ความคิดนี้ถือว่าดีเลย
“งั้นก็เอาตามนี้ละกัน วันนี้เสิ่นเผยซวนเลี้ยงข้าว” ซูจ้านร่าเริงเตรียมให้เสิ่นเผยซวนเป็นเจ้าภาพมื้อหนึ่ง
“ถ้างั้น เรากินหม้อไฟมั้ย?” หลินซินเหยียนรู้สึกว่าหม้อไฟใกล้เคียงกับชาบูหม่าล่าที่สุด จงจิ่งห้าวไม่ให้เธอกิน กินหม้อไฟน่าจะได้มั้ง?
จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา มองเธอแวบหนึ่ง
หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นไม่เห็น ยกน้ำที่วางบนโต๊ะดื่มหนึ่งอึก
ซูจ้านพูด “ได้มันก็ได้แหละ แต่หม้อไฟกลิ่นมันแรงไปหน่อย จะทำให้ในห้องมีกลิ่นรึเปล่า?”
“เปิดหน้าต่างให้ลมพัดผ่านสิ พวกเราอยู่นอกห้อง ไม่ได้อยู่ในห้องนี้ซะหน่อย” ซางหยูพูดต่อ
ซูจ้านตอบงั้นก็ได้ “งั้นก็ตัดสินใจอย่างแฮปปี้ตามนี้ละกัน สถานที่เขา ฉันสั่ง เสิ่นเผยซวนจ่ายเงิน”
เสิ่นเผยซวนพูด “วันนี้นายกินเนื้อมังกร ฉันก็จ่าย”
ซูจ้านจ้องเขาทีนึง “นายรอก่อนเหอะ”
วันนี้จะต้องทำให้เขาล้มละลายให้ได้
ซางหยูพุ่งเข้ามาดูว่าเขาสั่งอะไร ซูจ้านถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “อยู่ห่างฉันหน่อย ไปหาเสิ่นเผยซวนของเธอนู่น”
“ผู้ชายขี้งกมักไม่มีใครชอบนะคะ” ซางหยูหยอกล้อ
ซูจ้าน “……”
“ฉันไม่ต้องการให้คนอื่นมาชอบ…”
“ฉินยาก็ไม่ชอบ” ซางหยูพูดอีก
ซูจ้าน “……”
มองซางหยูนานครึ่งวันแล้วก็เอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง “เธอกับเสิ่นเผยซวนของเธอฟ้าสร้างให้เกิดมาคู่กันจริงๆ”
น่าหมั่นไส้เหมือนกันเลย!
ซางหยูหัวเราะ “ฉันก็รู้สึกว่าฉันกับเสิ่นเผยซวนของฉันเหมาะกันมาก”
ซูจ้าน “……”
ซูจ้านรู้สึกว่าตัวเองโดนทำร้ายอย่างสาหัสซะแล้ว “ซางหยู เธอจะเรียนแบบเสิ่นเผยซวยไม่ได้ ติดนิสัยไม่ดีเอานะ”
“ฉันไม่รู้สึกว่าเขาไม่ดีนะ”
ซูจ้าน “……”
เขาไม่อยากพูดแล้ว ก้มหน้าจดจ่อกับการสั่งอาหาร
“พี่สะใภ้คุณมีอะไรที่อยากกินมั้ย?” ซูจ้านเงยหน้าถาม
หลินซินเหยียนตอบทันที “มี ฉันอยากกินลูกชิ้นปลา ฟองเต้าหู้ สาหร่าย”
ซูจ้าน “……”
เขากะพริบตา “แค่นี้เองหรอ? ยังไม่เห็นแพงเลยสักนิด? คุณไม่อยากกินอะไรที่มันผลาญเงินหน่อยหรอ?”
หลินซินเหยียนพูด “ฉันไม่บอก นายก็สั่งอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?”
ซูจ้านเบ้ปาก เหมือนจะใช่จริงด้วย
“ฉันอยากกินเลือดเป็ด” ซางหยูชะโงกหน้าดูว่าซูจ้านสั่งอะไร
ซูจ้านนั่งลงบนโซฟา ถาม “เธออยากจะกินอะไรอีกมั้ย?”
ซางหยูส่ายหน้า
ซูจ้านมองเธอ “ประหยัดเงินให้สามีเธอหรือไง?”
ซางหยูนั่งลงข้างเสิ่นเผยซวน พิงไหล่ของเขา “แน่นอนสิ ของเขาก็คือของฉัน”
ซูจ้านมองดูพวกเขา ตัดสินใจเด็ดขาดสั่ง1982 lafiteหนึ่งขวด
นี่เป็นบทลงโทษที่พวกเขาพลอดรักกัน
หากซางหยูรู้ จะต้องอยู่ห่างๆซูจ้านแน่นอน
ในห้อง จงจิ่งห้าวยืนอยู่หัวเตียง ถาม “ตอนนี้ดีใจหรือยัง?”
หลินซินเหยียนกอดเอวของเขา เงยหัวและส่ายหน้า พูดว่า “ไม่ ฉันยังไม่ได้กินชาบูหม่าล่าเลยนี่นา”
จงจิ่งห้าวยิ้ม หยิกแก้มของเธอ “เอาแต่ใจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เดิมทีฉันก็เอาแต่ใจอยู่แล้ว คุณพึ่งรู้หรอ?” หลินซินเหยียนยิ้ม
“ไม่ให้คุณกินเพราะหวังดีกับคุณ…”
“ฉันรู้แล้ว” หลินซินเหยียนตัดบทเขา เธอจะไม่รู้ว่าเพราะหวังดีกับเธอรึไง?
ก็แค่จู่ๆก็อยากกิน
อีกอย่างเธอไม่ใช่ไม่ได้กินซะหน่อย
ขณะนั้นคาดว่าอาหารน่าจะมาส่งแล้ว ได้ยินเสียงดังมาจากด้านนอก
หลินซินเหยียนพัวพันเขา “ฉันอยากออกไป”
จงจิ่งห้าวดึงผ้าห่มออก “ผมอุ้มคุณ”
หลินซินเหยียนเกาหัว “ไม่ค่อยดีมั้ง”
“งั้นผมให้คุณกินในห้อง…”
“คุณอุ้มฉันเถอะ” กินหม้อไฟต้องทุกคนกินด้วยกัน กินไปด้วยคุยไปด้วยถึงจะมีรสชาติ เธอแม้แต่ประตูห้องนี้ก็ไม่เคยได้ออกไปเลย ตอนนี้เป็นโอกาสที่จะได้ออกจากประตูนี้ก็ดีเลย
จากนั้นตอนเธอออกมาก็เห็นจัดวางเรียบร้อยแล้ว เหลืออีกแค่ไม่กี่อย่างที่วางไม่พอ เลยเอาโต๊ะเล็กที่อยู่ข้างๆย้ายเข้ามา
ห้องผู้ป่วยที่เงียบเหงาในทีแรก กลายเป็นคึกคักขึ้นมาอย่างกะทันหัน
ซางหยูช่วยหยิบหมอนอิงจากบนโซฟาขึ้นมา เพื่อให้จงจิ่งห้าววางหลินซินเหยียนนั่งลงบนโซฟาได้สะดวก
ซูจ้านเปิดเหล้า ตอนที่เขาสั่งอาหารก็ให้คนนำแก้วเหล้ามาส่งให้ แถมยังต้องเป็นแก้วไวน์โดยเฉพาะ หลังจากที่เขาเปิดแล้ว รินให้เสิ่นเผยซวนก่อนหนึ่งแก้ว ต่อมาเป็นซางหยู
นิสัยของซูจ้าน จงจิ่งห้าวแค่มองก็รู้แล้วว่าเขาจะทำอะไร นานๆทีพวกเขาจะอยู่พร้อมกันหมด นานๆทีจะรวมตัวกันอย่างว่างๆแบบนี้ เตือนหนึ่งประโยค “อย่ามากเกินไป”
ซูจ้านยิ้มเหอะๆ “ไม่หรอก ฉันไม่ได้กะจะไปวุ่นวายห้องหอ วันนี้ ก็แค่ให้เสิ่นเผยซวนกับซางหยู อยู่ต่อหน้าพวกเรา ดื่มแลกแก้วสุราสักแก้ว ไม่มากเกินไปใช่มั้ย”
หลินซินเหยียนก็แค่ดูอย่างยิ้มๆ คีบลูกชิ้นทุเรียนชิ้นหนึ่งขึ้นมา ข้างในเป็นเนื้อทุเรียนทำเป็นไส้ ข้างนอกไม่รู้ว่าย่างหรือว่าทอด เหลืองทองกรอบๆ ข้างในเหนียวนุ่ม กินเข้าไปหอมกลิ่นทุเรียนเต็มปาก
เธอรู้สึกว่าอร่อย ตักไปวางในจานของจงจิ่งห้าวชิ้นหนึ่ง
จากนั้นก็มองดูซูจ้านโห่ร้อง
จงจิ่งห้าวเห็นแล้วก็คีบขึ้นมาใส่ในปากค่อยๆเคี้ยว
“มา ดื่มเลย”
ซูจ้านวางขวดเหล้าลง
เสิ่นเผยซวน “……”
ซางหยูก็รู้สึกเขินเล็กน้อย สองมือคว้าชายเสื้อไว้
“ทะเบียนสมรสก็รับแล้ว อย่ามาแกล้งใสซื่อบริสุทธิ์ต่อหน้าฉัน เสิ่นเผยซวนนายรีบดื่มสิ ไม่อย่างนั้น ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันจะไปนอนบ้านนาย” ซูจ้านยิ้ม “หรือไม่ ฉันดื่มกับซางหยูแทนนาย?”
“พอแล้ว ก็แค่ดื่มเหล้าเอง” ซางหยูรู้ว่าซูจ้านตั้งใจล้อเล่นสนุกๆ ยกเหล้าขึ้นมา สัมผัสแขนของเสิ่นเผยซวนเล็กน้อย “เขาก็แค่อยากเห็นเรื่องสนุกของคุณ ก็แค่ดื่มแลกแก้วสุราไม่ใช่รึไง พวกเราก็แค่ดื่ม แถมยังอุดปากเขาไม่ได้อยู่ดี”
