เมื่อได้ยินอนุญาตจากด้านใน เธอจึงผลักประตูเข้าไป
ห้องข้างในนั้นช่างกว้างขวาง ถูกตกแต่งด้วยสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร ตรงกลางห้องถูกวางด้วยโต๊ะทำงานทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส ส่วนด้านข้างถูกวางด้วยหุ่นโชว์แบบฝั่งละตัว บนตัวหุ่นถูกสวมด้วยชุดราตรีที่สวยงาม ด้านหน้ามีหญิงสูงวัยที่มีรูปลักษณ์สวยสง่านั่งอยู่ เธอใส่เสื้อสูทที่จัดเป็นชุด เส้นผมขาวโพลนของเธอถูกรวบไว้ข้างหลังอย่างเป็นระเบียบ บนคอระหงนั้นสวมสร้อยมุกแท้น้ำงาม ขนาดใหญ่เล็กดูสมดุลกัน สีสันมันวาว กับต่างหูไข่มุกที่มองเห็นได้ชัดเจน ทำให้ออร่าความสง่างามของหญิงสูงวัยผู้นี้เปล่งประกายออกมา
” นั่งสิ ” มือทั้งสองข้างของคุณนายเวลเลี่ยนกำลังถือกล่องที่ดูประณีตกล่องหนึ่ง
เธอลูบกล่องนั้นไปมาอย่างไม่วางมือ
คุณนายเวลเลี่ยนวางกล่องนั้นลงบนโต๊ะ แต่มือก็ไม่ได้ละออกมาจากกล่องใบนั้น ก่อนจะเริ่มพูดอย่างตรงประเด็น ” ฉันมีแพลนจะแยกสาขาไปที่เมืองBในประเทศZ และให้เธอไปจัดการดูแลที่นั่น ”
Leoเป็นร้านที่มีเพียงที่เดียวเท่านั้น อีกอย่างตั้งแต่ก่อตั้งมา ก็มีข้อบัญญัติว่า จะไม่แบ่งสาขาร้านไปไว้ประเทศอื่น จะมีเพียงร้านนี้ร้านเดียวเท่านั้น
อีกอย่างร้านนี้ ก็ได้รับออร์เดอร์จากลูกค้าทั่วโลกอยู่แล้ว
เป็นการบริการแบบหนึ่งต่อหนึ่ง ชุดราตรี ชุดแต่งงาน ที่ออกจากร้านนี้ไปจะมีเพียงหนึ่งตัวเท่านั้น รับประกันว่าเป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครแน่นอน
นี่เป็นเหตุผล ว่าทำไมLEOถึงได้รับการชื่นชอบจากผู้หญิงมากมาย
โดยเฉพาะการออกงานใหญ่โต ดาราหญิงที่ได้เดินพรมแดง เจ้าสาวที่กำลังจะเข้าพิธีแต่งงาน ชุดราตรีและชุดแต่งงาน สำหรับพวกเธอเหล่านี้เป็นเรื่องที่สำคัญมาก ดังนั้นการออกแบบให้เฉพาะคน จะมีความเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่ซ้ำใคร เป็นสิ่งที่สำคัญต่อพวกเธอเหนือสิ่งอื่นใด
” ไม่ได้กำหนดไว้หรอกหรือคะ ว่าLEOจะไม่มีสาขาแยก ” หลินซินเหยียนไม่เข้าใจ
อีกอย่าร้านที่แยกสาขาไปยังอยู่ที่ประเทศZ ยิ่งไปกว่านั้น ที่ทำให้เธอตกใจคือมันอยู่ที่เมืองBอีก
มันคือที่ต้องห้ามสำหรับเธอ ถ้าเป็นประเทศอื่น เธอคงตอบรับไปอย่างไม่ลังเลแล้ว
คุณนายเวลเลี่ยนถอนหายใจ ตอบอย่างลำบากใจ ” ต้องมีเสียก่อนถึงจะมีได้สิ ”
คุณนายเวลเลี่ยนเป็นผู้ก่อตั้งLEO ข้อกำหนดนี้เธอก็เป็นคนตั้งขึ้นมา
แต่ในวันนี้คุณนายเวลเลี่ยนอายุเก้าสิบปีแล้ว ข้อกำหนดนี้ก็อยู่มาหกสิบปีแล้วเช่นกัน ทำไมถึงทำลายข้อกำหนดนี้ได้ง่ายๆ กันนะ
” คุณนายคะ คุณมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า ” หลินซินเหยียนมองเธอที่ลูบกล่องใบนั้นอยู่ตลอดเวลา
เหมือนกล่องใบนั้นจะใส่ของมีค่าอะไรบางอย่างเอาไว้
ดูภายนอกดูเหมือนคุณนายเวลเลี่ยนจะไม่อยากพูดมาก ” ฉันตัดสินใจไปแล้ว ”
หลินซินเหยียนรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติ การตัดสินใจครั้งนี้มันกะทันหันเกินไปนะ
สถานที่มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว
เธอไม่เชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญ
แล้วถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญจริงๆล่ะ ใครเป็นคนที่อยากให้เธอกลับไปที่นั่น
” หลิน ถ้าเธอไม่ยินยอม ก็ไม่มีร้านไหนรับเธอหรอกนะ” คุณนายเวลเลี่ยนดูออกว่าหลินซินเหยียนไม่สมัครใจ เลยถอนหายใจออกมา ” จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรหรอก อีกอย่างที่นั่นก็เป็นบ้านเกิดของเธอ ”
หลินซินเหยียนก้มหน้า ในใจสับสนไปหมด ” คุณนายบอกฉันได้ไหมคะ ทำไมคุณถึงตัดสินใจแบบนี้ ”
” เพราะมันไง ” คุณนายเวลเลี่ยนหญิงกล่องที่สวยประณีตนั้นขึ้นมา ” ฉันรู้ว่ามันอยู่ที่ใครมาตลอด ไม่ว่าฉันจะขอซื้อในราคาเท่าไหร่ เขาคนนั้นกลับไม่ยอมขายให้ฉัน ”
เมื่อวานเย็น หล่อนเจอกับคุณจงของประเทศZ
เขาหยิบของสิ่งนี้ขึ้นมา ทำเป็นข้อแลกเปลี่ยนกับหล่อนแล้วเขาจะยอมมอบของสิ่งนี้ให้
แต่หล่อนจะต้องแบ่งสาขาไปตั้งที่เมืองBของประเทศZ แล้วคนที่ดูแลรับผิดชอบร้านจะต้องเป็นหลินซินเหยียน
อีกอย่างให้เตือนหลินซินเหยียนด้วยว่า หาเธอคิดจะลาออกจากLEOไปล่ะก็ เธอจะถูกแบนจากสาขางานนี้
ทำให้เธอที่แม้จะไม่สมัครใจ ก็ต้องไปทำให้ได้!
หลินซินเหยียนเม้มปากแน่น เหมือนเริ่มจะคิดถึงมูลเหตุนี้ขึ้นมาได้บ้างแล้ว เธอเลยพูดสิ่งที่ตัวเองคาดเดาออกไป ” มีคนให้ของคุณ และมันคือของที่คุณต้องการมันมาตลอด แต่มีข้อแลกเปลี่ยน นั่นคือต้องแบ่งสาขาไปตั้งที่เมืองBของประเทศZ แล้วคนที่ดูแลรับผิดชอบร้านจะต้องเป็นฉันเหรอคะ ”
คุณนายเวลเลี่ยนส่ายหัว ไม่เห็นด้วยกับการคาดเดาของเธอ แต่ก็ไม่ได้ชื่นชมในความสมองไวของเธอ
” เป็นผู้หญิง ต้องทำตัวโง่นิดหน่อยสิถึงจะน่ารัก แต่ฉันคิดว่าคุณผู้ชายคนนั้น คงจะชอบคุณมาก ไม่งั้นก็คงไม่มาหาฉัน “คุณนายเวลเลี่ยนก็ชอบหลินซินเหยียนนั่นแหละ หล่อนยื่นมือมาตบไหล่เธอเบาๆ “การหนีไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาหรอกนะ เพียงเธอทำใจให้สงบแล้วเผชิญหน้ากับผู้คนและเรื่องราวต่าง ๆ ถึงจะเรียกได้ว่าเธอได้ปล่อยวางแล้ว หากเธอยังกังวลกับมันอยู่แบบนี้ แสดงว่าเธอยังไม่ปล่อยวางมัน ”
หลินซินเหยียนไม่ยอมรับ” ฉันปล่อยวางแล้วค่ะ ”
” ถ้าปล่อยวางแล้ว เธอจะกลัวอะไรล่ะ ”
หลินซินเหยียนไม่รู้เลย แต่แค่รู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจว่าไม่อยากกลับไป ไม่อยากคิดถึงคนในอดีต ความทรงจำและเรื่องราวต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้น เรื่องที่มันไม่ค่อยสวยงามสักเท่าไหร่
“ฉันตัดสินใจไปแล้ว เธอคิดดูให้ดีๆล่ะ ไปทำงานต่อเถอะ ” คุณนายเวลเลี่ยนหยิบกล่องประณีตนั้นขึ้นมาถือไว้บนมือ แล้วนั่งมองมันอย่างพินิจพิจารณา
อย่างกับว่าพอมองทะลุกล่องนั้นเข้าไป มีใครบางคนอยู่ในนั้น
หลินซินเหยียนลุกขึ้นแล้วเดินจากไป
ฉินยายืนรอเธออยู่ตรงประตู เมื่อเห็นเธอออกมา ก็รีบเดินเข้ามาหาทันที ” แล้วคุณจะทำยังไงต่อไปคะ ”
ฉินยาก็เป็นคนประเทศZเช่นกัน เธอเข้ามาทำงานช้ากว่าหลินซินเหยียนสองปี เพราะเธอไม่ได้จบเฉพาะด้านมา ตอนนั้นเลยไม่ได้ถูกรับเข้าทำงาน แต่เป็นหลินซินเหยียนที่เป็นคนรับเธอ เห็นเธอคอยช่วยอยู่ข้างๆ แล้วศึกษางานในLEOไปด้วย
พอรู้จักกันไปนานๆ ก็พอรู้เรื่องราวของหลินซินเหยียนอยู่บ้าง
หลินซินเหยียนยิ้มแบบฝืนๆ ” ฉันไม่มีทางเลือกหรอก ”
คำพูดของคุณนายเวลเลี่ยนนั้นชัดเจนมา หากเธอปฏิเสธ ก็จะไม่มีที่ไหนรับเธอเข้าทำงานแน่ๆ
คุณนายเวลเลี่ยนมีชื่อเสียงในสายงานนี้มาก คำพูดของหล่อน ล้วนแต่ไว้หน้าเธอทั้งนั้น
” เธอรู้หรือเปล่า ว่าในกล่องใบนั้นใส่อะไรเอาไว้ ” หลินซินเหยียนรู้สึกสงสัย ว่ามันคืออะไรกันแน่ ถึงทำให้หล่อนยอมทำลายข้อจำกัดที่ตั้งมาหลายปีนั้น ”
ฉินยาส่ายหัว ” ไม่รู้สิคะ ”
หลินซินเหยียนถอนหายใจ ถึงจะสงสัย แต่ตอนนี้ถ้าเธอต้องกลับประเทศไป มันต้องเป็นเรื่องที่วุ่นวายสำหรับเธอมากแน่ ๆ
เธอเอาเอกสารแล้วกลับไปที่ห้องทำงาน เมื่อดูคร่าวๆ ไปหนึ่งรอบ ก็รู้ความต้องการของลูกค้าโดยละเอียดแล้ว ก็เอากระดาษวาดแบบกับดินสอออกมา แต่ตอนนี้เธอสงบจิตใจของตัวเองไม่ได้เลย ไม่รู้จะลงมือวาดด้วยดินสอที่อยู่ในมือนั้นได้อย่างไร
เธอลูบแก้มของตัวเองไปมา แล้วให้ฉินยาไปชงกาแฟไม่ใส่น้ำตาลมาให้เธอสักแก้ว
” เมื่อคืนไม่ได้พักผ่อนเหรอคะ ฉันรู้สึกว่าสีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลย ” ฉินยาถามอย่างใส่ใจ
หลินซินเหยียนยกกาแฟขึ้นมา เธอดื่มไปหนึ่งอึก มันเกินคำว่าไม่ได้ผ่อนน้อยหรอก แต่เธอยังไม่ได้นอนเลยต่างหากล่ะ
” งานนี้ไม่รีบหรอกนะคะ ถ้าไม่งั้นคุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ” ฉินยาแนะนำ
” ตอนนี้กลับไปก็นอนไม่หลับหรอก เธอไปทำงานเถอะ ” เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ” ชีวิตยังต้องเดินต่อ ”
ยิ่งตอนนี้ เธอจะละทิ้งความพยายามไปไม่ได้
เพราะลูกๆ ต้องการเธอ
” ก็ได้ค่ะ ”
ฉินยาเดินออกไปจากห้อง เมื่อหันตัวจะไปปิดประตู จู่ๆ ประตูก็ถูกมือใหญ่ๆ ของใครบางคนจับเอาไว้ ฉินยาหันไป ก็เห็นว่าข้างหลังมีร่างสูงของชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังเธอ ” คุณ… ”
” ชู่ว! ” จงจิ่งห้าวพูดเสียงกดต่ำ ” ผมมาหาเธอ ”
ฉินยาจำได้ว่าวันนั้นจู่ๆ เขาก็ลากตัวหลินซินเหยียนไป พวกเขารู้จักกัน อีกอย่างความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงจะไม่ธรรมดาเสียด้วย
ฉินยารู้งาน เธอไม่พูดอะไร ก่อนจะค่อยๆ ถอยออกไป
จงจิ่งห้าวปิดประตูแล้วเดินเข้ามา
หลินซินเหยียนตอนนี้จิตใจสงบลงแล้ว เธอกำลังตั้งใจวาดงานออกแบบอยู่
เพราะลูกค้าต้องการชุดแต่งงานที่เป็นเกาะอก ชุดแต่งงานที่เป็นเกาะอกเหมาะกับชายกระโปรงที่เป็นทรงหางปลา ชุดแต่งงานชุดนี้ถึงจะทำให้หุ่นดูเพรียวสูงมากขึ้น
จงจิ่งห้าวยืนอยู่ข้างหลังของเธอ มองดูเธอที่กำลังทำงานอย่างตั้งใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอวาดรูป
ดินสอแท่งหนึ่งที่แสนจะธรรมดา ปลายดินสอนั้นเหมือนได้ถูกร่ายมนตร์เอาไว้ ลายเส้นน้อยๆ บนกระดาษขาวนั่น ได้ปรากฏเค้าโครงของชุดแต่งงานออกมาโดยประมาณ
หลินซินเหยียนรู้สึกเหมือนมีใครบางคนอยู่ข้างหลัง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำอะไร เพราะคิดว่าเป็นฉินยา ฉินยามักจะชอบดูเธอวาดแบบอยู่เสมอ จึงไม่ค่อยส่งเสียงดังรบกวนอะไร
” เสี่ยวยา มีข้อมูลสัดส่วนน้ำหนักส่วนสูงของลูกค้าไหม ”
เธอต้องทำแบบตามรูปร่างของลูกค้า ถึงจะเลือกแบบออกมาได้
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เธอเลยหันไป” เสี่ยว…. “
