จงเหยียนซีเถียงไม่ไหว จึงพูดส่ง ด้วยเสียงที่เย็นชาว่า ” ขอให้คุณจำในสิ่งที่ราสัญญากันไว้ด้วย เมื่อพูดสิ่งที่คุณต้องการจะพูดจบแล้ว ก็ขอให้อย่าโผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
เจียงโม่หานหลุบตาลง พยายามกลบเกลื่อนสายตาที่เศร้าโศก และพูดอืมเบาๆ ” ไปกันเถอะ ”
จงเหยียนซีไม่ได้ตอบอะไร แค่เดินตามเขาไป
เจียงม่หานเดินเข้าไปในร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง จงเหยียนซีไม่ได้แสดงสีหน้าและอารมณ์อะไร มีเพียงแค่ความเย็นชาเท่านั้น
ซงเก้นนัดเจอเพื่อนคนหนึ่งพอดี เมื่อแยกกันแล้วออกมาก็เห็นพวกเขาสองคน
ห็นได้ชัดว่าจงเหยียนซีมีท่าทีที่ดูแปลกใจ พอจะเปิดปากทักทายซงเก้น แต่ขณะนั้น ซงเก้นก็พูดทักซงเก้นพอดี ” ไม่นึกเลยว่าคุณเจียงจะตามเรามาได้เร็วขนาดนี้ ”
ขณะที่พูดเขาก็ดึงตัวจงเหยียนซีมาไว้ข้างตัวเอง
จงเหยียนซีเหมือนรู้งาน จึงคว้าแขนของซงก้นมาควงไว้ จากนั้นก็เงยหน้าแล้วยิ้ม แล้วพูดจาจีบปากจีบคอราวกับรู้ว่าทำไมซงเก้นถึงมาอยู่ที่นี่ ” คุณมากินข้าวกับเพื่อนที่ร้านนี้เหรอคะ? ”
เธอเพียงแค่คาดเดาเท่านั้น แล้วมันก็เป็นเพียงแค่การแสดงที่ทำให้เจียงม่หานรู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์สนิทสนมกับซงเก้นขนาดไหน
ในความเป็นจริงแล้วซงเก้นก็มาเจอกับเพื่อนที่นี่ แต่ในใจก็พอจะรู้ว่าจงเหยียนซีกำลังแสดงละครตบตาอยู่ เขาจึงพูดรับบทที่เธอส่งมา ” ไปเจอมาแล้วน่ะ ”
” คุณเจียงชวนฉันมากินข้าว คุณไปกินเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม ” จงเหยียนซีมองไปที่เขาแล้วพูดขึ้นมา
ซงเก้นพยักหน้าโดยทันที แล้วองไปที่เจียงโม่หาน ” คุณเจียงเหมือนจะไม่ยอมละความพยายามกับแฟนผมง่ายๆ เลยนะครับ ”
สายตาของเจียงม่หานมองไปยังจงเหยียนซีที่กำลังค้องแขนกับซงเก้น แล้วมองไปที่ซงเก้น เขาแทบจะไม่เชื่อว่าซงเก้นคือแฟนของจงเหยียนชี ถึงแม้ว่าทั้งสองจะยืนยันแบบนั้น
ขาไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินนำเข้าไปในห้องอาหารส่วนตัว เมื่อนั่งลงแล้วก็มีพนักงานเข้ามายื่นเมนูให้กับซงเก้น ” คุณมูติชา คุณคือแขกที่มาจากแดนไกล เชิญสั่งอาหารเลยครับ ”
ตอนที่อยู่ไทยเจียงโม่หานรู้จักตัวตนซงเก้นดี เขาเคยกลัว เพราะซงเก้นเป็นคนยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก แต่เขาไม่เชื่อจงเหยียนซึ่ ถึงเธอจะเกลียดเขา แต่ไม่ถึงกับสามารถเปลี่ยนไปรักคนอื่นได้เร็วขนาดนั้น เว็บสล็อต
ซงเก้นรับเมนูที่พนักงานยื่นมาให้ ภาษาจีนของเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้วไม่ได้รู้จักตัวจีนเท่าที่ควร อีกอย่างบนเมนูก็ไม่มีรูปประกอบ เขาจึงแยกไม่ค่อยออกว่าบนเมนูนั้นมีอาหารอะไรบ้าง
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย จงเหยียนซีจึงขยับเข้าไปแล้วพูดเสียงเบาๆ ” ฉันช่วยคุณเอง ”
” เอาสองอันนี้แล้วกันค่ะ เอาเป็นเมนูแนะนำของร้าน เพราะไปกินร้านอื่นก็คงไม่มีเมนูนี้ ”
ซงเก้นพยักหน้า จงเหยียนซีก็สั่งอาหารเพิ่มนิดหน่อย เพราะกังวลที่ว่าซงเก้นเป็นคนไทย พอมาที่ประเทศนี้ก็ต้องกินอาหารท้องถิ่นที่อร่อยๆ
“อาหารที่สั่งไปค่อนข้างมีชื่อเสียงนะคะ เดี๋ยวคุณลองชิมว่าอร่อยหรือเปล่า ถ้าคุณชอบ ครั้งหน้าเรามากินอีกนะ ”
เจียงม่หานที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้ยินในสิ่งที่จงเยียนซีพูด มือที่วางอยู่ใต้โต๊ะก็กำแน่นเข้าหากัน
ซงเก้นหลุบตาลง จงเหยียนซีขยับเข้ามาใกล้เขา จนทำให้เขาได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวเธอ หอมจนทำให้ใจสั่น จากนั้นเขาชี้ไปที่เมนูดักแด้ทอด ” นี่คืออะไรเหรอครับ?”
จงเหยียนซีมีสีหน้าชะงักไป ” อันนี้คือดักแด้น่ะ”
พนักงานที่ยืนอยู่อีกฝั่งก็แนะนำขึ้นมา ” มันเป็นเมนูที่มีสารอาหารค่อนข้างสูงค่ะ อยากได้อุดมไปด้วยโปรตีน วิตามินและกรดอะมิโนหลายชนิดที่เป็นบำรุงร่างกายได้ยอดเยี่ยมเลยทีเดียว คุณลอง
ชิมได้นะคะ ”
ซงเก้นฟังจนเข้าใจแล้ว ก็คิดว่ามันคืออาหารที่มีประโยชน์จานหนึ่งเลย เขาจึงพูดกับจงเหยียนซีว่า ” เราสั่งอันนี้อีกจานเถอะ ”
จงเหยียนซีพยักหน้า แล้วพูดกับพนักงานว่า ” งั้นเอาอันนี้จานหนึ่งค่ะ แต่ทำเอามาให้ดูน่ากินหน่อยนะคะ ฉันไม่อยากเห็นสภาพเดิมของมันเท่าไหร่ ”
ถ้าไม่แปรรูปมาก่อนเธอก็กังวลว่าซงเก้นจะกินไม่ลงเอา
รูปลักษณ์เดิมของด้กแด้ก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดหรือน่ากลัวอะไร เพียงแค่เธอไม่ชอบลักษณะของดักแด้ก็เท่านั้น
พนักงานยิ้ม ” เข้าใจแล้วค่ะ คุณไม่ใช่ลูกค้าคนแรกที่พูดแบบนี้ ”
หลังจะสั่งอาหารเสร็จแล้วพนักงานก็ถามต่อ ” ต้องการอะไรเพิ่มเติมอีกไหมคะ?”
เจียงโม่หานอยากสั่งอาหารเพิ่มอีก ซึ่งทั้งหมดเป็นเมนูที่เมื่อก่อนจงเหยียนซีซอบกินมาก จากนั้นเขาก็พูดว่า ” แค่นี้แหละ ”
จงเหยียนซีได้ยินแล้วก็ทำเป็นหูทวนลม จากนั้นก็ทำเป็นพูดกับซงเก้นว่า ” เดี๋ยวดึกกว่านี้นิดหน่อยเราไปเจอพ่อแม่ของฉันกันนะ ”
จู่ๆ ใจของซงเก้นก็เต้นตึกตัก ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ ก็รับรู้ได้ว่าจเหยี่ยนซีจงใจพูดต่อหน้าให้เจียงโม่หานได้ยิน เขาเกือบจะคิดว่ามันเป็นความจริงไปแล้ว จึงดึงสติกลับมาแล้วตอบ ” ได้สิ ”
สีหน้าและท่าทีของซงเก้นเมื่อกี้ทำให้จงเหยียนซีขำ มันดูมื้อๆ แต่ก็….น่ารักดี
ไม่รู้ว่ามีความทุกข์แบบนี้ไหม ที่ว่าเมื่อเห็นคนที่เรารักอยู่กับคนอื่น แล้วคุณไม่สามารถขัดขวางได้?
เมื่อผ่านไปสักพัก พนักงานก็ยกอาหารที่สั่งมาเสิร์ฟ พนักงานที่รับผิดชอบอาหารชุดหลังที่เจียงโม่หานสั่งเพิ่ม มาวางไว้ตรงหน้าเจียงโม่หาน
” อาหารพวกนี้คืออาหารที่คุณผู้หญิงคนนั้นชอบทาน ไปวางไว้ตรงหน้าเธอเลยครับ ”
พนักงานพยักหน้ารับ จากนั้นกียกอหารไปวางไว้ตรงหน้าจงเหยียนซี จงเหยียนซีห้มพนักงานเอาไว้ ” ฉันเปลี่ยนรสนิยมแล้วค่ะ เอาไปให้เขาเถอะ”
ซงเก้นรีบหันไปมองที่จงเหยียนซี เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอชอบกินอะไร
จงเหยียนซีมองไปที่ซงเก้น ” ฉันชอบอาหารไทย คราวหลังคุณทำให้ฉันกินทีนะ ”
ซงเก้นรีบพยักหน้า ” ครับ ”
