เสิ่นเผยซวนหันมาเห็นซางหยูเข้ามา หว่างคิ้วย่นพับขึ้นที่ไม่มีแม้แต่การผ่อนคลาย แต่กลับขมวดแน่นขึ้นอีก
มองเข้าไปในแววตาของเธอ ที่ยังซ่อนด้วยความเป็นห่วง
“ซางหยู เหมือนกับว่าผมลืม”
ซางหยูมึนงง “คุณลืมอะไร”
เสิ่นเผยซวนหน้าหงิกงอเล็กน้อย สักพักถึงได้กล่าวขึ้น “ถ้าเกิดคุณท้องขึ้นมาจะทำอย่างไร”
คราวนี้ซางหยูถึงเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
เธอกวาดตามองไปรอบ ๆ ห้องทันที ไม่เห็นถุงยางอนามัย
ครั้งก่อนเสิ่นเผยซวนซื้อมา แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้ใช้ ไม่ใช่สิ วันนี้ตั้งหลายครั้ง ไม่ได้ใช้เลยสักครั้ง
ซางหยูรู้สึกว่าท้องก็ท้องสิ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย
“ฉันจะคลอดลูกให้คุณ คุณไม่ชอบเด็กเหรอ” ซางหยูปลอบประโลมเขา
เสิ่นเผยซวนส่ายหน้า ไม่ใช่ว่าไม่ชอบเด็ก แต่เป็นเพราะซางหยูยังเรียนไม่จบ จะคลอดได้อย่างไร
“อย่างแรกเลยพวกเราถูกต้องตามกฎหมาย และฉันก็บรรลุนิติภาวะแล้ว ฉันแต่งงานแล้ว ตั้งท้องคลอดลูก สามีของฉันก็มีปัญญาเลี้ยง มีอะไรไม่ได้อีก”
ซางหยูเดินเข้ามา หาเสื้อผ้าด้วยตัวเอง เพื่อความสะดวกสบาย เธอจึงเลือกกระโปรงเพียงตัวเดียวของตัวเอง
ไม่ใช่รู้สึกว่าดูสวย แต่เพื่อความสะดวก อีกอย่างเพื่อความสบาย
เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามาแล้วกล่าว “ผมจะรอคุณอยู่ด้านนอก”
ซางหยูพยักหน้า
สักพักซางหยูก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ทั้งคู่จึงได้เดินออกมาด้วยกัน
เสิ่นเผยซวนโรแมนติกไม่เป็น จึงถามซางหยูว่าอยากทานอะไร เธออยากทานอะไรก็จะพาเธอไปทาน
ไม่ได้คิดว่าวันนี้เป็นวันพิเศษจะต้องพาเธอไปในสถานที่ที่โรแมนติก
ซางหยูก็ไม่ได้เรื่องมาก รู้ว่าเสิ่นเผยซวนเป็นคนแบบนี้
เมื่อทานข้าวเสร็จ พวกเขาก็เดินกลับบ้าน
อากาศยามนี้ก็ไม่ได้ร้อนมากแล้ว และก็เริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ
ซางหยูควงแขนของเขาไว้ คอยเหยียบเงาของเขาเหมือนเด็กน้อย ถนนบนเส้นนี้คนค่อนข้างเยอะ มีทั้งที่เดินเล่น มีทั้งที่ซื้อของ และมีร้านค้าขายของอยู่ตามริมถนน
ริมถนนมีดอกไม้ตั้งขาย มัดเป็นช่อกระจุกโดยใช้กระดาษพันไว้ ไม่ใช่เป็นแบบร้านขายดอกไม้ที่พันห่อด้วย กระดาษสี กระดาษสีเรียบ ๆ ก็ยิ่งดูเหมือนเป็นช่อดอกไม้ที่ซื้อมาประดับตกแต่งบ้าน
พ่อค้าดอกไม้ลากด้วยสามล้อ ในนั้นมีวางไว้ด้วยดอกไม้ชนิดต่าง ๆ รถสามล้อที่ไม่ดึงดูดสายตาก็มีการตกแต่งให้สวยงาม
ซางหยูดึงมือของเสิ่นเผยซวนแล้วเดินเข้ามา ชี้ไปที่ช่อดอกยิปโซสีชมพู แล้วกล่าวขึ้น “พ่อค้า อันนี้ขายยังไงคะ”
พ่อค้ายิ้มแล้วตอบ “ยี่สิบห้าหยวนครับ”
ซางหยูต่อราคา “สิบห้าหยวน”
พ่อค้ามองเสิ่นเผยซวนจากบนจรดล่างที่ยืนอยู่ข้างๆซางหยูครู่หนึ่ง ยิ้มแล้วตอบ “คุณผู้หญิงครับ ผมเห็นคุณสุภาพบุรุษที่ยืนอยู่ข้างๆคุณก็ไม่เหมือนคนที่ไม่มีเงินนะครับ ราคาสิบห้าหยวนนี้ผมขาดทุน อย่าต่อราคาเลยนะครับ”
ซางหยูตอบ “ไม่ขายก็ช่าง ฉันไปดูร้านอื่น”
“โธ่ คุณผู้ชาย แฟนสาวชอบก็ซื้อเถอะ ส่วนต่างแค่สิบหยวนเอง ผมเห็นคุณก็ไม่ได้เป็นคนที่ไม่มีเงิน” พ่อค้ามองไปยังเสิ่นเผยซวน ผู้หญิงซื้อของมักจะขี้เหนียว ผู้ชายดีหน่อยซื้อของไม่ค่อยต่อราคา
“อย่างนั้นผมซื้อก็ได้” เสิ่นเผยซวนซื้อไม่ใช่เพราะคำพูดของพ่อค้า แต่เป็นเพราะซางหยูชอบ เธอไม่เคยเรียกร้องให้เขาซื้ออะไรให้ และก็ไม่เคยเรียกร้องอยากได้ของขวัญ ช่อดอกไม้เพียงช่อเดียว ราคาก็ไม่แพงด้วย
ตอนที่เสิ่นเผยซวนล้วงเงินออกจากกระเป๋านั้น ซางหยูแย่งกระเป๋าเงินจากเขามา แล้วพูดกับพ่อค้าว่า “เงินของเขาฉันเป็นคนจัดการ สิบห้าหยวน คุณยังได้กำไร ถ้าคุณสามารถขายได้ ฉันก็จะซื้อ ขายไม่ได้ก็จะไม่ซื้อ ไม่ใช่ให้คุณขาดทุนสักหน่อย”
พ่อค้าหัวเราะเหอะๆแล้วกล่าว “สาวน้อย อายุหนูก็ดูไม่น่าจะเยอะ ทำไมถึงชอบต่อราคาจัง ก็ได้ๆ ผมจะขายขาดทุนให้คุณ”
พ่อค้าหยิบดอกไม้นั้นออกมาจากรถแล้วยื่นไปให้ซางหยู
ซางหยูยิ้มแล้วรับมา “ขอบคุณค่ะพ่อค้า”
เธอไม่ได้พูดว่า ในเมื่อขาดทุนแล้วคุณยังจะขายอีกทำไม ทำธุรกิจไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เธอก็ยังต้องดำเนินชีวิตต่อไป เงินของเสิ่นเผยซวนก็ใช่ว่าจะปลิวลอยมากับลม ทุกคนต่างไม่ง่าย ดังนั้นเธอจะไม่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย และก็ไม่ใจร้ายไปพูดจาเยาะเย้ยพ่อค้า
เธอคืนกระเป๋าเงินให้กับเสิ่นเผยซวน เสิ่นเผยซวนมองเธอแวบหนึ่งแล้วรับกระเป๋าเงินมา จากนั้นหยิบเงินยื่นให้กับพ่อค้า รอรับเงินทอนแล้วใส่กลับเข้าไปในกระเป๋าเงิน และเสิ่นเผยซวนก็เก็บกระเป๋าเงินกลับคืนไป
ซางหยูมือข้างหนึ่งถือดอกไม้ มืออีกข้างหนึ่งควงแขนของเสิ่นเผยซวน แล้วเดินไปตามริมถนนต่อ ผ่านไปสักพัก ได้อยู่ห่างจากร้านขายดอกไม้เมื่อสักครู่แล้ว ซางหยูถึงได้กล่าวขึ้น “ต่อไปคุณจะใช้เงินแบบใจใหญ่ไม่ได้นะ คุณเองก็หาเงินไม่ง่าย จะใช้ไปเรื่อยไม่ได้”
เงินเดือนของเสิ่นเผยซวนมีจำกัด ซูจ้านมีเงินมากกว่าเขาอีก
บรรดาพวกเขาสามคนเขาคือคนที่จนที่สุด
เสิ่นเผยซวนกล่าว “ผมไม่ได้ใช้เงินไปเรื่อยนะ”
“เห็นๆอยู่ว่าสามารถซื้อได้ด้วยเงินสิบห้าหยวน ทำไมคุณถึงต้องจ่ายยี่สิบห้าหยวน” ซางหยูเหลือบตามองเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขาดึงกระเป๋าเงินมา เขาก็คงให้เงินคนอื่นไปแล้ว
ใบหน้าของเสิ่นเผยซวนเรียบเฉย แล้วกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “ผมเห็นว่าคุณชอบ ก็เลยอยากซื้อให้คุณ”
ซางหยูเงยหน้าขึ้น ในใจรู้สึกดีขึ้นในทันใด
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เสียดายเงิน เพียงแต่อยากซื้อให้เพราะเห็นว่าเธอชอบ
“ลูกของพี่สะใภ้น่ารักมาก พรุ่งนี้พวกเราไปเยี่ยมลูกของพวกเขากันนะ” กล่าวจบซางหยูพึ่งนึกได้ว่าเสิ่นเผยซวนยังมีงาน ต้องจากไปพรุ่งนี้ ดูเหมือนจะไม่มีเวลา
“พรุ่งนี้คุณจะกลับไปตอนกี่โมง” เธอถาม
“รถรอบตอนบ่าย” เสิ่นเผยซวนตอบกลับ
นี่เห็นได้ชัดเจนว่าไม่มีเวลา
ซางหยูกล่าว “รอคุณมีเวลาว่าง พวกเราค่อยไปเยี่ยมแล้วกัน”
เสิ่นเผยซวนตอบอืมเบาๆ “คุณว่างๆไม่มีอะไรทำก็สามารถออกไปเที่ยวได้ ไม่ต้องออกไปทำงานอีก ไม่มีเงินก็บอกผม”
ซางหยูตอบ “ฉันจะทำตาม”
ถ้าหากว่ามีงานที่เหมาะสมเธอก็ยังอยากจะไปทำ ไม่อยากจะพึ่งเขาตลอดเวลา
เดินกลับมาจนถึงบ้าน ซางหยูเข้าประตูบ้านมา สิ่งแรกที่ทำก็คือหาแจกันดอกไม้ แจกันดอกไม้ในบ้านนั้นเธอเป็นคนซื้อ ไม่แพงแต่ดูสวยงาม เป็นทรงเหลี่ยมมันวาวเหมือนคริสทัล เธอใส่น้ำแล้วนำดอกยิปโซเสียบเข้าไป
วางตั้งไว้ที่ข้างทีวี ในห้องจึงได้เพิ่มกลิ่นอายแห่งความหอมหวานอบอวล
เธอเอื้อมมือไปแตะเบาๆ ริมฝีปากยกยิ้ม
เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลังเธอ มองเธอจัดวางดอกไม้ แล้วกล่าว “ชอบขนาดนี้เลยเหรอ”
ซางหยูกล่าว “ไม่ใช่ชอบ แต่เป็นเพราะชอบดู บางทีฉันอาจเป็นคนที่ชอบมองสิ่งของสวยๆงามๆ ไม่เพียงแต่ดอกไม้ ยังมีสิ่งของสวยๆงามๆอีกมากมายที่ฉันชอบ อาทิเช่น……”
เธอจ้องมองมาทางเสิ่นเผยซวนแล้วก็แกล้งหยุดชะงักลง
เสิ่นเผยซวนมองไม่ออกถึงความคิดของซางหยู จึงถามขึ้น “เช่นอะไร”
ซางหยูเขย่งเท้ากอดที่คอของเขาไว้แล้วกล่าว “เช่น คุณ”
แววตาของเสิ่นเผยซวนจึงค่อยๆลุ่มลึกขึ้น กล่าวด้วยเสียงแหบๆ “ซางหยูผมก็ชอบคุณเช่นกัน”
ซางหยูกล่าว “ฉันรู้ คุณไม่ชอบฉันก็คงไม่แต่งงานกับฉันหรอก……”
เมื่อเสียงพูดเธอจบลง ทันใดนั้นเธอก็ถูกเสิ่นเผยซวนกอดรัดเอวโดยไม่ทันได้ตั้งตัว จึงตกใจร้องเสียงกรี๊ดขึ้น
ไม่นานก็กลับสู่ควาวสงบ สู่ความอ่อนโยนหลังจากตื่นตูม “คุณทำอะไร ฉันตกใจหมดเลย”
