หัวของซางหยูชนเข้าที่กลางอกของเสิ่นเผยซวน เธอจับหน้าผากไว้ เงยหน้าขึ้นในอ้อมกอดเขา หัวเราะเหอะๆ ท่าทางขี้ขลาด “ฉันผิดไปแล้ว”
ไม่มีผู้ชายคนไหน สามารถยอมรับได้ ที่ถูกผู้หญิงบอกว่าไม่ใช่ผู้ชาย
นี่คือศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย
สีหน้าบนใบหน้าของเสิ่นเผยซวนตึงแน่น “คุณผิดอะไร?”
ซางหยูก้มหน้า ประสานมือไว้ พูดด้วยเสียงเบา “ฉันไม่ควรพูดว่าคุณเป็นผู้ชาย”
เสิ่นเผยซวน…….???
ซางหยูเหมือนรู้ตัวว่าตัวเองพูดผิดแล้ว รีบแก้ไข “ฉันไม่ควรพูดว่าคุณไม่ใช่ผู้ชาย”
เสิ่นเผยซวน “…….”
ทำไมคำพูดนี้ ฟังยังไงก็ไม่ถูก?
“คุณคิดจะขอโทษผมยังไง?” เสิ่นเผยซวนสีหน้าเคร่งขรึม ในใจเร่าร้อน
ซางหยูหดตัว ร่างทั้งคนหดอยู่ในอ้อมกอดของเขา พูดเสียงเบา “คุณให้ฉันขอโทษยังไง ฉันก็ขอโทษอย่างนั้น ต้องทำให้คุณดีใจแน่นอน”
ความเชื่อฟังคราวนี้ ทำให้เสิ่นเผยซวนไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว
เขาเคลียร์ลำคอ “วันนี้ คุณค้างที่นี่เถอะ”
ซางหยู…….???
พระเจ้า เสิ่นเผยซวนบอกให้เธอค้างคืนด้วยตัวเอง???
เธอฟังผิดไปใช่ไหม?
หรือว่า เขาพูดผิด?
“คุณ คุณ คุณพูดอะไร?” ซางหยูสีหน้าดีใจ ในใจตื่นเต้น ถึงแม้ว่าต่อหน้าเขาแล้วเธอจะใจกล้า แต่อย่างไรเสียก็เป็นครั้งแรก
ในใจก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดา แต่ว่าความคาดหวังมากยิ่งกว่า
เสิ่นเผยซวนยังนึกว่าทำให้เธอตกใจแล้ว กะพริบตาไปมา “ผม ผมบอก…….”
“คุณบอกให้ฉันค้างที่นี่คืนนี้” ซางหยูกลัวเขากลับคำ พูดย้ำหนึ่งรอบก่อน บอกเขาว่า ตัวเองได้ยินแล้ว
เสิ่นเผยซวนพูด “ถ้าหากคุณไม่พร้อม ก็ช่างเถอะ”
“ฉันพร้อมแล้ว” ซางหยูรีบพูด
เธอแนบหน้าไว้กลางอกเขา “ยังไม่พร้อม ก็ไม่ไปจดทะเบียนกับคุณหรอก ฉันอยากเป็นคนของคุณ”
พูดจบเธอก็ยกหัวขึ้น ตาดำนั้นสดใสดุจน้ำใสสะอาด กะพริบขึ้นลง เหมือนดวงดาวกะพริบ เธอพูดอย่างจริงจัง “อยู่กับคุณ ฉันรู้สึกละอายใจตลอด”
เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้วถาม “เพราะอะไร?”
ซางหยูเบ้ปาก “ฉันรู้สึกว่าตัวเองนำความวุ่นวายมาให้คุณตลอด”
เป็นเพราะเธอ เขาถึงถูกคนร้องเรียน
เสิ่นเผยซวนตบหลังเธอ พูดจาปลอบโยน “เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ เป็นเรื่องของผมเอง”
ซางหยูรู้ว่าเขาปลอบตัวเองอยู่ เงยหน้าจูบที่คางของเขาไปทีหนึ่ง ถามด้วยความเขินเล็กน้อย “คืนนี้เรากินอะไร?”
“เดี๋ยวซูจ้านจะมา พวกเราไปโรงพยาบาลพร้อมกัน” เสิ่นเผยซวนพูด
ซางหยูนึกได้ทันที วันนี้บอกว่าจะไปเยี่ยมหลินซินเหยียนที่โรงพยาบาล เธอรีบลุกขึ้นจากอ้อมกอดของเสิ่นเผยซวน “พวกเราไปโรงพยาบาลต้องซื้อของอะไรหน่อย”
“ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่ได้ขาดอะไรเลย แต่ว่านี่คือมารยาท” ซางหยูดึงเสิ่นเผยซวน
เสิ่นเผยซวนลุกขึ้นอย่างให้ความร่วมมือ ตามเธอ
ซางหยูหัวเราะ “ซื้อของคุณต้องจ่ายเงิน เงินของฉัน ฉันจะใช้อย่างประหยัด”
เสิ่นเผยซวนพูด “อืม”
ซางหยูเข้าไปในห้องน้ำมัดผมที่ยุ่งเหยิงขึ้นใหม่ แล้วล้างหน้า ออกไปพร้อมกับเสิ่นเผยซวน
พวกเขาไปถึงหน้าประตู ซูจ้านขับรถเพิ่งมาถึง ลดกระจกลงแล้วถาม “พวกนายไปไหน?”
ซางหยูกอดแขนของเสิ่นเผยซวนไว้ “พวกเราจะไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ต คุณไปพร้อมกับพวกเราเถอะ ซื้อของเสร็จพวกเราไปโรงพยาบาลพร้อมกัน”
ซูจ้านมองซางหยูไปทีหนึ่ง ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณสะเทือนอารมณ์ผมเหรอ?”
ซางหยูพูด “เปล่า คุณไปหรือไม่ไปล่ะ”
ซูจ้านคิดอยู่ครู่หนึ่ง พูดว่า “ได้ แต่ว่าพวกคุณออกเงิน ผมเป็นคนถือ”
“คุณคิดมากไปแล้ว” ซางหยูจูงแขนเสิ่นเผยซวนเดินอย่างเร็ว
ซูจ้านทำเสียงลิ้นแตะเพดาน พูดว่า “โชว์ความรัก จะตายเร็ว”
ซางหยูพูด “คุณมันอิจฉา”
ซูจ้าน “……”
สักพักถึงพูดออกมาสองคำ “รำคาญ”
ดูชัดเจนแล้วก็อย่างพูดชัดเจน เสียหน้าขนาดไหน?
พวกเขาพูดไปหัวเราะไปด้วย ไปซูเปอร์มาร์เก็ตพร้อมกัน
เข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตแล้วซูจ้านพูดว่า “พวกเราก็ไม่มีอะไรต้องซื้อมั้ง? จงจิ่งห้าวรวยขนาดนั้น อะไรก็ไม่ขาด”
ซางหยูดึงเสิ่นเผยซวนเดินไปทางด้านขนมเค้ก “นี่คือมารยาท ไม่เกี่ยวกับรวยหรือไม่”
ซูจ้านมือสอดกระเป๋า เดินตามอยู่หลังพวกเขา รู้สึกว่าตัวสมควรถูกทรมาน เดินตามพวกเขาดีๆทำไม?
ดูท่าทางใกล้ชิดสนิทสนมของพวกเขา ซูจ้านรู้สึกปวดฟัน เสียวจน..
ขนมเค้กในร้านเค้กล้วนทำสดใหม่ เข้าไปในร้านก็ได้กลิ่นหอมจากการอบ
ถึงแม้ซางหยูเองจะไม่เคยคลอดลูก แต่ว่าเข้าสู่สังคมเร็ว ได้เห็นได้ยินอะไรมามาก ได้ยินคนมากมายพูดว่า ระยะหลังของการตั้งครรภ์ หิวง่ายมาก เพราะว่าทารกดูดซึมสารอาหารเยอะ
ซื้อขนมที่ประณีตหน่อย ไม่เพียงแค่ดูแล้วอยากกิน ยังสามารถเพิ่มสารอาหารได้
ซางหยูเลือกที่ดูประณีตไปหลายชิ้น และรสชาติดี
ตอนออกมา ซื้อช่อดอกไม้ที่ร้านดอกไม้หน้าประตูหนึ่งช่อ
เสิ่นเผยซวนขับรถไป ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวต้องให้ซูจ้านไปส่งอีก
พวกเขาไปถึงโรงพยาบาลพร้อมกัน
