ทุกคนหันหน้าไปดูข้างหลัง เห็นเพียงผู้บัญชาการซ่งหน้าเคร่งเครียด เขาก้าวเดินมา ทุกคนต่างก็พากันหลบทางให้ พูดทักทาย “ผู้บัญชาการซ่ง”
เขาไม่ได้สนใจ ถูกทำให้โมโหอย่างหนัก
เมื่อวานเขาเป็นหวัดเล็กน้อย วันนี้ภรรยาบ่นให้เขาไปตรวจที่โรงพยาบาล ตอนแรกเขานึกว่าภรรยาเป็นห่วงตัวเองก็เลยไป ไปถึงครึ่งทางรู้สึกว่าไม่ถูก
เมื่อวานลูกสาวกลับบ้านบอกพวกเขา หลังจากตัดสินใจเลิกกับเสิ่นเผยซวน เธอไม่พอใจมาก
ในใจอาจจะคิดแผนการอะไรไม่ดีอยู่ก็ได้ ปรากฏเป็นไปตามอย่างที่คิด
ให้เขาไปที่โรงพยาบาล เธอก็มาอาละวาดที่กรม
ทำให้เขารู้สึกอับอายขายหน้า
คุณนายซ่งเป็นคนกลัวสามี ไม่อย่างนั้นก็ไม่ให้เขาไป ถึงกล้ามาที่กรม
“คุณ คุณเป็นหวัดไปหาหมอไม่ใช่เหรอ?”
“เฮ้อ ผมไม่ป่วยตาย จะต้องถูกคุณทำให้โมโหตาย พูดกับคุณตั้งกี่รอบแล้ว เรื่องของลูกไม่ต้องยุ่ง คุณก็ไม่ยอมฟัง ทำไม จะให้ผมหย่ากับคุณให้ได้ ถึงจะยอมอยู่ดีๆใช่ไหม?” สีหน้าผู้บัญชาการซ่งกลายเป็นสีแดงเข้ม ไม่น่าดูเป็นอย่างมาก ราศีของผู้อยู่ในตำแหน่งสูงเป็นเวลานาน จริงจังขึ้นมา คนทั่วไปต่างก็กลัว
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงคนหนึ่งยังคุณนายซ่ง
เธอก็กลัวสามีเหมือนกัน เพียงแค่ปกติผู้บัญชาการซ่งไม่โมโหง่ายๆ ครั้งนี้ยั่วโมโหเขาแล้วจริงๆ
“ยังอึ้งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบหลบอีก”
ถูกสามีตะคอกต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ คุณนายซ่งรู้สึกเสียหน้า แต่ก็ไม่กล้าเถียงเขาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ทำได้แค่ควบคุมความไม่พอใจยืนอยู่ด้านข้าง
“ทุกคนไปทำงานเถอะ อย่ายืนอยู่ที่นี่” ผู้บัญชาการซ่งพูดเสียงเคร่งขรึม
เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องดี เรื่องของผู้บังคับบัญชาดูไม่ได้ ทุกคนต่างก็พากันเข้าไปในอาคาร
“คุณก็ไปทำงานเถอะ” ผู้บัญชาการซ่งพูดกับเสิ่นเผยซวนที่ยังไม่ไป
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า ก้าวเดินเข้าไป
คุณนายซ่งไม่ได้ทีคนอื่น ยังถูกสามีต่อว่า ในใจรู้สึกไม่พอใจ “เสิ่นเผยซวน……”
ผู้บัญชาการซ่งเบิกตากว้างทันที คุณนายซ่งตกใจจนหดตัวไปทีหนึ่ง เงียบทันที
เสิ่นเผยซวนก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เดินไปทางด้านออฟฟิศ
“ทั้งๆที่เขาเป็นคนผิดต่อลูกสาวของเรา ทำไมคุณถึงไม่แยกแยะ……..”
“คุณหุบปากเดี๋ยวนี้” ผู้บัญชาการซ่งโกรธจนตัวสั่น “คุณตามผมเข้ามา”
คุณนายซ่งจับกระเป๋าในมือแน่น เดินตามเขาเข้าไปในออฟฟิศ ผู้บัญชาการซ่งเหวี่ยงประตูออฟฟิศ กระแทกแรงจนกระทั่งเพดานยังสะเทือน
คุณนายซ่งไม่กล้าพูดอะไรสักคำ หดตัวยืนอยู่ข้างประตู
“คุณต้องการทำอะไรกันแน่? ยิ่งมาทำให้ผมอับอายขายหน้าถึงกรม คิดว่าผมมีชีวิตอยู่นานเกินไปแล้วใช่ไหม?” ผู้บัญชาการซ่งมือไขว้หลัง เดินไปเดินมาในออฟฟิศ
คุณนายซ่งพูดเสียงเบา “ฉันไม่ใช่รู้สึกว่าลูกสาวของเราเสียเปรียบหรอกหรือ? เขามีสิทธิ์อะไรบอกจะเลิกก็เลิก?”
ผู้บัญชาการซ่งหยุดฝีเท้า ต้องภรรยา “ทำไม คบหากันยังเลิกกันไม่ได้เหรอ? ลูกสาวคุณยังหย่าร้างเลย”
“หย่าก็ไม่ใช่ความผิดลูก…….”
“ไม่ว่าความผิดของใคร ลูกก็หย่าแล้วใช่ไหม? คนที่แต่งงานยังหย่าร้าง คบหากันทำไมจะเลิกไม่ได้? คิดว่าเขาต้องแต่งงานกับลูกสาวคุณให้ได้เหรอ? ลูกสาวคุณมีอะไรดี?” ผู้บัญชาการซ่งด่าจนภรรยาพูดไม่ออกสักคำ
คุณนายซ่งเม้มปาก พูดอย่างขาดความมั่นใจ “คุณเป็นพ่อของใครกันแน่? คนที่ไม่รู้คงจะคิดว่าเสิ่นเผยซวนถึงจะเป็นลูกชายคุณ…….”
ผู้บัญชาการซ่งมือจับหน้าอก ทำไมเขาถึงพูดกับเธอไม่รู้เรื่องนะ?
“คุณอยากทำให้ผมโมโหตายใช่ไหม?” ผู้บัญชาการซ่งให้แรงตบโต๊ะ “ชาติที่แล้วผมทำกรรมอะไรไว้ ชาตินี้ถึงได้แต่งงานกับผู้หญิงไม่มีเหตุผลอย่างคุณ?”
คุณนายซ่งไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดเลยแม้แต่น้อย เห็นสามีโมโหขนาดนี้แล้ว ก็ไม่รู้จักสำรวม พูดว่า “ฉันรู้ว่าคุณไม่ถูกใจฉัน ตอนนั้นถ้าไม่ใช่พ่อคุณ คุณก็ไม่แต่งงานกับฉัน อยู่กับคุณตั้งหลายสิบปีแล้ว ยังทำให้คุณอุ่นใจไม่ได้”
ผู้บัญชาการซ่งรู้สึกเพียงว่ามีความร้อนบางอย่างขึ้นหัว หัวสมองวิงเวียนทันที
หลายปีขนาดนี้ เขายอมรับชีวิตตั้งนานแล้ว เธอคลอดลูกสาวให้ตัวเอง ดูแลครอบครัว เขาพอใจแล้ว แล้วก็ดีกับเธอ จนถึงอายุขนาดนี้แล้ว ทำไมยังพูดถึงเรื่องพวกนี้?
ผู้บัญชาการซ่งรู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตสูญเปล่าแล้ว
เขาหายใจหอบ “คุณ—-คุณนี่ ก็อยากยั่วโมโหผมให้ตายใช่ไหม คุณเห็นผมมีชีวิตนานเกินไปแล้วเหรอ”
“หรือว่าที่ฉันพูดมันไม่ถูก? ถ้าไม่ใช่พ่อคุณ คุณจะแต่งงานกับฉันไหม?”
“แต่งงานกันตั้งหลายสิบปีแล้ว คุณพูดเรื่องพวกนั้นทำไม? —อ้าก—” ผู้บัญชาการซ่งจับหน้าอกไว้ แน่นหน้าอกจนหายใจไม่ออกแล้ว คุณนายซ่งเดินเข้าไป ตบหลังให้เขา “คุณเป็นอะไร…….”
ผู้บัญชาการซ่งผลักคนออก “คุณนี่อยากทำให้ผมโกรธตาย”
ผู้บัญชาการซ่งทุบหน้าอก ทำไมเขาถึงได้เจอกับผู้หญิงแบบนี้
ไม่ทำให้เขาโมโหตาย ไม่ยอมสิ้นสุดจริงๆ
“ฉันตบหลังให้คุณ ทำไมถึงอยากให้คุณโมโหจนตาย? ทำไมคุณถึงไม่รู้ดีรู้เลวเลย? ฉันหาเสิ่นเผยซวน ก็เพื่อระบายอารมณ์แทนลูกสาวของเราไม่ใช่เหรอ? คุณเป็นผู้บังคับบัญชาเขา คุณดึงหน้าไม่ลง กลัวคนอื่นว่าคุณใช้อำนาจแก้แค้นส่วนตัว ฉันมาหาเขาเพื่อพูดกับเขา ฉันทำเพื่อใคร? ฉันไม่ใช่เพื่อลูกสาวเราหรอกหรือ? คือคุณที่ไม่แยกแยะคนนอกคนใน…….”
คำพูดเธอยังพูดไม่จบ ผู้บัญชาการซ่งเป็นลมแล้ว
“อ้าก—-ตาซ่ง” คุณนายซ่งตกใจ “รีบเข้ามา รีบเข้ามาเร็ว……..”
ไม่นานประตูออฟฟิศก็ถูกเปิดออก เห็นผู้บัญชาการซ่งสลบไป ช่วยกันยกคนขึ้นรถส่งโรงพยาบาล
คุณนายซ่งตามไปด้วย “ต้องโทร120ไหม”
“โทร120ยังต้องรอรถพยาบาลมารับ พวกเราส่งไปเร็วกว่า”
คุณนายซ่งคิดแล้วก็ใช่ ช่วยพยุงสามีขึ้นหลังรถ เธอขึ้นไปพยุงหัวของสามี พูดเร่ง “คุณเร็วๆหน่อย”
“รู้แล้วครับ ท่านนั่งดีๆ”
ขับถูกขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ไม่นานรถก็จอดอยู่หน้าประตูโรงพยาบาล ขณะนี้รถแท็กซี่คันหนึ่งก็จอดอยู่หน้าโรงพยาบาล
