โทรติดแต่ไม่มีคนรับ
ซางหยูไม่วางสาย รอฟังอยู่แบบนี้ จนกระทั่งมีเสียงดังขึ้นมา”หมายเลขที่ทันเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง……
เธอเอามือถืออก นั่งเหม่อลอยอยู่ตรงบันได ในใจโทษตัวเองไม่น้อย รู้สึกว่าความไม่รู้ของตัวเองทำให้เกิดเรื่องแบบในวันนี้ขึ้นโพรงจมูกเริ่มเจ็บ ตาก็เริ่มแดง
เธอก็ไม่รู้ว่านั่งไปนานเท่าไร จู่ๆโทรศัพท์ในมือของเธอก็ดังขึ้น เธอก้มหน้ามอง หน้าจอโชว์เบอร์ของเสิ่นเผยซวน”ทำไมนานมากกว่าจะรับสาย?” ซางหยูน้ำเสียงดุ
ครั้งนี้เสิ่นเผยซวนตอบสนองกลับมาอย่างรวดเร็ว พูดถามขึ้น”โกรธเพราะว่าผมไม่ได้รับสายคุณเหรอ? โทรศัพท์วางอยู่ที่ห้องทำงาน ส่วนผม
ไปประชุม พอเห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับ ผมก็เลยรีบโทรกลับไปหาคุณทันทีเลย”
“ฉันไม่ได้โกรธคุณ ฉันโกรธตัวฉันเอง”ซางหยูมองต่ำลง”วันนี้คุณจะกลับบ้านตอนไหน?”
“วันนี้อาจจะดึกหน่อย ตอนค่ำไม่กลับไปกินข้าวนะ มีเลี้ยงอาหารค่ำกับเพื่อร่วมงานน่ะ”เขาได้เลื่อนตำแหน่ง พวกเพื่อนร่วมงานที่ทำงานกับเขา
ก็เลยให้เขาเลี้ยงข้าวจะปฏิเสธก็กะไรอยู่
“ดึกแค่ไหนฉันก็จะรอคุณ”ซางหยูเม้มปาก”คืนนี้ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ”
เสิ่นเผยชวนพูดขึ้น”ครับ”
“คุณไปเถอะ ฉันวางสายแล้ว”ซางหยูวางสายลง
เธอจัดการกับอารมณ์เสร็จแล้ว ก็ลุกขึ้นออกจากโรงพยาบาล
ช่วงค่ำ ตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงห้าทุ่ม กริ่งประตูด้งขึ้น เสิ่นเผยซวนใส่เสื่อเชิ้ต ชุดเครื่องแบบพาดอยู่ที่แขนของเขา เปิดประตูเดินเข้ามา
ซางหยูนั่งขดตัวอยู่บนโซฟา ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้นก็หนไปดู ภายใต้แสงสลัวๆเห็นเสิ่นเผยซวนหน้าแดงเล็กน้อย เธอลงจากโซฟาสวมรองเท้า
แตะเดินตรงเข้าไป เข้าใกล้เขา ซางหยูได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆออกมาจากตัวของเขาขมวดคิ้ว”คุณดื่มเหล้ามาเหรอ?”
“นิดหน่อย เพื่อนร่วมงานยุให้ผมดื่มให้ได้ ไม่ดื่มก็ไม่ได้”เสิ่นเผยซวนพูดขึ้น
ซางหยูหยิบเสื้อจากมือของเขามาแขวนเอาไว้ พยุงเขานั่งลงบนโซฟา เสิ่นเผยซวนพูดขึ้น”ผมไม่ได้ดื่มเยอะสักหน่อย คุณมีเรื่องอยากจะพูกับผมไม่ใช่เหรอ?”
ซางหยูรินน้ำหนึ่งแก้วยื่นให้เขา
เสิ่นเผยซวนรับมาดื่มไปหนึ่งคำแล้ววางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะพูดถามขึ้น”คุณมีอะไรจะพูดกับผม?”ซางหยูมองเขา
เสิ่นเผยซวนจับมือของเธอพร้อมกับพูดขึ้น”ซางหยู ผมได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว”
ถ้าเป็นปกติ ในเวลานี้ซางหยูจะต้องโถมเข้ากอดเขา แล้วพูดขึ้นอย่างด้วยความเคารพชื่นชมแน่ๆ”ยินดีด้วยนะ”
แต่ในเวลานี้เธอพูดอะไรไม่ออก
“คุณเป็นอะไรไป?” เธอที่ปกติจะมีชีวิตชีวา จู่ๆก็นิ่งเงียบ เสิ่นเผยซวนในใจรู้สึกกระวนกระวายอยู่ไม่สุข”ผมกลับมาดึกใช่ไหม คุณก็เลยไม่สบอารมณ์?”
ตอนนี้แค่ซางหยูรู้สึกไม่สบอารณ์ เขาก็จะนึกทบทวนทันทีว่าตัวเองมีทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ถึงทำให้เธอไม่สบอารมณ์
คิดไปคิดมา ก็น่าจะเป็นเรื่องที่ตัวเองกลับบ้านดึก
ซางหยูส่ายหัว”ไม่ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นก็เพราะว่าผมดื่มเหล้า? เพื่อนร่วมงาน……”
“เผยซวน”จู่ๆซางหยูก็พูดตัดบทของเขา”. …ฉัน ฉัน..
แต่เดิมมันเป็นเรื่องที่ควรจะดีใจมีความสุข ตอนนี้ถูกเธอทำซะจนวุ่นวายยุ่งเหยิงไปหมด
“คุณเป็นอะไร?”เสิ่นเผยซวนยื่นมือออกไปโอบเธอไว้
ซางหยูซบเข้าไปในอ้อมกอดของเขา พูดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง”ถ้าฉันทำผิดไป คุณจะยกโทษให้ฉันไหม?”
“อื้อ”เสิ่นเผยซวนจูบลงที่หน้าผากของเธอ
“ฉัน. ฉันมีแล้ว”ซางหยูรวบรวมความกล้า
“อื้อ”เสิ่นเผยซวนถามขึ้นมาทีหลัง”มีอะไรเหรอ?”
ซางหยูคว้าชายเสื้อของเขา”ฉัน ฉันมีลูกของคุณแล้ว”
ร่างกายของเสิ่นเผยซวนชะงักแข็งที่อไปทันที ราวกับว่าไม่ค่อยเข้าใจคำพูดอย่างลึกซึ้งเท่าไร แล้วก็ยากที่จะใช้ความรู้สึกสุขใจดีใจมา
อธิบายอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน
ลูกกระเดือกของเขาขยับ พูดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ”เรื่องเกิดขึ้นเมื่อไรกัน?”
วินาทีต่อมาเขาก็กอดซางหยูไว้แน่น ดีใจจนพูดลิ้นพันกัน”ซางหยู ผมดีใจสุดๆไปเลย”
ดีใจจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา
“ฮือ.ๆ……”จู่ๆซางหยูก็ร้องไห้ออกมาในอ้อมกอดของเขา
เสิ่นเผยซวนตกใจ”คุณร้องไห้ทำไม?”
พูดพลางก็ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ
ซางหยูยิ่งร้องหนักขึ้นไปอีก พูดสะอึกสะอื้น”ฉันกินยาเข้าไปแล้ว”
เสิ่นเผยซวนสับสนมึนงง”คุณกินยาอะไร?”
ซางหยูมองเขาด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยน้ำตา”ฉัน ฉันไม่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง รู้สึกไม่สบาย ฉันก็เลยไปที่คลินิกเล็กๆแห่งหนึ่ง หมอบอกว่า
กระเพาะอักเสบ ก็เลยจ่ายยาให้ฉันมาหนึ่งกล่อง ฉันกินเข้าไป กินไปหนึ่งวันแล้วก็ไม่เห็นจะดีขึ้น ฉันก็เลยไปหาหมอที่โรงพยาบาล พอตรวจหมอก็
บอกว่าตั้งครรภ์ แต่เพราะว่ากินยาเข้าไปแล้ว
เสิ่นเผยซวนสูดหายใจลึกๆสองที่ พยายามสงบจิตสงบใจ”ไม่สบายแล้วทำไมถึงไม่ไปโรงพยาบาลใหญ่ๆ?”
“ฉันไม่ชอบยุ่งยาก……”
เสิ่นเผยซวนจู่ๆก็ลุกขึ้นมา ข่าวดีและร้ายมาเร็วเกินไป เขาปรับอารมณ์ไม่ทัน เขาที่ปกติจะนิ่งขรึม ในตอนนี้กำลังเดินไปมาอยู่หน้าโซฟาด้วย
ความใจร้อนกระวนกระวาย ซางหยูนึกว่าเขาโกรธ น้ำตาร่วงหล่น
ตัวก็สั่นกระสาย พูดด้วยน้ำครวญคราง”ความผิดของฉันเอง”
เสิ่นเผยซวนมองไปยังเธอ เห็นเธอร้องห้เสียใจ นั่งกลับลงไปที่โซฟากอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอด”ไม่เป็นไรๆ ไม่โทษคุณๆ”
เธอยังเด็ก เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำผิดพลาด
“โทษฉัน”ซางหยูจะโทษตัวเองให้ได้
“พรุ่งนี้พวกเราไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ดูว่าหมอจะบอกว่าอะไร”เสิ่นเผยซวนเช็ดน้ำตาให้เธอ”ไม่ต้องร้องแล้วนะ”
