ใบหน้าของผู้บัญชาการซ่งแดงขึ้นด้วยความโกรธ
ซ่งหยาซินรับไม่ได้
“พ่อ ฉันต่างหากที่เป็นลูกสาวของคุณ ทำไมคุณถึงปกป้องคนนอกแบบนี้ ฉันเป็นลูกแท้ๆของคุณ หรือเขา?!” ถึงตอนนี้ซ่งหย่าซิน ยังคงไม่เข้าใจความหมายของผู้บัญชาการซ่ง ชี้ไปที่เสิ่นเผยซวนแล้วถาม
ผู้บัญชาการซ่งกำอกแน่นและโกรธจัด ทำไมฟังอะไรไม่เข้าเลย!
“คุณต้องการทำให้ผมโมโหจนตายใช่ไหม?” ผู้บัญชาการซ่งหอบอย่างหนัก
ซ่งหย่าซินร้องไห้ น้ำตาเต็มบนใบหน้าของเธอ “คุณปกป้องเขาทุกอย่าง แต่คุณไม่เคยสนใจลูกสาวของคุณเลย ตั้งแต่เล็กจนโต คุณเคยดูแลฉันไหม? มันไม่สายเกินไปหน่อยเหรอที่จะมาสั่งสอนฉันในตอนนี้?!”
ผู้บัญชการซ่งเดินถอยหลังไปหลายก้าว และล้มลงบนโซฟา เขาปฏิเสธไม่ได้ เขายุ่งมาก ลูกสาวของเขาได้รับการดูแลโดยภรรยาของเขา และนิสัยก็เป็นไปตามภรรยาของเธอ ไม่มีเหตุผลเลย
“ความผิดของ เป็นความผิดของผม” ผู้บัญชาการซ่งเจ็บปวดใจ
ตอนเด็กๆไม่มีเวลาสอนสั่ง แต่ตอนนี้เธอโตขึ้นแล้ว ไม่เชื่อฟังเขาแล้ว
เขารู้สึกเสียใจทีหลังมาก
เสียใจที่ไม่ได้เคียงข้างเธอและสอนสั่งเธอ
“พ่อ” ซ่งหย่าซินตกใจ และรีบเข้ามาปลอบประโลม สีหน้าของผู้บัญชาการซ่งดูน่าเกลียด กลัวว่าเขาจะหายใจไม่ออก
ผู้บัญชาการซ่งอายุมากแล้ว และอยู่ในตำแหน่งผู้บัญชาการมาอย่างยาวนาน ตั้งใจทำงานและได้รับความเคารพจากผู้คน แม้หลังเกษียณ อดีตเพื่อนร่วมงานก็ทักทายเขาอย่างอบอุ่น ตอนนี้…
ลูกสาวเขาเป็นแบบนี้ เขาจะมีหน้าไปเจอผู้คนได้ยังไง!
เขาหอบหืดอย่างหนักมองดูลูกสาวของเขา “คุณพูดถูก ผมให้กำเนิดคุณ แต่ไม่เคยเลี้ยงดูคุณเลย และตอนนี้คุณทำผิด ต้องโทษผม ต้องโทษผม”
“ผมเป็นพ่อของคุณ ผมก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่คุณทำผิดด้วย คุณไม่ต้องการขอโทษ ผมจะพูดขอโทษแทนคุณเอง!” ผู้บัญชาการซ่งหันศีรษะและมองไปที่เสิ่นเผยซวน “เพราะผมสอนลูกสาวได้ไม่ดีเอง…”
“พ่อ อย่าไปขอโทษเขา เขาคิดว่าเขาเป็นผู้บัญชาการก็สามารถไม่เคารพคุณงั้นเหรอ? ที่เขามีวันนี้ คุณได้ช่วยเขาไปมากแค่ไหน ตอนนี้เขากลับคิดเล็กคิดน้อย ไม่มีความกตัญญูกตเวทีเลย ก็ไม่ใช่คนดีอะไรเช่นกัน!”
“คุณ…” สีหน้าที่โกรธจัดของผู้บัญชาการซ่งเขียว และสีหน้าที่ดูแย่เหมือนจะสลบไปในทันใด
เสิ่นเผยซวนถอนหายใจ เขาทนไม่ได้ที่จะใจร้ายกับอดีตหัวหน้าของเขา ลูกสาวของเขาทำให้เขาเกลียดเข้าไส้ และเขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อมันได้
“ผู้บัญชาการซ่ง ผมไม่โกรธแล้ว”
ผู้บัญชาการซ่งคว้ามือของเสิ่นเผยซวน ลมหายใจเฮือกที่แน่นอยู่ตรงอกของเขาอยู่นาน หลังจากผ่านไปนาน เขาก็พูดว่า “ผมขอโทษ”
ลูกสาวของผมไม่ได้ทำผิดแค่เรื่องนี้
ในใจเขารู้ดี
“หย่าซิน คนเราต้องมีเหตุผล คุณบอกมาซิว่า เสิ่นเผยซวนทำอะไรผิดต่อคุณ? ไม่ชอบ คุณบังคับได้ไหม? คุณทำผิดพลาดมากกว่าหนึ่งครั้ง และผมไม่อยากดุคุณ อย่างที่คุณพูด ผมดูแลคุณน้อย ผมไม่มีสิทธิ์ ส่วนมากเพราะรักคุณ จึงได้พยายามทำเป็น ไม่รู้ไม่เห็น”
เขาหอบอย่างหนักและทุบหน้าอกของเขาอย่างแรง มิฉะนั้น เขาจะหายใจไม่ราบรื่น
“การตามใจลูกเหมือนการฆ่าลูก! ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรตามใจคุณ” ผู้บัญชาการซ่งผู้แข็งกร้าวที่รักศักดิ์ศรีมาโดยตลอด ตอนนี้กลับร้องไห้ เห็นได้ว่าหัวใจของเขาอึดอัดและเจ็บปวดเพียงใด
ซ่งหย่าซินตกใจ ในใจของเธอ พ่อเป็นคนที่เข้มงวดมาโดยตลอด แต่ตอนนี้กลับหลั่งน้ำตาต่อหน้าอดีตลูกน้อง เขาไม่มีออร่าที่สง่าของอดีต ที่กลัวเสียหน้ามาก ตอนนี้… มีความเจ็บปวดในใจเธอ และเธอก็กอดพ่อของเธอไว้ “พ่อ ฉันผิดไปแล้ว…”
ซ่งหย่าซินนอนร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของผู้บัญชาการซ่ง
ผู้บัญชาการซ่งลูบผมของลูกสาว “ถ้าคุณดี คนอื่นจะมองเห็นว่าคุณดี คุณไม่ดี สักวันคนอื่นจะพบความไม่ดีของคุณ สิ่งที่คุณต้องทำคือถามตนเองแล้วไม่มีอะไรน่าละอายใจ คุณลองคิดดูให้ดี ตั้งแต่หย่าจนถึงปัจจุบัน คุณทำผิดไปกี่เรื่องแล้ว? หากคุณเป็นรักเดียวใจเดียว ตามนนิสัยของเสิ่นเผยซวน เขาจะดีกับคุณแน่นอน คุณเป็นคนทำผิดด คุณไม่ได้คว้าโอกาสไว้ โทษใครไม่ได้”
ซ่งหย่าซินไม่สามารถพูดอะไรเพื่อโต้เถียงได้ อย่างไรก็ตาม เธอฟังเข้าไปเล็กน้อย
ผู้บัญชาการซ่งถอนหายใจและพูดกับเสิ่นเผยซวนว่า “ถ้าผมยังมีหน้าต่อหนน้าคุณ ผมขอให้ความเป็นผู้ใหญ่กว่าในการขอให้คุณอภัยให้เธออีกครั้ง ผมสัญญาว่าเธอจะไม่มีวันทำอะไรกับคุณอีก”
ผู้บัญชาการซ่งพูดขนาดนี้แล้ว และเสิ่นเผยซวนไม่สามารถพูดอะไรได้อีก “ผมจะไม่ถือสาอีก ตอนนนั้นนผมก็มีความผิด ผมตอบตกลง แต่แล้วก็กลับคำ ผมผิดเอง หย่าซิน ผมขอโทษ”
ซ่งหย่าซินทำผิดมามาก มันเป็นความจริง เขาก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย สิ่งนี้เขายอมรับ เขาหวังว่า ซงหย่าซินจะเข้าใจความจริงบางอย่าง แทนที่จะไปจับผิดคนอื่นโดยไม่ยอมปล่อย แต่ไม่เห็นข้อบกพร่องของตนเองเลย
เขาหวังว่าซ่งหย่าซินจะรับรู้ถึงข้อบกพร่องของเธอและมองข้อดีของคนอื่นนมากขึ้น
ซ่งหย่าซินนอนร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของพ่อของเธอและสะอึกสะอื้น “ฉันไม่ต้องการให้คุณพูดขอโทษอะไร ไปเถอะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”
เห้อ!
ผู้บัญการซ่งถอนหายใจอีกครั้ง “ว่ากันว่า ลูกเป็นหนี้ของพ่อแม่ นี่เป็นเรื่องจริง”
เสิ่นเผยซวนยืนขึ้นและกล่าวว่า “ผู้บัญชาการซ่งคุณดูแลสุขภาพด้วย เรื่องนี้จะไม่แพร่กระจายแน่นอน เรื่องนี้เพราะคุณ ถ้ามันเป็นคนอื่นผมไม่สามารถปล่อยไปแบบนี้แน่นอน เพราะมันนส่งผลกระทบต่อผมอย่างมาก ผมเพิ่งได้เลื่อนยศ ฉันถูกแจ้งความเช่นนี้ มีกี่คนทที่ต้องจะเห็นผมล้ม”
นี่คือความเคารพที่เขามีต่อผู้บัญชาการซ่ง และเขายังใช้การกระททำเพื่อบอกซ่งหย่าซินว่า เขาไม่ถือสา แต่อย่างที่พูดไป เขาก็ยังมีหลักการของเขา
ผู้บัญชาการซ่งเป็นคนทที่ฉลาดมาก และแน่นอนว่า เขาต้องเข้าใจความหมายในคำพูดของเขา “ไม่ต้องกังวล…”
“จากนี้ไป เราต่างคนต่างอยู่ คุณเดินทางของคุณ ฉันเดินทางของฉัน ไม่เป็นหนี้กันและกัน ถึงตายก็ไม่มาพบกันอีก!” ซ่งหย่าซินขัดจังหวะพ่อของเธอและตะโกนใส่เสิ่นเผยซวน “โลกนี้มีผู้ชายอีกมาก ไม่ใช่มีแค่คุณคนเดียว คางคกสองขาหายาก แต่ผู้ชายสองขามีมากมาย ดังนั้นคุณก็ไม่ใช่คนดีเลิศเลออะไร!”
สีหน้าของเสิ่นเผยซวนดูขรึม มองดูเธอด้วยท่าทางสงบ “ผมหวังว่าคุณจะไปได้ดี เรารู้จักกันมานานมากแล้วและเคารพคุณมาโดยตลอด”
ซ่งหย่าซินผงะไปครู่หนึ่ง ท่าทางที่โมโหร้ายของเธอ อยู่ในดวงตาที่สงบของเขา ดูน่าเกลียดเป็นพิเศษ และเธอก็พูดไม่ออก
“ผมไปล่ะ ผู้บัญชาการซ่งดูแลตัวเองด้วย” พูดจบเขาก็หันหลังเดินออกไป
หลังจากลงจากลิฟต์และเดินออกจากทางเดิน สูดอากาศบริสุทธิ์ เขายืนนิ่งและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวออกไป
ในวันเทศกาลไหว้พระจันททร์ เสิ่นเผยซวนพาซางหยูไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของมากมาย แน่นอนว่าขนมไหว้พระจันทร์เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
ไม่ได้กินเอง แต่เป็นการให้ของขวัญในช่วงเทศกาลไหว้พระจันททร์ เขากับซางหยูแค่สองคนดูน่าเบื่อ จึงนำของขวัญมาที่บ้านเก่า
เมื่อเขาและซางหยูมาถึง พวกเขาได้พบกับคุณหมอเจียงที่ประตู และสีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก
