หญิงสาวงงงวยในทันที และเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองนั้นตกหลุมพรางเข้าให้แล้ว แต่กว่าจะรู้ตัวก็คงสายเกินไป
เธอเอามือกุมบริเวณท้องที่ปวดแล้วค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมา จากนั้นก็กอดขาจงหยุนเฉียงเอาไว้ ” เขาวางแผนหลอกพวกเรา”
ในตอนนั้นเธอตกใจมาก หลังจากที่ถูกช่วยออกมาเธอจะเอาเวลาไหนไปคิดว่ามันจะเป็นกับดัก?
“คุณเป็นถึงญาติมีศัดิ์เป็นลุงของเขา เขาคงไม่ทําอะไรคุณหรอก ” พอถึงตอนนี้ หญิงสาวก็อยากให้จงหยุนเฉียงถือไพ่ความเห็นอก เห็นใจขึ้นมา
กวนจิ้งที่อยู่อีกข้างก็ถอนหายใจเหอะ ” ตอนนี้นึกขึ้นได้แล้วหรอว่าเป็นญาติกัน? แล้วก่อนหน้านี้ไปไหนซะล่ะ? ทําไมตอนขโมยตัวลูก น้อยถึงไม่คิดถึงผลที่จะตามมา? “
จงหยุนเฉียงมองไปที่กวนจิ้ง แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา ” ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็ไม่ใช่คนที่แกจะแตะต้องได้ไงง่ายๆหรอกนะ!”
กวนจิ้งข้างนอกมา ” ยังไงฉันก็แตะต้องนายไม่ได้อยู่แล้วล่ะ แต่การลักพาตัวและขู่กรรโชก นั่นคือนายกําลังทําผิดกฎหมาย ฉันก็คงจะไม่ อะไรกับนาย แต่กฎหมายก็คงจัดการนายอย่างแน่นอน “
” พวกแกไม่มีหลักฐานนี่ ” หญิงสาวกอดขาจงหยุนเฉียงแน่น ตอนนี้เธอจะหลุดรอดจากความเสี่ยงทั้งหมดนี้ไปได้ คงต้องพึ่งจงหยุนเฉียง แล้ว
เธอไม่รู้เรื่องอะไรนี้ทั้งหมด จงหยุนเฉียงก็อย่าหวังว่าจะวางมือจากเรื่องนี้เลย
กวนจิ้งชายตามองผู้หญิงคนนั้น ” ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้ว่าหัวหน้าของพวกเราเวลาโมโหเป็นยังไงสินะ “
เขาใช้ปลายเท้าเชยขากรรไกรล่างของหญิงสาวขึ้นมา ” ถ้าอยากจะให้เธอตายจริงๆ พวกเราก็สามารถหสพันหมื่นเหตุผลนั้นมาอ้างได้”
หญิงสาวเมื่อได้ยินแล้วก็ขนลุกขนชัน จนพูดไม่เป็นคํา ” ถึง ถึงแม้ฉันจะทําผิดกฎหมาย โทษก็ไม่ถึงตายหรอก! “
ขณะที่พูดมือของเธอก็ออกแรงจับไปที่ขากางเกงของจงหยุนเฉียงมากขึ้นกว่าเดิม
จงหยุนเฉียงจับกางเกงของเขาไว้ แล้วตะคอกเสียงดัง ” เธอจะลนลานอะไร? ฉันไม่เชื่อเธอแล้ว เขาจะเอาชีวิตเธอจริงๆ!”
” หยุนเฉียง ฉันพึ่งคุณได้แค่คนเดียวนะ” ยังสาวยังคงกอดขาของจงหยุนเฉียงเอาไว้อย่างนั้น นี่คือความหวังสุดท้ายที่จะสามารถช่วย ชีวิตเธอได้
เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามา และพูดด้วยน้ําเสียงเงียบขรึม ” พวกคนถูกตั้งข้อสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวและการถูกกรรโชก จึง ต้องการได้รับการตรวจสอบครับ “
จากนั้นเขาก็ให้ลูกน้องและคนที่จัดการเกี่ยวกับเรื่องนี้พาพวกเขากลับไป
” เพราะแกกล้าแตะต้องฉันเหรอ! ” เมื่อถึงตอนนี้ สองมือของจงหยุนเฉียงถูกไขว้ไว้ข้างหลัง จากนั้นก็ทําวางมาดว่าเป็นจงจิ้งห้าวญาติมี ศัดิ์เป็นลุง ” ฉันเป็นคนของตระกูลจงเลยนะเว้ย “
เสิ่นเผยซวนพูดตอบไป ” ในสมัยก่อนกษัตริย์ทําผิดยังต้องได้รับโทษเช่นเดียวกับมวลประชาชน แล้วยิ่งในสังคมที่ปกครองด้วยกฎหมาย แบบนี้ เมื่อนายทําผิดแล้วก็ต้องได้รับการตรวจสอบเช่นเดียวกันสิ มานี่ เอาตัวเขาไปได้! ”
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novel00.com
” แกกล้าดียัง…”
เขายังไม่ทันพูดจบประโยค ก็ทุกคนควบคุมตัวไป เจ้าหน้าที่ต่างทํางานได้วางไว้และเป็นระเบียบ เขาไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเป็นใคร หากคุณทําผิดแล้วแล้วก็ จําเป็นต้องได้รับการตรวจสอบ
ถึงแม้ว่าร่างกายของจงหยุนเฉียงจะมีข้อบกพร่องบางอย่าง แต่ตั้งแต่เด็กจนโตเขาก็ได้ใช้ชีวิตอยู่เหนือคนอื่นเสมอ ในตอนนี้อายุก็มาก แล้ว แต่กลับโดนควบคุมตัว เรื่องขายหน้าไม่ต้องพูดถึง ตัวเขาเองเขาไม่เคยรับโทษเช่นนี้มาก่อน
” ฉันต้องการเจอจงจิ้งห้าว ! “จงหยุนเฉียงยังคงไม่ให้ความร่วมมือเช่นเดิม
” ถ้าคุณยังทําตัวไม่ดีอยู่แบบนี้ ผมจะให้โทษคุณในฐานะที่ขัดขวางการทํางานของเจ้าหน้าที่! ” เส้นเผยซวนตะคอกออกมาเสียงดังและ หนักแน่น
คนที่เป็นลูกน้องไม่กล้าออกตัว จึงนําเขาควบคุมตัวขึ้นไปบนรถ เมื่อเห็นว่าเสิ่นเผยซวนมีท่าทีแข็งกร้าวเช่นนี้ หญิงสาวก็ไม่กล้าเปงเสียง พูดจาอะไรออกไป ได้แต่นั่งอัดเข้าไปบนรถนิ่งๆอย่างระมัดระวังตัว เมื่อขึ้นไปแล้วก็ไปนั่งเบียดอยู่ข้างๆตัวจงหยุนเฉียง
” ธุระที่เหลือก็ให้นายจัดการแล้วกัน ” กวนจิ้งทําท่าทางปัดฝุ่นบนร่างกายตัวเองทั้งที่ไม่มีฝุ่นเลยด้วยซ้ํา
เส้นเผยซวนพยักหน้า ก่อนขึ้นรถเขาก็โทรศัพท์หาใครบางคน แล้วค่อยขับออกไป
เหมือนหนึ่งวันหนึ่งคืนนี้ซางหมูไม่ได้พักผ่อนมาก่อน เธอเอาแต่ขลุกอยู่บนโซฟา ในใจมันมีเรื่องที่ปล่อยวางไม่ได้รู้สึกตะขิดตะขวงอยู่ทั้งวัน
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novel00.com
ในตอนนี้ทุกคนได้หาลูกน้อยเจอ เสิ่นเผยซวนก็โทรหาเธอตั้งแต่ทีแรกที่พบเด็ก
เมื่อสายเรียกเข้ามา เธอเห็นว่าเป็นเบอร์ของเส้นเผยซวน ซางหยุทั้งคาดหวังและหวาดกลัว คาดหวังว่าจะหาตัวของลูกน้อยพบ แต่ก็กลัว ว่าจะได้รับข่าวร้าย เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย จากนั้นก็รับสายแล้วแนบหูก็ได้ยินเสียงหุ้มต่ําดังขึ้นมา ” ฮัลโหล “
เสิ่นเผยซวนรู้ว่าซางหยูนั้นเป็นห่วง จึงพูดปลอบไป ” คุณไม่ต้องกังวลเลย เราเจอลูกน้อยแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว ”
ซางหมูตื่นเต้นจนแทบจะร้องไห้ออกมาจนจมูกเจ็บแปลับๆ ก่อนจะถามด้วยน้ําเสียงแหบพร่า ” จริงเหรอ ? ”
เส้นเผยซวนตอบ ” จริงสิ เรื่องนี้ผมจะหลอกคุณได้ยังไงล่ะ”
ซางหยูยิ้มออกมา แต่นัยน์ตาก็ยังคงมีน้ําตาปริ่มๆ ” ดีจังเลยเนอะ ” ไม่นานเธอก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ” แล้วจับคนร้ายที่ลักพาตัวลูกน้อย มาได้ไหม? “
” จับได้แล้ว ”
“คุณต้องให้พวกเขารับโทษให้ได้นะ ! “ซางหยูพูดออกมาอย่างเด็ดขาด” พวกเขาเอาตัวเด็กไปได้ยังไง นี่มันไม่ใช่คนแล้ว! คนประเภทนี้ ไม่สมควรที่จะเป็นคน ต้องให้พวกมันรับผิดให้รู้แล้วรู้รอด”
” ผมรู้แล้ว พักผ่อนดีๆล่ะ ” เสิ่นเผยซวนพูดเบาๆ
ซางหมูตอบลืมไป จริงๆแล้วเธอไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด ในเมื่อหาลูกน้อยเจอแล้ว ไม่รู้ว่าเด็กน้อยจะตกใจหรือเปล่า เธอจึงลุกขึ้นมาจาก โซฟาไปล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากบ้าน
เธอนั่งแท็กซี่ไปยังคฤหาสน์ ก็เห็นว่าประตูทางเข้ามีรถของจงจึงห้าวจอดอยู่
เธอจ่ายเงินเสร็จแล้วก็ลงจากรถ เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า เธอก็หยุดชะงักไปสักพักนึง ไม่นานก็กลับมาอยู่ในสภาวะเดิมและก้าว ขาเข้าไปเคาะประตู
เพียงไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก เมื่อฉินยาเห็นว่าเป็นซางหยูก็เอียงตัวเปิดทางให้เธอเข้ามา
“ลูกน้อยกลับมาแล้วเหรอ ” ซางหมูไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไง ก็เลยเริ่มถามประโยคนี้ออกมาก่อน
ฉินยาพยักหน้า ” กลับมาแล้วล่ะ ตอนนี้อยู่ชั้นบนน่ะ ไม่งั้นเธอรอก่อนสักพักค่อยขึ้นไปสิ ”
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novel00.com
ซางหมูเข้าใจ เธอรู้ว่าตอนนี้จงจิ้งห้าวคงจะอยู่ข้างบนนั้น
” มานั่งก่อนสิ “ฉินยาลากเธอมานั่งที่โซฟา
ตอนนี้ที่ชั้นบน
หลินซินเหยียนปลอบอยู่นาน ถึงจะทําให้ลูกน้อยที่เอาแต่ร้องไห้งอแงนั้นหลับไป ยังหลับไม่ค่อยลึกเท่าไหร่ แต่ร่างเลยน้อยๆนั้นก็กระตุก ไปมา
เธอมองลูกชายด้วยความเจ็บปวดใจ เมื่อรู้ตัวว่าลูกน้อยได้หายตัวไป เธอก็อกสั่นขวัญแขวน รู้สึกเหมือนฟ้าแทบจะถล่มลงมา
ลูกเป็นดั่งชีวิตของพ่อแม่ ลูกมีความสุขพ่อแม่จึงจะมีความสุขเช่นเดียวกัน
“ตกลงเป็นใครกันแน่? ” หลินซินเหยียนหันหน้ามา ลูกตาของเธอออกเป็นสีแดงน้อยๆ แฝงแววตาเฉียบคมที่ยากเกินจะคาดเดา
ลูกน้อยหายตัวไปอย่างกะทันหันเกินไป บวกกับว่าพิธีศพเพิ่งจะเสร็จ เขาให้เธอมาที่คฤหาสน์ เธอเลยไม่รู้เรื่องอะไรเลย
จงจิ้งห้าวที่ยืนอยู่ข้างเตียง สายตาก็หลุบลงมามองบนตัวของลูกชาย ” ผมจะจัดการเอง ”
” ฉันถามว่าเขาเป็นใคร! ” ถ้าไม่ใช่เพราะลูกน้อยเพิ่งจะหลับไป เธอก็คงตะโกนออกมาเสียงดังแล้ว แต่ตอนนี้ทําได้แค่ถามด้วยเสียงที่กด ลงมา
เธอแค่อยากรู้ให้แน่ชัด ว่าใครเป็นคนเอาตัวลูกชายของเธอ ไปแล้วเขาต้องการอะไร?
เผื่อวันหลังเธอจะได้เตรียมตัวรับมือกับเหตุการณ์นี้ได้
ครั้งนี้มันทําให้เธอตกใจจนแทบบ้า
เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่จงจิ้งห้าว ” เขาเป็นลูกชายของฉัน อยู่ในร่างกายของฉันสิบกว่าเดือน เลือดเนื้อก็มีฉันที่เกี่ยวดองกัน เมื่อลูกต้อง เจออันตราย การที่ฉันจะรู้ว่าใครเป็นคนที่ทําร้ายเขา ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้เหรอ? “
จงจิ้งห้าวไม่ได้จงใจที่จะปิดบังเธอ เพียงแต่เขาแค่ไม่อยากให้เธอต้องกังวลใจ เขาไม่นึกเลยว่าเธอจะกระวนกระวายขนาดนี้
เขาเดินเข้ามา ได้ยกมือขึ้นเตรียมที่จะปาดน้ําตาบนหน้าของเธอ แต่หลินซินเหยียนก็เบือนหน้าหนี
จงจิ้งห้าวสีหน้าขรึมลง และมองเธอนิ่งๆ
อีกคนนั่ง และอีกคนก็ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน หลินซินเหยียนสงบจิตใจลงไปไม่น้อยแล้ว จึงพูดด้วยน้ําเสียงเรียบๆ ” ขอโทษนะ…”
เธอรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับลูกน้อย เขาก็คงรู้สึกเจ็บปวดใจไม่แพ้กัน เธอเพียงแต่กลัวความรู้สึกนั้นมากเกินไป นี่มันแย่จริงๆ!
มันไม่มีทางที่จะทําให้เธอใจเย็นลงได้เลย
จงจิ้งห้าวยื่นมือมาโอบศีรษะเธอไว้ แล้วดันตัวให้มาอยู่ในอ้อมกอดของเขา ศีรษะของหลินซินเหยียนอยู่ในตําแหน่งท้องของเขาพอดี เธอ เอื้อมมือไปโอบกอดเอวของเขาไว้
มือของเขาสัมผัสไปที่เส้นผมของเธอ ” ผมไม่ใช่ไม่บอกคุณ แต่แค่ไม่อยากให้คุณต้องกังวลใจ ส่วนคนที่ทําเรื่องนี้ถูกเสิ่นเผยซวนจับไป เรียบร้อยแล้ว “
ในตอนนี้หลินซินเหยียนก็ใจเย็นลงมากแล้ว จึงพูดในสิ่งที่ในใจได้คาดเดาไว้ ” จงหยุนเฉียงใช่ไหม ? “
มีเพียงแค่คนคนนี้ที่หลังจากจงฉีเฟิงจากไป จู่ๆก็ปรากฏตัวออกมา แล้วยังอยู่ในช่วงคาบเกี่ยวที่เกิดเรื่องกับลูกน้อยอีก เธอจึงอดไม่ได้ที่ จะสงสัยเขา
จงจิ้งห้าวตอบลืมไปสั้นๆ
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novel00.com
“ทําไมล่ะ? ” หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น ” ทําไมเขาต้องจับตัวลูกน้อยไปด้วย? คุณกับเขาเคยมีปัญหากันเหรอคะ? หรือว่าเมื่อก่อนพ่อกับ เขาเคยมีปัญหากัน? “
