คุณนายซ่งฟังจากปากของซ่งหย่าซินแล้ว เธอตอบตกลงเลิกกับเสิ่นเผยซวนแล้ว คุณนายซ่งรู้สึกโมโห
รู้สึกว่าตอนนั้นเสิ่นเผยซวนเป็นคนตกลงจะคบกันเอง
อีกอย่างสามีก็สนับสนุนการเลื่อนตำแหน่งของเขาด้วย
ในใจมีอัดอั้นความโมโห ก็เลยมาปิดบังสามีและลูกสาวมาที่กรมตั้งแต่เช้า
เสิ่นเผยซวนแม้แต่ประตูยังไม่ได้เข้า ก็ถูกเธอขวางไว้ที่หน้าประตู เธอสีหน้าเย็นชา ถามหาคำอธิบายกับเสิ่นเผยซวน
“พวกเราเลิกกันอย่างสันติ ไม่ทราบว่าท่านกำลังทำอะไรอยู่?” เสิ่นเผยซวนพูดอย่างเย็นชา
คิดไม่ถึงว่าเธอจะมาขวางตัวเอง ยังขวางอยู่หน้าประตูกรม
“เสิ่นเผยซวนคุณนี่มันไอ้เนรคุณ ตอนแรกคุณตกลงจะคบกันใช่ไหม? พวกเราไม่มีคนบังคับคุณมั้ง? ตอนนี้คุณมีสิทธิ์อะไรบอกจะเลิกก็เลิก?” คุณนายซ่งสีหน้าแดงก่ำ “ฉันไม่สน คุณต้องให้คำอธิบายกับฉัน”
เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้วไม่พูด
ทุกคนในกรมต่างก็รู้จักคุณนายซ่ง มีเพื่อนร่วมงานเดินมา พูดปราม “ฉันผมพาพวกคุณเข้าไปนั่งในออฟฟิศผู้บัญชาการซ่งไหม?”
“ฉันไม่ไป ฉันต้องการให้เสิ่นเผยซวนให้คำอธิบายกับฉัน พูดคุณพูดดู เขาบอกว่าจะเลิกกับหย่าซินของเรา แค่พริบตาก็ทิ้งหย่าซินของบ้านฉันแล้ว เขานี่มันสันดานอะไรกันเนี่ย?” คุณนายซ่งดูเหมือนระบายต่อคนนอก ความจริงกำลังใส่ร้ายเสิ่นเผยซวน
ทั้งในคำพูดนอกคำพูดนั้นล้วนบอกว่าเสิ่นเผยซวนไม่รักษาคำพูด นิสัยสันดานไม่ดี
คนอื่นก็ประเมินไม่ได้ ทำได้แค่ฟังอย่างเงียบๆ
“พวกคุณพูด มีคนเนรคุณแบบนี้ที่ไหนกัน? ตระกูลซ่งของเราดูแลเขาเหมือนกับลูกชายแท้ๆคนหนึ่ง เขาล่ะ? ก็แทงข้างหลังคนอื่นแบบนี้ วัฏจักรกฎแห่งสวรรค์ คุณไม่กลัวกรรมตามสนองหรือไง” คุณนายซ่งรู้ว่าพลิกสถานการณ์ไม่ได้แล้ว ก็ทุ่มออกไปเต็มที่แล้ว
เสิ่นเผยซวนมองคุณนายซ่งอย่างนิ่งเฉย ทันใดนั้นรู้สึกนิสัยจอมปลอมของซ่งหย่าซิน น่าจะเหมือนเธอ
“ท่านกลับไปถามลูกสาวท่านดู ว่าทำไมเธอถึงตกลงเลิกกัน…….”
“จะเพราะอะไรได้? เธอใจอ่อนไง ไม่ใจดำอย่างคุณไง จะไปเพราะอะไรอีก?” คุณนายซ่งหัวเราะเย็นชา “วันนี้คุณต้องขอโทษฉันต่อหน้าทุกคน”
เสิ่นเผยซวนยืนนิ่งไม่ขยับ “ผมไม่ได้ผิด ไม่จำเป็นต้องขอโทษท่าน ท่านโวยวายแบบนี้ จะทำให้ผู้บัญชาการซ่งขายหน้า มีอะไร ท่านไปพูดที่ออฟฟิศผม…….”
“เป็นแค่รองผู้บัญชาการ คิดว่าตัวเองแน่มากแล้วเหรอ ฉันจะบอกคุณ วันนี้คุณไม่ขอโทษฉันเรื่องนี้ไม่จบแน่” คุณนายซ่งยืนขวางทางอยู่หน้าประตู ตอนนี้ที่ควรมาทำงานต่างก็มากันแล้ว หน้าประตูมีคนขวางไว้ไม่น้อย
ใครห้ามปรามก็ไม่มีประโยชน์
“ไม่มีนายซ่งบ้านฉันคอยค้ำจุน คุณจะเป็นตัวอะไร ตอนนี้มาทำตัวยโสกับฉันแล้ว ตัวอะไรกันเนี่ย?” คุณนายซ่งถือกระเป๋าไว้ ยืนอย่างท่าทางดุดัน ท่าทางนั้นเสิ่นเผยซวนไม่ขอโทษเธอ เรื่องนี้ไม่จบแน่
พวกเขาทั้งหลายต่างก็รู้นิสัยของเสิ่นเผยซวน ผู้บัญชาการซ่งชื่นชมเสิ่นเผยซวนจริง เสิ่นเผยซวนไม่มีความสามารถนี้ ก็ทำถึงตำแหน่งทุกวันนี้ไม่ได้
แต่ว่าฐานะของเธอ ทุกคนก็ว่าอะไรเธอไม่ได้ แต่ว่าในใจกลับดูถูกเหยียดหยามอย่างมาก
ผู้บัญชาการซ่งเป็นคนดีแค่ไหน เป็นมิตรซื่อตรง มุมมองแนวคิดก็ซื่อตรง
ภรรยาของเขา…….
เฮ้อ…….
ทุกคนต่างก็ถอนหายใจ
เสิ่นเผยซวนหยิบมือถือออกมา เตรียมติดต่อซ่งหย่าซินให้เธอเรียกคุณนายซ่งกลับไป คุณนายซ่งคิดว่าเขาจะติดต่อผู้บัญชาการซ่ง ยืนมือตบมือถือเขาทิ้ง พูดอย่างโมโห “คุณจะโทรไปฟ้องใคร?”
มือถือหล่นลงพื้น หน้าจอแตก มีคนเก็บขึ้นมายื่นให้เสิ่นเผยซวน พูดว่า “หน้าจอมือถือแตกแล้ว”
เสิ่นเผยซวนถอนหายใจ “ท่านจะโวยวายที่นี่ให้ได้ใช่ไหม?”
คุณนายซ่งหัวเราะเย็นชา “ทำไมรู้จักกลัวแล้วเหรอ? หรือว่ารู้บาปบุญคุณโทษแล้ว?”
“คุณโวยวายอะไร?” นอกฝูงคน มีเสียงอันโมโหแว่วมา
