หลินซินเหยียนยิ้มให้ ที่แท้ก็แบบนี้เอง เธอคิดว่าเด็กทารกที่อยู่ในครรภ์มีอะไรที่ไม่ดีไปแล้วสิ
“ถ้ามีอาการเจ็บท้อง ก็ต้องเรียกหมอทันที” คุณหมอกล่าวออกมา
หลินซินเหยียนพยักหน้าให้ และพูดว่า “รู้แล้ว”
ก่อนกลับคุณหมอก็กลัวว่าหลินซินเหยียนจะรังเกียจที่เด็กในครรภ์นั้นหน้าตาขี้เหร่ ก่อนหน้านี้ก็มีวิดิโอในอินเทอร์เน็ต ที่มีคนท้องเดินไปด้วยร้องไห้ไปด้วย หลังจากทำอัลตร้าซาวด์ไปแล้วก็เห็นว่าเด็กในครรภ์หน้าตาขี้เหร่มาก
คุณแม่ที่ตั้งท้องอยู่ถึงกับร้องไห้ให้กับเด็กในท้อง
“คุณกับท่านประธานจงหน้าตาดีขนาดนี้ ลูกไม่มีทางขี้เหร่หรอก เพราะว่าเด็กยังเล็กอยู่มาก ยังเติบโตไม่สมบูรณ์ ไม่ต้องกังวลเกินเหตุ”
หลินซินเหยียนยิ้มและพูดต่อ “ฉันไม่คิดมากหรอกค่ะ”
ถึงจะขี้เหร่ขนาดไหนก็ไม่รังเกียจหรอก ขอแค่แข็งแรงก็พอแล้ว
คุณหมอยังต้องไปตรวจห้องคนไข้คนอื่นต่อเลยขอตัวไปก่อน
จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าหลินซินเหยียนกำลังยิ้มอยู่ เลยถามกลับ “มีเรื่องอะไรทำไมถึงได้ดีใจขนาดนั้น?”
หลินซินเหยียนไม่ได้ตอบกลับ แต่ชี้ไปยังอาหารเช้าที่อยู่บนโต๊ะ “อันนี้ฉันเหลือไว้ให้คุณ รีบกินเถอะ เดี๋ยวเย็นหมดซะก่อน”
จงจิ่งห้าวนั่งลงที่ด้านหน้าของโต๊ะ พลางหยิบตะเกียบขึ้นมา หลินซินเหยียนถามกลับ “คุณจะรังเกียจไหมที่ลูกของเราหน้าตาขี้เหร่อะ?”
จงจิ่งห้าวหันศีรษะมามองเธอ เหมือนว่าเข้าใจว่าเธอกำลังหัวเราะอะไรอยู่ พลันตอบตามความเป็นจริงไปเลย “ขี้เหร่ก็ลูกผม ขี้เหร่แล้วจะทำไม?”
หลินซินเหยียนยิ้มให้ “ไม่อึดอัดใจแล้วเหรอ?”
จงจิ่งห้าวกระแอมเล็กน้อย ในใจคิดว่า คุณหมอคนนี้น่าเบื่อชะมัด อะไรก็พูดออกมาจนหมด
“ผมไม่ได้อึดอัดใจ ผมดีใจต่างหาก”
หลินซินเหยียนเอนหลังนอน และถามกลับ “วันนี้คุณจะออกไปไหม?”
จงจิ่งห้าวพยักหน้า เขาต้องออกไปสะสางเรื่องของกู้หุ้ยหยวน วันนี้ไม่สามารถอยู่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนกับเธอได้
จวงจื่อจิ่นรินน้ำให้เขาแก้วหนึ่ง พลันพูดว่า “งั้นวันนี้ฉันที่อยู่เฝ้าที่นี่เอง พอคุณกลับมา ฉันค่อยไป”
หลินซินเหยียนยิ้มให้ ที่แท้ก็แบบนี้เอง เธอคิดว่าเด็กทารกที่อยู่ในครรภ์มีอะไรที่ไม่ดีไปแล้วสิ
“ถ้ามีอาการเจ็บท้อง ก็ต้องเรียกหมอทันที” คุณหมอกล่าวออกมา
หลินซินเหยียนพยักหน้าให้ และพูดว่า “รู้แล้ว”
ก่อนกลับคุณหมอก็กลัวว่าหลินซินเหยียนจะรังเกียจที่เด็กในครรภ์นั้นหน้าตาขี้เหร่ ก่อนหน้านี้ก็มีวิดิโอในอินเทอร์เน็ต ที่มีคนท้องเดินไปด้วยร้องไห้ไปด้วย หลังจากทำอัลตร้าซาวด์ไปแล้วก็เห็นว่าเด็กในครรภ์หน้าตาขี้เหร่มาก
คุณแม่ที่ตั้งท้องอยู่ถึงกับร้องไห้ให้กับเด็กในท้อง
“คุณกับท่านประธานจงหน้าตาดีขนาดนี้ ลูกไม่มีทางขี้เหร่หรอก เพราะว่าเด็กยังเล็กอยู่มาก ยังเติบโตไม่สมบูรณ์ ไม่ต้องกังวลเกินเหตุ”
หลินซินเหยียนยิ้มและพูดต่อ “ฉันไม่คิดมากหรอกค่ะ”
ถึงจะขี้เหร่ขนาดไหนก็ไม่รังเกียจหรอก ขอแค่แข็งแรงก็พอแล้ว
คุณหมอยังต้องไปตรวจห้องคนไข้คนอื่นต่อเลยขอตัวไปก่อน
จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าหลินซินเหยียนกำลังยิ้มอยู่ เลยถามกลับ “มีเรื่องอะไรทำไมถึงได้ดีใจขนาดนั้น?”
หลินซินเหยียนไม่ได้ตอบกลับ แต่ชี้ไปยังอาหารเช้าที่อยู่บนโต๊ะ “อันนี้ฉันเหลือไว้ให้คุณ รีบกินเถอะ เดี๋ยวเย็นหมดซะก่อน”
จงจิ่งห้าวนั่งลงที่ด้านหน้าของโต๊ะ พลางหยิบตะเกียบขึ้นมา หลินซินเหยียนถามกลับ “คุณจะรังเกียจไหมที่ลูกของเราหน้าตาขี้เหร่อะ?”
จงจิ่งห้าวหันศีรษะมามองเธอ เหมือนว่าเข้าใจว่าเธอกำลังหัวเราะอะไรอยู่ พลันตอบตามความเป็นจริงไปเลย “ขี้เหร่ก็ลูกผม ขี้เหร่แล้วจะทำไม?”
หลินซินเหยียนยิ้มให้ “ไม่อึดอัดใจแล้วเหรอ?”
จงจิ่งห้าวกระแอมเล็กน้อย ในใจคิดว่า คุณหมอคนนี้น่าเบื่อชะมัด อะไรก็พูดออกมาจนหมด
“ผมไม่ได้อึดอัดใจ ผมดีใจต่างหาก”
หลินซินเหยียนเอนหลังนอน และถามกลับ “วันนี้คุณจะออกไปไหม?”
จงจิ่งห้าวพยักหน้า เขาต้องออกไปสะสางเรื่องของกู้หุ้ยหยวน วันนี้ไม่สามารถอยู่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนกับเธอได้
จวงจื่อจิ่นรินน้ำให้เขาแก้วหนึ่ง พลันพูดว่า “งั้นวันนี้ฉันที่อยู่เฝ้าที่นี่เอง พอคุณกลับมา ฉันค่อยไป”
แต่เมื่อถึงประตู เธอก็พบกว่าไม่ใช่ฉินยา เธอยืนขวางประตูเอาไว้ พร้อมทั้งจ้องมองกู้หุ้ยหยวนอย่างระแวดระวัง “คุณเป็นใคร?”
กู้หุ้ยหยวนเคยตรวจสอบเรื่องของจงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนมาแล้ว และรู้ว่าหลินซินเหยียนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อว่าฉินยา
ดังนั้นเธอเลยพูดกับพยาบาลว่าเธอชื่อฉินยา
ในมือของกู้หุ้ยหยวนยังมีช่อดอกไม้มาด้วย พร้อมทั้งยิ้มให้ตอนพูด “ฉันมาเยี่ยมคุณนายจง”
จวงจื่อจิ่นตอบกลับไป “ฉันไม่รู้จักคุณ เธอไม่สบาย ไม่สามารถเจอแขกได้ กลับไปเถอะ”
กู้หุ้ยหยวนยังคงยิ้มอยู่ “ฉันไม่ใช่คนเลว คุณไม่ต้องระวังฉันขนาดนั้นก็ได้ ฉันก็แค่มาเยี่ยมคุณนายจงเอง ไม่เชื่อ คุณก็ไปถามดูสิ”
หลินซินเหยียนได้ยินเสียงพวกเขากำลังคุยกันจนได้ยินมาถึงในห้อง จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง เพื่อฟังให้ถนัด
น้ำเสียงดูคุ้นอยู่
ไม่นานนักเธอก็นึกขึ้นมาได้ ว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร
กู้หุ้ยหยวน
เธอมาทำอะไรที่นี่?
“คุณนายจง ฉันอยากจะคุยกับคุณสองสามคำได้ไหม?” จวงจื่อจิ่นไม่พูดอะไรก็ไม่อนุญาตให้เธอเข้ามา เธอเลยไม่มีวิธีอื่น ทำได้แค่วิธีนี้เท่านั้นเอง
หลินซินเหยียนไม่ได้ตอบกลับ
กู้หุ้ยหยวนยังไม่ลดละ พลางพูดต่อ “ฉันไม่ได้มีความคิดทุเรศอะไร ที่นี่มันเป็นถิ่นของคุณ ฉันไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้น ขอแต่อยากจะคุยกับคุณสองสามประโยคแบบบริสุทธิ์ใจเท่านั้นเอง”
หลินซินเหยียนครุ่นคิดอยู่ จากนั้นก็พูดออกมา “แม่ ให้เขาเข้ามาเถอะ”
หลินซินเหยียนยิ้มให้ ที่แท้ก็แบบนี้เอง เธอคิดว่าเด็กทารกที่อยู่ในครรภ์มีอะไรที่ไม่ดีไปแล้วสิ
“ถ้ามีอาการเจ็บท้อง ก็ต้องเรียกหมอทันที” คุณหมอกล่าวออกมา
หลินซินเหยียนพยักหน้าให้ และพูดว่า “รู้แล้ว”
ก่อนกลับคุณหมอก็กลัวว่าหลินซินเหยียนจะรังเกียจที่เด็กในครรภ์นั้นหน้าตาขี้เหร่ ก่อนหน้านี้ก็มีวิดิโอในอินเทอร์เน็ต ที่มีคนท้องเดินไปด้วยร้องไห้ไปด้วย หลังจากทำอัลตร้าซาวด์ไปแล้วก็เห็นว่าเด็กในครรภ์หน้าตาขี้เหร่มาก
คุณแม่ที่ตั้งท้องอยู่ถึงกับร้องไห้ให้กับเด็กในท้อง
“คุณกับท่านประธานจงหน้าตาดีขนาดนี้ ลูกไม่มีทางขี้เหร่หรอก เพราะว่าเด็กยังเล็กอยู่มาก ยังเติบโตไม่สมบูรณ์ ไม่ต้องกังวลเกินเหตุ”
หลินซินเหยียนยิ้มและพูดต่อ “ฉันไม่คิดมากหรอกค่ะ”
ถึงจะขี้เหร่ขนาดไหนก็ไม่รังเกียจหรอก ขอแค่แข็งแรงก็พอแล้ว
คุณหมอยังต้องไปตรวจห้องคนไข้คนอื่นต่อเลยขอตัวไปก่อน
จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าหลินซินเหยียนกำลังยิ้มอยู่ เลยถามกลับ “มีเรื่องอะไรทำไมถึงได้ดีใจขนาดนั้น?”
หลินซินเหยียนไม่ได้ตอบกลับ แต่ชี้ไปยังอาหารเช้าที่อยู่บนโต๊ะ “อันนี้ฉันเหลือไว้ให้คุณ รีบกินเถอะ เดี๋ยวเย็นหมดซะก่อน”
จงจิ่งห้าวนั่งลงที่ด้านหน้าของโต๊ะ พลางหยิบตะเกียบขึ้นมา หลินซินเหยียนถามกลับ “คุณจะรังเกียจไหมที่ลูกของเราหน้าตาขี้เหร่อะ?”
จงจิ่งห้าวหันศีรษะมามองเธอ เหมือนว่าเข้าใจว่าเธอกำลังหัวเราะอะไรอยู่ พลันตอบตามความเป็นจริงไปเลย “ขี้เหร่ก็ลูกผม ขี้เหร่แล้วจะทำไม?”
หลินซินเหยียนยิ้มให้ “ไม่อึดอัดใจแล้วเหรอ?”
จงจิ่งห้าวกระแอมเล็กน้อย ในใจคิดว่า คุณหมอคนนี้น่าเบื่อชะมัด อะไรก็พูดออกมาจนหมด
“ผมไม่ได้อึดอัดใจ ผมดีใจต่างหาก”
หลินซินเหยียนเอนหลังนอน และถามกลับ “วันนี้คุณจะออกไปไหม?”
จงจิ่งห้าวพยักหน้า เขาต้องออกไปสะสางเรื่องของกู้หุ้ยหยวน วันนี้ไม่สามารถอยู่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนกับเธอได้
จวงจื่อจิ่นรินน้ำให้เขาแก้วหนึ่ง พลันพูดว่า “งั้นวันนี้ฉันที่อยู่เฝ้าที่นี่เอง พอคุณกลับมา ฉันค่อยไป”
