เสิ่นเผยซวนโน้มตัวไปจูบที่หน้าผากของเธอ แววตาลุ่มลึก กล่าวเสียงเบาๆ “ผมชอบคุณ”
ซางหยูกะพริบตาแล้วกล่าว “ฉันรู้”
ไม่ชอบเธอ ก็คงไม่ขอเธอแต่งงาน
แววตาของเขาก็ขรึมขึ้น และพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าเดิม
ครั้งนี้ ซางหยูเหมือนจะเข้าใจในความหมายของเขา เพราะว่าเธอสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงลักษณะบางอย่างบนตัวของเขา
เธอจึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ใบหน้าเล็ก ๆ ก็ย่นพับขึ้น ถามเสียงเบาๆ “คุณไม่เหนื่อยเหรอ”
ทั้งวันแล้ว
เธอไม่กล้าแล้ว ตอนนี้คิดๆดูแล้วยังรู้สึกกลัวไม่หาย ไม่หยุดหย่อนเช่นนี้ใครจะมีอารมณ์
“เอ่อคือ……” ซางหยูกำลังคิดว่าเธอจะบอกอ้อมๆอย่างไรว่าตัวเองต้องการพักผ่อน
“พรุ่งนี้ผมต้องไปแล้วนะ” เสิ่นเผยซวนเหมือนจะดูออกถึงความลังเลของเธอ และก็รู้ว่ามันถี่เกินไปถ้ายังทำต่อไปอีก แต่ว่าตัวเขาเองก็อยากมากเหลือเกิน ก่อนหน้านี้ที่ยังไม่เคยมีเพศสัมพันธ์ ตัวเองยังสามารถควบคุมอารมณ์ได้ แต่หลังจากที่มีเพศสัมพันธ์แล้ว ความสามารถในการควบคุมตัวเองก็ลดลง
พรุ่งนี้ก็จะต้องไปแล้ว กลับบ้านแต่ละทีก็ยากเย็น แสนเข็ญมาก
ซางหยูยังจะปฏิเสธได้ลงอีกหรือ
เธออ้อนอยู่ที่ทรวงอกของเขาอย่างอ่อนโยน อีกทั้งยังเขินอายนิดๆ ใบหน้าร้อนผ่าว “คุณ เบาๆหน่อยนะ ฉันเจ็บเอว”
เสิ่นเผยซวนมองดูแก้มที่แดงก่ำของเธอ ฝ่ามือที่ร้อนผ่าวโอบกอดอยู่ที่เอวบางร่างน้อยของเธอ และบรรจงจูบเบาๆที่ริมฝีปากของเธอ “ผมรับทราบแล้วครับ”
……
จากนั้นตัวเองก็ลืมหมดสิ้นในสิ่งที่ตัวเองพูด
ก็ไม่ใช่ว่าลืม เมื่อเกิดอารมณ์ก็เลยไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
ว่ากันว่าขี้ใหม่หมาหอน ชายหนุ่มคนนี้ได้แสดงความเป็นชายครั้งแรก ในแต่ละครั้งจึงค่อนข้างจะร้อนแรง
ตลอดทั้งคืนซางหยูได้นอนไปแป๊บเดียว เธอคิดว่าคนที่ควบคุมตัวเองได้อย่างเสิ่นเผยซวน จะไม่ทำอะไรที่เกินเลยเกินไป แต่ว่าเธอคิดผิด
ยิ่งเป็นคนที่ควบคุมตัวเองนานเกินไปก็ยิ่งน่ากลัว
ตอนที่เธอตื่นขึ้นมานั้นก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว ร่างเจ็บระบมไปหมด ติดต่อต่อเนื่องกันจนเท่ากับ……หนึ่งวัน
เธอพลิกตัว ข้างกายไม่มีคนแล้ว แม้แต่อุณหภูมิก็ไม่หลงเหลือ คงน่าจะจากไปนานแล้ว เธอพลิกตัวแล้วเห็นบนโต๊ะมีกระดาษข้อความ จึงเอื้อมมือไปหยิบมา
ลายมือหนักชัดเจนและสวยงาม【ผมมีงานด่วนกะทันหัน ผมไปก่อนนะ เหนื่อยมากก็ไม่ต้องทำกับข้าวนะ นี่เป็นหมายเลขโทรสั่งอาหาร 135******** พวกเขาจะส่งขึ้นมาให้】
ข้อความตอนท้ายเป็นรอยตัวอักษรที่ถูกขีดฆ่า
ซางหยูขมวดคิ้ว ดูอย่างไรก็ดูไม่ออกตัวถึงหนังสือที่ถูกขีดฆ่าทิ้ง
ตอนที่เสิ่นเผยซวนเขียนประโยคเหล่านี้ ซางหยูยังคงนอนหลับอยู่ มองดูเธอลักษณะท่าทางที่หลับสนิทของเธอ เขานั้นไม่อยากจะจากไป อยากจะอยู่กับเธออีกสักหน่อย แต่ด้วยงานที่ต้องรับผิดชอบ ข้อความที่เขียนสุดท้ายคือ ผมจะคิดถึงคุณ ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะสมกับวิธีการทิ้งข้อความแบบนี้ ดูเหมือนไม่ค่อยจริงจัง ครั้นแล้วเมื่อเขียนเสร็จจึงขีดฆ่าทิ้ง
ซางหยูจ้องมองข้อความเหล่านี้ด้วยความผิดหวัง เวลานี้เธออยากให้เขาอยู่ข้างๆตัวเองมาก
เพราะช่วงเวลาจากผู้หญิงสู่กุลสตรีนั้น เธอก็ต้องการการปกป้องและปลอบโยน
เธอขยำกระดาษข้อความ คิดในใจ ยังจะสามารถเขียนคำผิดได้อีกเหรอ ทิ้งกระดาษข้อความนี้ยังมีรอยขีดฆ่าอีก นี่ถือว่าเป็นการไม่ใส่ใจเลย
เธออยากจะโยนกระดาษข้อความทิ้ง แต่ก็ไม่ทิ้ง มองแล้วมองอีก สุดท้ายถอนหายใจวางกลับไปบนโต๊ะ จากนั้นก็เอนตัวลงนอน ผ่านไปสักพักถึงได้ลุกขึ้น
หลังจากวันหยุดสุดสัปดาห์ผ่านไป เธอก็ไปเรียนตามปกติเหมือนเช่นเคย เวลาแบบนี้ผ่านไปหลายวัน ซางหยูไม่ได้โทรศัพท์หาเสิ่นเผยซวน คิดว่ารอให้เขาติดต่อกลับมาหาตัวเอง แต่แล้ว เสิ่นเผยซวนก็ไม่ได้โทรศัพท์กลับมา
คืนวันพฤหัสบดี ซางหยูนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง นอนไม่หลับ คิดถึงเขามาก แต่ในใจนั้นทิฐิ เขาไม่คิดถึงเธอหรือ
จะส่งข้อความหาเธอไม่ได้เชียวหรือ
ต่อให้ยุ่งมากเพียงใด แค่ส่งข้อความก็น่าจะมีเวลาอยู่มั้ง
ยิ่งคิดซางหยูก็ยิ่งโมโห จึงลุกขึ้นนั่ง มองไปทางไหนก็รู้สึกเคว้งคว้างไปหมด
ตึ้งตึ่ง——
เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นฉับพลัน เธอรีบหยิบขึ้นมา ดูหน้าจอที่แสดงเป็นหมายเลขของเสิ่นเผยซวน เธอดีใจจนแทบจะเป็นบ้า ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็คิดถึงเธอแล้วหรือ
เธอคลิกเปิดข้อความด้วยอารมณ์ที่ตื่นเต้นและตั้งตารอ บนหน้าจอแสดง【คุณหลับหรือยัง】
ซางหยู “……”
ลืมเธอไปตั้งนานขนาดนี้ ไม่มีการถามสารทุกข์สุกดิบเลย ไม่ติดต่อมาเป็นชาติ กว่าจะส่งข้อความมาได้ ก็ส่งเพียงไม่กี่คำแค่นี้เนี่ยนะ
หรือว่าเขาไม่ได้คิดถึงเธอเลย
เธอโมโหจนไม่อยากจะตอบกลับ วางโทรศัพท์ทิ้งลงไปข้างๆ แล้วซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม คิดในใจว่าฉันก็จะไม่คิดถึงคุณอีก คุณไม่ได้คิดถึงฉัน
แต่ทว่า ทำไมรู้สึกไม่พอใจล่ะ
ผ่านไปสักพักเธอเลิกผ้าห่มออก แล้วหยิบโทรศัพท์มาตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว “ยังไม่นอน”
เรียบง่ายๆเหรอ เธอก็ทำเป็น！
ตอนนี้ซางหยูเกิดคิดเล็กคิดน้อยขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
เสิ่นเผยซวนในยามนี้งานยุ่งทั้งวันทั้งคืนติดต่อกันมาหลายวัน และนี่ก็เพิ่งจะมีเวลาว่างพักผ่อน หลายครั้งที่อยากจะติดต่อซางหยู แต่ว่าเวลาก็ดึกเกินไป กลัวเป็นการรบกวนเธอ จึงไม่ได้โทรศัพท์ไปหา วันนี้ก่อนที่จะส่งข้อความมายังลังเลอยู่ตั้งนาน กลัวว่าเธอนั้นนอนหลับไปแล้ว
เมื่อเห็นเธอตอบกลับมา เขาก็รู้สึกดีใจมาก ใบหน้าที่อ่อนเพลียรู้สึกบรรเทาลงไปมาก จึงรีบพิมพ์คำพูดอย่างรวดเร็ว 【ช่วงนี้ยุ่งมาก ผมคิดถึงคุณมาก】
เขาคิดถึงเธอจริง ๆ
อยากจะกอดเธอ
จากนั้นซางหยูที่ได้เห็นข้อความนี้ก็ชะงักค้างอยู่สักพัก จากนั้นก็กระโดดขึ้นด้วยความดีใจ ผู้ชายคนนี้ในใจยังมีเธอ เพียงแค่งานยุ่งมากเท่านั้น
เขาบอกว่า เขาคิดถึงเธอ！
ซางหยูถือโทรศัพท์อย่างมีความสุข
เธอก็ต้องตอบกลับเขาให้เขาได้รู้ว่าเธอนั้นก็คิดถึงเขามากเช่นกัน
เธอหยิบโทรศัพท์กำลังจะส่งฉันก็คิดถึงคุณเช่นกัน พบว่าเหมือนกับยังไม่สามารถสื่อความรู้สึกและความคิดที่ตัวเองมีต่อเขาได้ เธอจึงคิดถึงบทกวีโบราณที่เธอเคยเรียนมา จากนั้นก็รีบพิมพ์อย่างรวดเร็ว ตัวอักษรทีละคำ ๆ ก็ได้ปรากฏอยู่บนหน้าจอ
เธอจ้องมองที่หน้าจอ แล้วรู้สึกเขินอาย และแล้วก็ได้กดส่งออกไป
ตึ้งตึ่ง โทรศัพท์ของเสิ่นเผยซวนก็ดังขึ้น เขาคลิกเปิดข้อความ
