ตอนที่ 614 ไม่ไปได้หรือเปล่า
ปล่อยให้เธอดูแลธุรกิจร้านชุดแต่งงานอย่างเต็มที่จะดีกว่า เรื่องโรงพยาบาลทางนี้ไม่ต้องเป็นกังวล
“แต่ว่า…เธอวิ่งไปมาสองฝั่งอยู่คนเดียว นี่ก็เหนื่อยเกินไปนะ” ถังถังกระซิบข้างหูของฉู่เจียเสวียน
“ไม่เป็นไรหรอก เธอกลับไปก่อนเถอะ ถ้าดึกเกินไปจะอันตรายนะ” ฉู่เจียเสวียนส่ายหน้า ก่อนจะบอกถังถังว่าไม่ต้องเป็นห่วงเธอ
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้”
ในที่สุดถังถังก็พยักหน้าลง พวกเธออยู่ที่โรงพยาบาลกันหลายคนก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากจริงๆ ตอนนี้ฉู่เจียเสวียนก็ยุ่งจนแทบไม่ไหวแล้ว ถ้าเธอจัดการเรื่องที่ร้านให้ดี ก็คงจะลดความกังวลใจให้เธอลงไปได้บ้าง
“คุณย่า ฉันกลับก่อนนะคะ คุณย่าต้องดูแลร่างกายให้ดีนะคะ” ถังถังโบกมือให้กับคุณย่ากง จากนั้นก็หันหลังจากไป
ฉู่เจียเสวียนเดินออกไปส่งถังถังที่หน้าประตูห้อง ก่อนจะหันหลังกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เมื่อเข้ามาแล้วก็เห็นว่ากงจวิ้นฉือลืมตาขึ้นมาพอดี
“ตื่นแล้วเหรอ” กงจวิ้นฉือมองดูฉู่เจียเสวียนที่ใบหน้ามีรอยยิ้มอบอุ่น แม้ว่าตอนนี้เขาจะนอนอยู่บนเตียงคนไข้ แต่ว่าเขากลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย กลับมีความสุขเสียอีก
มีฉู่เจียเสวียนอยู่ข้างกายแบบนี้ ทุกอย่างดูเหมือนจะดีไปหมด
เขาทนไม่ได้จริงๆ รู้สึกทำใจไม่ได้ที่ต้องเลิกกับเธอ เขาไม่สามารถปล่อยมือเธอไปได้
กงจวิ้นฉือมองฉู่เจียเสวียนด้วยความหลงใหล คุณย่ากงเองก็เห็นทุกอย่างแล้ว เธอยิ้มออกมาอย่างพอใจ
ก่อนที่สุดท้ายจะออกมาจากห้องผู้ป่วยอย่างเงียบๆ ปล่อยให้พวกเขาสองคนได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง เธออยู่ในห้องผู้ป่วยมาหนึ่งวันเต็มแล้ว ออกไปเดินเล่นสักหน่อยน่าจะดี
ฉู่เจียเสวียนป้อนโจ๊กให้กงจวิ้นฉือด้วยตัวเอง ความสนใจทั้งหมดของเธออยู่ที่กงจวิ้นฉือ
“เจียเสวียน คุณไม่ไปจากผมได้หรือเปล่า” แววตาของกงจวิ้นฉือที่มองฉู่เจียเสวียนนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
รอยยิ้มบนใบหน้าของฉู่เจียเสวียนพลันแข็งทื่อ เธอคิดไม่ถึงว่ากงจวิ้นฉือจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด เธอฝืนยิ้มออกมา “คุณรักษาตัวให้ดีก่อนเถอะ อย่าเพิ่งคิดเรื่องอื่นเลย”
เธอฟังออกว่ากงจวิ้นฉือนั้นไม่อยากเลิกกับเธอ เธอไม่รู้ว่าต้องปลอบโยนเขาอย่างไร แต่ว่าไม่ว่าช้าหรือเร็วพวกเขาก็ต้องเลิกกันอยู่ดี
เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของฉู่เจียเสวียนแล้ว หัวใจของกงจวิ้นฉือก็เจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง เธอต้องการจะเลิกกับเขาจริงๆ หรือ? เขายังไม่ได้เตรียมใจเลย
“เจียเสวียน ระหว่างพวกเรามันเป็นไปไม่ได้จริงๆ เหรอ” กงจวิ้นฉือเอ่ยปากออกมาอย่างเจ็บปวด เขาไม่เหลือแม้แต่โอกาสสักนิดเลยเหรอ
ฉู่เจียเสวียนไม่ต้องการคุยกับกงจวิ้นฉือเรื่องนี้อีก เธอจึงนิ่งเงียบไม่พูดจา ช่วงหลังมานี้เกิดเรื่องครั้งแล้วครั้งเล่า เธอไม่มีแม้แต่เวลาจะครุ่นคิดเลย
ตอนนี้เธอสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันกับเผยหนานเจวี๋ย เธอไม่สามารถข้องเกี่ยวกับกงจวิ้นฉือได้อีกต่อไป แต่ในเวลาเช่นนี้ เธอจะพูดจาทำร้ายจิตใจเขาได้อย่างไรกัน?
“เจียเสวียน คุณกลับไปเถอะ ทางนี้ผมมีคุณย่าคอยดูแลแล้ว” กงจวิ้นฉือกะพริบตาที่ร้อนผ่าวเล็กน้อย ตอนนี้เขาอยากอยู่เงียบๆ ในเมื่อเรื่องระหว่างเขากับเธอมันเป็นไปไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ควรอยู่ให้ห่างกันจะดีกว่า
“ตอนนี้คุณย่าของคุณร่างกายไม่แข็งแรง แล้วจะให้ท่านดูแลคุณได้ยังไง ให้ฉันดูแลคุณดีกว่า” ฉู่เจียเสวียนจะทิ้งคนป่วยสองคนโดยไม่สนใจได้อย่างไร
“ตอนกลางคืนก็ไม่มีอะไร คุณอยู่ที่นี่ก็ไม่มีที่ให้นอน” กงจวิ้นฉือไม่อยากให้ฉู่เจียเสวียนลำบาก เธออยู่ที่นี่ก็ไม่มีตรงไหนให้นอนได้เลย
ฉู่เจียเสวียนส่ายหน้า ไม่รับปากที่จะไปจากกงจวิ้นฉือ เธอตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าใครก็เกลี้ยกล่อมเธอไม่ได้ทั้งนั้น
“เพราะฉันรบกวนคุณหรือเปล่า” ฉู่เจียเสวียนกล่าวเสียงเรียบๆ
“เปล่า” กงจวิ้นฉือปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด เขาจะคิดว่าเธอรบกวนเขาได้อย่างไร ในเมื่อเขาหวังว่าเธอจะอยู่ข้างๆ เขาได้
ตอนที่ 615 ความอบอุ่นที่มอบให้เขา
“ถ้าอย่างนั้นก็เลิกพูดเหลวไหลได้แล้ว คนป่วยต้องดูแลร่างกายให้ดี ตอนนี้สิ่งที่คุณต้องการคือการพักผ่อน”
ฉู่เจียเสวียนรู้ว่าร่างกายของกงจวิ้นฉือนั้นอ่อนแอมาก เธอไม่ต้องการให้กงจวิ้นฉือต้องสูญเสียพละกำลังเหล่านี้โดยพูดในสิ่งที่ไม่จำเป็นกับเธอ
เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาของฉู่เจียเสวียน กงจวิ้นฉือก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก เกรงว่าเธอจะไม่พอใจ
เวลากลางคืนท้องฟ้ายิ่งมืดมิดลงทุกที แสงจันทร์ที่เย็นยะเยือกสาดส่องลงบนพื้นดิน ส่องแสงสว่างอย่างเลือนราง
เผยหนานเจวี๋ยนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่เปรียบของเขาดูเย่อหยิ่งกว่าปกติภายใต้แสงไฟที่มืดสลัว
ร่างของฉู่เจียเสวียนยังคงปรากฏชัดอยู่ในความคิดของเขาอย่างไม่หยุด ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอผุดขึ้นมา “ฉู่เจียเสวียน ฉู่เจียเสวียน ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณจะหลับหรือยังนะ”
อีกด้านหนึ่งนั้น ฉู่เจียเสวียนกลับไม่ได้นอนหลับสบายไปมากกว่าเผยหนานเจวี๋ยสักเท่าไร เธอยุ่งทั้งวัน ในเวลานี้เธอฟุบตัวอยู่ข้างเตียงของกงจวิ้นฉือ นอนอยู่ในท่าที่ให้ความอบอุ่นแก่ตัวเอง เครื่องทำความร้อนที่เปิดอยู่ภายในห้องนั้นแตกต่างกับความหนาวเย็นภายนอกห้องมาก
ฉู่เจียเสวียนนอนด้วยความอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง ความเจ็บปวดที่ไหล่ทำให้เธอนอนไม่หลับเลย
เธอปรับท่านอนหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่ดี ภาพหลายภาพวูบผ่านในหัวสมองของเธออย่างเลือนราง
ฉู่เจียเสวียนเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก เธอลืมดวงตาที่แดงก่ำขึ้นมา ฟังเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอของกงจวิ้นฉือ ก่อนที่เธอจะพยายามสะกดจิตตัวเอง นับแกะตัวน้อยอยู่ในใจ
ค่ำคืนยิ่งมืดสนิทขึ้นทุกที อาการนอนไม่หลับทำให้อารมณ์ของฉู่เจียเสวียนยิ่งแย่ถึงขีดสุด เธอสงสัยว่าตอนนี้เผยหนานเจวี๋ยกำลังหลับอยู่หรือเปล่า
กลางดึกที่เงียบสงัดนี้เหมาะกับความคิดฟุ้งซ่านที่สุดแล้ว
ความคิดที่สับสนของฉู่เจียเสวียนกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอไม่ดีเลย เธอไม่สามารถหาแสงสว่างได้
เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งกลางดึก ฉู่เจียเสวียนถึงได้ผล็อยหลับไป
กงจวิ้นฉือลืมตาขึ้นในความมืด เขามองฉู่เจียเสวียนที่หลับไปแล้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความรัก
เขามองเห็นหน้าของฉู่เจียเสวียนในความมืดได้ไม่ชัดเจนนัก แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงเค้าโครงหน้าโดยรวมของฉู่เจียเสวียน เขารู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจและความกังวลของเธอ อีกทั้งรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการนอนไม่หลับของเธอ
ที่จริงเขายังไม่ได้หลับไปเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งมั่นใจว่าฉู่เจียเสวียนหลับไปแล้ว เขาจึงกล้าลืมตาขึ้นมา มีเพียงเวลานี้เท่านั้นที่เขาสามารถลอบมองเธอได้อย่างวางใจ
เขายื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าที่ซีดขาวของฉู่เจียเสวียนเบาๆ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของเธอที่มีต่อเขา
เขากระหายในความอบอุ่นของเธอ อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนี้เป็นเรื่องที่ดีที่สุดสำหรับเขา
กงจวิ้นฉือเฝ้ามองเธออย่างเงียบๆ อยู่อย่างนี้ จนกระทั่งฟ้าสว่าง เขาจึงค่อยๆ หลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดสีทองเปล่งประกายผ่านชั้นเมฆ เพิ่มความอบอุ่นแก่ฤดูหนาวอันโหดร้ายนี้ กิ่งก้านใบไม้เริ่มงอกเงยราวกับกำลังเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ และนกน้อยก็เริ่มบินลงสู่ทิศใต้แล้ว
ฉู่เจียเสวียนยังคงฟุบนอนอยู่ที่เตียง พระอาทิตย์สาดส่องอยู่บนร่างของเธอ แสงสีทองที่ทอแสงอาบไล้อยู่บนร่าง ทำให้เธอดูงดงามราวกับนางฟ้าเป็นอย่างมาก
ก๊อกๆ… ฉู่เจียเสวียนตื่นขึ้นด้วยเสียงเคาะประตู ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นไปเปิดประตูนั้น
ที่หน้าประตู คุณหมอพยักหน้าให้เธอด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มก่อนจะเข้ามาในห้อง รายงานผลตรวจของกงจวิ้นฉือออกมาแล้ว คุณหมอแจ้งถึงสภาพร่างกายของกงจวิ้นฉือให้ฉู่เจียเสวียนฟัง
คุณหมอบอกว่าร่างกายของกงจวิ้นฉือนั้นไม่เป็นอะไรมาก นี่ทำให้จิตใจของฉู่เจียเสวียนที่เป็นกังวลอยู่ตลอดผ่อนคลายลง เลือดที่ออกในม้ามดูเหมือนจะดีขึ้นแล้ว ร่างกายของกงจวิ้นฉือกำลังฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว สมรรถภาพทางกายของเขาดีมาก และความสามารถในการฟื้นฟูของเขาก็แข็งแรงเช่นกัน
“อีกไม่นานก็คงจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้วละครับ” หลังจากรายงานอาการบาดเจ็บของกงจวิ้นฉือแล้ว คุณหมอก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
