คนคนนั้น”…..”
คนคนนั้นยอมจำนนในทันที”แหะๆ ท่านผู้บัญชาการเสิ่นเป็นคนใจใหญ่ใจโต มีเมตตา อย่าคิดเล็กคิดน้อยกับผมเลยครับ”
เสิ่นเผยซวนไม่ใช่คนที่อาศัยอำนาจส่วนรวมแก้แค้นส่วนตัว ความสามารถของคนคนนี้ เขารู้ดีอยู่แก่ใจ”ให้เวลานายเพิ่มสิบวัน”
คนคนนั้นยกมือขึ้นมาสองนิ้ว”สองเดือน อย่างน้อยสองเดือนครับ”
เสิ่นเผยซวนเงยหน้ามองเขา”ได้คืบจะเอาศอก”
คนนั้นรู้ดีอยู่ในใจ เสิ่นเผยซวนไม่ใช่ๆก็ยกคดีให้กับเขาหนหันพลันแล่นขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ก็เคยทำงานร่วมกันมาแล้ว นี่กำลังให้โอกาสเขาอยู่
“ผมไม่สน คุณต้องให้เวลาผมสองเดือน คดีนี้ยุ่งยากมาก แถมยังส่งมากลางทางแบบนี้ มีอีกหลายเรื่องที่ต้องตรวจสอบใหม่ทั้งหมด เวลาสี่สิบวันมันสั้นเกินไป”คนคนนั้นพูดขึ้นอย่างจริงจัง
เสิ่นเผยซวนพูดขึ้น”บวกให้อีกห้าวัน หนึ่งเดือนครึ่งฉันต้องได้ดูผลลัพธ์”
“เวลาไม่พอครับ”คนคนนั้นสีหน้าอมทุกข์
“ส่วนวิธีการนายไปคิดเอาเอง”
คนคนนั้น”
คนคนนั้นในใจรู้ดีว่าจะไปล้อเล่นกับเจ้านายไม่ได้ ถ้าไม่ระมัดระวังให้ดีก็จะต้องถูกทารุณกรรมอย่างโหดเหี้ยม
ตอนค่ำเสิ่นเผยซวนเลิกงาน เขาโทรไปหาจงจิ่งห้าวแล้วก็ซูจ้าน นัดพวกเขาออกไปทานข้าว
ตัวเองไปทำงานต่างถิ่นกลับมา ตอนนี้ก็ได้รับเลื่อนตำแหน่งอย่างราบรื่น ต้องบอกพวกเขาสักคำ
ซางหยูไปซื้ออาหารมามากมาย ตอนแรกคิดที่จะฉลองสถานการณ์ที่น่กลัวแต่ไม่มีอันตรายในครั้งนี้กับเสิ่นเผยซวนสักหน่อย จากนั้นกลับได้รับข้อความที่เขาส่งมา บอกจะไปทานข้าวข้างนอกกัน
เธอจึงทำได้แค่เอาของที่ซื้อกลับมาแล้วมาเก็บไว้รวมกัน จากนั้นก็ไปภัตตาคารที่เสินเผยซวนจองเอาไว้ ตอนที่เธอไปถึงเสิ่นเผยซวนยังไม่ถึง
เธอหยิบมือถือออกมา ตอนที่เตรียมจะโทรไปหาเสิ่นเผยซวนเพื่อถามว่าเขาจะมาตอนไหนนั้น ก็มีรถคันหนึ่งเลี้ยวเข้ามา จอดตรงที่จอดรถ
ตรงหน้าทางเข้าภัตตาคาร ไม่นานก็มีคนลงมา เป็นซ่งหย่าซินกับสุภาพบุรุษคนหนึ่ง
ท่าทางดูสนิทสนมกันมาก นี่เป็นคนที่ซ่งหย่าซินจะแต่งงานด้วย รู้จักมาจากการแนะนำของคนข้างตัว ทางฝั่งของผู้ชายหย่าร้างมาแต่ไม่มีลูก
หน้าตาทั่วไปแต่หน้าที่การงานไม่เลว ถือว่าเหมาะสมเข้ากัน
ซ่งหย่าซินตกลงที่จะคบกันหรือไม่นั้นก็ดูจากฝ่ายชายมีหน้าที่การงานที่ดี หน้าตากับตำแหน่งในสังคมเสิ่นเผยซวนสูงกว่าหนึ่งระดับ ตอนนี้
เสิ่นเผยซวนนั่งอยู่ในตำแหน่งผู้บัญชาการ จากอายุของเขากับตำแหน่งนี้ ถือว่าเด็กอยู่ไม่น้อยจริงๆ
เบื้องหลังมีเครดิตของผู้บัญชาการซ่ง ตอนนั้นพอเขาเกษียณก็ดันสนับสนุนเสินเผยซวนสุดแรง บวกเข้ากับตัวเสินเผยซวนเองก็มีความ
สามารถอยู่แล้วด้วย คดีที่ไปทำที่ต่างถิ่นเมื่อครั้งที่แล้วก็ดีเยี่ยมไร้ที่ติ ตอนนั้นให้เวลาเสินเผยซวนสามเดือน เขาทำภารกิจสำเร็จก่อนเวลา เบื้องบนยอมรับในความสามารถในการทำงานของเขา
ดังนั้นพอกลับมาก็เลยได้รับเลื่อนตำแหน่ง เป็นหัวหน้าดูแลงาน
ตอนนี้ซ่งหย่าซินเห็นซางหยูที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า ความรู้สึกอิจฉาริษยา ความโกรธเกลียดที่อยู่ในใจก็แสดงออกมาทางสีหน้าอย่างเก็บเอาไว้ไม่อยู่แม้แต่นิดเดียว
แต่เดิมเสิ่นเผยซวนเป็นของเธอ แต่เพราะว่าซางหยู เธอจึงเสียเขาไป
“คุณรู้จักเขา?”แฟนที่กำลังคบหากันอยู่พูดถามขึ้น
ซ่งหย่าซินชักมุมปากพูดขึ้น”รู้จักอยู่แล้วแน่นอน เห็นเธออายุน้อยขนาดนี้นะ แต่วิธีการในการอ่อยผู้ชายของเธอใช้ได้เลยล่ะ แฟนคนก่อนของฉันก็ถูกเธอล่อลวงไปนี่แหละ”
ผู้ชายมองไปยังซางหยู”ดูอายุยังไม่มาก……”
“อายุไม่มาก แต่มารยาเล่ห์เหลี่ยมก็ไม่ใช่น้อยๆ”ซ่งหย่าซินควงแขนของเขา พร้อมกับพูดขึ้น”พวกเราเข้าไปกันเถอะ”
ซางหยูพอเห็นพวกเขาเดินเข้ามา ก็เดินไปริมๆ โทรศัพท์หาเสิ่นเผยซวนต่อ
ไม่นานก็มีคนรับสาย ในสายมีเสียงของเสิ่นเผยซวนดังขึ้นมา”ซางหยู”
“คุณจะมาตอนไหน? ฉันมาถึงแล้ว”ซางหยูพูดขึ้น
“เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
“อื้อ ฉันรอคุณ”ซางหยูวางสายลง
ซ่งหย่าซินยืนอยู่ตรงทางเข้า มองสำรวจเธอหัวจรดเท้า ก่อนจะพูดอย่างเยาะเย้ย”ถึงอีกาจะบินขึ้นไปบนยอดไม่ได้ก็ไม่มีทางเปลี่ยนเป็นหงส์
ได้หรอก สภาพก็ยังดูจนดูต่ำอยู่ดี ต่อให้ปีนขึ้นไปสูงขนาดไหนก็เผยหน้าเผยตาต่อสาธารณะไม่ได้อยู่ดี”
แม้ว่าเสิ่นเผยซวนจะเอาบัตรธนาคารมอบให้กับซางหยูแล้ว แต่เธอก็ไม่ใช้จ่ายมั่วซั่ว แล้วก็ไม่ซื้อเสื้อผ้ากระเป๋าแบรนด์นมตามอำเภอใจเพียง
เพราะว่าตัวเองมีเงินมากมายอยู่ในมือเหมือนกัน เธอยังคงเป็นแบบเมื่อก่อน แต่งตัวที่เหมาะสมกับตัวเอง ไม่แสวงหาพวกของแบรนด์เนม ไฮเอนด์ต่างๆ
ทั้งเนื้อทั้งตัวเรียบง่ายธรรมดา ของที่มีค่าที่สุดที่อยู่ที่ตัวก็คือสร้อยคอที่หลินซินเหยียนให้มา
แต่ในสายตาของซ่งหย่าซิน นี่เป็นของที่เธอใช้ให้เสิ่นเผยซวนซื้อให้ อ่านก่อนใครได้ที่นี้ที่เดียวเท่านั้น novelza.com
“อายุยังน้อยก็ล่อลวงผู้ชาย ให้ผู้ชายซื้อของให้ตัวเองแล้ว สมแล้วที่เป็นลูกสาวของฆาตกร ฝืมือไม่เลวจริงๆ”ซ่งหย่าซินแทบจะกัดฟันกรอดๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าข้างๆมีคนอยู่ล่ะก็ แทบอยากจะกระโจนเข้าไปฉีกกระชากหน้าของเธอใจจะขาด
อายุน้อยแถมหน้าตาสวย แน่นอนว่าน่าอิจฉาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซ่งหย่าซินที่รู้สึกว่าเธอเป็นคนแย่งเสิ่นเผยซวนไป ก็ยิ่งโกรธเกลียดขึ้นไปอีก
ซางหยูไม่เคยปะทะมีเรื่องวิวาทแบบนี้มาก่อน พยายามเว้นระยะห่างจากเธอ คิดที่จะหลีกเลี่ยง แต่กลับถูกซ่งหย่าซินคว้าแขนเอาไว้”ทำไม
มีหน้ามาแย่งผู้ชายของคนอื่นแล้ว ไม่มีหน้ายอมรับเหรอ?”
ซางหยูพูดขึ้นอย่างเย็นชา”ฉันไม่สนิทกับคุณ ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่”
“เหอะๆ”ซ่งหย่าซินโกรธสุดๆ”นี่จะไม่ยอมรับสินะ?”
ซางหยูขัดขืนอย่างสุดแรง”คุณปล่อยฉันนะ”
แฟนของซ่งหย่าซินรั่งเธอเอาไว้”เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ ที่นี่ป็นที่สาธารณะ ดึงกันไปดึงกันมาแบบนี้จะทำให้คนรอบข้างพากันหันมา
มองเอานะ”
คนที่เข้าออกร้านอาหาร ต่างก็หันมองมาทางนี้ ดึงดูดความสนใจของคนรอบข้างเรียบร้อยแล้ว
“ผู้หญิงที่ไร้ยางอายแบบนี้ ก็ควรจะให้คนดูเยอะๆสิ”เสียงของซ่งหย่าซินดังขึ้นมาทันที
ซางหยูขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้ใช้เหตุผลคุยกันไม่ได้จริงๆ!
“คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ”ซางหยูจ้องเขม็งด้วยความโกรธ
รู้สึกว่าวันนี้โชคร้ายจริงๆ ถึงได้มาเจอเธอ แถมยั่งเป็นสถานการณ์ที่รับมือยากแบบนี้อีก
“แจ้งตำรวจ? ไหนแกลองเรียกมาให้ฉันดูสักคนหน่อยสิ”ตอนนี้ซ่งหย่าซินมีพวกอยู่ด้วย ซางหยูแค่ลำพังตัวคนเดียวแต่กลับกำเริบเสิบสานไร้
ความกลัว บีบข้อมือของเธออย่างแรง ดึงเธอเข้ามาหาตัวเอง”ซางหยู แกเข้าหาเสี่นเผยซวนได้ยังไง ในใจของแกรู้ดี แกกล้าพูดไหมล่ะว่าเธอใช้ความสาวของตัวเองไปล่อลวงเขา?”
“มีแต่คนชั่วเท่านั้นแหละ ถึงได้มีความคิดชั่วๆแบบนี้”ซางหยูจ้องเขม็งเธอ”ผู้หญิงแบบคุณเขาไม่มองอยู่แล้ว”
ซางหยูไม่อยากปะทะกับเธอ แต่เธอกลับตามตอแยไม่จบไม่สิ้น เธอหมดหนทาง รับไม่ได้กับคำพูดจาที่หยาบโลนของเธอ
“นี่แกหมายถึงใคร?! “ซ่งหย่าซินสีหน้าดุร้ายสุดๆ
“คุณเป็นคนแบบไหน คุณรู้ดีอยู่แก่ใจ ถ้าคุณเป็นผู้หญิงที่ดี เผยซวนก็เลือกคุณไปแล้ว ไม่ใช่หรือไง? ใช่ คุณมีเชื้อสายวงศ์ตระกูลดี คุณดี
กว่าฉันหลายร้อยเท่า แล้วทำไมเขาถึงเลือกคนที่วงศ์ตระกูลแย่แบบฉัน แถมไม่ใช่ผู้หญิงที่มีภูมิหลั่งอะไรเลยด้วย แต่กลับไม่เลือกคุณล่ะ? คุณควร
จะหาปัญหาจากตัวเองดีกว่าไหม?”ซางหยูถ้อยคำเฉียบคม”พูดยังไงคุณก็เกิดมาในตระกูลที่มีหน้ามีตา ท่ามกลางผู้คนมากมายขนาดนี้ กลับมาตามตอแยหาเรื่องฉันไม่เลิกแบบนี้ ไม่กลัวคนหัวเราะเยาะเอาเหรอ?”
ซ่งหย่าซินไม่คิดว่าเธอจะปากดีขนาดนี้ ถูกเธอตอกกลับมาจนพูดเถียงไม่ออก
ตาของเธอถลึงโตมาก”แกลองพูดอีกรอบสิ! ”
ซางหยูไม่สนใจ พยายามสลัดมือของเธอออก
ซ่งหย่าซินเหมือนถูกเหยียบหางอย่างไรอย่างนั้น แต่เดิมที่โมโหสุดๆอยู่แล้ว บวกเข้ากับซางหยูจะสลัดมือของเธอออกก่อน ยกมืออีกมอีกข้างขึ้นมา
“นังชั้นต่ำไร้ยางอาย! ”
พูดเสร็จก็จะฟาดมือลงไปที่หน้าของซางหยู
