เสิ่นเผยซวนแปลกใจมาก “นายมาได้ยังไงกัน?”
ในที่สุดซูจ้านก็มองกลับไปที่เขาใหม่ แล้วถามกลับว่า “ฉันมาไม่ได้หรือไง?”
เสิ่นเผยซวนบอกไม่ใช่ แล้วหันไปมองซางหยู “เธอรอฉันที่นี่ก่อนนะ”
เขาเดินออกไป
ซูจ้านกลับไม่ขยับตัว สายตาจ้องมองเขานิ่ง “ถึงว่าพักอยู่ข้างนอกได้ ที่แท้ก็มีสาวงามอยู่ด้วยนี่เอง?”
เสิ่นเผยซวนรู้ว่านิสัยเขาเป็นยังไง รู้ความสัมพันธ์ของเขากับซางหยู เขาจะต้องแกล้งซางหยูแบบชุดใหญ่แน่นอน
เขาลากคนออกมา และถามอย่างเข้มงวดว่า “ฉันกำลังพูดจริงจังกับนาย นายมาที่นี่ทำไม?”
“นายโทรกลับไปแล้ว ฉันจะสืบหาที่อยู่นายไม่ได้หรือไง? อีกอย่างพี่สะใภ้รู้สึกว่านายต้องประสบภัยเพราะเธอกับจิ่งห้าว กังวลนายมาก และยังไม่ไหวใจให้นายออกมา เลยให้ฉันมาดู ตอนแรกจิ่งห้าวจะมาด้วย แต่เสี่ยวลุ่ยเด็กคนนั้น ครั้งก่อนตกใจอย่างมาก สติสตังยังไม่เข้าที่ ต้องมีคนคอยดูแลอยู่ข้างๆตลอด ดังนั้นฉันเลยมาเอง ฉันคิดว่านายจะบาดเจ็บทรมานจนใกล้จะตายแล้วเสียอีก ไม่คิดว่านายจะมีชีวิตที่ดีขนาดนี้นะ นายจีบซางหยูติดได้ยังไงกัน?”
เสิ่นเผยซวนก็อธิบายไปว่า “หลังจากที่เธอออกจากเมืองB ก็มาที่นี่เลย ฉันบังเอิญเจอเธอที่นี่น่ะ”
“บังเอิญงั้นเหรอ?” ซูจ้านแสยะยิ้มเยาะเย้ย กำลังครุ่นคิดสองคำนี้ “บังเอิญเหรอ? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันเป็นโชคชะตาล่ะ?”
เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว “พูดจาไร้สาระอะไรกัน?”
ซูจ้านหัวเราะ “ไร้สาระงั้นเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนไม่อยากสนใจเขาอีก เลยเดินไปนั่งบนก้อนหินยาวใต้ต้นไม้ ซูจ้านตามไป “นายอย่าลืมว่ามีผู้หญิงอีกคนรอนายอยู่ที่เมืองB”
ซูจ้านนั่งลงข้างๆเขาและมองเขา
เสิ่นเผยซวนไม่ได้ลืม “ฉันกำลังเตรียมตัวจะไปจัดการเรื่องนี้”
ซูจ้านลุกขึ้นยืนทันที แล้วถามว่า “นาย นายว่าไงนะ? นายจะกลับไปงั้นเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า
ซูจ้านหัวเราะ ‘เหอะ’ อย่างเย็นชา “นายคงบ้าไปแล้วสินะ?”
พอเขาใจเย็นลง ก็พูดกับเสิ่นเผยซวนว่า “จากที่ฉันสังเกตมา นายมีชีวิตกลับไป คุณซ่งคุณคนนั้นไม่ปล่อยนายไปแน่ กว่าเธอจะจีบนายติด คิดว่าเธอจะปล่อยนายไปง่ายๆหรือไง?”
เสิ่นเผยซวนเม้มปาก เขาตอบตกลงเธอไปแล้ว ก็น่าจะไปอธิบายกับเธอก่อน
ซูจ้านรู้ว่าเขามีความรับผิดชอบสูง แต่เขาไม่ไม่มีประสบการณ์ด้านผู้หญิงเท่าไหร่
เขานั่งลงอธิบายกับเสิ่นเผยซวน “เผยซวนนายฟังนะ นายพาคุณซ่งมาให้ฉันกับจิ่งห้าวดูแล้ว แสดงว่านายยอมรับว่าเธอเป็นแฟนนาย และนายยังแนะนำกับพวกเราแบบนี้ งั้นตอนนี้พวกนายก็เป็นแฟนกัน ถ้านายกลับไปแล้วเธอไม่ยอมปล่อยนายไป นายจะทำยังไง?”
แม้เสิ่นเผยซวนจะรู้สึกว่าซ่งหย่าซินคงไม่ใช่คนที่ไม่ยอมเลิกราง่ายๆ แต่ว่าที่ซูจ้านพูดมาก็มีเหตุผล ถ้าเกิดซ่งหย่าซินไม่ยอมเลิกล่ะจะทำยังไง?
เขาจะทำให้ซางหยูเสียใจอีกไม่ได้
ซางหยูไม่เหลืออะไรแล้ว และตอนนี้ก็มีแค่เขา
“งั้นนายว่าฉันควรทำยังไงดี?” เสิ่นเผยซวนถาม
ตอนนี้เขาไม่มีความคิดอะไรเลย
ซูจ้านพูดอย่างมั่นใจว่า “ฉันคิดวิธีให้นายแล้ว ฉันว่านะ ครอบครัวของผู้บัญชาการซ่ง มีแต่ผู้บัญชาการซ่งนั่นแหละที่ยังมีความเป็นคนอยู่”
เสิ่นเผยซวนทำเป็นไม่ได้ยิน เพราะยังไงเขาก็ยังเคารพผู้บัญชาการซ่งอยู่ แต่ซูจ้านเกลียดคนในตระกูลซ่งกะทันหันแบบนี้ จะต้องมีเหตุผลอยู่แล้ว
“ฉันไม่ได้บอกคนตระกูลซ่งว่าเจอนายแล้ว ตอนนี้ฉันว่า คนตระกูลซ่งคงคิดว่านายตายไปแล้วล่ะ” เขามองเสิ่นเผยซวน “ฉันหนึ่งวิธี สองเดือนนี้นายอย่าเพิ่งออกไป อยู่ที่นี่ไปก่อน”
เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว “วิธีอะไรของนายกัน?”
“สองเดือนผ่านไปแล้ว ซ่งหย่าซินจะยังคิดถึงนายอีก ฉันก็จะเชื่อว่าเธอรักนายจริง ถ้ายังไม่ถึงสองเดือน แล้วเธอไปหาคนรักใหม่ ก็บอกได้แค่ว่าเธอไม่ได้รักนายขนาดนั้น แค่เห็นว่านายมีเงื่อนไขที่เพียบพร้อมและเป็นคนดี ถึงได้คบกับนาย พอเธอหาคนรักใหม่แล้ว นายค่อยออกไป เธอก็จะไม่มีเหตุผลยุ่งกับนายอีก”
เสิ่นเผยซวนลังเล “ถ้าสองเดือนแล้วยังไม่หาใหม่ล่ะ?”
หรือว่าเขาจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป?
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยข่าวออกไปว่านายตายแล้ว เธอจะเฝ้ารอนายไปตลอดชีวิตหรือไง?” ซูจ้านทำเสียงเหอะ เห็นได้ชัดว่าซ่งหย่าซินไม่มีทางยืนหยัดได้แม้แต่สองเดือนหรอก เธอจะต้องไปหาคนใหม่แน่นอน
เสิ่นเผยซวนครุ่นคิดสักพักและพูดว่า “แบบนี้มันหลอกคนนี่……”
“หลอกคนแล้วยังไง? ซ่งหย่าซินเคยแต่งงานมาแล้ว มีสิทธิ์อะไรไม่ยอมเลิกกับนาย?” ซูจ้านได้ยินแล้วก็โมโหมาก
เสิ่นเผยซวนก้มหน้าลง ในใจก็เห็นด้วยกับวิธีการของซูจ้าน แต่การหลอกคน ทำให้เขารู้สึกผิดต่อผู้บัญชาการซ่ง
“งั้นก็เท่านี้ก่อนแล้วกัน” เสิ่นเผยซวนถือว่าเห็นด้วยกับความคิดของซูจ้านแล้ว
เห็นเสิ่นเผยซวนที่เป็นคนซื่อตรงมาตลอด กลับก้าวผ่านความรู้สึกผิดในใจไปได้ แล้วยังตอบตกลงเร็วขนาดนี้ ดูท่าแล้ว คงไม่รู้สึกอะไรกับซ่งหย่าซินเลยสินะ
เขาขยับเข้าไปใกล้เสิ่นเผยซวน ในตอนที่พูดนั้นก็มีไอร้อนพ่นออกมา “นายกับซางหยูคบกันจริงเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนเอนหลังไป และตอบ ‘อืม’ เสียงเบา
ซูจ้านหัวเราะ “ให้ตายสิ คืบหน้าเร็วเหมือนกันนะ นี่นายถือว่ารอดตายมาได้ก็โชคดีแล้วหรือเปล่า?”
เสิ่นเผยซวนไม่พูดไร้สาระอีก และพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันชอบเธอจริงๆ และอยากจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต”
ซูจ้านหัวเราะ “นายคงไม่ได้คิดว่าเธอน่าสงสาร เลยรู้สึกสงสารหรอกนะ? ก่อนหน้านี้ก็ไม่ชอบที่เธอเด็กกว่าไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ไม่คิดว่าเธอเด็กกว่าแล้วหรือไง?”
เสิ่นเผยซวนมองเขา ก็จริงดังว่า เขาเคยคิดด้านนั้นมาตลอด ก็แค่รู้สึกว่าซางหยูกับเขาอายุห่างกันเกินไป
ถึงแม้ตอนที่ใกล้กันจะมีความรู้สึกเล็กน้อย แต่เพราะเขารู้สึกว่าไม่เหมาะสมก็ทำเป็นไม่สนใจมัน
ครั้งนี้ เขาเห็นคนตามจีบซางหยู ก็กลัวว่าเธอจะไปคบกับคนอื่นเสียก่อน
แต่ความจริงแล้ว เขาชอบเธอมาก
“นายจะไปเมื่อไหร่?” เสิ่นเผยซวนถาม
