่า “นายมีวิธีเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนตอบ “อืม” เสียงเดียว
“นายดีมากเลย” ซางหยูเขย่งเท้าขึ้นโอบคอเขาไว้ และจุ๊บไปที่แก้มเขาทีหนึ่ง
พอจุ๊บเสร็จแล้วก็รีบปล่อยเขาออก จากนั้นก็ไปล้างจานต่อ เธอก้มหน้าลง รู้สึกอิ่มเอมใจมาก
เสิ่นเผยซวนยังคงยืนอึ้งอยู่กับที่ เหมือนกำลังหวนรำลึกถึงจูบระยะเวลาสั้นๆนั้น
พอจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ซางหยูก็เอาแตงโมวางลงไปในถัง ในนั้นมีน้ำจากบาดาล “น้ำบาดาลเย็นมาก ทำให้แตงโมเย็นได้ เดี๋ยวค่อยกินนะ”
พูดจบเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา “ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”
เสิ่นเผยซวนรีบพูดว่า “ฉันไปด้านนอกนะ”
พูดจบเขาก็เดินออกไปและปิดประตูทันที
ซางหยูยืนนิ่งอยู่กับที่ และกระตุกยิ้มอ่อนๆ
เสิ่นเผยซวนนั่งลงบนก้อนหินยาวใต้ต้นไม้ มีลมพัดมาอ่อนๆ เลยไม่รู้สึกร้อนอะไรมาก
เขากำลังคิดในใจว่าจะพูดกับซ่งหย่าซินยังไงดี ทำยังไงถึงจะไม่ทำให้หล่อนเสียใจ
เพราะยังไงเป็นตัวเขาเองที่ไม่รักษาคำพูด
“ฉันนั่งได้ไหม?” หวางเหวิ่นเดินเข้ามาหาเขา
เสิ่นเผยซวนเงยหน้าขึ้นเห็นว่าเป็นเขาก็ตอบตกลง “นั่งสิ”
หวางเหวิ่นนั่งลงบนก้อนหินยาวอีกด้านหนึ่ง
เงยหน้าขึ้นมองดูท้องฟ้าในค่ำคืนนี้ และถามว่า “นายจะคบกับเธอไหม?”
เสิ่นเผยซวนตอบ “อืม” เสียงเบาในลำคอ
หวางเหวิ่นรู้สึกผิดหวังในใจ “ถ้าไม่มีนายคงจะดีกว่านี้ แบบนั้นเธออาจจะยอมรับฉันก็ได้ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันชอบ”
เสิ่นเผยซวนไม่ได้ตอบกลับ
คำพูดสมมุติฐานนี้ไม่มีความหมายอะไร
การปรากฏตัวของเขา ทำให้เขาได้รู้ใจตัวเอง
“นายทำอาชีพอะไร? ต่อไปจะดูแลเธอได้ไหม?” ทันใดนั้นหวางเหวิ่นก็กังวลชีวิตหลังจากที่ซางหยูคบกับเขาจะเป็นยังไง
เสิ่นเผยซวนก็สงสัย “ทำไมนึกถึงเรื่องนี้ล่ะ?”
“นายว่าฉันไม่มีงาน ไม่สามารถให้ชีวิตที่ดีกับเธอได้ งั้นนายให้ชีวิตที่ดีกับเธอได้เหรอ?” หวางเหวิ่นพูดอย่างแค้นเคืองใจ
เขาเคยบอกตัวเองแบบนั้น ตอนนี้ตัวเองก็ว่าเขากลับบ้างจะเป็นไรไป
เสิ่นเผยซวนรู้สึกผู้ชายคนนี้ดูหน่อมแน้มมาก “ฉันไม่สามารถรับรองว่าเธอจะมีชีวิตที่หรูหราสุขสบาย แต่ถ้าให้ดูแลเธอ ฉันดูแลได้อยู่แล้ว”
“นายหลอกฉันใช่ไหม? ดูแล เรื่องนี้น่ะคงสาธยายอีกยาว แค่กินแค่พออิ่มทุกมื้อก็ถือว่าดูแลได้แล้วงั้นเหรอ ถ้านายให้ชีวิตที่ดีกับเธอไม่ได้ แล้วต่างกับฉันตรงไหนกัน? นายไม่บอกอาชีพของตัวเอง เพราะมันน่าอายล่ะสิ ใช่ไหม?” คำพูดของหวางเหวิ่นคมคายมากขึ้นเรื่อยๆ
เขารู้สึกไม่สบายใจ เลยพาลใส่เสิ่นเผยซวนแทน
เสิ่นเผยซวนมองดูอย่างเรียบเฉย กำลังจะพูดนั้น ในตอนนี้เองประตูห้องถูกเปิดออก ซางหยูสวมชุดนอนเดินออกมา เธอสระผมยังไม่ทันได้เป่าแห้ง เธออยู่ในห้องได้ยินที่หวางเหวิ่นพูดทุกคำ
เธอไม่ชอบที่มีคนอื่นมาสงสัยเสิ่นเผยซวน
“เขาเป็นรองผู้กำกับในสถานีตำรวจ นายคิดว่าตำแหน่งนี้พอใช้ได้ไหม?” ซางหยูพูดด้วยสีหน้าเย็นชา
เธอเคารพในตัวหวางเหวิ่น และคิดว่าเขาเป็นเพื่อนของตัวเอง แต่เขาจะว่าเสิ่นเผยซวนแบบนี้ไม่ได้
อย่าว่าแต่เสิ่นเผยซวนเป็นคนมีตำแหน่งเลย ถึงแม้ไม่มี เธอก็ไม่อนุญาตให้คนอื่นมาสงสัยเขา
ในสายตาเธอ ทุกอย่างของเสิ่นเผยซวนดีที่สุด
