“ฉันพอเข้าใจเรื่องการบริจาคนะคะ แต่ฉันไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการอุ้มท้องแทนสักเท่าไหร่” ทุกคนล้วนเป็นคนฉลาด พวกเขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไรว่าการอุ้มท้องแทนมันหมายความว่ายังไง เธอแค่อยากให้ท่านย่าพูดออกมาให้ชัดเจน
ในเมื่อพูดออกมาแล้ว ก็พูดออกมาให้หมด
ใช้โอกาสนี้ทำให้ทุกอย่างชัดเจนไปเลย
ท่านย่าก็รู้ว่าทำแบบนี้มันมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงใช้เวลาสักพักถึงได้พูดออกไป “ในเมื่อรังไข่ของเสี่ยวยาใช้งานไม่ได้ ก็มีลูกกับซูจ้านไม่ได้ แต่มีคนอีกมากที่ยินดียอมขายรังไข่ให้ ถ้าทำแบบนี้แล้วยังไม่สำเร็จ งั้นก็ต้องตั้งครรภ์ตามธรรมชาติ คุณหมอบอกว่าการปฏิสนธิตามธรรมชาติดีที่สุด เด็กที่เกิดมาจะได้เป็นเด็กฉลาด”
หลินซินเหยียนถอนหายใจ
“คุณย่า……”
“ซูจ้าน” หลินซินเหยียนระงับความเย็นชาในใจไว้ แล้วมองไปทางซูจ้าน “คุณล่ะคิดยังไง?”
“ผมจะไม่ทำอะไรที่ผิดต่อฉินยาเด็ดขาด” ท่าทางของซูจ้านแน่วแน่และมั่นคงมาก
“เจ้าหลานบ้า แค่มีลูกจะทำผิดต่อเธอยังไงกัน” ท่านย่าตะโกนด้วยท่าทางโกรธจัด
ฉินยาหลับตาลง หลังจากฟังคำพูดของหมอในวันนี้ เธอก็รู้ว่าสักวันต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น แต่เธอคิดไม่ถึงว่าจะมาถึงเร็วขนาดนี้
เธอพยายามลืมตาขึ้นอย่างสุดแรง ก่อนจะมองไปที่ซูจ้าน “เราหย่ากันเถอะค่ะ…”
“ผมไม่หย่า!” ซูจ้านรีบพูดขัดขึ้นมาทันที เขานั่งยองๆ ตรงหน้าเธอ “ท่านพูดว่ายังไง ผมก็จะไม่ทำตาม ฉันจะไม่มีทางทรยศคุณเด็ดขาด”
ฉินยายกยิ้มอย่างเย็นชา เป็นรอยยิ้มที่เย็นชาและเศร้าหมอง
“เรื่องมาจนถึงจุดนี้แล้ว คุณพูดแบบนี้จะมีประโยชน์อะไรอีกคะ มันแก้ไขอะไรได้บ้าง” ฉินยาเข้าใจขึ้นมาทันที “มันผิดตั้งแต่แรกแล้ว”
ขนตาของเธอกะพริบปริบๆ หยาดน้ำตาเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆ “ซูจ้าน คุณคือวิบากกรรมของฉัน ทำให้ฉันต้องยอมตกอยู่ในเงื้อมมือคุณถึงสองครั้ง”
“ฉินยา…”
ซูจ้านจับมือเธอไว้ “คุณเชื่อใจผมสิครับ…”
ฉินยาส่ายหน้า “นี่เป็นสถานการณ์ที่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วค่ะ”
หลินซินเหยียนจินตนาการไม่ออกจริงๆ ว่าตลอดช่วงที่ผ่านมาฉินยาผ่านมาได้ยังไง การใช้ชีวิตที่น่าอึดอัดแบบนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ ซูจ้านกับฉินยาจะย้ายออกมาอยู่ข้างนอก
เธอกวาดสายตามองไปที่ซูจ้านแล้วสุดท้ายก็มองไปที่ท่านย่า “ไม่ว่าผลในวันนี้จะเป็นยังไง ฉันก็ขอพูดสักหน่อยนะคะ”
ซูจ้านหันมามอง
ท่านย่าเอ่ยถาม “คุณเห็นด้วยกับการหย่าของพวกเขาใช่ไหม”
หลินซินเหยียนเม้มปาก “ใช่ค่ะ”
“พี่สะใภ้ครับ นี่คุณ…”
“ฟังฉันก่อนค่ะ!” หลินซินเหยียนขัดคำพูดของซูจ้านทันที เธอถอนหายใจออกมา “ฉินยากลับมาที่นี่พร้อมกับฉัน ที่นี่เธอมีฉันเป็นญาติเพียงคนเดียว ฉันเสียใจมากที่เห็นเธอถูกทำร้ายแบบนี้ และรู้สึกผิดมากด้วย!”
เธอมองไปที่ซูจ้าน “พวกคุณแต่งงานกันได้ยังไง คุณเองก็รู้ดีใช่ไหม”
ซูจ้านเม้มริมฝีปากแน่น
“ถ้าฉันรู้ว่าเรื่องราวมันจะพัฒนามาเป็นแบบทุกวันนี้ ฉันจะไม่ยอมให้คุณแต่งงานกับเธอเด็ดขาด” หลินซินเหยียนพยายามระงับความโกรธแล้วพูดต่อ “ในตอนที่อยู่ที่ไป๋เฉิง คุณย่าเร่งเร้าให้คุณแต่งงาน คุณถึงได้แต่งงานกับฉินยา เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างพวกคุณก็เปราะบางมากอยู่แล้ว ยังไม่ทันจะพัฒนาให้ลึกซึ้ง ก็กลับไปที่เมือง B แล้วแฟนเก่าของคุณก็กลับมา ฉันคงไม่ต้องพูดอะไรมาก ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง พวกคุณสามคนต่างก็รู้ดีที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น คนที่ได้รับบาดเจ็บมากที่สุดคือใคร?”
หลินซินเหยียนมองไปที่ท่านย่าช้าๆ “คุณย่าเองก็รู้ดีใช่ไหมคะ ฉินยามีลูกไม่ได้โดยธรรมชาติ หรือเธอมาที่นี่แล้วถึงมีไม่ได้ คุณย่ารู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ”
ท่านย่าไม่กล้ามองหน้าหลินซินเหยียน เพราะเธอรู้ดีว่าฉินยาถูกทำร้ายมากที่สุด แต่เธอเพียงแค่ต้องการให้ตระกูลซูมีทายาทสืบต่อ เธอจะปล่อยให้ตระกูลซูไร้ทายาทสืบต่อไม่ได้
“เธอเคยตั้งท้องลูกของซูจ้านแต่เป็นซู้จ้านเองที่เลว เขาไม่รู้จักดูแลเอง เธอเสียลูกไปเพราะอะไร?”
หลินซินเหยียนมองไปที่ซูจ้าน “ซูจ้าน คุณรู้ใช่ไหม ว่าทำไมเธอถึงเสียลูกไป”
ซูจ้านก้มหน้าลง ร่างกายของเขาสั่นเทา
“เธอกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เธอกลับไม่สามารถมีลูกของตัวเองได้ เธอเจ็บปวดรวดร้าวกว่าพวกคุณทุกคน! คุณเข้าใจเธอไหม” หลินซินเหยียนพูดกับซูจ้าน แต่ให้ท่านย่าได้ฟัง
“เธอต้องสูญเสียลูกไป อีกทั้งยังต้องถูกระเบิดจนเสียโฉม จนกลายมาเป็นอย่างทุกวันนี้ เพราะใครเป็นต้นเหตุ” หลินซินเหยียนถามอย่างดุดัน “เธอได้รับบาดเจ็บทั้งทางร่างกายและจิตใจ คงมีไม่กี่คนที่สามารถทนรับได้โดยไม่เป็นบ้าไป เธอเข้มแข็งมากพอแล้ว และการยอมกลับมาคบกับซูจ้านอีกครั้งก็เป็นการตัดสินใจที่สำคัญมากสำหรับเธอ ไม่สิ ฉันเองก็ผิดเหมือนกัน ฉันไม่ควรเกลี้ยกล่อมให้พวกเขากลับมาคบกัน ฉันคิดว่าในเมื่อทั้งสองคนยังรักกัน ก็ควรจะอยู่ด้วยกัน ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะคิดผิดไป ถึงทำให้เธอต้องเจ็บปวดอีกครั้ง ซูจ้าน ฉันนึกว่าหลังจากผ่านเรื่องราวพวกนั้นมาแล้ว คุณจะรักเธอ จะดูแลเธออย่างดี ให้เธอมีครอบครัวที่มีความสุข เพื่อชดเชยให้กับอดีตที่คุณเคยทำร้ายเธอ แต่ตอนนี้คุณทำอะไรลงไป?”
คำพูดของหลินซินเหยียนเฉียบคมมาก และเหมือนจงใจจะใช้คำพูดที่ต่อว่าซูจ้านพูดให้ท่านย่าได้ฟัง
เธอไม่คิดเลยว่าเพื่อทายาทสูบตระกูลแล้ว ท่านย่าจะยึดติดได้ขนาดนี้ เธอไม่สนใจบุญคุณเก่าๆ
อีกทั้งยังทำร้ายฉินหยาด้วย
เธอพยุงฉินยาลุกขึ้นยืน “เสี่ยวยาจะกลับไปกับฉันวันนี้เลย ให้เวลาคุณคิดให้กระจ่าง แล้วมาที่บ้านฉันหลังจากตัดสินใจได้แล้ว”
“เอ๊ะ” ท่านย่าคิดว่าหลินซินเหยียนจะช่วยตัวเองเกลี้ยกล่อมซูจ้าน แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดสั่งสอนตนเองชุดใหญ่แบบนี้ จึงพูดออกมาอย่างโกรธเคือง “เธอไม่สามารถพาเสี่ยวยาไปได้”
