ซางหยูชะงัก เหมือนคิดไม่ถึงว่าเด็กตัวเล็กแค่นี้จะถามคำถามนี้ออกมาได้
เธอยื่นมือไปลูบหัวเขาเบาๆ “เป็นเด็กเป็นเล็ก ทำไมถึงมีความคิดแบบผู้ใหญ่ขนาดล่ะ……”
เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกหวางห้าวหนานจับมือไว้แน่น สายตากลับมองไปที่เสิ่นเผยซวน “ลุงบอกมาสิครับ ว่ากำลังคบกับครูซางอยู่ใช่ไหม?”
พอมีเด็กถามมาแบบนี้ เสิ่นเผยซวนก็พูดอย่างใจกว้างว่า “ใช่แล้ว”
หวางห้าวหนานคิดในใจ เป็นไปตามที่คิดเลย ถึงว่าครูซางถึงร้องไห้ในอ้อมกอดเขาได้ เขากลัวว่าซางหยูจะโดนเสิ่นเผยซวนทำร้าย จึงถามว่า “คุณลุงจะทำดีต่อครูซางของพวกเราตลอดไปไหมครับ?”
ซางหยูก้มหน้าลงมองหวางห้าวหนาน “ห้าวหนาน……”
“ครูซาง ครูไม่มีครอบครัว พวกเราจะเป็นครอบครัวให้ครูเองครับ พวกเราจะปกป้องครูเอง จะไม่ให้ใครมาดูถูกครูและรังแกครูได้แน่นอนครับ”
“ใช่แล้วๆ” นักเรียนคนอื่นๆก็ล้อมวงเข้ามา ปกป้องซางหยูไว้ด้านหลัง และถามเสิ่นเผยซวนพร้อมกัน “คุณลุงจะทำดีกับครูซางของพวกเราไหม?”
ซางหยูที่ตอนแรกใจเย็นลงมาได้แล้ว ก็ซาบซึ้งกับเด็กพวกนี้อีกครั้ง เธออมยิ้ม ทั้งที่ยิ้มด้วยความซึ้งใจ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยน้ำตารื้นขึ้นมาเต็มขอบตา
เสิ่นเผยซวนมีสีหน้าเงียบเฉย ในใจกลับเหมือนมีคลื่นขนาดยักษ์พัดผ่าน เขาก็ถูกความใจดีของเด็กพวกนี้กระทบถึงส่วนที่อ่อนแอที่ในร่างกาย
ดูสิ พวกเขาไม่ธรรมดาเลย เวลาจะทำดีกับใคร ก็จะทุ่มเทสุดหัวใจ ไม่มีปลอมเลย
ความรักที่งดงามบนโลกใบนี้ ก็คือจิตใจที่ไร้เดียงสา
เขาตอบอย่างจริงจังว่า “ลุงจะทำดีกับเธอแน่นอน ไม่ต้องห่วงนะ”
“พวกเราจะจำเอาไว้ ถ้าคุณลุงทำไม่ได้ พวกเราจะไม่ปล่อยคุณลุงไว้แน่!” หวางห้าวหนานเป็นหัวโจก ทุกคนก็เป็นผู้ตาม
ซางหยูตบบ่าหวางห้าวหนานเบาๆ “เอาล่ะ ขาเธอดีขึ้นหรือยัง?”
ตอนแรกไม่เจ็บหรอก คงเป็นเพราะลืมไปแล้ว พอซางหยูถามแบบนี้ ก็เหมือนเจ็บขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เขานั่งลงบนเก้าอี้ไม้ ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ตอนแรกผมยังคิดว่า รอโตขึ้นแล้วผมจะแต่งงานกับครู แต่ตอนนี้กลับมีคนมาตัดหน้าเสียก่อน”
เมื่อกี้ซางหยูยังซึ้งใจอยู่เลย คราบน้ำตายังไม่ทันหาย ก็ต้องหัวเราะกับคำพูดของหวางห้าวหนาน
“เด็กคนนี้ จริงๆเล้ย”
“ครูซางคะ ครูจะแต่งงานกับคุณลุงคนนี้ไหมคะ?” หนูเย่กะพริบตาถาม
ซางหยูพูดไม่ออก เธอสามารถมอบแสดงความรักที่มีต่อเสิ่นเผยซวนอย่างใจกว้างได้ และปฏิบัติต่อเขาด้วยความจริงใจ
แต่ถ้าเป็นเรื่องแต่งงาน ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะตัดสินใจได้เอง
การแต่งงานเป็นเรื่องของคนสองคน ไม่ใช่เรื่องของเธอคนเดียว
ยิ่งตัดสินใจเองคนเดียวไม่ได้ด้วย
“คือว่า…….” ซางหยูกำลังคิดว่าจะอธิบายกับเด็กๆยังไงดี ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสิ่นเผยซวนก็พูดขึ้นก่อน เขามองซางหยูอย่างจริงจังและพูดว่า “พวกเราจะแต่งงานกันแน่นอน”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ไม่มีการปิดบังเลยเล็กน้อย
เขาจะรีบกลับไปจัดการเรื่องของซ่งหย่าซินให้เร็วที่สุด จากนั้นก็พาเธอกลับไป
ซางหยูเงยหน้าขึ้นมองเขา สองมือจับปลายเสื้ออย่างเขินอาย ทั้งที่น่าจะมีความสุข แต่ตอนนี้กลับไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงดี หัวใจก็เต้นเร็วตึกตักจนแทบจะกระเด็นออกมา และรู้สึกว่าจิตใจไม่สงบอีกด้วย
กลัวว่าทุกอย่างจะเป็นแค่เพียงฝัน
ตอนที่ไปเธอก็คิดว่า ชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก แต่ทว่า เขามาปรากฏตรงหน้าเธออีกครั้ง และยัง……ให้ความหวังเธอ ให้ของที่เธอต้องการมากที่สุดด้วย
น้ำตารื้นเต็มขอบตาเธอ ใบหน้ากลับมีรอยยิ้ม “พวกเธอนี่จริงๆเลย ชอบทำให้ฉันร้องไห้อยู่เลย”
เสิ่นเผยซวนเดินเข้าไป ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ และปลอบใจเสียงแข็งว่า “ถ้าเธอร้องไห้ ฉันจะคิดว่าฉันพูดอะไรผิดไปนะ อย่าร้องไห้เลยได้ไหม?”
หวางห้าวหนานกะพริบตา รู้สึกลุงคนนี้โง่จังเลย “คุณลุงครับ เวลานี้ลุงควรจะกอดครูซางไม่ใช่เหรอครับ? ไหล่ของลุงเอาไว้ทำอะไรครับ?”
ซางหยูก้มหน้าลงและหัวเราะ เธอรู้ว่าเสิ่นเผยซวนไม่ใช่คนที่โรแมนติกอะไร ทำอะไรก็แข็งกระด้างไปหมด ขนาดตอนนี้เด็กยังว่าเขาแบบนี้เลย
เขาเป็นผู้ชายที่ล้มเหลวจริงๆ
เสิ่นเผยซวนก้มหน้าลูบจมูกตัวเอง เขาอยากทำแบบนั้นก็จริง แต่ก็รู้สึกตรงนี้มีเด็กๆอยู่ คงไม่เหมาะสมเท่าไหร่
“กอดเลย กอดเลย” หวางห้าวหนานพูดเชียร์ ทุกคนก็โห่ร้องตะโกนตาม เหมือนตะโกนร้องสโลแกนพร้อมกัน “กอดเลย กอดเลย……”
“พวกเธอหยุดได้แล้ว” ซางหยูทำท่าเหมือนโกรธ
“พวกเราผิดหวังในตัวคุณลุงจริงๆเลย” หวางห้าวหนานถอนหายใจยาว “เสียชื่อชายชาตรีหมด”
เสิ่นเผยซวนกุมขมับอย่างทำอะไรไม่ได้ ในใจก็คิดว่าเขาไม่มีคุณสมบัติในการเป็นชายเหรอ?
ซางหยูรู้จักนิสัยของเสิ่นเผยซวนดี เพื่อให้ทุกคนหยุด เธอเขย่งเท้าขึ้นโอบกอดเสิ่นเผยซวนไว้ และกระซิบข้างหูเขาว่า “ไม่เป็นไร นายเป็นตัวของตัวเองเลย ต่อไปฉันจะกอดนายก่อนเอง”
หัวใจที่บริสุทธิ์และสองมือที่อบอุ่น ก็คือทุกอย่างของมนุษย์ เสิ่นเผยซวนรู้สึกซาบซึ้งในตัวซางหยูมาก เขากอดร่างผอมบางของเธอกลับ ความหวั่นไหวทางจิตใจไม่ต้องใช้คำพูดใดๆ เขาไม่เคยพูด แต่ความคิดที่จะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต กลับแน่วแน่มากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากที่คบกับซางหยูแล้ว เขารู้สึกหัวใจตัวเองเต้นแรงโดยควบคุมไม่ได้ และความรู้สึกต่างๆที่เธอนำมาให้เขาซึ่งเขาไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นมาก่อน
“ซางหยู……”
หวางเหวิ่นมาตามหาซางหยู เข้ามาก็เห็นตรงกลางของพวกเด็กๆ มีคนสองคนกอดกัน คำพูดที่จะพูดนั้นเลยติดอยู่ในคอพูดไม่ออก
ซางหยูปล่อยมือออกก่อน เสิ่นเผยซวนรู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ให้ซางหยูเผชิญหน้าอยู่คนเดียว เขายื่นมือไปจับมือเธอ มองไปที่ประตู พร้อมถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”
สายตาของหวางเหวิ่นมองไปที่มือของเขาที่กำลังจับมือซางหยูไว้อยู่ แต่ไม่สักพักเขาก็ลดสายตาลงและพูดว่า “มีคนมาหานาย”
“หาฉันเหรอ?” เสิ่นเผยซวนถามอย่างไม่แน่ใจอีกครั้ง
เขาไม่มีคนรู้จักที่นี่เลยนะ
“ใช่ หานาย” หวางเหวิ่นพูดอีกครั้ง ในตอนนี้เองหน้าห้องก็มีคนปรากฏขึ้น ใบหน้าของเขาก็ปรากฏสู่สายตาทุกคนช้าๆ เขาเดินเข้ามาในห้องแล้วกวาดสายตามองรอบๆห้อง สายตามองผ่านเสิ่นเผยซวน สุดท้ายหยุดอยู่บนตัวซางหยู แต่คำพูดกลับพูดกับเสิ่นเผยซวน “ฉันมาหานาย”
