แววตาของเสิ่นเผยซวนลึกจนเหมือนบ่อน้ำบาดาล เขากะพริบตามองดูหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าของเธอช่างขาวบริสุทธิ์ ดวงตาโปร่งใส มีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุของเธอเอง นัยน์ตายังมีความแข็งแกร่งที่น่าปวดใจ เขาจะบังคับเธอได้ยังไงล่ะ?
เขาปล่อยมือออกช้าๆ แขนเล็กของซางหยูโอบคอเขาไว้ และเผยอริมฝีปากเข้าไป ประทับริมฝีปากของเขาไว้แน่น
เสิ่นเผยซวนมองด้วยความตกใจ เหมือนจูบนี้มาโดยไม่คาดฝัน กะทันหันจนเขาลืมตอบรับ หรืออาจจะไม่รู้ว่าควรตอบรับยังไง
ซางหยูก็ไม่ท้อใจที่เขาไม่ตอบรับ แต่กลับจู่โจมเขาหนักกว่าเดิม เธอชอบที่เขาเป็นแบบนี้ มีความซื่อและบื้อหน่อยๆ และยังไร้เดียงสามากด้วย
หรืออาจเป็นเพราะซางหยูจูบหนักและเร่าร้อนเกินไป ผู้ชายที่ซื่อบื้อเข้ารู้สึกช้าอย่างเขา เริ่มหวั่นไหวบ้างแล้ว เขาโอบเอวเล็กของซางหยูเข้ามา และพยายามตอบรับกลับไป แม้จะจูบไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ก็ตาม
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ซางหยูก็ปล่อยเขาออกมาก่อน ริมฝีปากเธอแดงเหมือนเชอร์รี่ที่มีไอน้ำเกาะอยู่และมีความชุ่มชื่นมาก เธอกะพริบตา และถามเขาเสียงแหบว่า “ฉันจะเสียใจได้ยังไง ฉันชอบนายมากขนาดนั้น เป็นนายต่างหากที่ซื่อมากเกินไป ฉันพูดอะไรก็เชื่อไปเสียหมด ฉันหลอกนายต่างหาก ฉันไม่เสียใจหรอกนะ และจะไม่มีทางเสียใจไปตลอดชีวิตด้วย”
เสิ่นเผยซวนมองดูใบหน้าที่ร้อนรุ่มและจริงใจของเธอ หัวใจเหมือนถูกขนนกพัดผ่าน มันชาและสั่นเทาไปหมด หัวใจมันเหมือนเป็นสิ่งของ ที่เขาไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป มันเต้นตึกตักอย่างรัวและไม่เป็นจังหวะ
เขาอยากแสดงความรู้สึกตัวเองออกมามาก แต่เขาพูดจาหวานๆไม่เป็น ทำได้แค่มองเธอเงียบๆ
ขนตาเขาขยับขึ้นลงไม่แพ้หัวใจที่กำลังสั่นไหวของเขา แล้วเขาก็พูดเสียงทุ้มต่ำ “ซางหยู ฉันไม่อยากทำให้เธอผิดหวัง ขอบใจที่เชื่อใจฉันนะ”
ซางหยูคิดว่าเขาจะ ‘สารภาพแบบหวานซึ้ง’ เสียอีก ถึงแม้ไม่มีก็ควรแสดงความรักของเขาออกมาหน่อยก็ได้ แต่ทว่า……เขากลับขอบใจที่เธอเชื่อใจเขา ด้วยการแสดงสีหน้าที่จริงจังงั้นเหรอ?!!
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ “ฉันเตรียมจะร้องไห้อยู่แล้วเชียว แต่นายทำให้ฉันอยากหัวเราะออกมามากกว่า”
เสิ่นเผยซวนยังคงมีสีหน้าจริงจัง “ฉันพูดไม่ดีเหรอ?”
เขากำลังคิดในใจว่าเขาพูดผิดตรงไหนเหรอ?
ซางหยูส่ายหน้าพูดว่า “นายไม่ผิดหรอก นายพูดดีมาก ดีมากจริงๆ ดีจนฉันซาบซึ้งใจไปหมดแล้ว”
เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว “เธอเหมือนอยากหัวเราะมากกว่า ไม่เห็นเหมือนซึ้งใจเลย เธอคิดว่าฉันโง่มากหรือไง?”
“ไม่หรอก ฉันไม่ได้คิดว่านายโง่หรอกนะ ฉันแค่รู้สึกนายไม่ค่อยฉลาดน่ะ” ว่าแล้วซางหยูก็รีบวิ่งเข้าห้องและขึ้นไปบนเตียง ใช้ผ้าห่มห่อตัวเองเอาไว้แน่น
เสิ่นเผยซวนเห็นคนตัวเล็กที่อยู่ในผ้าห่ม ก็กระตุกยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เผยให้เห็นรอยยิ้มอ่อนๆบนใบหน้า เขาเดินเข้าไปอย่างเชื่องช้า นั่งลงบนเตียง แล้วยื่นมือออกไปเปิดผ้าห่มของเธอออกมาช้าๆ เผยให้เห็นถึงใบหน้าของซางหยู และกำลังกะพริบตามองเขาอยู่
เสิ่นเผยซวนสัมผัสใบหน้าของเธอ เหมือนดอกไม้ถึงเพิ่งเบ่งบานออกมา ยังคงความสดใหม่ ดูมีเสน่ห์หลงใหล
หัวใจเขาสั่นเทา เขาก้มตัวลงประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธอ เขาไม่ได้ลุกขึ้นมาทันที แต่กลับหลับตาพริ้ม สูดดมกลิ่นหอมรัญจวนใจบนตัวของเธอ เส้นผมเธอมีกลิ่นหอมอ่อนๆจากแชมพู เขาไม่อยากจากเธอไปไหนเลย
เขาพูด “ซางหยู”
“อืม” ซางหยูขานรับเสียงเบา
เสิ่นเผยซวนลุกขึ้น พูดว่า “ฝันดีนะ”
ซางหยูขยับตัวออกไปข้างๆ เว้นที่ว่างให้เขา “พวกเรานอนด้วยกันคนละฝั่งก็ได้นะ”
เสิ่นเผยซวนก็นอนลงไปตรงหน้าเธอ
พระจันทร์นอกหน้าต่างนั้นสาดส่องแสงสว่างเข้ามา ภายในห้องมีแสงที่อบอุ่น ซางหยูถามเขาว่า “นายร้อนไหม?”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า “ร้อนสิ”
ไม่ใช่อากาศที่ร้อน แต่เป็นเลือดต่างหากที่ร้อน ความร้อนรุ่มใจที่ชายมีต่อหญิง
ซางหยูลุกขึ้น เปิดพัดลมตัวเล็กที่อยู่บนโต๊ะ และพัดไปที่เสิ่นเผยซวน จากนั้นก็กลับไปนอนบนเตียง ถามอีกครั้งว่า “ยังร้อนไหม?”
เสิ่นเผยซวนส่ายหน้า “ไม่ร้อนแล้ว”
ซางหยูนอนทับมือตัวเองและจ้องมองเขา “อยู่กับฉันนานกว่านี้หน่อยสิ แล้วค่อยกลับ”
เสิ่นเผยซวนตอบโดยไม่ต้องคิดเลยว่า “ได้”
“ตอบเร็วขนาดนี้ ไม่คิดหน่อยเหรอ?” ซางหยูกะพริบตาเบาๆ
เสิ่นเผยซวนพูดว่า “ไม่ต้องคิดหรอก”
ซางหยูยิ้ม เอาแขนของเขามานอนทับ เธอนอนทับแขนเขาไว้และพูดว่า “นายกอดฉันนอนเถอะ”
เสิ่นเผยซวนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับไปไหน เขาเป็นคนมีความรู้สึกช้าด้านความรัก แต่ว่าเขาก็เป็นผู้ชายแมนทั้งแท่งเหมือนกัน ใกล้กันขนาดนี้ ยากที่จะควบคุมปฏิกิริยาของร่างกายได้
ซางหยูรู้ว่าเขากำลังกังวลเรื่องอะไร เขาเป็นแบบนี้ ยิ่งน่าหลงใหลขึ้นไปอีก เธอกระตุกยิ้ม “กลัวฉันจะเกาะนายเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนไม่ตอบอะไร แต่ในใจก็พยายามท่องว่า ‘เธอยังเด็ก เธอยังเด็ก’ ดังนั้นจึงตอบช้า “ว่าไงนะ?”
“ไม่มีอะไร นอนเถอะ” ซางหยูไม่ได้แนบชิดตัวเขา แม้จะนอนทับแขนเขาไว้ แต่ก็ยังเว้นช่องว่างตรงกลางเอาไว้ เธอไม่ว่าที่เสิ่นเผยซวนไม่แตะต้องตัวเธอ แต่ว่าในใจก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ที่จริงเธอก็ยังไม่พร้อมเท่าไหร่หรอก
คืนนี้สงบมาก ทั้งสองหลับตาลง แต่ทว่าทั้งสองกลับหลับตอนเที่ยงคืน
ตอนเช้าซางหยูลุกขึ้นมาก่อน เสิ่นเผยซวนตกลงจะอยู่กับเธออีกสองสามวัน เธอเตรียมตัวกินข้าวเช้าแล้วไปบอกกับครูใหญ่ว่า วันนี้ไม่สอน จะออกไปกับเสิ่นเผยซวนสักหน่อย ซื้อเสื้อผ้าให้เขาซักเปลี่ยน
แตงโมที่แช่น้ำไว้เมื่อวานลืมกินเลย เธอเอาออกมาวางไว้บนโต๊ะ
ล้างข้าวสารแล้วต้มโจ๊ก
ไข่ที่หวางห้าวหนานให้เธอเมื่อครั้งก่อนยังมีอยู่ ในบ้านก็ยังมีของกินด้วย ส่วนมากก็เป็นอาหารที่เด็กๆส่งมาให้
ล้วนแต่ปลูกกันเองที่บ้าน และเป็นไก่ที่บ้านออกไข่เอง ปลอดสารพิษร้อยเปอร์เซ็นต์
เธอเป็นห่วงบาดแผลของเสิ่นเผยซวน เลยทอดไข่ให้เขาสองฟอง
เดี๋ยวออกไปซื้ออาหารเสริมให้เขาด้วยดีกว่า
เธอที่ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมานาน ทำงานบ้านเก่งและรสชาติอาหารที่ทำก็พอใช้ได้เหมือนกัน
เธอออกไปจะตักน้ำสักหน่อย แต่กลับเห็นคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า
เธอยืนอึ้งอยู่กับที่
