บทที่ 1 : ตายยังไงนะ?
ฉันตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวโพลน…อืม.. ก่อนอื่นเลยก่อนที่ฉันจะหลับไปจำได้ว่านอนอยู่ในห้องอย่างสงบ
ดูท่าแล้วความเป็นไปได้อย่างแรกคือถูกลักพาตัวไปเป็นหนูทดลองอะไรทำนองนั้นแน่นอน พอคิดได้แบบนั้นหน้าฉันก็เศร้าสลดลง
โลกนี้มันโหดร้ายจริงๆ ..
“จะไปเป็นแบบนั้นได้ยังไงเล่า!”
ตอนนั้นเองก็มีเสียงผู้หญิงน่าสงสัยดังขึ้น ด้วยความตกใจฉันรีบถอยห่างตั้งการ์ดรอทันที เอ้า เข้ามาสิผู้หญิงร้ายกาจ
“….”
อืม… พอฉันมองดีๆ แล้วผู้หญิงคนนี้มีผมสีทอง มีปีกสีขาวบริสุทธิ์.. ไอ้นั่นสินะ ไอ้นั่นแน่นอน จอมโจรมายากล!
จับฉันมาทดลองแล้วยังจะปล้นกันอีกโลกนี้… น่ากลัว….
“ไม่ใช่แล้ว!!! ตัวข้าคือเทพธิดาแห่งพิภพ”
โอ้ เหมือนพูดอะไรแปลกๆ ออกมาด้วยแฮะ เป็นไปได้อยากจะวิ่งหนีซะตอนนี้เลย แต่ทำไม่ได้เนี่ยสิ… เลยได้แต่นั่งฟัง
“ก่อนอื่น เจ้าได้ตายไปแล้วจากการขาดอากาศหายใจ…”
“ห้ะ..”
ฉันเผลออุทานออกมา พูดตลกอะไรเนี่ย ถ้าฉันตายจะมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง นักต้มตุ๋นจะหลอกใช้งานแน่ๆ .. มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ
“บอกว่าไม่ใช่ไงว้อย!!”
อะ.. ตะโกนด้วยล่ะ บอกว่าเป็นเทพธิดาแต่กลับตะโกนด้วยล่ะ แสดงละครไม่เก่งเลยน้า นักต้มตุ๋น
“มันเป็นเพราะเจ้าไม่ใช่รึไง!? ช่างเถอะหุบปากแล้วฟังได้แล้ว”
เอ่อ.. ตั้งแต่แรกจนจบฉันก็แค่พูดในความคิดนะ ว่าแต่ทำไมนักต้มตุ๋นนี่ถึงอ่านใจฉันได้หว่า.. เห็นชัดๆ ว่าผู้หญิงนักต้มตุ๋นกำลังคิ้วกระตุก
ส…ส่งสัญญาณ!? อะไรที่ไหน.. ฉันหันซ้ายหันขวายัยนี่กำลังส่งสัญญาณแน่ๆ แต่ผู้หญิงคนนี้จะไม่ตอบสนองต่อความคิดฉันเหมือนครั้งก่อน (ถึงกับเลิกอ่านใจ)
“เหตุผลที่เจ้าตายนั้นเป็นเพราะว่า เจ้านอนพลิกตัวไปมาจนผ้าห่มผัดกับคอและเตียงก่อนที่จะตกเตียงแล้วถูกรัดคอจนขาดอากาศหายใจตาย”
“…..”
อืม.. อย่างน้อยก็ควรกุเรื่องให้เนียนกว่านี้นะ.. ฉันยิ้มออกมาโกหกไม่เก่งจริงๆ คนอะไรจะโง่และโชคร้ายขนาดนั้นได้ (มีอยู่นี่คนหนึ่งจ้า)
ไม่เพียงแค่กลิ้งจนผ้าไปพันรอบคอและตกเตียง ผ้ายังไปรัดกับเตียงเลยตกเตียงตายนี่นอกจากความโง่ คงเป็นเพราะเป็นที่รักของโชคร้ายแน่ๆ (มีอยู่นี่คนหนึ่งจ้า)
นักต้มตุ๋นมือใหม่สินะ.. อืมๆ
“ใช่ เจ้าเกิดมาพร้อมกับความโชคร้ายเกินความจำเป็น หากเจ้าเปิดกาชาแล้วไม่เคยได้ของดีเลยนั่นเป็นเพราะความโชคร้ายของเจ้านั่นเอง”
ห้ะ.. ทำ…ทำไมรู้ว่าฉันเปิดไม่เคยได้ของห้าดาว สี่ดาวเลยล่ะ! นี่มันความจริงที่แสนเจ็บปวดจริงๆ นะ
บางทีเธออาจจะเป็นเทพธิดาจริงๆ! ใช่.. เธอเป็นเทพธิดาที่รู้ว่าฉันเปิดกาชาเกลือตลอด เพราะคนอื่นบอกว่าถึงจะเกลือ แต่อีกหน่อยก็คงมีโชคแหละน่า
(และแล้ว.. มุมมองต่อเทพธิดาของเรนก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ใช่.. ด้วยกาชาในเกมน่ะนะ)
เหตุผลทั้งหมดน่ะเหรอ.. นั่นเป็นเพราะฉันอาจจะตายจากความโชคร้ายทั้งหมดจริงๆ และที่อยู่ตรงหน้าฉันคือเทพธิดาจริงๆ
ว้าว… นี่มันสุดยอดไปเลย.. ฉันเริ่มมองไปที่เทพธิดาด้วยสายตาจดจ่อ..
… (มุมมองเทพธิดา) …
ข้าคือเทพธิดาแห่งการเกิด เรสต้า เร็วๆ นี้ข้าได้รับคำไว้วานมาจากเทพธิดาแห่งพิภพที่มีวิทยาการล้ำหน้า
เขาบอกข้าว่ามีมนุษย์คนหนึ่งเป็นบัคในโลกเขาความโชคร้ายถูกเพิ่มในตัวเขามากเกินไปจนบิดเบือนโชคชะตาที่เขาต้องตายก่อนวัยอันควร
เลยอยากให้เอาไปกำเนิดใหม่ในพิภพของข้าและคำขอโทษต่อเขาด้วยพรสามประการ.. แต่สิ่งที่ข้าภพคือ
เขามองข้าเป็นนักต้มตุ๋น! บ้าไปแล้วด้วยรูปลักษณ์อันทรงสง่าของข้า และออร่าพลังน่าจะน่าเกรงขามสุดๆ ทำไมถึงมองเป็นโจรกระจอก!
ข้ากัดเล็บตัวเองในใจ.. แต่สุดท้ายก็ได้แต่เลิกอ่านใจ… พอข้าอธิบายถึงเรื่องกาชาสำหรับมนุษย์น่าจะเข้าใจง่ายยิ่งขึ้น
เจ้าหมอนี่ยิ่งมองข้าไม่วางสายตา! พิจารณาได้เลยมันกำลังมองว่าข้าปัญญาอ่อน ต้มตุ๋นได้โง่เขลาเป็นแน่
อ๊ากกก เจ้าเด็กนี่.. เหตุผลที่ไม่กล้าอ่านใจคือกลัวจะได้รับรู้ภาพพจน์อันแสนต่ำตมจากเจ้าชายคนนี้.. ข้ากัดฟันอธิบายต่อไป
“ดังนั้นเจ้าจะได้ไปเกิดใหม่ในต่างโลกพร้อมกับพรสามประการ ที่เจ้าต้องการ!”
พอพูดแบบนั้นรอยยิ้มของเจ้าหนุ่มคนนี้ยิ่งชัดเจนกว่าเดิมเป็นรอยยิ้มฉีกกว้างถ้าเป็นปกติคงจะมองว่ากำลังรู้สึกชื่นชม
แต่สำหรับข้ามันเป็นสายตาเยาะเย้ยถากถางชัดๆ จากประสบการณ์ก่อนหน้า..อ๊าก เริ่มไม่ไหวแล้ว ต้องรีบให้มันไปจากที่นี่ก่อนที่ข้าจะบ้าตาย!
“เอาล่ะบอกพรพิเศษสามข้อเจ้ามาสิ!”
เหมือนเขาจะครุ่นคิดถึงความเสียหายในความจริงถ้าให้เดาคงจะประมาณว่า ยัยนี่บอกสิ่งที่ต้องการเพื่อที่จะมาแบล็กเมล์ใช้งานอะไรทำนองนั้นแน่ๆ
“อย่างแรกคือ.. ข้อมูลเกี่ยวกับโลก”
ข้าตกใจทันที.. มันต้องการอะไรกันแน่! อ่านไม่ออกเลย.. ยังไงก็ตามนี่มันโอกาสดีที่จะรีบๆ ไล่อีกฝ่ายหนีเลยนี่น่า!
ข้าเลยเอาข้อมูลของโลกทั้งหมดยัดใส่หัวอีกฝ่าย เป็นไปได้อยากจะให้หนังสือ แต่ถ้าให้มันอ่านคงใช้เวลาอีกนานแน่ๆ แต่ข้าอยากให้มันออกไปเร็วๆ นี่น่า
ถึงจะโกงไปหน่อย.. อะ.. ลืมคัดกรองข้อมูลที่ไม่จำเป็น ต้องรีบดึงข้อมูลบางส่วนกลับมาก่อน.. แต่ทว่า
“คำขอที่สองคือทุกทักษะที่ใช้ป้องกันตัวจากทุกอันตราย”
ข้าเงยหน้าขึ้นเห็นรอยยิ้มมันทันที.. เหมือนเป็นรอยยิ้มที่ดีใจ.. แต่นี่มัน.. เป็นไปตามแผนงั้นรึ!
บ้าน่า ข้า.. ข้าแพ้กลอุบายของมนุษย์คนหนึ่งงั้นรึ เหตุผลที่มันรีบกล่าวคำขอที่สองขึ้นมาเพื่อที่จะไม่ให้ข้าดึงข้อมูลบางส่วนกลับมาสินะ..
“คำขอสุดท้าย…”
อีกแล้ว!!! หนอย… ถ้าอยากรีบจากไป ข้าก็จะให้เจ้ารีบจากไป และข้าเองก็ต้องการเช่นนั้น! พูดเสร็จก็โยนทักษะป้องกันทั้งหมดเข้าตัวมันโดยไม่คัดกรอง
“นั่นคือทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวฉันตรงกันข้ามกับชาติก่อน”
พอทำเสร็จยังไม่ได้คัดกรองอะไรก็ต้องจัดการ.. เป็นคนใจดีมากๆ สินะ งั้นก็กลายเป็นคนชั่วช้าสามัญไปซะ จอมมาร!
หึๆ .. กล้าเล่นแผนตลบหลังกับข้าก็เจอข้าบ้าง เป็นคนที่น่ากลัวที่สุดในโลก.. งั้นข้าให้เป็นคนที่ดูดีที่สุดในพิภพของข้าไปเลย!
ข้าจะให้เจ้าเห็นถึงความลำบากของคนดูดี! แต่นี่ไม่พอ.. ต้องเป็นเด็กผู้หญิงสวยๆ ด้วย! … งั้นก็แบบนี้
ร่างกายเจริญเติบโตได้ไม่เกินอายุ 13 ปี! นี่แหละ..แล้วก็รีบไปซะ บายๆ .. พอข้าตัดสินใจเสร็จทุกอย่างก็โบกมือ
จนแสงคลุมร่างเจ้าเด็กหนุ่มคนนั้นก่อนจะหายไป.. ฟู่วว… ในที่สุดก็โล่งอกสักที…
ข้ากลับปราสาทของตัวเองก็มีผู้หญิงคนหนึ่งรออยู่เธอคนนี้คือเทพธิดาอีกพิภพ คือเพื่อนสนิทของข้าเองชื่อ มิสเกล
“มิสเกล เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“อ้อ.. ข้ามาเมื่อกี้ งานของเจ้าเสร็จแล้วรึ เรสต้า”
“แน่นอน”
“แล้วคำขอของเขาคืออะไรบ้างล่ะ..”
“อย่างแรกคือความรู้, แล้วก็สกิลป้องกันตัวทุกอย่างสุดท้ายคือร่างกายที่ต่างจากเดิม”
ข้าอธิบายไปแบบนั้น มิสเกลเหมือนจะตกตะลึง ก่อนจะพูดตะกุกตะกัก
“เจ้าคงไม่ได้ให้…”
“แน่นอนเพื่อความน่าเชื่อถือข้าเลยมอบให้ทั้งหมด มันจะได้เชื่อว่าเทพธิดาไม่ใช่นักต้มตุ๋น”
“เจ้าบ้าไปแล้วหรือไร!? ให้ของขวัญไปขนาดนั้น…”
เหมือนมิสเกลจะปวดหัว.. ข้าก็พึ่งมานึกได้ว่าสามคำขอนั้น.. เพียงหนึ่งคำขอก็ถือว่ามากเกินไปสำหรับพร
อันที่จริงเอาพรสามข้อมารวมกันจะขออันหนึ่งก็คงได้..
“แล้วสกิลเจ้าให้ไปกี่อัน… 5-6 อัน..”
“เอ่อ…ทั้งหมด.. สกิลป้องกันตัวทั้งหมด…”
ใช่.. ข้าก็พึ่งมานึกได้ว่าข้าให้สกิลป้องกันตัวทั้งหมดไป.. ซึ่งสกิลทุกสกิลล้วนแต่เป็นการป้องกันตัวไม่ว่าจะหลบหลีก หรือใช้ต่อสู้
ทุกอย่างล้วนแต่เป็นการป้องกันตัว หรือจะใช้ในการช่วงชิงก็ได้..หมายความว่า.. เจ้าเด็กนั่น.. มีสกิลมากกว่าแปดล้านสกิล
…..
….
…
..
.
“เรสต้า.. เจ้าทำเกินไปแล้ว..”
………..
