บทสนทนาค่อนข้างกำกวม ใบหน้าเสิ่นเผยซวนจึงแข็งทื่อ มือที่โอบเธอไว้ได้รัดแน่นขึ้น แล้วกล่าว “รอคุณเรียนจบแล้ว”
ซางหยูหอมเข้าที่ใบหน้าของเขาหนึ่งฟอดแล้วกล่าว “รอฉันเรียนจบคุณอายุเท่าไหร่แล้ว และก็ใช่ว่าพวกเราอยากมีก็จะมีได้เลย ถ้าหากว่าช้าไปอีกปีสองปี บวกเวลาตั้งครรภ์อีกหนึ่งปี ถึงตอนนั้นคุณจะมีลูกเมื่อยามแก่หรือเปล่า”
เสิ่นเผยซวนมองเธอแวบหนึ่งแล้วกล่าว “พูดไปเรื่อย มีลูกเมื่อยามแก่หมายถึงคนที่เจ็บแปดสิบต่างหาก ต่อให้จะช้าขนาดนั้น คิดรวมๆแล้วผมก็ยังไม่ถึงสี่สิบเลยนะ แล้วจะบอกว่ามีลูกเมื่อยามแก่ได้อย่างไร”
ซางหยูแอบยิ้ม ยื่นมือไปจับที่คางของเขา “ดูไม่ออกเลยว่าคุณก็ชอบความอ่อนเยาว์ด้วย คำนวณซะละเอียดยิบเลย”
เสิ่นเผยซวนบอกเธออยู่นิ่งๆอย่าซุกซน “ผมกำลังขับรถ”
ซางหยูจึงนั่งนิ่งๆ
เสิ่นเผยซวนกล่าว “ไม่ใช่ว่าผมคิดจุกจิกนะ เป็นคุณต่างหากที่อายุน้อยเกินไป หาว่าผมแก่ไม่ได้”
ซางหยูรู้สึกว่าคำพูดนี้ช่างตลกมากอย่างอธิบายไม่ถูก
รู้สึกว่าเขาน่ารักมากเมื่อพูดประโยคนี้
“อันที่จริงคุณก็ไม่ได้แก่เลย เพียงแต่มีความเป็นผู้ใหญ่ก็แค่นั้น”
สุขุมเยือกเย็นก็เลยดูเป็นผู้ใหญ่ ดูเหมือนคนมีอายุเท่านั้นเอง
ซางหยูนั่งอย่างเงียบๆ ไม่นานรถก็ขับมาถึงย่านเล็ก ๆ ที่พวกเขาพักอาศัยอยู่ เสิ่นเผยซวนนำรถไปจอดที่โรงจอดชั้นใต้ดิน แล้วพวกเขาก็ขึ้นลิฟต์จากโรงจอดรถไปยังชั้นที่พักอยู่อาศัย
เมื่อเสิ่นเผยซวนเปิดประตูแล้วเข้าไปในตัวบ้าน ซางหยูก็หยิบกล่องอาหารเข้าไปที่ห้องครัว ในนั้นยังมีซุปอีกหนึ่งถ้วยที่ยังทานไม่หมด ซางหยูจึงกล่าว “ที่นี้ยังมีซุปเหลืออีกหนึ่งถ้วย คุณมาทานสิ ทิ้งไปเสียดายแย่”
เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามาแล้วกล่าว “คุณไม่ทานเหรอ”
ซางหยูส่ายหน้าอย่างไม่ลังเล “ดึกมากแล้ว ทานของตอนดึกจะทำให้อ้วนง่าย”
เสิ่นเผยซวนมองเธอครู่หนึ่ง “คุณก็ไม่อ้วนนิ ถึงอ้วนก็ไม่เป็นไร”
“ไม่เอา ฉันไม่อยากอ้วน” ผู้หญิงสมัยนี้ ไม่ชอบให้ร่างกายของตัวเองมีเนื้อมีหนังมากเกินไป ยิ่งคนที่เพิ่งแต่งงานอย่างเธอ ก็ยิ่งต้องรักษาหุ่นให้ดี ไม่ได้ทำเพื่อใครอื่น ทำเพื่อผู้ชายของตัวเองเมื่อเห็นแล้วจะได้สบายตา
เสิ่นเผยซวนทานซุปถ้วยนั้นเสร็จ ก็ยื่นถ้วยให้กับเธอ “ผมจะไปอาบน้ำ”
เหงื่อที่ไหลชุ่มทั้งตัวมาจากด้านนอก
ซางหยูกล่าว “คุณไปเหอะ ฉันล้างถ้วยล้างจานก่อน”
เสิ่นเผยซวนมองเธอแวบหนึ่ง สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร
เขาไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเข้าไปในห้องอาบน้ำ
ซางหยูวางกล่องอาหารลงในอ่างล้างจาน เปิดก๊อกน้ำ กดน้ำยาล้างจานใส่ฟองน้ำแล้วทำการล้างถ้วยชาม เมื่อเก็บกวาดทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินออกมาจากห้องครัว เสิ่นเผยซวนยังอาบน้ำไม่เสร็จ เสื้อผ้าที่ตากอยู่ที่ระเบียงแห้งแล้ว แต่ยังไม่ได้เก็บ
เธอหยิบไม้แขวเสื้อลงมาแล้วทำการเก็บเสื้อผ้า
ถือเสื้อผ้ากำลังจะไปนั่งพับที่โซฟาในห้องรับแขก ทันใดนั้นที่เอวก็มีแขนที่แข็งแรงมารัดไว้ เธอจึงหันไปดูก็เห็นว่าเป็นเสิ่นเผยซวน
เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ บนตัวของเขาจึงมีกลิ่นหอมจางๆของครีมอาบน้ำ และกลิ่นก็หอมอบอวล เส้นผมของเขายังคงเปียกชื้น สระเสร็จแล้วไม่ได้เป่าด้วยเครื่องเป่า แค่เช็ดน้ำออกด้วยผ้าขนหนูเท่านั้น
ซางหยูกลั้นหายใจ แผ่นหลังแนบชิดกับทรวงอกของเขา จึงอดไม่ได้กลืนน้ำลายเข้าไปหนึ่งอึก “ฉัน ฉันจะพับเสื้อผ้าให้เสร็จ”
เสิ่นเผยซวนหยิบเสื้อผ้าในมือของเธอออก แล้ววางลงบนโต๊ะที่อยู่ข้างๆ จากนั้นเชยคางของเธอขึ้น
ซางหยูเงยหน้าขึ้น ประสานตากับเขา ในดวงตาของเขามีเปลวไฟ ร้อนแรงสามารถแผดเผาคนได้ ใกล้ชิดเขามากเกินไป ก็เลยทำให้ตัวเธอร้อนวูบวาบ
ดวงตาของเธอเปล่งประกายงดงามราวกับดวงดาว เธอเอื้อมมือคล้องเข้าที่คอของเขา เขย่งปลายเท้าทำท่าจะจูบเขา แต่แล้วกลับถูกเสิ่นเผยซวนจับหมับเข้าแขนไว้แน่น และก็กระหน่ำจูบลงมาอย่างบ้าระห่ำ
เธออยากจะตอบสนอง แต่ว่าพลังของเขานั้นรุนแรงเหลือเกิน และก็กอดแน่นด้วย จึงได้แต่ปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายรุกได้อย่างตามใจ
เขาจูบอย่างร้อนแรงดุเดือด จนซางหยูรู้สึกเจ็บ ริมฝีปากชาไปหมด ร่างจึงได้ถอยหลังอย่างอัตโนมัติ แล้วไปโดนกระถางต้นไม้ริมระเบียงอย่างไม่ตั้งใจ จนเกิดเสียงดัง
เสิ่นเผยซวนหยุดชะงักขึ้น ซางหยูกอดเขาแล้วจูบเข้าไปใหม่อีกครั้ง ร่างของเธอจึงถูกกดพิงเข้ากับประตูกระจกที่ระเบียง ผ้าม่านที่ไม่ได้ดึง ดวงไฟที่เปิดสว่างจ้า เธอหายใจกระหืดกระหอบ กล่าวขึ้น “พวกเราไปที่ห้องดีไหม”
เสิ่นเผยซวนแววตาลุ่มลึก โน้มตัวลงอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องนอน จากนั้นค่อยๆวางเธอลงบนเตียง
เสื้อผ้าทั้งสองนั้นได้ยับยู่ยี่ไปหมดแล้ว
ซางหยูกัดริมฝีปาก “ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“ไม่ต้องอาบหรอก” เสิ่นเผยซวนจับชายเสื้อของเธอแล้วดึงขึ้น ซางหยูก็ค่อยๆยกแขนขึ้นตาม ครู่เดียวเสื้อผ้าก็หลุดออกจากเรือนร่างเธอ
ซางหยูถาม “คุณจะดีกับฉันหรือเปล่า”
เสิ่นเผยซวนตอบอืมเบาๆ น้ำเสียงแหบนิดๆ
ซางหยูจับมือของเขามาวางไว้ที่กระดุมกางเกง มองเขาแล้วกล่าวว่า “ฉันเชื่อคุณ”
เสิ่นเผยซวนคร่อมอยู่บนตัวของเธอ มองเธออยู่พักหนึ่ง จากนั้นก้มลงจูบริมฝีปากเธอเบาๆ แล้วกล่าวอย่างนุ่มนวล “ผมจะทำเบาๆ”
ซางหยูจับผ้าห่มที่อยู่ข้างใต้ตัวด้วยความตื่นเต้น แล้วพยักหน้าแรงๆ
เสิ่นเผยซวนบรรจงปลดกระดุมออก ขาอ่อนของซางหยูขาวและเนียนมาก ถึงแม้ว่ารูปร่างจะไม่สูง แต่สัดส่วนสมส่วนงดงาม
เธอขดตัวเล็กน้อย เป็นครั้งแรกเลยที่รู้สึกประหม่า ใบหน้าค่อยๆแดงระเรื่อ
เธอกัดริมฝีปากล่าง “คุณ……คุณเบาๆหน่อยน๊า ฉัน……เป็นครั้งแรกของฉัน”
ใบหน้าและลำคอของเสิ่นเผยซวนได้วางเป็นเส้นตรง เป็นครั้งแรกของเขาเช่นกัน
เขาค่อยๆบรรจงจูบไซ้เข้าที่ซอกคอและคางของเธอ ไม่ได้เร่งรีบที่จะทำอะไร และพยายามยับยั้งไฟในกายของตัวเองไว้ เพื่อให้เธอได้ปรับตัวก่อน
แล้วร่างของซางหยูก็ค่อยๆอ่อนระทวย ลมหายใจแผ่ว และรู้สึกเขินอาย จึงใช้แรงกัดริมฝีปากไว้ ไม่ให้ตัวเองเปล่งเสียงออกมา
เสิ่นเผยซวนให้เธอผ่อนคลาย
“ฉันไม่……ตื่นเต้น” ซางหยูกล่าว
เสิ่นเผยซวนจูบหน้าผากของเธอ ทั้ง ๆที่ในห้องหนาวเย็น แต่หน้าผากของเธอกลับมีเหงื่อซึมออกมา
เสิ่นเผยซวนกอดเธอไว้ ลูบผมของเธอ แล้วกล่าวเบาๆ “ผมเองก็ตื่นเต้น”
