“นายเห็นฉันโง่หรือไง?” ซูจ้านกลับมาพูดจริงจัง “จิ่งห้าวกับพี่สะใภ้รู้ไหม?”
เสิ่นเผยซวนพูดว่า “ยังไม่มีเวลาพูด”
ตอนนี้หลินซินเหยียนนอนโรงพยาบาล เขาไม่ได้ไปรบกวน
“วันนี้ฉันว่าง ไปดูที่โรงพยาบาลพร้อมกัน?” ซูจ้านหันไปมองเขาทีหนึ่ง
เสิ่นเผยซวนคิดไปครู่หนึ่ง “กลางคืนดีกว่า พวกเราไปพร้อมกัน ฉันจะกลับไปกรมยังมีงานนิดหน่อย”
ซูจ้านพูด “งั้นก็ได้ กลางคืนพวกเราไปพร้อมกัน”
เสิ่นเผยซวนตอบอืมไปคำหนึ่ง ทางที่พวกเขาไปใกล้กับที่พักของเสิ่นเผยซวน ส่งซางหยูกลับไปที่พักก่อน ค่อยไปที่กรม
ถึงกรมแล้ว
เสิ่นเผยซวนลงรถ “วันนี้รบกวนแล้ว”
ซูจ้านขี้เกียจสนใจเขา “ไม่ต้องมากวนประสาทฉัน ทำไมไม่ส่งนายเข้าไปขัง”
เสิ่นเผยซวนหัวเราะ “นายนี่มันทำไมไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเลย?”
“นายไม่ต้องมาได้ใจเลย” ซูจ้านยื่นหัวออกจากกระจก กวักนิ้วไปที่เสิ่นเผยซวน “นายมานี่”
เสิ่นเผยซวนถาม “ทำอะไร?”
“บอกให้นายมา ก็รีบมา ยังพูดไร้สาระอะไรมากมาย”
เสิ่นเผยซวน “…….”
นายคนนี้…….
เขาไม่อยากถือสาเขา เดินเข้ามา ถามว่า “ทำไม?”
ซูจ้านส่งสายตามองว่านายรู้
เสิ่นเผยซวนแปลกใจ ไม่เข้าใจความหมายของเขาแม้แต่น้อย “นายพูดหรือไม่พูด? ไม่พูด ฉันจะไปแล้ว?”
ซูจ้านไอเบาๆไปทีหนึ่ง นายคนนี้…….
เขายื่นตัวไปตรงหน้าเสิ่นเผยซวน พูดเสียงเบา “พวกนายเข้าหอแล้ว?”
เสิ่นเผยซวน “…….”
“นายไสหัวไป” พูดจบเสิ่นเผยซวนก็เดินจากไป
ดูการตอบสนองของเสิ่นเผยซวน ซูจ้านหัวเราะ “นายคงไม่ได้เป็นพระสงฆ์กินเจหรอกนะ?”
เสิ่นเผยซวนไม่สนใจเขา
ซูจ้านรู้สึกอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก ในใจรู้สึกกลัดกลุ้ม ทำไมถึงมีคนอย่างเสิ่นเผยซวน?
ฮาฮา—–
เสิ่นเผยซวนกลับไปในกรม ก็มีคนถามเขาว่าไม่เป็นไรใช่ไหม?
คนของศาลอัยการมาหาเสิ่นเผยซวนที่กรม พวกเขาบอกว่าเสิ่นเผยซวนกลับบ้านแล้ว คนของศาลอัยการจึงไปหาเสิ่นเผยซวนที่บ้าน
ถูกคนของศาลอัยการหา ทั่วไปแล้วก็ไม่ใช่เรื่องดี
ทุกคนเป็นห่วงเขา ถึงได้ถาม
เสิ่นเผยซวนบอกว่าไม่เป็นไร
พูดจบเขาก็เดินไปทางออฟฟิศ ซ่งหย่าซินออกจากออฟฟิศผู้บัญชาการซ่ง เห็นเขาพอดี
ดูเหมือนค่อนข้างแปลกใจ ทำไมเขาสามารถกลับมาเร็วขนาดนี้
“เสิ่นเผยซวน”
เสิ่นเผยซวนหันกลับไป เห็นเธอยืนอยู่ที่ไม่ไกลนัก สีหน้าโหดร้าย
“คุณบอกเรื่องของฉันกับพ่อฉันแล้ว?” เธอปรากฏตัวที่นี่ ก็เพราะถูกผู้บัญชาการซ่งเรียกมา
คนของศาลอัยการมาที่กรม ผู้บัญชาการซ่งก็รู้แล้ว หลายวันก่อนผู้บัญชาการซ่งเห็นมือถือลูกสาวมีรูปที่แอบถ่ายเสิ่นเผยซวนและซางหยูโดยไม่ได้ตั้งใจ
ส่วนศาลอัยการมาหาเสิ่นเผยซวน ผู้บัญชาการซ่งถามคนของศาลอัยการ มาหาเสิ่นเผยซวนทำไม คนของศาลอัยการบอกว่ามีคนร้องเรียนเสิ่นเผยซวนโดยไม่ลงนามเรื่องปัญหาความประพฤติใช้ชีวิตส่วนตัว ยังให้เขาดูรูปที่คนร้องเรียนให้มา
ผู้บัญชาการซ่งเข้าใจทันทีว่าเรื่องอะไร จึงได้เรียกลูกสาวมา
ตอนแรกแค่อยากแน่ใจ ว่าใช่เธอหรือไม่ที่ร้องเรียน ปรากฏว่า เธอไม่รู้ พูดความจริงของสาเหตุการหย่าร้างของตัวเองออกมา
ผู้บัญชาการซ่งเกือบโมโหจนเป็นลม
ซ่งหย่าซินที่พูดหลุดปากเอง ยังคิดว่าเสิ่นเผยซวนไม่รักษาคำพูด ไปบอกกับผู้บัญชาการซ่ง
เสิ่นเผยซวนไม่แยแส “ผมเป็นคนพูดได้ก็ต้องทำได้”
“คุณโกหก คุณพูดแล้วชัดๆ ไม่อย่างนั้นพ่อฉันจะรู้ได้ยังไง?” ซ่งหย่าซินสีหน้าดุร้าย
เสิ่นเผยซวนสายตาเย็นชา “เรื่องของคุณ คุณเองที่รู้ดีที่สุด สำหรับผู้บัญชาการซ่งรู้ได้ยังไง พูดได้แค่ว่า กระดาษห่อไฟไม่ได้”
“คุณ…….” ซ่งหย่าซินโมโหจนพูดไม่ออก เพียงแค่จ้องเขาอย่างดุดัน ถ้าหากสายตาสามารถฆ่าคนได้ ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องฆ่าเสิ่นเผยซวนไปเป็นสิบล้านครั้งแล้ว
ทันใดนั้นเธอหัวเราะเย็นชา “คุณก็ไม่ต้องแสดงท่าทางสุภาพบุรุษหรอก ก็เหมือนกับพวกผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ใช่เหรอ? รสชาตินักศึกษาไม่เลวซินะ?”
คำพูดของซ่งหย่าซินยิ่งพูดยิ่งไม่น่าฟัง
เสิ่นเผยซวนสีหน้าเย็นชาอย่างขีดสุด “คุณช่วยพูดจาเคารพกันหน่อย”
ซ่งหย่าซินหัวเราะ เงยหน้าขึ้น “ฉันไม่เคารพ คุณจะทำอะไรฉันได้?”
สิ่งที่คนกลัวที่สุด ก็เหมือนกับเธอแบบนี้ที่ไม่เอาอะไรเลย ไม่ห่วงอะไรเลย คนที่ผิดแล้วไม่ยอมแก้ไข
กับคนแบบนี้ ไม่มีเหตุผลอะไรต้องพูด
เสิ่นเผยซวนผลักประตูออฟฟิศออก กำลังอยากเข้าไป ก็ถูกซ่งหย่าซินที่พุ่งเข้ามาดึงประตูไว้
เสิ่นเผยซวนถอยหลังหนึ่งก้าว เว้นระยะห่างจากเธอ
เสมือน เธอเป็นสิ่งสกปรกอย่างนั้น
เหยียดหยามอย่างไม่ปิดบังเลย “คุณอยากทำอะไร?”
“เสิ่นเผยซวนเป็นคุณที่ไม่รักษาคำพูด งั้นฉันก็พูดคำไหนคำนั้น ฉันไม่ดี คุณก็อย่าคิดที่จะได้ดีเลย…….”
“คือคุณที่ร้องเรียนผม”
คำพูดของเธอยังพูดไม่จบ เสิ่นเผยซวนก็พูดตัดเธอ
“เป็นคนต่างก็มีขีดจำกัด คุณทำอีกครั้ง…….”
“คุณจะทำยังไง ตบฉันเหรอ?” ซ่งหย่าซินมั่นใจว่าเขาไม่กล้าลงมือ จงฉันขยับตัวไปข้างหน้าเขา “คุณลองแตะต้องฉันดู”
“หย่าซิน”
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ผู้บัญชาการซ่งเดินเข้ามา เขาหน้าดำเคร่งเครียด ถ้าไม่ใช่มีภูมิต้านทานจากกันถูกยั่วโมโหจนสลบไปครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ ก็ต้องถูกลูกสาวยั่วโมโหจนเป็นลม
“ตอนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้” ผู้บัญชาการซ่งเข้มงวด น้ำเสียงไม่มีช่องว่างให้ปฏิเสธ
ซ่งหย่าซินไม่พอใจ รู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบ เสิ่นเผยซวนหลอกเธอ
“แต่เขา…….”
“แกอยากยั่วโมโหให้ฉันตายใช่ไหม?” ผู้บัญชาการซ่งเอามือจับหน้าอกไว้ เกือบหายใจไม่ออก
ซ่งหย่าซินกัดริมฝีปาก กระทืบเท้า ทำเสียงเชอะ จงใจชนเสิ่นเผยซวน ก้าวออกไปอย่างเร็ว
ผู้บัญชาการซ่งยืนสงบสติอยู่ที่เดิมสักพักถึงพูดว่า “เผยซวน คุณตามผมเข้ามา”
เสิ่นเผยซวนเดินตามผู้บัญชาการซ่งเข้าไป
เข้าไปในออฟฟิศของผู้บัญชาการซ่ง
ผู้บัญชาการซ่งพูด “ปิดประตู”
เสิ่นเผยซวนปิดประตูเรียบร้อย หันกลับมา เห็นเพียงผู้บัญชาการซ่งยืนอยู่ตรงหน้าต่าง สองมือไขว้อยู่ข้างหลัง เขาป่วยรอบนี้ ผมไปไม่น้อย
“ผู้บัญชาการซ่ง…….”
“คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอหย่าร้างเป็นเพราะสาเหตุของเธอ?”
