จงจิ่งห้าวอึ้งเล็กน้อย“คุณ——”
เขาเพิ่งเปิดปากพูด ก็มีเสียงกริ่งประตูดังขึ้น
เขาขมวดคิ้ว ไม่พอใจอย่างยิ่งที่มีคนมากดกริ่งในเวลานี้ เขาลุกขึ้น เห็นหน้าท้องแบนราบของหลินซินเหยียนเนื่องจากชายเสื้อของเธอได้ปลิ้นขึ้นมา เขายื่นมือดึงเสื้อผ้าเธอลงมาและมองเธอทีนึง“ไม่ได้รังแกคุณจริงๆสักหน่อย จะร้องไห้ทำไม”
หลินซินเหยียนลุกมานั่งหันหน้าไปอีกทาง ไม่อยากสนใจเขา ตอนนี้เธอยังโกรธเขาอยู่
จงจิ่งห้าวถอนหายใจ“ผมไปเปิดประตู”
เสื้อเชิ้ตที่ถอดลงมา เขาไม่อยากใส่กลับไปใหม่แล้ว หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่ตัวนึง ทีนี้ถึงได้เดินไปเปิดประตู
คนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือผู้หญิงใส่เดรสสีม่วงรัดรูป หุ่นสวยเอ็กซ์เซ็กซี่ ผมลอนสีทอง โชว์ขาเรียวยาวออกมา รองเท้าส้นสูงสีดำ เห็นคนที่มาเปิดประตูให้คือผู้ชาย เธอได้เสยผมและจือปาก“ฉันคือYouค่ะ”
ระหว่างที่พูดก็ได้เดินเข้ามาในห้องเอง“คุณวางใจได้ ลีลาฉันเด็ดมาก จะทำให้คุณพอใจแน่นอนค่ะ”
ผู้หญิงเหมือนเห็นเหตุการณ์แบบนี้จนชินแล้ว เธอเดินมารินไวน์ที่โต๊ะแก้วนึง แล้วจิบคำนึง มองผู้ชายที่หล่อกระชากใจคนนี้ เธอคิดอยู่ในใจว่าได้เจอของล้ำค่าแล้ว นอนกับผู้ชายแบบนี้ ไม่คิดตังค์ก็ยังได้เลย ยิ่งไปกว่านั้นเขายังได้เงินให้เธอมากขนาดนั้น เลยมีความกระตือรือร้นขึ้นเยอะเลย “ถ้าคุณต้องการอะไรพิเศษ ฉันก็สนองคุณได้……”
ผู้หญิงยังพูดไม่จบ ก็เห็นหลินซินเหยียนเดินออกมาจากห้องนอน เธออดเบิกตากว้างไม่ได้“คุณคือใคร?”
หรือว่าขณะที่เรียกเธอ ยังได้เรียกผู้หญิงอื่นด้วย?
พอคิดแบบนี้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ได้สำรวจหลินซินเหยียนขึ้นมา ใส่เสื้อมิดชิดรัดกุม หน้าสดไร้เครื่องสำอาง สวยน่ะมันก็สวยอยู่ แต่ดูไม่เร้าใจเลย
จะเล่น ก็ต้องเล่นกับคนที่ใจกล้าหน่อยสิ
ผู้หญิงมองไปที่จงจิ่งห้าว“นี่คือจะเล่นสวิงกิ้งกันเหรอคะ?”
“……”
จงจิ่งห้าวหน้าเขียวหน้าดำสุดๆ
“ไสหัวไป!”
ผู้หญิงดึงสติกลับมาไม่ทัน เธอพูดด้วยรอยยิ้ม“ฉันไม่ถือสาสวิงกิ้งค่ะ”
หลินซินเหยียนก็ดูออกว่าผู้หญิงคนนี้มาทำอะไร นี่ก็คือบริการที่ต้องใช้เงิน?
ระหว่างที่คิด เธอก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว
ไม่ว่าที่ไหนก็มีบริการแบบนี้จริงๆ
แม้แต่โรงแรมหรูแบบนี้ก็ไม่ละเว้น
หลินซินเหยียนมองจงจิ่งห้าวแว๊บนึง และพูดอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น“เป็นเรื่องดีหนิ คุณสีหน้าแย่ขนาดนี้ทำไม ฉันขอตัวก่อนนะ ไม่รบกวนคุณแล้ว”
ผู้หญิงกระดี๊กระด๊าอยู่ในใจ ผู้ชายที่สูงหล่อรวยคนนี้ ดูกำยำน่าฟัด เธอไม่อยากแบ่งปันกับผู้หญิงคนอื่นหรอก
ได้ยินหลินซินเหยียนจะไป เธอย่อมดีใจอยู่แล้ว
สีหน้าเผยความดีใจออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
จงจิ่งห้าวชายตามองเธอด้วยความ
รังเกียจทีนึง จากนั้นได้หันมามองหลินซินเหยียนพร้อมตักเตือน“คุณลองไปดู?”
หลินซินเหยียนจ้องเขา“คุณเป็นโจรหรือไง?”
“คุณว่าใช่ก็คือใช่”จงจิ่งห้าวเดินมาหาเธอ ยืนอยู่ข้างกายเธอและโน้มตัวลงมา“คุณเป็นคนเรียกมาเอง งั้นก็จัดการเอาเอง”
“……”
หลินซินเหยียนกัดฟันกร่อน
ผู้หญิงเห็นจงจิ่งห้าวเดินเข้าไปในห้องนอน เธอก็ได้เดินตามไป เพิ่งถึงหน้าห้อง หลินซินเหยียนก็ได้ยื่นมือขวางเธอเอาไว้“ขอโทษด้วยค่ะ คุณกลับไปเถอะ ที่นี่ไม่ต้องการบริการ”
ผู้หญิงสีหน้าเปลี่ยนทันที พร้อมยักคิ้ว“ทำไม อยากฮุบธุรกิจไว้ทำคนเดียวรึไง?”
หลินซินเหยียนก็สีหน้าเปลี่ยนไป ใครเป็นเหมือนเธอ?
“คุณจะไปเอง หรือว่าจะให้ฉันโทรหาหน้าเคาน์เตอร์?”หลินซินเหยียนหยุดไปครู่นึง “ถึงเวลาถ้ามีเรื่องขัดแย้งกันขึ้นมา มันจะไม่ดีกับคุณนะ”
หลินซินเหยียนแหงนหน้า ดูทรงพลังสุดๆ!
ผู้หญิงเจ็บใจ แต่คนที่สามารถพักอยู่ที่ห้องสูทแบบนี้ต้องเป็นคนร่ำรวยมาก อีกอย่างท่าทีของผู้ชายคนนี้ก็ไม่สปาร์คกับเธอเลย
นี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เธอถูกปฏิเสธ
อารมณ์เสียจริงๆ เธอพูดอย่างเย็นชา“ฉันได้มาตามที่เรียกแล้ว เงินฉันไม่คืนให้หรอกนะ”
“ไม่ต้องคืนค่ะ”หลินซินเหยียนรีบพูดอย่างไว เธอแค่อยากทำให้ผู้หญิงคนนี้จากไป
ผู้หญิงมองเข้าไปในห้องนอนแว๊บนึง และอุทานอย่างเย็นชาทีนึง จากนั้นก็ได้เดินบิดเอวส่ายสะโพกออกไป
หลินซินเหยียนพิงอยู่ที่ประตู คิดไตร่ตรองอยู่ในใจครู่นึง“ฉันทำให้ผู้หญิงคนนั้นจากไปแล้ว ฉันไปได้หรือยัง?”
เงียบกริบไม่มีเสียง
หลินซินเหยียนรอไปครู่นึง ยังคงเงียบกริบไม่มีเสียงอีกเช่นเคย
เธอหันมามอง พบว่าจงจิ่งห้าวนอนอยู่บนเตียง เหมือนจะหลับไปแล้ว
เธอเดินไปมองใกล้ๆ ถึงพบว่าเขาหลับไปแล้วจริงๆ หายใจเสียงดัง หน้าตาดูเหมือนไม่สบายมาก
“จงจิ่งห้าว?” หลินซินเหยียนลองเรียกเขา
ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ สงสัยจะหลับไปแล้วจริงๆ
หลินซินเหยียนยื่นมือไปดึงผ้าห่มมาห่มให้เขา สัมผัสโดนผิวของเขาโดยที่ไม่ระวัง เขาตัวร้อนมาก เธอยื่นมือไปแตะหน้าผากเขา ดูว่าเขาเป็นไข้หรือเปล่า
พอแตะดูปุ๊บนี่แย่เลย หน้าผากร้อนมาก เขาเป็นไข้สูง
หลินซินเหยียนโทรไปที่เคาน์เตอร์ให้เรียกหมอมา เขายังบาดเจ็บอยู่ หลินซินเหยียนไม่กล้าจัดการเอง
ตอนที่หลินซินเหยียนนั่งรอหมออยู่บนโซฟา ได้มีสายเรียกเข้าจากหลินซีเฉิน
“หม่ามี๊ หม่ามี๊ยังไม่กลับอีกเหรอครับ? น้องหิวแล้ว”
ทีนี้หลินซินเหยียนถึงนึกขึ้นได้ว่า เธอบอกจะกลับไปทานข้าวที่บ้าน ตอนนี้พวกเขายังรอเธออยู่ “ลูกกับคุณยายและน้องกินก่อนเลยนะ หม่ามี๊ยังมีธุระอีก……”
ระหว่างที่พูดเธอก็ได้เงยหน้ามองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง ครุ่นคิดไปครู่นึงก็ได้กำชับว่า “คืนนี้หม่ามี๊คงกลับไปไม่ได้แล้ว ลูกกับเสี่ยวลุ่ยต้องเชื่อฟังคุณยาย กลางคืนนอนห้องคุณยายนะ”
“งั้นโอเคครับ หม่ามี๊อยู่ข้างนอกอย่าลืมกินข้าวและดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
หลินซินเหยียนยิ้มอย่างชื่นใจ ดูลูกชายเธอสิรู้จักเป็นห่วงคนแล้ว
“โอเคครับ ลูกเป็นลูกผู้ชายของที่บ้าน จะต้องดูแลน้องสาว”
“ผมทราบแล้วครับ”
หลินซินเหยียนวางสายทิ้งก็ได้รออีกสักพัก คุณหมอถึงมา
คุณหมอได้ทำแผลให้จงจิ่งห้าวใหม่ และได้ฉีดยาลดไข้กับสั่งยาให้เขา พร้อมบอกวิธีรับประทานและวิธีใช้ยาให้กับหลินซินเหยียน “ยาขวดนี้คือยาใช้ภายนอก เอาไว้พ่นที่แผล ส่วนพวกนี้คือยารับประทาน สีแดงอันนี้คือยาลดไข้ ถ้าเป็นไข้สูงอีกก็ให้เขากินอันนี้ กลางดึกก็ให้เขาจิบน้ำบ่อยๆหน่อย เป็นไขจะขาดน้ำไม่ได้”
“ได้ค่ะ”หลินซินเหยียนส่งหมอออกจากห้อง
หลินซินเหยียนปิดประตู เดินกลับมาที่หัวเตียงและยืนถอนหายใจอยู่ที่ขอบเตียง
ถึงจะไม่เต็มใจสุดท้ายก็ได้อยู่ดูแลเขาต่อ
ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ เธอรับผิดชอบไม่ไหวนะ
กลางดึกจงจิ่งห้าวสะลึมสะลือ“น้ำ……น้ำ……”
เสียงของเขาแหบแห้ง
หลินซินเหยียนยังไม่ได้เข้านอนจึงได้รินน้ำให้เขาแก้วนึง พยุงเขาขึ้นมาแล้วยื่นแก้วมาจ่อที่ปากของเขา“น้ำมาแล้วค่ะ”
เธอเอียงแก้ว เพื่อให้เขาสะดวกในการดื่ม
ริมฝีปากสัมผัสโดนน้ำ เขาเริ่มดื่มคำใหญ่ขึ้นมา เสียงกรึกๆ ดื่มน้ำไปแก้วนึงถึงบรรเทาอาการคอแห้งไปได้บ้าง
หลินซินเหยียนเอาแก้ววางไว้ที่บนโต๊ะตรงหัวเตียงแล้วประคองเขานอนลงไป“เห็นแก่ที่ฉันดูแลคุณอย่างเต็มที่ พอหายดีแล้วอย่ามาหาเรื่องฉันอีกเชียวนะ”
เขากลับประเทศไปแต่งงานของเขา เธอใช้ชีวิตของเธออยู่ตรงนี้ ไม่รบกวนซึ่งกันและกัน
จงจิ่งห้าวย่อมไม่ได้ยินอยู่แล้ว เขาหลับลึกไปตั้งนานแล้ว
ตอนเช้า เธอไม่ได้กลับบ้านทั้งคืนแล้ว ตอนเช้าจะต้องกลับไปดูลูกแน่นอน ดังนั้นเลยหามือถือของจงจิ่งห้าวมาโทรหากวนจิ้ง ให้เขามาที่โรงแรม
กวนจิ้งฉลาดมากแค่ไหน เมื่อคืนจงจิ่งห้าวไม่ได้กลับมาทั้งคืน ตอนนี้หลินซินเหยียนใช้มือถือของจงจิ่งห้าวโทรมาหาเขาแต่เช้าตรู่ แสดงว่าเมื่อคืนทั้งสองคนอยู่ด้วยกันแน่นอน ถ้าเขาไป ก็ไปทำลายเรื่องดีๆของจงจิ่งห้าวน่ะสิ?
เขาไม่โง่หรอก“ผมมีธุระ ไปไม่ได้ครับ”
หลินซินเหยียนหัวเราะเย็นชาทีนึง“โรงแรมแวร์ซาย ห้อง888 นายจะมาหรือไม่มาก็แล้วแต่ ถ้าจงจิ่งห้าวตายอยู่ที่นี่ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนายก็แล้วกัน!”
